60 соле, ки чун бод гузашт
Душанбе — 2021
ББК
60 соле, ки чун бод гузашт. — Душанбе: ДДЗТ, 2021. – 200 с.
МУРАТТИБ: Сӯҳроби Мирзоалӣ, дотсенти кафедраи журналистикаи байналхалқии Донишгоҳи миллии Тоҷикистон
МУҲАРРИР: Саъдулло Ҳайдарӣ, дотсенти кафедраи телевизион ва радиошунавонии Донишгоҳи миллии Тоҷикистон
Дар китоби мазкур меҳрномаи дӯстону ҳамкорон ва шогирдони соҳибҷашн, доктори улуми филология, профессор Ҷовид Муқим ба муносибати 60-солагии зодрӯзаш гирд оварда шудаанд. Барои аҳли илму адаб, дӯстдорони сухан ва донишҷӯёни шуъбаву факултаҳои журналистика пешбинӣ шудааст.
Китоб бо маблағи муаллиф чоп шудааст.
© Ҷовид Муқим, 2021.
САРСУХАНИ СОҲИБҶАШН
Аслан ман таҷлили зодрӯзро дӯст намедорам, зеро боз як сол аз умрам мегузарад ва номаълум аст, ки боз ба чанд зодрӯзи дигар мерасам. Инак, 60-сола мешавам, ки бароям ғайриинтизор менамояд. Зеро ин 60 сол чунон гузашт, ки нафаҳмидамаш. Гӯиё дирӯз буд, ки роҳгардон шуда будаму бебокона қадам зада, ба хонаи навсохтамон мерафтам, ки бомаш шиферӣ буд. Он вақт ман намедонистам, ки хонаи мо аввалин бинои шиферӣ дар деҳаи Чузии Болои ноҳияи Ҳисор аст. Зеро дунёи ман аз ҳамин ҳавлиамон берун намерафт. Одамони зиёдеро ҳам намедонистам. Аксаран наздам бибиам ва модарам буданд. Падарам, Аминҷон, ки дар як деҳаи дурдаст директори мактаб буданд, субҳи содиқ ба кор мерафтанд ва шоми торик бармегаштанд. Бибиам зани хушчеҳраи қоматбаланд буданд. Бинобар ин ӯро Нурбибии дароз мегуфтанд. Бобоямро падарам ҳам чандон ёд надошт. Ҳанӯз дар 4 ё 5-солагии падарам бобоямро, ки як чарчинфурӯши одӣ буд, бо тӯҳмати нотавонбинон кулак гуфта, бадарға кардаанд. Дере нагузашта Ҷанги Бузурги Ватанӣ оғоз шуду касе намедонист, ки ӯ дар ҷанг кушта шуд ё дар ҷабҳаи меҳнат дар Сибир ҷон бохт.
Модарам, Зайнура духтари шаҳрӣ буд, ки бо амри тақдир, дурустараш бо миёнравии дӯсти бобои модариам, Аълочии маорифи СССР Маҳмуд Шоев ба падарам хостгорӣ шуда буд. Модарам дар кӯчаи Красный Партизани шаҳри Душанбе, дар ҳамсоягии Қаҳрамони Тоҷикистон Мирзо Турсунзода таваллуд шудааст. Модарам ба деҳа, ки он вақт чандон шароити хуби зиндагӣ надошт, бо азобу машаққат одат карда бошад ҳам, то охири умр орзуи ба шаҳр баргаштанро мекард.
Воқеан, мо дар деҳа хеши наздике надоштем, зеро падарам ягона фарзанди барҳаёти бибиам буд. Хешовандони модариам бошанд, ҳама дар Душанбе зиндагӣ мекарданд. Ҳамин буд, ки баъзан ман як қисми таътили тобистонаро дар шаҳр, дар хонаи бобоям мегузаронидам.
Ман аз 6 солагиам ба мактаб рафтаам, баъди ду ҳафтаи оғози дарс. Ҷӯра ва ҳамсояам Баҳрулло, ки аз ман як сол калон буд, ба мактаб рафт ва ман танҳо монда, намедонистам бо кӣ бозӣ бикунам. Ва ман рӯзе бе дафтару китоб бо Баҳрулло (баъдан муаллими забони англисӣ шуд) ба мактаб рафтам. Муаллимон ва волидонам гумон карданд, ки мактабравии ман аз рӯи ҳавою ҳавас аст ва зуд аз баҳри дарсравӣ мебароям. Вале ман ба таҳсил ба таври ҷиддӣ машғул будам. Ҳамин тавр, маро ба синфи якуми «А» қабул карданд.
Бояд, бигӯям, ки дар хондану навиштан ва ҳисобро омӯхтанам, саҳми модарам зиёд аст. Он кас то дар хона мустақилона сабақомӯз шудан, вазифаи хонагиамро тафтиш мекарданд ва барои дарсхонӣ кумак мерасониданд. Ҳамин буд, ки ман дар муддати кутоҳ аълохони синф шудам ва инро то хатми мактаб нигоҳ доштам.
Раҳматӣ модарам ҳатто таҳсилоти миёна надоштанд. Бобоям аз ҷаҳолат, ки набояд духтари қадрасаш бо юбкаву колготки ба мактаб равад, ба таҳсили минбаъдаи ӯ монеъ шудааст. Ҳамин буд, ки ӯро бармаҳал, дар шонздаҳсолагиаш ба шавҳар додаанд. Модарам дар мактаб аълохон буд ва як умр таассуф мехӯрд, ки ӯро намонданд таҳсил бикунад. Вагарна духтур ё муаллима мешуд. Воқеан, қобилияти зеҳнии модарам дар байни занҳои деҳа ҷудо шуда меистод. Вақте бо модарам барои харид ба мағозаи деҳа мерафтем, то бо чӯт ҳисоб кардани фурӯшанда, модарам азёд пули харидамонро мегуфтанд. Модарам газетхону китобхон буданд. Падарам ва баъдан мо, фарзандон ба рӯзнома ва маҷаллаҳои зиёде обуна будем. Дар хона низ китобхонаи калоне доштем. Модарам дар лаҳзаҳои фориғ аз кори рӯзгор бо шавқ китоби бадеӣ мехонданд ва ё радиои «панҷсӯма» гӯш мекарданд. Модарам забони русиро хуб балад буданд ва равону бехато гуфтугӯ мекарданд.
Падарам, хатмкардаи бахши забон ва адабиёти дорулмуаллимин (ҳоло донишгоҳ)-и Самарқанд ва факултаи таърихи Донишкадаи омӯзгории шаҳри Душанбе аз шахсони хеле бомаърифат буданд. Ба ғайр аз ихтисоси худ аз география, ҳуқуқ ва ҷомеашиносӣ дарс гуфта, ҳамаи ин фанҳоро ба таври аъло медонистанд ва дар баҳсҳои илмӣ дастболо мешуданд. Падарам мутолиаи зиёд доштанд. Ба ғайр аз адабиёти тахассусӣ ва илмиву оммавӣ боз хондани китобҳои бадеиро дӯст медоштанд. Ва ин одатро то охири умр тарк накарданд. Ҳар ҳафта рӯзномаи «Азия Plus» ва нашрияҳои дигарро бе айнак мутолиа мекарданд. Воқаен, 15 сол қабл баъди як табобат, чашмонашон рӯшан шуд ва дигар ниёз ба айнак намонд. Падари ҷаҳонгаштаам ба аксар кишварҳои Шӯравӣ рафта буданд. Дар синни 75 — солагӣ ба зиёрати Каъбаи Мукаррама низ мушарраф шуданд.
Падарамон то лаҳзаи вафот хотираи қавӣ доштанд. Боре ҳангоми як бемориашон мо дар ҳузури он кас сари кадом як масъалаи таърихӣ бо бародаронамон баҳс кардем. Падар суҳбати моро шунида, хатоямонро ислоҳ карданд. Падарам шоҳмотбозиро хеле дӯст медоштанд ва борҳо ғолиби сабқатҳои ноҳиявӣ шудаанд.
Албатта, хислатҳои хуби инсонӣ, шуғли мутолиаи волидон ба мо фарзандон бетаъсир намондааст. Ҳамаи мо, 10 нафар хоҳарону бародарон таҳсилоти олӣ гирифтем ва аз рӯи тахассус кор мекунем.
Ман ҳангоми мактабхонӣ орзуи ҳуқуқшинос шуданро мекардам, то бо беадолатиҳо мубориза барам. Вале он вақт ба факултаи ҳуқуқшиносии донишгоҳ бе собиқаи корӣ қабул намекарданд. Ман дар дил орзуи дигаре низ доштам, мехостам журналист ва нависанда шавам. Зеро дар синфҳои болоӣ машқи навиштан мекардам. Ва хабару лавҳаҳоям дар рӯзномаи ноҳиявӣ ва марказӣ чоп мешуданд. Ҳангоми хатми мактаби миёна ман метавонистам ба дилҳоҳ факултаи филологӣ ба осонӣ дохил шавам. Зеро дониши қавии ин соҳаро доштам. Вале падарам, ки азоби муаллимиро хуб медонистанд, намехостанд, ки ман ҳам чун ӯ омӯзгор шавам.
Ман он вақт намедонистам, ки ба факултаи филологияи Университети давлатии Тоҷикистон ба номи В. И. Ленин дохил шуда, баъди як ё ду соли таҳсил ба факултаи журналистикаи Донишгоҳи давлатии Маскав ё Ленинград гузаштан мумкин аст. Бинобар ин бо роҳнамоии падар ба факултаи иқтисодии УДТ дохил шуда, иқтисодчӣ шудам. Вале навиштаҳоям дар рӯзномаҳои бонуфузи ҷумҳурӣ, аз қабили «Адабиёт ва санъат» чоп мешуданд.
Соли 1987 бо таъсиси шуъбаи журналистика дар назди факултаи филологияи Донишгоҳи давлатии Тоҷикистон дар қатори довталабони дигар имтиҳон супорида, ба курси аввал қабул шудам. Ҳамон вақт мудири шуъбаи иқтисодӣ ва иҷтимои ҳафтаномаи «Адабиёт ва санъат», нависанда Адаш Истад маро ба кор ба шуъбааш даъват кард. Вале ман гуфтам, ки навишта тавонистан ҳоло маънои журналист шуданро надорад ва аз пайи омӯхтани назарияи журналистика шудам. Ва танҳо моҳи декабри соли 1989 бо таъсиси рӯзномаи «Паёми Душанбе» ман фаъолияти пурра ва касбии журналистиамро оғоз намудам.
Ман нисбат ба ҳамсолони худ қариб 10 сол дертар ба ин пеша оғоз кардам ва барои ба орзуи давраи мактабхониам расидан челонгару ронандаи нақлиёти барқии боркашон ва иқтисодчӣ будам. Ду сол хизмати аскариро низ адо кардам. Албатта, ин солҳо ва шуғлҳои ман барабас нарафта, ба ҳамчун жуналисти касбии серсоҳа ташаккул ёфтанам мусоидат намуданд.
Ман ҳеҷ гоҳ хаёли муаллим ва олим шуданро напарваридаам, агарчи ҳангоми аъло хатм кардани факултаи журналистика роҳхат ба аспирантура доштам. Устоди шодравон Асадулло Саъдуллоев ва дӯсту ҳамсабақонам Сангин Гулов, Саъдулло Ҳайдарӣ ва Маҳмуд Шоев ҳар дафъаи вохӯрӣ таъкид мекарданд, ки ман бояд унвонҷӯ шавам ва рисолаи номзадӣ нависам. Ҳамин тавр соли 1997 ман таҳти роҳбарии Асадулло Саъдуллоев унвонҷӯи кафедраи телевизион ва радиошунавонии донишгоҳ гардидам. Дар арафаи дифои рисолаи номзадӣ, моҳи сентябри соли 2003 корро дар кафедраи мазкур ба ҳайси муаллими калон оғоз намудам ва ҳамзамон дар созмонҳои байналхалқӣ аз рӯи ихтисос фаъолият мекардам.
Имрӯз хуб дарк мекунам, ки донишу малакаи тули ин солҳо андӯхтаамро бояд ба шогирдон бидиҳам. Танҳо дар ин ҳолат ман рисолати худро ҳамчун омӯзгор ва инсон анҷомдода меҳисобам.
Зиндагии шахсии ман чандон ширин набуд. Он баландиву пастиҳои худро дошт. Фавти завҷа, ки баъди чор соли интизорӣ ба висоли ҳам расидем. Марги нахустфарзандамон Сиёвуш албатта, захми ҷонкоҳе дар қалбам гузоштааст, ки бо гузашти беш аз 33 сол аз дил берун намеравад. Умуман, дар ин 60 соли зиндагиам ҳеҷ ягон чиз бароям осон ба даст наомадааст.
Ман ҳамеша мустақил будам, чи аз нигоҳи озодии андешаву рафтор ва чи аз ҷиҳати молиявӣ. Аз 16-солагиам кор карда, маош гирифтаам. Ҳоло ҳам мӯҳтоҷи касе нестам ва ба пули фарзандон ҳам умед намебандам. Ва то ҷон дар рамақ дорам, заҳмат мекашам.
Дар тули ҳаётам барои ҷоҳу ҷалол, зиндагии осон талош накардаам. Ҳар чӣ қисмат бароям раво дид, ба як лаби нону як пиёла об қаноат кардам. Бо ҳар роҳу восита, аз ҷумла бо хушомадгӯиву чоплусӣ ва хабаркашиву дурӯғгӯӣ, бо ришвадиҳӣ ба зиндагии шоиста ва мақоми баландтаре нарасидаам.
Борҳо сангам заданд, ноҳақ озорам доданд, бадгӯӣ карданд, вале ман аксуламал нишон надодам. Ҳамеша бадхоҳонро ба Худо супоридам. Якумр ба касе бадиро сазовор надидам, агар тавонистам кумакашон кардам. Бахиливу ҳасӯдхӯрӣ дар хуни ман нест ва барои ҳамин ҳам аз пешрафти дигарон болида, ба ғами дигарон шарик ҳастам.
Ифтихор мекунам, ки умри ман ба мисли баъзеҳо беҳуда ба айшу шикамчаронӣ нагузаштааст ва то тавонистам ба ҷомеа, ба мардумам хизмат кардам. Аз он чизе, ки офаридагор бароям ато кардааст, шукр мекунам. Нақшаҳои зиёди эҷодӣ дорам, вале вақтам кам аст барои амалӣ кардани онҳо. Зеро вақти зиёдро дарсгӯӣ, омода шудан ба он, кор бо шогирдон ва пажӯҳиши илмӣ мегирад. Барои эҷоди публитсистӣ ва бадеӣ вақт хеле кам ва ҳатто намемонад.
Дар ҷомеа зиндагӣ карда, берун аз он буда намешавад. Ман дар Тоҷикистон таваллуд шуда, зиндагӣ дорам ва он Ватани азизи ман аст. Баъзеҳо мегӯянд, ки «Ватан он ҷост, ки зиндагиат хуб аст». Ва онҳо барои зиндагии хубу осоишта тарки ватан мекунанд. Ватанро чӣ тавре ки ҳаст, бояд дӯст дошт. Аз ин рӯ, ВАТАН бароям сухани оддӣ ва хушку холӣ нест. Он баробар ба МОДАР, НАНГУ НОМУС аст.
Шояд садҳо нафар мехостанд, ки дар зодрӯзам бораи ман чизе бигӯянд, албатта ҳар яке сухани гуфтание дошт. Дар ин китоби меҳрнома, ки дӯстону ҳамкорон, ҳамсабақон ва шогирдон навиштаанд, ҳар яке аз дидгоҳи худ маро тавсиф кардаанд. Махсусан аз гуфтаҳои устоди арҷманд Иброҳим Кенҷаевич Усмонов сарам ба осмон расид. Барои ин заҳматашон ба эшон ташаккур мегӯям. Бигзор, Худо ҳамагонро ба санаҳои бузурги зиндагӣ расонад!
Бо эҳтиром, Ҷовид Муқим
ЖУРНАЛИСТ ВА ОЛИМИ ПУХТАКОР
Иброҳим Усмонов, профессор
Дар илми журналистикаи имрӯзаи тоҷик профессор Ҷовид Муқим ҷойи фавқуллода муҳимми худро дорад. Моҳияти ин ҷойро ман дар се сифати хоси ин журналист эҳсос мекунам. Аввалан, вай журналисти касбӣ ба ҳамаи маънояш аст. Маълумоти олии журналистӣ дорад, дар соҳаи журанлистикаи амалӣ таҷрибаи бештар аз 30-сола дорад ва соҳаҳои ахборе, ки вай кор кардааст, аз он навъи журналистика аст, ки дар назди кормандонаш вазифаи сареъ, яъне оперативӣ мегузошт ва вазифаи ҳадафдор ҳам буд. Ҳам дар матбуоти навташкили ғайриҳукуматии Тоҷикистон дар солҳои 90-уми асри XX, ҳам дар Радиои «Озодӣ” ва ҳам дар нашрияҳои дигаре, ки хоҳ расмӣ бошанд, яъне ҳукуматӣ бошанд ва хоҳ мустақил вай аз як дидгоҳ – “дидгоҳи Ҷовид Муқим”таборӯз мекард ва таборӯз мекунад. Вай ҳамчун журналист мавқеъ, мавзӯъ ва симои худро дорад ва ба ин мавқеъву ба ин мавзӯъ ва ба ин симо хиёнат кардан намехоҳад ва онҳоро хирашавӣ намемонад. Ин се намои журналистии Ҷовидро бо як калима “масъулияти инсонӣ” ифода кардан мумкин аст.
Ҷовид Муқим ҳамон чизро менависад, ки ҳақиқат ҳисоб мекунад. Ҳамон тавре менависад, ки ӯ мехоҳад. Барои он ки ин мақсад ва ин мавқеаш ифода ёбад, вай камтар ба назар мегирад, ки оё хонандагон бо ӯ ҳамфикр ҳастанд ё не. Яъне мисли баъзе журналистон ӯ талош намекунад, ки он гаперо гӯяд, ки хонандагон мехоҳанд, балки он суханеро мегӯяд, ки хадаш мехоҳад ва худаш медонад. Ин принсипнокӣ ва мавқеъдории журналист аст.
Ҷовид ҳамчун журналист сабки хоси худро дорад. Журналистикаи вай журналистикаи таҳлилгарист. Ӯ ҳар мавзӯеро, ки таваҷҷуҳашро ҷалб мекунад, аввал мушикофона тадқиқ мекунад ва сипас боинсофона пешниҳод мекунад. Аслан ҳамин чиз муайянкунандаи талабот ба публитсистика ҳамчун ба соҳаи эҷод аст. Яъне маҳз бо ҳамин роҳ хонандаи худро ё шунавандаи худро ба гуфтаи хеш бовар кунонидан ва аз паи худ бурдан мумкин аст. Маҳз бо ҳамин роҳ хонандаро ба ҳаракат овардан мумкин аст. Ба ҷараёни зиндагӣ ҷалб кардани хонанда аз ҷониби публитсист ин фақат мавқеъгирии сиёсӣ буда наметавонад, ин ба ҳизби сиёсӣ ё ҷараёни сиёсӣ пайванд буданро ҳам на ҳамеша ифода мекунад, балки ин дар масъалаи миллӣ ва умумиинсонӣ ҳам зарур ва ҳам қобили андеша аст.
Масъалаи миллияти эҷодии публитсистии Ҷовид Муқим аз эҷоди иддае аз қаламбадастони мо, ки онро фақату фақат дар ситоиши муҳити худ дидан мехоҳанд ё такрор ба такрор ёд кардани гузаштаи дуру наздикро асоси он медонанд, ба он фарқ мекунад, ки Ҷовид таваҷҷуҳро ба мавзӯъҳои мубрами иқтисоди Тоҷикистон, масъалаҳои ақлонии Тоҷикистон ва масъалаҳои иҷтимоӣ ҷалб карда метавонад. Дар ин соҳа ба вай сабақе, ки вай дар соҳаи иқтисод гирифтааст, низ ёрӣ мерасонад.
Дар масъалаи навиштаҳои сиёсии вай, бахусус дар солҳои 90-ум агар амиқ назар шавад, дарк мегардад, ки ба ӯ ҳангомаву валвала хос нест, вай он масъалаҳоеро, ки барояш хушоянд нестанд, бурдборона бо далоилу арқоми кофӣ, бо андешаҳои муттако ба илм пешниҳод мекунад. Ин гуна журналист албатта, барои шогирдон гапи гуфтанӣ дорад. Бинобар ин, дарсе, ки ӯ медиҳад ва роҳи иншое, ки вай ба шогирдон пешниҳод мекунад барои камоли гурӯҳи нави журналистон мусоидат менамояд.
Дигар хислати Ҷовид ба ҳайси олим, муҳаққиқи журналистикаи тоҷик низ роҳи ба худ хос дорад. Илми вай ва тариқи таҳқиқи вай, асарҳои илмӣ ва таълимии навиштаи ӯ гувоҳӣ медиҳанд, ки воқеан публитсистика соҳаест, ки зиёдтар ба сиёсат, зиёдтар ба афкори иҷтимоӣ, зиёдтар ба таъсиррасонии омма наздиктар аст, на ба таърих ё филология.
Расонаҳои амрикоии Радиои “Озодӣ” ва англисии Би-Би-Си, ки мавриди таҳқиқи ин олими тоҷик қарор гирифтаанд, дастгоҳҳои пуриқтидори таблиғотии дунё ба ҳисоб мераванд. То ба миён омадани Интернет ҳамчун ВАО ва ҳамчун воситаи иғвои милливу сиёсиву инсонӣ маҳз он ду корпаратсияи зикршуда василаи пуртаъсири як ҷаҳонбинӣ ба ҷаҳонбинии дигар ба ҳисоб мерафтанд. Аслан таблиғ ва контропрапаганда маҳз ба аксуламали давлатҳои ҷаҳон ба гуфтаҳо ва навиштаҳои ин ду радио ба ҳисоб меравад. Яъне, мамлакатҳо талош мекунанд, ки ҳақиқати худро аз таъсири худхоҳонаи мубаллиғони Радиои “Озодӣ” ва Би-Би-Си ҳимоя кунанд.
Ҷовид Муқим бо таҳқиқи ин ду системаи ахбор, сохтор ва манбаъҳои фаъолияти онҳо, мундариҷаи эҷоди онҳо, шакли эҷоди онҳо хонандагон ва шогирдони худро ба ҳақиқати дастгоҳи идеологӣ ошно мекунад. Дар ин бобат андеша ронда, амиқ дарк кардан мумкин аст, ки профессор Ҷовид Муқим ба ҷавҳари илми публитсистика сару кор дорад. Вай пропаганда ва контропрапагандаро дар устохонаи эҷодии худ санҷидаву омӯхта, онро дар илми дақиқи худ ба қолаби даркорӣ оварда, тадқиқ кардааст.
Ҷовид гаҳе мегуфт, ки публитсистикаи иддае аз адибон, ки мо – олимони тоҷик онҳоро тадқиқ кардаем, на ҳамеша ба сатҳи он баландиҳое қарор доранд, ки бунёдгузорони публитсистикаи сиёсӣ муқаррар кардаанд ва дуруст ҳам мегуфт, ки барои ба ҳақиқати эҷодӣ наздик кардани ҷавонон таълими он мавзӯъҳои публитсистика, ки ба таблиғи ҷиддӣ машғуланд, таваҷҷӯҳ кардан беҳтар аст. Донишҷӯён бояд таҳлили маводи чунин расонаҳоро ёд гиранд.
Воқеан, тавре Е. Учёнова, яке аз муҳаққиқони барҷастаи публитсистикаи рус тазаккур медиҳад, соҳаи эҷоди публитсистӣ аз ваъзҳои динӣ, аз номаҳои дарборӣ, аз баёнияҳои шахсиятҳои маъруфи сиёсӣ ва ҳарбӣ маншаъ гирифтааст, ки онҳо аудиторияи худро ба ҳаракат меоварданд. Барои он ки ин кор татбиқ шавад, ду чиз: далели равшан ва таҳлили амиқ даркор аст. Ҳамин маъноро Ҷовид Муқим дар тадқиқи илмии худ бо сарбаландӣ пеш мебарад ва барои ҳамин ҳам иддае аз асарҳои вай масъалаи дурӯғ ва ростро дар публитсистика тадқиқ карда, дар ин замина таҳлилро ҳамчун омили муҳимми эҷоди публитсистӣ мешиносонанд.
Сеюм, шахсияти Ҷовид Муқим. Дар он солҳое, ки ман ӯро шинохтам, хоҳ давраи донишҷӯияш, хоҳ дар вақти кориаш ва хоҳ ба сифати муаллим дар донишгоҳ, як хусусияти наҷибашро дарёфтам. Вай талош намекунад, ки ба касе маъқул шавад. Не, албатта намехоҳад, ки ӯро бад бинанд, вале дӯстиву меҳрубонӣ ва эҳтиром карданашро харидан намехоҳад. Вай бо ҳама ҳамон тавре муносибат мекунад, ки мехоҳад ба ӯ ҳам ҳамин хел муносибат кунанд, ҳақиқатро гӯянд ва ҳақиқатро ҳимоя кунанд. Рости гап, ҳардуи ин, ҳам гуфтан ва ҳам ҳимоя кардани ҳақиқат кори ниҳот душвор аст ва на ҳар кас ин қудратро дорад, аммо Ҷовид ин қудратро ба худ касб кардааст. Вай ба зиндагӣ боақлона нигоҳ мекунад ва аз он бардошти хоси худро дорад, барои ҳамин ҳам ҳар касе, ки Ҷовидро дуруст мешиносад, кӯшиш мекунад ба вай ҳамкор бошад, рафиқ бошад ё шогирд.
Ҳамин сабабҳо ва хислатҳост, ки профессор Ҷовид Муқим муҳити худ, як навъ устохонаи касбии худро ба миён овардааст. Шогирдони донишҷӯ ҳамроҳи вай, на танҳо аз матбуоту радиову телевизион, балки аз сомонаҳо низ мавод меҷӯянд. Онҳо на танҳо аз навиштаҷоти забони рӯсӣ, балки аз дигар забонҳои олам аз ҷумла, англисӣ ва дигар забонҳои аврупоӣ низ истифода мекунанд. Шогирдони соҳаи илмаш пас аз тай намудани ин гуна зинаҳо ба сатҳи баландтар мебароянд ва ҷустуҷӯҳои илмиашон ба мавзӯъҳое асос мекунад, ки онҳо барои шинохти илми имрӯзаи журналистикаи тоҷик муфиданд.
Як хислати дигари Ҷовидро ёд овардан мехоҳам: ӯ ҳамеша меомӯзад. Ман гумон мекунам, ки хазинаи маънавии вай бисёр ғанӣ аст ва умед дорам, ки ин боигариро солҳои сол шогирдони нав ба наваш, ки ҳар сол чандин нафари онҳо ҳамчун журналист ё ҳамчун муҳаққиқ ба паҳлуяш медароянд, бо ифтихор истифода мекунанд.
ҶОНИ ОДАМ
Эҳдо ба устод Ҷовид Муқим
Толиби Луқмон
Виқори кӯҳсорон аст дар ӯ,
Фари фарҳангёрон аст дар ӯ.
Насозад сар ба пои сифлагон хам,
Ғурури сарбадорон аст дар ӯ.
Маромаш тезҳушии ману туст,
Қиёму пурхурӯшии ману туст.
Ҳама ин сахтгириҳо, ки дорад,
Барои сахткӯшии ману туст.
Ҳақи хидмат ба фарзандони Одам,
Бувад ӯро ҳамин унвони Одам.
Сифоте, ки ба ҳаққаш баршумурдем,
Хулоса мешавад бо «Ҷони Одам».
Бувад ороста бо зевари илм,
Вуҷуди ӯст равшан аз фари илм.
Ҳамин аст орзуи мо, ки бошад,
Муқими ҷовидони кишвари илм.
ӮРО ҲАРФИ ДИЛУ ЗАБОН ЯКЕСТ
(эҳдо ба 60-солагии зодрӯзи устод Ҷовид Муқим)
Шарофат Худойдодова,
ноиби ректори ДДК ба номи Абӯабдуллоҳи Рӯдакӣ
оид ба муносибатҳои байналмилалӣ
Зиндагӣ дар садафи хеш гуҳар сохтан аст,
Дар дили шўъла фурў рафтану нагдохтан аст.
Ҳикмату фалсафаро ҳиммати мардӣ бояд,
Теғи андеша ба рўйи ду ҷаҳон охтан аст.
Аллома Иқболи Лоҳурӣ бо ин сатрҳо, бешак онҳоеро ба корсозию коршиносӣ ҳидоят месозад, ки нисбат ба тақдири миллату давлати худ бетафовут нестанд ва низ метавонанд барои Ватан бо нархи дилу баҳои ҷон хидматҳои арзанда анҷом диҳанд.
Дар ростои фаъолияти омӯзгорию рӯзноманигорӣ аз таҷрибаи соҳибкасбони саршиносу варзидаи кишвар зиёд баҳра бурдаам ва баҳри сипосу эҳтиромашон очерку меҳрномаҳо интишор кардаам.
Чеҳраи иншои имрӯзаам яке аз шахсиятҳои шинохтаву обрӯманди диёр, доктори илми филология, профессори кафедраи журналистикаи байналхалқии ДМТ, журналист, публитсист ва нависанда устод Ҷовид Муқим мебошанд, ки ба масобаи як “соҳибҳунари ботамиз, дар дидаи мардумон азизанд”.
Чун сар задам ба равзанаи ошноӣ аз шарҳи ҳолу аҳволи устод Ҷовид Муқим, он қадар зарфиятҳое дарёфтам, ки мавсуфро ҳамчун як иқтисоддону рӯзноманигори касбӣ ва адиби хушзавқ бозгӯ мекунанд. Бароям аён гашт, ки роҳи паймуда ва талошварзиданҳои Ҷовид Муқим ҳамагӣ татбиқи воқеии сиёсат, иқтисод ва иҷтимоиётро дарбар гирифта, ин се ҳадафи таъминкунандаи зиндагии осудаву арзандаи мардум дар меҳвари андешаҳо ва нигоштаҳояшон мавқеъ гирифтаанд.
Фориғултаҳсили бахши иқтисодӣ Ҷовид Муқим метавонистанд, ба кори сердаромаде машғул шаванд, вале он ҷавҳари истеъдоду маъонӣ, ки дар замирашон инқилоб дошт, ӯро ба факултети журналистика овард. Аз ҷост, ки донишу маҳорати сиёсию иқтисодиашон имкон дод, ки тавассути ҷозибаи сухан дар ҳалли масъалаҳои маорифу рушди журналистика, ки бевосита фарогири ҳама паҳлӯҳои ҳаёти ҷомеа мебошанд, чун як тоҷик ва ватандории асил устуворона гом бардоранд.
Устод Ҷовид Муқимро ғоибона мешинохтам. Бо таъсисёбии Муассисаи давлатии “Телевизиони Сафина” ва намояндагии муассиса дар шаҳру минтақаҳои кишвар, инчунин фаъолияти мухбирони махсуси Шабакаи аввал, Радиои Тоҷикистон ва рӯзномаву маҷаллаҳои расмӣ, мо, рӯзноманигорони минтақаи Кӯлоб дар фикри омода намудани мутахассисони соҳаи журналистика будем. Хушбахтона, соли 2009 дар факултети филологияи тоҷик ва журналистика ихтисоси рӯзноманигорӣ низ таъсис дода шуд.
Тавре маълум аст, масъалаи тайёр кардани кадрҳо, таҳияи стандартҳо, нақша ва барномаҳои таълимӣ дар пай мушкилоти зиёде ба бор оварда буданд ва мо бо роҳнамоии устоду омӯзгорони факултети журналистикаи ДМТ, устодон Саъдӣ Маҳдӣ, Ҷовид Муқим, Мурод Муродӣ, Сангин Гулов ва дигарон дар ин самт муваффақ шудем, ки ба онҳо изҳори миннатдорӣ менамоям.
Маҳз дар ҳамон давра, ки устод Ҷовид Муқим бо созмону расонаҳои хориҷӣ ҳамкорӣ доштанд ва барои семинару тренингҳо ба ш. Кӯлоб сафар мекарданд, ман низ дар ҳайати эҷодии ТВ Сафина бо он кас шиносоӣ пайдо намудам, ки минбаъд ҳар як суҳбату вохӯрии бо устод анҷом додаам, оламе таасурот ва маънӣ бардоштаам.
Замони таҳияи рисолаи номзадӣ, ки ба устод фишурдаи рисоларо барои навиштани тақриз пешниҳод карда будам, он хомиҳо ва нопуррагии тадқиқотро бо як диди олимонаю орифона ба ман фаҳмониданд, ки то он дам касе чунин кӯмакам накарда буд.
Муҳаббатам ба устод боз ҳам қавитар аз он гашт, ки замони баргузор намудани як даври омӯзишӣ барои донишҷӯёни шуъбаи журналистикаи донишгоҳ бо соядасти худ ба ман китоби “Ишқи деромада”-ро тақдим намуданд ва чун ман сари ҳар мавзӯъ аз намунаҳои адабиёт бо порчаҳои шеъриву овардани ҳикматҳо суҳбат мекардам, устод маро борҳо руҳбаланд намудаанд, ки адабиётро дӯст медорӣ, ва низ миёни ҳамкасбон: “Шарофатро сад сол боз мешиносам”-гуфтанашон на фақат эҳтиромамро ба ин шахсияти наҷиб зиёд намуд, балки акнун дар ҳузури ин олими тавоно масъулияти сухан гуфтану амал карданамро пайваста идора мекунам, то ба ҳарфи ноҷо ва камбудие роҳ надиҳам.
Пас аз аз мутолиаи қиссаи “Ишқи деромада”, дар баробари он, ки дар раванди таълими журналистика аз монография, дастурҳои таълимӣ ва дигар таълифоти илмии устод фаровон истифода мебурдам, бароям тарзи баёни матлаб, интихоби қаҳрамонҳои ҳикояҳо дар асарҳои бадеӣ хеле писанд омад.
Муҳтавои қиссаву ҳикояҳои «Вақте мард мегиряд” «Ишқи деромада», «Ишқи мӯйсафед», «Қасос” «Хиёнат» ва дигар асарҳои устодро инъикоси табиати зебою биҳиштосои Тоҷикистон, ғуруру сарфарозӣ, тамкину таҳаммулпазирӣ, маҳбубияти сокинон ба марзу буми аҷдодӣ, муҳимтар аз ҳама напузируфтани дурӯғ ва бетарафии аъзои ҷомеа ташкил медиҳанд. Ин ҳама тасвиру рангомезиҳо ва суханпардозиву офаридани портрету характерҳо гувоҳи маҳорату истеъдоди хоса ва натиҷаи мушоҳидакориву баҳодиҳии воқеии муаллифи синчакору дақиқназар Ҷовид Муқим аст.
Аснои мутолиа, пеши назарам, дар баъзе образҳо симои воқеии муаллиф зуҳур мекунад ва сари чанд вақт дар андешаи онам, ки бо коргандонҳои синамо оид ба рӯи навор овардани филмномаҳои ҳамноми қиссаҳои ҷолиби устод дасти кор бигирам. Дар суҳбатҳои хоса, гоҳо гиреҳҳои дили устод кушода мешаванду бо дарди ошнои аз даст додани ҳамасафари ҳаёт ва ҳасрат аз нокомиҳоро эҳсос мекунам, вале боз ҳам ба хушбинию хушбоварии устод эҳтироми зиёд қоим мешавам.
Сабақи дигаре, ки барои ҳаммиллатонамон хеле зарур аст ва ман аз устод Ҷовид Муқим омӯхтаам, ин якпорча ва воҳиди том, манбаи ихлосу илҳому эҷод ва мазрае барои фидокориву ҷоннисорӣ донистани Ватан маҳсуб меёбад. Ҷовид Муқим аз тоҷикони асиле ҳастанд, ки барояшон маҳалгароиву тамаллуқкорӣ, чоплусиву мансабталошӣ ва “хизмати хирсона” расондан ба одамон бегона аст. Ҳар амалеро анҷом медиҳанд, ҳар ҳарфе ироа мекунанд, аз дилсӯзӣ ба Ватан, шуғли писандида ва барои беҳбуди вазъ буда, қавлу амалу ҳарфи дилу забонашон якест.
Ҷовид Муқим ҳамчун як омӯзгори варзида ва журналисти соҳибкасбу соҳибунвон борҳо таъкид менамоянд, ки “журналист нафарест, ки барои беҳбудии ҷомеа умрашро сарф карда, пайи ислоҳи камбудиҳои ҷойдошта мешавад ва манфиати миллиро аз манфиати шахсиаш боло мегузорад”.
Таи чанд сол аст, ки маҳз бо ташаббуси бевоситаи устод Ҷовид Муқим дар ҳамбастагӣ бо Ассотсиатсияи тоҷикистонии рушди тафаккури интиқодӣ ва дигар ташкилоти миллию минтақавӣ ва факултети журналистикаи ДМТ омӯзгорону донишҷӯёни риштаи журналистикаи донишгоҳҳо ба семинару тренингҳо вобаста ба масъалаҳои муосири рушди журналистика, расонаомӯзӣ, тақвияти нерӯи зеҳнӣ ва тафаккури интиқодӣ ҷалб карда мешаванд, то ҳамқадами замон гарданд, мушкилоти мардум ва соҳаҳои хоҷагии халқро воқеъбинона расонаӣ кунад ва дар пайи беҳбуд бахшидани сатҳу сифати зиндагии ҳамдиёрон саҳми муносибу арзанда касб намоянд, зеро устод бар он боваранд, ки журналистикаи касбӣ ҷойгоҳи хосаро дорост ва ояндаи он дурахшон аст.
Дар рӯзи ҷашни фархундаи 60-солагии камолоти журналист, публитсист ва нависанда устод Ҷовид Муқим, таманнои саодату нишоти ҷовидонӣ ва сарфарозиву комравоии эшонро намуда, барояшон расидан ба ҳама ниятҳои неку наҷибонаро дар ҷодаи ҳаёту эҷоду фаъолияти илмию омӯзгорӣ орзумандам.
ЭЪТИРОФ
Саъдӣ Маҳдӣ,
декани факултети журналистика
То ба факултети журналистика омадан, ба ман расониданд, ки бо баъзе устодон кор карданат мушкил мешавад. Як профессор ҳаст — Ҷовид Муқим тамоман ба гап қариб нест. Танқид мекунад, фақат гапи худаш. Вақте ба факултети журналистика омадам, устод Ҷовид Муқим бо як чеҳраи гарми ба худаш хос маро пешвоз гирифт! Биё, Саъдӣ, — гуфт устод, — ба навиштаҳоят шиносам! Ин эътирофе буд, ки маро рӯҳбаланд намуд. Ва дар оянда, вақте бо Ҷовид Муқим ҳамкор шудем, ҳар суханеро, ки бо ӯ матраҳ менамудам, мефаҳмонидам, даррав дарк мекард ва бисёр корҳоро бе ягон супориш аз рӯи виҷдон иҷро мекард. Яъне, устодро як корманди аҳлу фаҳм дарёфтам, на чуноне ки пештар шунида будам!
Фикр мекунам, ки тамоми ҳаёту фаъолияти як нафар корманд, махсусан мансабдорон, зери ҳамин вожаи эътироф мечархад. Бояд маро чун олим, соҳибқалам ё чун роҳбар ё чун шахси кордон ё чун шахси уҳдабаро эътироф кунанд. Ин як сирри фаъолият ва махсусан роҳбарӣ аст, ки ман гуфтам! Вақте ба китобҳои устод шинос шудам, қоил шудам. Ин ҳам эътироф буд, ки дар оянда байни ману устод муносибати ҳасанаро ба вуҷуд овард.
Бале, ман эътироф мекунам, ки устод сахтгӯ аст, зеро ҳақгӯ аст. Сухани ҳақ ҳамеша сахт аст! Ман дониши ӯро эътироф мекунам! Эътироф мекунам, ки ҳеҷ кас мисли устод Ҷовид Муқим расонаҳои хориҷиро масалан, Радиои “Озодӣ”-ро таҳлил карда наметавонад.
Маҳфили “Анис”-и Ҷовид Муқим машҳур аст. Ҳар нафар медонад, ки дар ин маҳфил дастоварди шогирдон таҳлилу баррасӣ мешаванд. Агар ҳама профессорон чун Ҷовид Муқим мебуданд, баҳори дониши донишҷӯён гул-гул мешукуфт!
Тренингҳои устод махсусанд. Дарсҳои такмили ихтисосро ончунон шавқовар мегузарад, ки гузаштани вақт эҳсос намешавад! Дарс пур аз иқтибосу омори дақиқ ва фактҳои илмианд!
Соли 2020 устод бо мардум буданд, яъне бемории мушкилро аз сар гузарониданд. Ҳамеша аз таҷрибаи худ ба дигарон мерасонанд, ки эҳтиёт бошед, ба ин вабо шӯхӣ накунед! Худаш низ дигаронро эҳтиёт мекунад — эҳтиром мекунад. Имсол устод соҳиби унвони Аълочии маориф ва илм гаштанд. Гарчанде хеле пештар ба ин унвон меарзиданд, вале дар фикраш набуданд.
Бояд гуфт, ки устод дар тарбияи шогирдон, аспирантону унвонҷӯён низ пешгоманд. То имрӯз 8 нафар шогирдонаш рисолаи номзадӣ ҳимоя карда, 4 нафари дигар дар арафаи ҳимояанд. Фикр мекунам, ин эътирофи таърих аст.
Шасти умри устод хеле борвару пурсамар аст! Зеро устод як шахси самимӣ, поквиҷдон ростгӯ ва дӯсти содиқанд! Зинда бошед, устод!
Воқеан, зиндаву ҷовид аст, ҳар кӣ аз худ номи нек ва шогирдони нек боқӣ мегузорад!
АНДАР ШИНОХТИ ДУ РАСОНАИ БУЗУРГИ ҶАҲОНӢ
Мурод Муродӣ,
профессори кафедраи матбуоти ДМТ
Вақте сухан дар бораи бузургтарин шабакаҳои радиоии сатҳи ҷаҳонӣ меравад, дар навбати аввал радиоҳои Би-Би-Си ва «Озодӣ» дар зеҳн пайдо мешаванд. Ин радиоҳо бо мақсаду ҳадаф, тактикаву усулҳои кор, натанҳо дар минтақаҳои алоҳида, балки дар фазои иттилоотии олам мавқеи намоён доранд. Ин аст, ки ҳам дар фаъолияти амалӣ ва ҳам дар фазои илмии журналистикаи кишварҳои гуногуни дунё таваҷҷуҳ ба ин радиоҳо бештар аст.
Дар муҳити илмӣ ва амалии журналистикаи тоҷик пас аз Истиқлолияти давлатии кишвар ба матолиби ин радиоҳо ва омўзишу пажўҳиши фаъолияти онҳо эътибор бештар гардид. Истиқлолияти давлатии кишвар, дигар шудани сохти ҷомеа, мухолифатҳои сиёсӣ, тағйир ёфтани низоми воситаҳои ахбори омма, ба вуҷуд омадани типҳои гуногуни нашрияҳои даврӣ ва амсоли ин боис шуд, ки, аз як тараф таваҷҷуҳи ВАО-и хориҷӣ, бахусус радиоҳои «Би-Би-Си» ва «Озодӣ» ба воқеиятҳои Тоҷикистон бештар шавад, аз ҷониби дигар, муносибат ва тарзу тариқаи фаъолияти онҳо ба контексти илмӣ кашида шавад.
Албатта, барои аҳли илми соҳаи журналистика радиоҳои мавриди назар бегона набуда, эшон тавассути адабиёти илмиву таълимӣ аз фаъолияти онҳо воқиф буданд. Хусусан дар ин самт маълумотҳои китобҳо доир ба таърихи журналистиаи кишварҳои хориҷӣ таҳия намудаи А. Нуралиев, И. Усмонов ва дигарон аз аҳамият холӣ нест.
Авалин муҳаққиқи тоҷик, ки масъалаҳои журналистикаи хориҷӣ, бахусус фаъолияти радиоҳои «Би-Би-Си» ва «Озодӣ»-ро аз мавқеи журналистика мавриди пажўҳиши илмии диссертатсонӣ қарор дод, профессор Ҷовид Муқим аст.
Ҷовид Муқим аз зумраи омўзгорони факултети журналистика аст, ки фаъолияти эҷодии худро аз журналистикаи амалӣ шурўъ намуда, баъдан ин фаъолиятро бо илму таълим пайвастаанд. Ин зумра омўзгорон чанд бартарӣ доранд. Аввалан, онҳо аз таҷрибаи хуби рўзноманигорӣ бархурдоранд, қаламашон суфта ва фикри иҷтимоиашон пухта шудааст. Баъдан, дар раванди таълим донишҷўёнро бештар ба фаъолияти амалӣ – навиштан ҷалб карда метавонанд. Солисан, дар таҳлилу баррасии масъалаҳои мубрами илмӣ ҷанбаҳои назариву амалиро дарк ва ба назар гирифта метавонанд. Ниҳоятан, агар пайваста кўшиш кунанд, умеди аз воқеиятбинӣ ба моҳиятбинӣ расиданро доранд.
Профессор Ҷовид Муқим дар ин ҷода гомҳои устувор гузошта, пайваста пайи ҷустуҷўву пажўҳиш қарор дорад. Бешубҳа ў дар се самти фаъолияти эҷодӣ сермаҳсул аст, теъдоди матолиби журналистиву публитсистиаш шояд беш аз 1000 бошад, теъдоди пажўҳишҳои илмиаш низ ба 100 мерасидагист, воситаҳои таълимиаш низ кам нестанд. Дар бораи асарҳои бадеиаш чизе гуфтанӣ нестем. Пажўҳиши ин ҷанбаи фаъолияти ў мавзўи дигар аст. Танҳо зикри ҳамин нуктаро зарур меҳисобем, ки ў ба қадри вақт мерасад ва бо расидани фурсат аз он самаранок истифода мекунад.
Аз мавзўъ андаке дуртар рафтем. Ба асли суҳбат наздик мешавем. Ҷовид Муқим замоне ба фаъолияти илмӣ шурўъ намуд, ки корманди Радиои «Озодӣ» буд. Шояд ин боис гашт, ки ў ба пажўҳиши ширкатҳои бузурги иттилоотии ҷаҳонӣ, бахусус радиоҳои «Би-Би-Си» ва «Озодӣ» даст зад ва дар заминаи корҳои илмии ба анҷом расонидааш рисолаи номзадӣ ва докториро дифоъ намуд. Ҳосили пажўҳишҳои ў дар шакли рисолаҳои алоҳидаи илмиву таълимӣ ба нашр расидааанд, ки «Ҳақиқат ва дурўғ» (2000), «Мақоми жанрҳо дар радиои «Озодӣ» (2000), «Радио «Свобода»: ложь и правда» (2005), «Радиои Би-Би-Си: дирўз ва имрўз» (2006) намунаи онҳост.
Чунончи, аз унвони рисолаҳо бармеояд, таваҷҷуҳи муҳаққиқро асосан се ҷанбаи фаъолияти радиоҳои мавриди назар ҷалб намудаанд. Ба ин манзур, дар «Ҳақиқат ва дурўғ» диққати муаллиф ба пажўҳиши муносибати Радиои «Озодӣ» ба Тоҷикистон ва чигунагии инъикоси воқеиятҳои он дар ин расона (солҳои 1992-2000) равона шудааст. Радиои «Озодӣ», ҳамчунин Би-Би-Си, ҳарчанд зоҳиран дар ин самт муносибати холисона менамоянд, аммо мақсади аслиашон таъсир расонидан ба афкори ҷомеаи кишварҳои дигар ва ба васила тарғиби иттилоот дигар кардани мафкураи мардум будааст, ки барои амалӣ сохтани нияту ормонҳояшон замина фароҳам меорад. Ба ин минвол муҳаққиқ дуруст дармеёбад, ки чунин радиоҳо «ҷузъи ҷудонашавандаи сиёсати хориҷӣ гардида, давлатҳои абарқудрат тавассути матбуот, радио, телевизион ва маводи чопӣ мафкураи ба худ манфиатборро ба сари мардуми кишварҳои дигар бор мекунанд» (с.11). Ин шинохти аввалин ва асосии ин расонаҳо, ки аз ҷониби пажўҳишгар дарк шудааст, меҳвари таҳқиқ ва таҳлилу баррасиҳои ўро ташкил медиҳад. Бинобар ин, ҳарчанд ин расонаҳо, аз ҷумла Радиои «Озодӣ» дар пахши сареъи воқеияти олам, ба вижа рўйдодҳои Тоҷикистон афзалият доранд, аммо таъйиноти онҳо аз иттилоотонӣ дида, бештар тарғибу ташвиқ будааст.
Ба ин манзур Ҷ. Муқим бо муаррифии мухтасари ин радио, бозгў намудани моҳияти фалсафавӣ ва иҷтимоии мафҳуми ҳақиқат, ба муайян намудани таносуби ҳақиқат ва дурўғ дар барномаҳои он мепардозад. Ў дар такя ба матолиби зиёди ин шабака кўшиш намудааст, ки дараҷа ва ё таносуби инъикоси ҳақиқати воқеиро дар барномаҳои он ошкор намояд, сабабҳои таҳриф шудани воқеияти ҳолро нишон диҳад. Табиист, ки ҳар гуна воситаи ахбори омма сиёсати муассиси худро ба инобат мегирад, ки радиоҳои хориҷӣ истисно буда наметавонанд. Аммо таҳлилҳои муҳаққиқ, ки дар заминаи маводи тўли даҳ сол дар ин шабака пахшгардида сурат гирифтааст, нишон медиҳад, ки таҳриф шудани ҳақиқати воқеаҳои инъикосшаванда ба омилҳои гуногун алоқамандӣ доштааст. Тобеи мавқеъ ва сиёсати муассис будан, ҳангомаҷўйӣ дар барномаҳо, ташреҳи нодурусти факту далел, аз будаш зиёд тафсир кардани баъзе рўйдод, бемасъулиятии журналистони маҳаллӣ ва амсоли ин аз омилҳои асосии таҳриф ёфтани ҳақиқати воқеаҳо ва рух додани ғалату иштибоҳҳо маҳсуб мёфтаанд.
Дар шинохти Радиои «Озодӣ» муҳаққиқ ба ду ҷанба бештар таваҷҷуҳ зоҳир намудааст. Аввалан, чунончи ишора рафт, ў кўшиш намудааст, ки мавқеи ин радио ва кормандони эҷодии онро дар инъикоси воқеиятҳои иҷтимоӣ муайян намуда, омилҳои аз ҳақиқати ҳол дур шудани нигорандагонро нишон диҳад. Ҳарчанд дар баррасии ин масъала муҳаққиқ факту далелҳои зиёдро ошкор месозад, аммо дар ҳукми онҳо то андозае эҳтиёткор аст. Сабабҳои таҳриф шудани ҳақиқат ва рух додани камбудиҳои эҷодиро ў ба омилҳои сиёсиву иҷтимоӣ ва касбӣ нисбат медиҳад, баинсоф будани журналистонро талқин месозад.
Ҷанбаи дигаре, ки дар ин пажўҳиш мадди назари муҳаққиқ қарор гирифтааст, инъикоси рўйдодҳои Тоҷикистон дар радиои мазкур аст. Аслан, ин масъала дар бахши аввал низ мавриди эътибор қарор доштааст, аммо муҳаққиқ хостааст онро дар алоҳидагӣ муфассалтар баррасӣ намояд. Ин қарори муаллиф аз вазифаи Радиои «Озодӣ» маншаъ гирифтааст. Ба таъбири ў, «яке аз вазифаҳои муҳим ва асосии Радиои «Озодӣ» пахши ахборест, ки бо сабабҳои гуногун дар дохили кишвар ба мардум расонида намешавад. Аз ин рў, барномаҳои Радиои «Озодӣ» то андозае холигии фазои иттилоотии Тоҷикистонро пур мекунанд» (с. 36).
Муаллиф ин омилро мусбат арзёбӣ намуда, бо баррасии намунаҳои зиёд аз барномаҳои ин радио ва ҳамчунин нашрияҳои даврии тоҷик ба натиҷае мерасад, ки дар аксар маврид «диди он бо мавқеи ҳукумати ҷумҳурӣ мувофиқ меояд».
Ҷовид Муқим ҳамчун корманди бахши тоҷикистонии Радиои «Озодӣ» (дар вақташ) тарзу усули кор, коргоҳи эҷодӣ, талаботи идора, меъёри муносибат ба воқеиятҳои иҷтимоӣ ва шеваҳои нигоришу баёни он низ таваҷҷуҳ намуда, соли 2000 рисолаи илмию таълимиеро таҳти унвони «Мақоми жанрҳо дар Радиои «Озодӣ» ба табъ расонид.
Дар ин рисола низ муаллиф ба ду паҳлуи масъала: ҷанбаъҳои назарии жанрҳои публитсистика, шаклҳои фаъолияти эҷоди журналистӣ; меъёру андоза ва тарзу тариқаи истифодаи имконоти жанрҳои хабарӣ дар бахши тоҷикистонии ин радио таваҷҷуҳ намудааст. Дар баррасии ҷанбаъҳои назарии жанрҳо муҳаққиқ андешаҳои дигаронро ҷонибдорӣ карда, тақвият бахшад ҳам, ҷо-ҷо шарҳу тавзеҳи тозаро ба миён мегузорад. Масалан, агар дар адабиёти илмиву таълимӣ саволҳои чӣ?, кай?, дар куҷо? ҳамчун меъёри муайянкунадаи сохти хабар шинохта шуда бошанд, муҳаққиқ Ҷ. Муқим дар заминаи таҳлили хабарҳои Радиои «Озодӣ» ин меъёрро андаке пурратар мегардонад. Дар шинохти ў «хабар маълумоти кўтоҳест, ки аз ҷузъиёти нав саршор аст ва моҳияти барои ҳама ва ё қисми муайяни ҷомеа ҷолиб мебошад. Вай воқеаро, ки аҳамияти сиёсиву иҷтимоӣ, илмию фарҳангӣ ва ғайра дорад, возеҳ месозад. Хабар бояд ба саволҳои чӣ рўй дод?, кай?, дар куҷо?, ба кадом сабаб?, дар кадом шароит ба амал омад?, ва чӣ натиҷа дод? посух гўяд». Ин тавзеҳ беасос нест, балки дар иртибот ба маводи рўзноманигорӣ шакл гирифтааст. Аммо як нуктаро ба назар бояд гирифт, ки ин маҷмўи саволҳои сохторӣ ба кулли жанрҳои хабарӣ тааллуқ дошта метавонанд. Хабар жанри кўтоҳ ва мушаххасбаён аст. Тафсили муфассали воқеа аз имконоти жанрии он берунтар меравад.
Дар ин пажўҳиш таснифоти классикии жанрҳои публитсистика риоя шавад ҳам, муаллиф дар нишон додани теъдоди жанрҳои алоҳида, андаке бо диди нав менигарад. Хроника, хабар, ҷараёнот, хулосаи радиоии матбуот, табсираи радиоӣ, мусоҳибаи радиоӣ ва репортажи радиоиро ба сифати жанрҳои мустақил муаррифӣ мекунад, мавқеъ ва мақоми ин жанрҳоро дар Радиои «Озодӣ» нишон медиҳад, чигунагии инъикоси онҳоро бо радиоҳои ҷумҳурӣ муқоиса мекунад. Аз таҳлили муқоисавии ў бармеояд, ки тарзу таҳияи пахши ахбор дар Радиои «Озодӣ» нисбат ба радиоҳои ҷумҳурӣ возеҳу ҷолибтар аст. Аммо, баъзан хулосаҳои муҳаққиқ ба ҳам мувофиқ намеоянд. Масалан, дар рисолаи «Ҳақиқат ва дурўғ» ў ба таҳриф шудани ҳақиқати инъикоси воқеиятҳои иҷтимоӣ дар ин расона мутмаин мешавад. Ин ҷо бошад, хабарҳои ин шабакаро «воқеӣ, боинсофона, бомувозиннат, муҳим, нав ва саривақтӣ» баҳо медиҳад.
Хосияти пажўҳишии ин рисола боз дар он аст, ки муҳаққиқ ба баррасии вижагиҳои сохториву шаклии жанрҳои хабарӣ қонеъ нашуда, чанд сония ё дақиқа ба эфир пахш шудани онҳоро низ мушахассан зикр менамояд. Ҳамчунин ў дар баробари жанрҳои маъмул, дигар шаклҳои баёни журналистии дар Радиои «Озодӣ» тамоман истифоданашударо ба таври умумӣ ва бо шеваи хоси худи броз медорад. Бино ба баррасиҳои ў жанрҳои нутқи радиоӣ, ҳикояи радиоӣ, фелетони радиоӣ, инисировкаи радиоӣ, песаи радиоӣ дар барномаҳои радиои мазкур тамоман истифода намешаванд. Истифода нашудани ин жанрҳо на танҳо ба талаботу шароити замон, балки ба таъйиноту имконоти худи Радиои «Озодӣ» низ вобаста будааст.
Хамин тавр, дар гуфторҳои Радиои «Озодӣ» аз 17 жанри журналистикаи радиоӣ, ки дар рисола баррасӣ шудааст, бештар жанрҳои хроника, хабар, ҷараёноти радиоӣ, хулосаи радиоии матбуот, баёния, табсира ва мусоҳиба истифода мешудаанд. Хамчунин дар гуфторҳои ин радио баъзан омезиши жанрҳо, ба талаботи жанри мушаххас ҷавобгў набудани матолиб ба мушоҳида мерасад, ки ин камбудиҳои эҷодӣ низ аз назари муаллиф дур намондааст.
Рисолаи мазкур, аз як тараф, барои фаҳмиши назарии жанрҳои журналистикаи радиоӣ ба муҳассилин ёрӣ мерасонад, аз ҷониби дигар, дар муайян намудани бурду бохти Радиои «Озодӣ» ҷиҳати корбурди имконоти жанрҳои журналистӣ мусоидат карда метавонад.
Дар таҳқиқоти Ҷ. Муқим омўзиш Радиои Би-Би-Си нисбатан васеътар сурат гирифтааст. Ин радио бо назардошти таърихи пайдоишу ташаккул, сохтори идоравӣ баррасӣ гардида, мавқеи он дар фазои иттилоотии олам, бахусус Тоҷикистон муайян карда шудааст. Ба таъбири Иброҳим Усмонов, нигоҳи муҳаққиқ дар шинохти ин расона дигархелтар аст. Ин андешаро дар чанд ҷиҳат метавон муайян кард. Аввалан, муҳаққиқ дар омўзиши ин расона муносибати консептуалӣ менамояд, дар баробари ҷанбаҳои таърихӣ, ба ҳадаф вазифа ва нақши Радиои Би-Би-Си дар фазои иттилоотии олам, тарзу тариқаи инъикоси воқеиятҳои иҷтимоӣ дар барномаҳои он, истифодаи маводи ин расона дар матбуоти даврии муосири Тоҷикистон ва амсоли ин низ аҳамият медиҳад. Баъдан, ў ба таври возеҳ собит месозад, ки мақсади расонаҳои хориҷии муқими ин ё он кишвар, аз ҷумла Радиои Би-Би-Си тарғиби идеологияи сиёсии давлати муайян аст, ки тариқи пахши «иттилооти холис» сурат мегирад. Ниҳоятан, ин расона дар инъикос ва тарғиби воқеаҳои олам аз тактика ва усулҳои ба мафкураи аудитория таъсиррасон моҳирона истифода карда метавонад. Ин расона дар пахши иттилои сареъ пешгомтар аст.
Як ҷиҳати хоси ин пажўҳиш он аст, ки муаллиф дар баробари бевосита баррасӣ намудани фаъолияти Радиои Би-Би-Си дар заминаи таҳлили якчанд нашрияи даврӣ аз қабили «Зиндагӣ», «Миллат» ва «Asia-Plus» дараҷа ва шаклу шеваи истифодаи маводи ин расонаи хориҷиро дар матбуоти даврии тоҷик нишон медиҳад. Ба назари муҳаққиқ «Истифодаи маводи радиоҳои хориҷӣ дар нашрияҳо ду сабаб дорад. Аввалан, бо истифодаи маводи радиоҳои мазкур ҳафтанамаҳо саҳифаҳои худро пур мекунанд. Сониян, нашрияҳо баъзан он маводеро чоп мекунанд, ки аз номи худ наметавонанд ба табъ расонанд. Дар ин ҳол онҳо ҷавобгариро барои чопи чунин мавод аз сари худ соқит карданӣ мешаванд».
Албатта, истифодаи маводи ин ё он расона дар фаъолияти ВАО мамнуъ нест, аммо ин амал меъёр ва қонунмандиҳои худро дорад, ки нашрияҳои давриро мебояд онро риоя кунанд. Аз ҷумла, интихоби маводи ба ҷомеа муҳим, нишон додани манбаъ, ба мавқеи манфиати давлату кишвар мувофиқ намудани иттилоот ва ғайра. Мутаассифона, баъзан нашрияҳои даврии тоҷик ин ҷиҳатҳоро ба инобат намегиранд, ки ба манфиати ҷомеаи мо нест.
Умуман, Ҷовид Муқим ба пажўҳиши илмии расонаҳои хориҷии муқими Тоҷикистон, бахусус Радиои «Озодӣ» ва Радиои Би-Би-Си ба дараҷаи номзадиву докторӣ мушарраф гардид, ки аз баракаташ илму таълими журналистикаи тоҷик бенасиб намондааст. Ин насиба аз баракати дастуру воситаҳои таълимии ў «Мусоҳиба ва техникаи таҳияи он» (2013), «Буҷаи давлатӣ ва журналистика» (2015), «Журналистикаи мултимедиявӣ» (2016), «Журналистикаи чандрасонаӣ» (2019) афзун гардид. Аммо, ба пиндори мо, агар Ҷовид ба пажўҳишҳои консептуалӣ ҷиддан машғул шавад, илму таълими тоҷик ба дастовардҳои хубе ноил шуда метавонад, зеро ў нерў ва тавони хуби илмӣ дорад. Ба умеди расидан ба ин орзу таманно мекунем, ки танаш сиҳат, вуҷудаш бегазанд ва илҳоми эҷодиаш ҳамеша дар ҷўш бошад. Омин!
НЕСКОЛЬКО СЛОВ О ХОРОШЕМ ЧЕЛОВЕКЕ….
Муллоев Ш.Б.,
профессор РТСУ
Рассказать о хорошем человеке уместно всегда, в любое время и без особого повода. Тем более, если человек на самом деле хороший, и вы знаете об этом, как никто другой. О Джовиде Мукиме, вот о ком я хочу рассказать. Все грани его личности мне будет сложно раскрыть, хоть я и знаю его очень давно, но всё же, познать личность человека полностью — дело сложное. Для меня, Джовид Муким, с момента нашего знакомства до настоящего времени, представляется незаурядным человеком, Человеком с большой буквы. Он — профессиональный журналист и писатель. Но я, в своем маленьком эссе, буду излагать свои мысли о хорошем Человеке, коим является Джовид Муким. Думаю, что понятие «хороший человек», как никогда очень актуально сегодня.
Вспоминаются слова мудрецов: «Мы вечные странники в этой жизни». Каждый из нас хоть раз в жизни, задумывается о «хорошем» и «плохом». Порой, рассуждая о том, кого называть «хорошим человеком», а кого – нет. Приходится задумываться, быть может, тот, кого называют «хорошим человеком», притворяется им и помогает всем не от чистого сердца, а чтобы лишь казаться хорошим для окружающих, преследует свои корыстные цели? Может быть, он или она это делают «напоказ» для общественности. В нынешнее время рассуждать о хороших людях стало редкостью. Не осталось уважения к хорошим людям, настоящим личностям. Однако, принято считать, что хороший человек это тот, кто не завидует, не осуждает людей, прощает обиды и не держит зла на других и это подтверждается поступками, проявлением характера.
В Джовиде Мукиме его ум, образованность, любовь к творчеству, его бесценные способности, добродушие и порядочность сочетаются с невероятной скромностью и сдержанностью. Обладая, всеми этими качествами, он не пытается возвысится над кем-то, не выискивает чужие недостатки. Джовид Муким – прекрасный человек, он уважает не только всех людей вокруг, но и окружающий его мир в целом.
Каждый человек сам решает, каким ему быть: плохим или хорошим, и когда человек определяется, то начинает получать от жизни все то, что заслуживает. На мой взгляд, хороший человек всегда будет излучать свет и радость, от него веет добротой и теплом, в любой момент этот человек поддержит, даст совет, будет честным с другими и не сделает зла. В нем нет зависти, коварства, нет желания причинять кому-то боль, он живет в полной гармонии с самим собой, искренне радуется чужим достижениям, в нем преобладают положительные качества личности.
Именно, черты характера моего друга, Джовида Мукима навеяли на меня эти рассуждения, так как именно в нём я распознал изложенные мной представления о хорошем человеке. Такие люди, как Джовид Муким – созидатели, люди несущие свет. В то время когда плохой человек живет во тьме своего зла, так как это для него единственный источник жизни, так как по-другому он не хочет и не умеет, человек-созидатель преображает всё вокруг. Джовид Муким – созидатель, вдохновитель и просто хороший человек.
Итак, в этом маленьком эссе были изложены мои мысли о хорошем и плохом, то есть, о тех чертах, которые присущи природе человека. Личность моего друга Джовида Мукима – вдохновляет, служит примером чести, порядочности, скромности и трудолюбия. Желаю здоровья, мой друг! Живи долго и продолжай радовать нас своими достижениями!
САХТГЎЮ ҲАҚШИНОС
Солеҳ Юсуфов, рӯзноманигор
Аз серкорӣ ва ташвиши зиндагӣ шояд дар даҳ соли ахир ҳамдигарро ба серӣ надидаем. Барои он шояд мегўям, ки дидору вохўриҳои лаҳзагӣ дар хошияи маҷлису маҳфилҳо ва маросимҳои таъзияро истисно кардам. Бо телефон гоҳ-гоҳ бо Ҷовид Муқим ҳамсуҳбат мешавем, аммо ҳар матлабе, ки менависаду дар нашрияҳо ва шабакаҳои интернетӣ нашр мекунад, ҳар чизе, ки дар борааш менависанд, мехонам, аз кору бораш огоҳ ва аз дастовардаҳояш хурсанд мешавам. Баъзан ҳамкоронашро дида, аз аҳволаш мепурсам, агар ин ё он шогирди донишгоҳиаш ба идораи нашрия корафтода шуда ояд, салому паёмаш мефиристам, ки аз ин ҳам баробари худи ўро дидан, руҳам бардошта мешавад. Ин ҷо ҳар чи мегўям, ба хотираҳои солҳои 90 асри гузашта, ба замони ҳамкориҳо дар нашрияи «Тоҷикистон» ва Радиои Тоҷикистон рабт мегирад.
Баҳори соли 1992 дар авҷи рўйдодҳои сиёсии кишвар нашрияи «Тоҷикистон» таъсис шуд, ки ин дўсти мо дар саргаҳи харакатҳои таъсиси он ва аз ҷумлаи нахустин кормандонаш буд.
Ҷовид ба ин нашрия аз рӯзномаи «Паёми Душанбе» омад, ки моҳи декабри соли 1989 таъсис ёфта, аз моҳи январи соли 1990 нашр мешуд. Ман тақрибан як моҳ дертар омадаму бо бештари ҳамкорон, ки то он замон фақат ғоибона ва бо номашон ошно будам, шинос шудем. Агарчи Ҷовид бо бардари хурдиам, шодравон Раҷабалӣ, ки аксбардори рӯзномаи «Садои мардум» буд, дӯстӣ дошт. Ин ҷо бо Ҷовид ва Суҳроби Зиё, дўсти дигари бериёамон ин ошноӣ дар солҳои баъд ва даврони ҳамкорӣ дар Радиои Тоҷикистон ба сатҳи дўстию бародарӣ расид.
Дар Радиои Тоҷикистон, ки ба замони роҳбарии шахсиятҳои шинохтаи журналистика ва илми кишвар Бобоҷон Икромов ва Иброҳим Усмон рост омада буд, Ҷовид дар сарредаксияи барномаҳои иқтисодӣ ва ман дар сарредаксияи барномаҳои сиёсӣ ба кор оғоз намудем.
Он солҳо ҳанўз ду диплом доштан мўд нашуда буд, вале Ҷовид ҳанўз дар ҳамон давра соҳиби ду ихтисос буд. Пас аз хатми факулети иқтисодӣ дар бахши журналистикаи ДМТ низ таҳсил намуда, дипломи онро дошт. Фақат диплом не, балки донишу зеҳни қавии таҳлилу тахияи матлаб дар соҳаи иқтисодро ҳам соҳиб буд ва дар як муддати кўтоҳ ҳамчун таҳлилгари масъалаҳои иқтисодӣ дар байни кормандон эътироф ва аз рўи адолат бо гузашти андак вақт муовини сармуҳаррири сарредаксияи иқтисодӣ, ки аз шуъбаҳои саноат ва кишоварзӣ иборат буд, таъин гардид.
Ишора ба дўстию бародарӣ кардам, ки гапи хушке нест. Зеро дар солҳои ҳамкору наздик будан борҳо ба манзилаш дар шаҳри Душанбе ва чанд бор ба деҳаи Чузии ноҳияи Шаҳринав, зодгоҳ ва маҳали зисти волидонаш рафтаам. Ў ҳам якҷо бо Суҳробу чанде аз дигар шиносҳои муштаракамон дар рўзҳои сахту дарднок паҳлўи мо буданд ва бо ҳузури худ дарди моро сабук мекарданд.
Онҳое, ки Ҷовидро мешиносанд эҳсос намудаанд, ки дар рафтору гуфтор як инсони ҳассос, соҳиби андешаи хос нисбати ҳар рўйдоду ҳодиса ва дар амал ҳам гоҳе сахтгўй аст. Ин ҳама аз хислатҳои зотиаш аст, ки Ҷовидро чун шахсият ба атрофиён мешиносонад. Бо бародаронаш Маъруф, Ҳикматулло (Алиҷон), Нодир ва хоҳарашон Сабоҳат то андозае шиносам. Ногуфта намонад, падари шодарвонашон амаки Ҳоҷӣ Аминро ҳам, ки тамоми умр омўзгори фанни таъриху мудири мактаб буданд ва баъди ба нафақа баромаданашон деҳқонӣ мекарданд, низ мешинохтам. Шояд ба шарофати меҳрубонию сахтгирии падар ва нони ҳалоли муаллимӣ бошад, ки фарзандон ҳама соҳибтаҳсилот шуда, ҳар як дар соҳаи худ соҳиби эътибору обрў ҳастанд. Хоҳарамон Сабоҳат, ки мутахассиси соҳаи ҳуқуқ аст, як даъват ба намояндагӣ аз мардуми ноҳия вакили парламенти кишвар ҳам буд.
Раҳматӣ модари Ҷовидро ҳам мешинохтам, ки аз як зани нисбат ба мо шиносу дўстони фарзандаш меҳрубон буд. Худи Ҷовид боифтихор мегуфт, ки модарам аз маҳаллаи Сариосиёи Душанбе аст. Ҳар боре агар аз назди Хона-музеи М. Турсунзода мегузаштем, бо фахр мегуфт, ки хонаи бобою бибии модариам дар гузашта ана, дар ҳамин маҳал будааст.
Агар хато накунам, тобистони соли 1995 буд, ки Ҷовид маро барои сафар ба ноҳияи Айнӣ, ба деҳаи Урметан, манзили хусуру хушдоманаш даъват кард.
Дар ҷавоб гуфтам, ки, «ман он ҷо коре надорам, барои чӣ равам?»
— Ҳамроҳ меравем. Репортёрро ҳам гиред, барои барномаатон мавод ҷамъ меоред, бо сокинони деҳа мусоҳиба мекунед. Ва бо шӯхӣ, вале бо ҷиддият илова кард: «Натарсед, бепул бурда меорам!»
Дар ниҳоят ба лозим будани ин сафар маро бовар кунонд ва дар яке аз рўзҳо савори худрави «Москвич- 412»-и ў шуда, ба роҳ баромадем. Мошин коркуфта буд, вале аз ин бим надоштам. Зеро медонистам, ки худи соҳибаш дар таъмиру соз кардани андак –мандак «дардҳо»-и мошин ба даступанҷа мебошад. Дар ин сафар ҳамсараш – зани ҳалиму меҳрубон ва писараш Бежан, ки он вақт хурдсол буд, низ ҳамроҳ буданд. Ин ягона боздиди ман аз ин макон ва дидору гуфтугўҳо бо сокинони меҳмоннавоз, соҳибкорон, аҳли зиёи мактаби он деҳа буд, ки баъдтар ба шакли гузоришҳои радиоӣ таҳия ва пахш гардиданду дар маҷлис – «летучка»- ҳо, ки аввали ҳар ҳафта баргузор мешуд, баҳои хуб гирифтанд.
Барои арзи воқеият як мушоҳидаи дигари то ба ин дам ба хотир мондаро ҳам бояд ёдовар шавам. Дар ҳамон маҷлисҳо гоҳе маҳаки интиқод дар арзёбиҳои Ҷовид, ки аз ҷумлаи соҳибвазифаҳои идораи радио буд, қарор мегирифтам. Боре журналисти ботаҷриба Карим Мўсо, ки инро пай бурда буд, пас аз як маҷлис дар ҳузури ҳамагон гуфт: — Ман ҳеҷ намефаҳмам, шумо дӯстед, аммо ҳам боре Ҷовид туро аз минбар таъриф намекунад, баръакс ба барномаҳои ту хурдагирӣ менамояд.
Дўстам заррае худро гум накарда, бо ҳамон одати ҳозирҷавобие, ки дорад, ба ҷои ҳардуямон посух дод: -Дӯстӣ дӯстиву кор кор аст. Мехоҳам ҷўё бошад, боз ҳам беҳтар кор кунад. Дигарон танқидро намебардоранд, ин кас (бо ишора ба ман) аз танқид хулоса мекунанд ва ба пешравӣ ноил мешаванд.
Охири соли 1995 роҳи мо боз ҷудо шуд. Идораи Радиои Тоҷикистонро, ки моро ба ҳам наздик карда буд, баробар тарк намуда, фаъолияти эҷодии худро дар ҷойҳои дигар давом додем.
Ҷои зикр аст, ки Ҷовид аз аввалин кормандони Радиои «Озодӣ» дар Душанбе буда, дар шакл гирифтану кушоиши дафтари он дар Тоҷикистон нақши калон дорад.
Борҳо шунидаам, ки муаллими бузургвори бисёре аз аҳли матбуоти собиқадори имрўз Иброҳим Усмон, дар маҳфилҳои илмию нишастҳои хоса Ҷовидро аз ҷумлаи шогирдони боистеъдодашон ном бурдаанд. Ин баҳогузорӣ на муҳобот, балки арзи ҳақиқатест, ки ин дўсти мо бо заҳмати зиёд ба он сазовор шудааст.
Ҷовид Муқим, профессори Донишгоҳи миллии Тоҷикистон дар баробари корҳои илмию рўзноманигорӣ асарҳои бадеӣ низ менависад ва муаллифи китобҳое бо номҳои “Қасос”, «Хиёнат», “Ишқи деромада”, “Ишқи мӯйсафед” ва ғайра мебошад. Онҳое, ки шахсияташро медонанд, бо як нигоҳ навиштаҳояшро дарк мекунанд, ки Ҷовид пушти образу тасвирҳои худбофт ва бадеият намегардад ва ҳамон тавре ки фикр мекунаду гап мезанад ба он шакл менависад.
Ӯ блогнависи хуб ҳам ҳаст. Дар ҳар навишта, ҳатто дар хурдтарин эҷодаш масъалагузорӣ мекунад. Яке аз навиштаҳояшро бо номи «Хӯҷаинча» дар бораи мушкилоти нақлиёти мусофиркаш чанде пеш дар «Фейсбук» хондам, ки далели равшани ин сухан аст.
«… Хӯҷаинча ба пас нигариста маро сари қаҳр дид ва ноилоҷ хомӯш монд. Шояд фаҳмид, ки пеши ҳар зӯр боз зӯре ҳаст».
Ана, ҳамин чеҳра ва хислати хоси ҷовидона аст. Дар ҷою фурсати лозим ҳақгў ва гоҳе сахтгўст. Сухани ҳақро бе бим ва бе парда мегӯяд. Фикр намекунам, ки ба 60 даромада, ин хислатҳояш тағйир ёфта бошанд. Зеро ӯ якрӯ буда, пӯсташро иваз намекунад.
РӮЗНОМАНИГОРЕ ОЗОДАНДЕШ ВА ПАЖӮҲИШГАРЕ ПӮЁ
Кӯшише андар шинохти як ҳампеша ба баҳонаи 60-солагии зодрӯзаш
рӯзноманигор
Пешгуфтор
Ҷовид-иқтисоддон,
Ҷовид-журналист,
Ҷовид-муҳаққиқ,
Ҷовид-устоди донишгоҳ,
Ҷовид-аксбардор,
Ҷовид-нависанда…
Беҳуда нагуфтаанд, ки “ба як мард чил ҳунар кам аст”. Ҷовид Муқим, рӯзноманигор, доктори улуми филология, профессори кафедраи журналистикаи байналхалқии Донишгоҳи миллии Тоҷикистон аз ҷумлаи онҳое ҳаст, ки ин панд дар ситоиши онҳо гуфта шуда. Ҷовид воқеъан як рӯзноманигори озодандеш, воқеъгаро ва пухтакор аст. Ӯ инсоне масъулиятшинос ва эҷодкоре пӯёст, ба доштаҳояш иктифо намекунад ва пайваста дар пайи таҳқиқу омӯзишу ҷустуҷӯст. Талошҳои пайвастаи Ҷовид Муқим дар роҳи илм буд, ки дар муддати се сол (2003-2006) ӯ ҳам рисолаи номзадӣ ҳимоя кард ва ҳам доктори илм шуд.
Ҳарчанд беш аз бист сол аст, ки ба кори таҳқиқу пажӯҳиш ва тарбияи рӯзноманигорон машғул аст, боз вақт пайдо мекунад ва барои рӯзномаю нашрияҳо мақолаю гузориш менависад. Пайваста матлабҳои таҳлилию интиқодии Ҷовид Муқимро дар матбуот мехонем. Мушкилоти иҷтимоъии мардум, рафтори номуносиби ҷавонон дар амокини умумӣ, кори нақлиёти шаҳрӣ, қимати маводи ғизоӣ, вазъи нобасомони бозорҳо…. аз ҷумлаи мавзӯъҳое ҳастанд, ки зери заррабини ин рӯзноманигори соҳибтаҷриба қарор мегиранд.
Дар остонаи шастумин солрӯзи таваллуди Ҷовид Муқим кӯшише андар шинохти беҳтари ӯ кардам ва чанд сафҳаеро аз китоби умраш варақ задам. Ҳосили ин кор ҳамин навиштаи ноқис ва нокомил аст ва умедворам хонандаи азиз бо камоли бузургӣ камбудиҳои ин чеҳраномаро нодида мегирад.
Бахши нахуст: ёди айёми ҷавонӣ
Саодати нахустин дидор бо Ҷовидро дар ибтидои даҳаи 1990 доштам, агарчӣ бо ному навиштаҳояш пештар ошно шуда будам. Ӯ он замон дар “Паёми Душанбе” кор мекард. Баъд бо амри сарнавишт мо муддате дар ҳафтаномаи “Тоҷикистон” ҳамкор будем. Як муддат Ҷовид дар “Нерӯи сухан” ҳам кор кард. Замони ҷанги дохилӣ ӯ дар идораи барномаҳои иқтисодии Родиёи Тоҷикистон фаъолият мекард ва ҳамзамон гузоришгари Родиёи “Озодӣ” дар Душанбе буд. Гузоришҳояшро барои ин расона ба Прог бо номи мустаъори Мориҷи Доварӣ мухобира мекард.
Ёдам ҳаст, барои ин кор утоқи кӯчакеро аз хабаргузории “Ховар” барояш иҷора карда буданд. Он утоқ ба ҷуз аз як дастгоҳи телефон дигар васоиле надошт. Мо як гурӯҳ рӯзноманигорони ҷавон, он солҳо мисли Ҷовид барои бархе аз расонаҳо ва хабаргузориҳои хориҷӣ кор мекардем ва гаҳ-гоҳе дар нишасту конфаронсҳои матбуотӣ ва ҳамоишҳои байналмилалӣ ба дидори ҳамдигар мерасидем.
Он солҳо кор барои расонаҳои хориҷӣ бисёр душвор буд. Ба далели раванди ҷангу сулҳ, Тоҷикистон дар он солҳо яке аз доғтарин нуқтаҳои ҷаҳон маҳсуб мешуд ва ҳар рӯз чандин иттифоқоти муҳим дар кишвари мо рух медод. Ҳузури даҳҳо хабарнигори хориҷӣ дар Тоҷикистон рақобати сахтеро миёни онҳо ба вуҷуд оварда буд. Онҳо талош мекарданд то ки пештар аз дигарон аз рӯйдоду таҳаввулоти Тоҷикистон мухотабони худро дар саросари дунё огоҳ созанд. Чунин шароит боиси як навъ сабқат миёни хабарнигорони расонаҳои хориҷӣ дар кишвари мо шуда буд. Дар ин росто Родиёи “Озодӣ” дар пӯшиши ахбору ҳаводиси Тоҷикистон мисли имрӯз бештар аз дигарон муваффақ буд. Бидуни шак, Ҷовиду ҳамкоронаш, ки баъдтар дар дафтари ин расона дар Душанбе истихдом шуда буданд, дар бозтоби масоилу мушкилоти рӯзгори мардум дар он айёми душвор нақши муҳимме ифо мекарданд.
Ошкоргӯӣ, ҳақҷуӣ ва даст задан ба масъалаҳои доғи рӯзгори мардум ному овози Ҷовидро миёни шунавандагони Родиёи “Озодӣ” дар дохил ва хориҷи кишвар ошно ва маҳбуб сохта буд. Ёдам ҳаст, борҳо ҳамроҳи Ҷовид ва хабарнигорони расонаҳои дигар ба маҳалли даргириҳо миёни гурӯҳҳои шӯришӣ ва неруҳои давлатӣ мерафтем, бо фармондеҳони ду тараф гуфтугӯ мекардем, то дар бораи таҳаввулоту рӯйдодҳои кишвар хабару гузоришҳои дасти аввал таҳия кунем. Албатта он замон ба озодии баён дар кишвари мо бештар эҳтиром мегузоштанд.
Ҷовид ҳангоми кор дар Родиёи “Озодӣ” ба пажӯҳиши амиқи ин расонаи амрикоӣ пардохт ва соли 2000-ум монографияҳои “Ҳақиқат ва дурӯғ” ва “Мақоми жанрҳо дар Родиёи “Озодӣ”-ро интишор дод. Пас аз чопи ин асарҳои пурарзиш нотавонбинон ӯро аз фаъолият дар ин расона ихроҷ карданд. Аммо ӯ аз саҳнаи матбуот дур нарафт. Ҳамкориашро бо нашрияҳо бештар кард ва ба сурати ҷиддӣ ба пажӯҳиш машғул шуд.
Ҳоло беш аз бист сол аст, ки Ҷовид ба шогирдони донишкадаи рӯзноманигории Донишгоҳи миллии Тоҷикистон дарс мегӯяд. Дар бораи ҳузури Родиёи “Озодӣ” ва Би-Би-Си дар фазои иттилоъотии Тоҷикистон ва вежагиҳои фаъолияти ин расонаҳо дар кишвари мо дар замони истиқлол ва пеш аз он таҳқиқоте анҷом дода, панҷ рисола ва садҳо матлаб дар ин бора ба чоп расондааст. Шогирдонеро ҳам тарбият мекунад, ки мисли худаш ба таҳқиқи масоили гуногуни матбуоти тоҷик ва садою симои кишвар машғуланд.
Бахши дуввум: вижагиҳои ҳирфаӣ ва шахсӣ
Ба назари банда Ҷовид чанд вижагӣ дорад, ки ӯро аз ҳампешаҳои дигари мо мутамойиз мекунад. Нахуст ӯ аз маъдуд рӯзноманигорони тоҷик ҳаст, ки маълумоти олии иқтисодӣ дорад. Ҷовид Муқим 35 сол пеш факултаи иқтисодии Донишгоҳи давлатии Тоҷикистон ва баъдтар дар соли 1992 факултаи журналистикаи ин донишгоҳро хатм кардааст. Аз ин ҷост, ки дар навиштани матолибу гузоришҳои иқтисодӣ дасти болое дорад. Дар Тоҷикистон теъдоди рӯзноманигороне, ки танҳо мавзӯъҳои марбут ба як риштаи хос, масалан, сиёсат, иқтисод, фарҳанг, ҳунар, варзиш ва ё мусиқиро дунбол мекунанд ва дар ин заминаҳо соҳибтахассус ҳастанд, шояд аз ангуштони ду даст зиёд набошад. Журналистони мо дар ҳама мавзӯъ менависанд ва худро фақат пойбанди пайгирии танҳо масоили як арса намекунанд. Аммо матолиби навиштаашон то чи андоза ба дарди хонанда, шунаванда ва ё бинанда мехӯрад, суолест, ки посухи қотеъ ва мусбат ба он наметавон дод.
Ҷовид Муқим аз маъдуд рӯзноманигоронест, ки ранҷу азоби ҷанги Афғонистонро дар вуҷуди хеш эҳсос кардаанд ва ба таъбири имрӯзӣ рӯзноманигор — ҷанговари интернатсионалист ҳастанд. Ӯ мисли ҳазорон нафар аз ҳамсолонаш бо амри раҳбарони ҳизби куммунисти Иттиҳоди Шӯравӣ барои анҷоми хидмати сарбозӣ ба он сӯи Ому эъзом шуд ва наздики ду сол дар замони ҷанги шӯравӣ алайҳи муҷоҳиддин дар Афғонистон дар ин кишвар қарор дошт. Бидуни шак, осори он ҷанг то ҳоло дар ҷисм ва рӯҳу равони кӯҳнасарбозоне, ки ҷон ба саломат бурда, аз майдони набардҳои шадид ба хонаҳояшон баргаштанд, боқӣ мондааст. Ҷовид ҳам истисно нест ва шояд ба ин далел суҳбат дар бораи ин сафҳаи зиндагиашро дӯст намедорад.
Аз замоне ки Ҷовидро ба унвони хабарнигор мешиносам, аксбардорӣ ҳам бахше аз машғулиятҳои дӯстдошта ё хоббии ӯ будааст. Ӯ низ мисли зиндаёд Муҳиддини Олимпур аз оғози фаъолияти рӯзноманигорӣ, фаъолияти чандрасонаӣ дорад, яъне ҳам матлаб менависад, ҳам акс мегирад ва ҳам гузоришҳои садоӣ таҳия мекунад.
Дар солҳои охир аз табиати зебою нотакрори Тоҷикистон, чеҳраҳои фарҳангию адабӣ ва ҳамоишу ҷашнвораҳои ҳунарӣ аксҳое зиёде гирифта ва дар сафҳаи фейсбукаш мунташир мекунад. Чанд бор дар осоишгоҳи Хоҷа Оби Гарм бо дӯстон ба тамошои манзараҳои зебою нотакрори ин мавзеъ рафта будем ва Ҷовид ҳамеша дар ин сафарҳо дурбини аккосӣ бо худ дошт ва аз сангу кӯҳу чашмаю дарахту буттаҳои атроф акс мегирифт. Ва он ҳам чӣ аксҳое! Шояд дар бойгонии шахсиаш садҳо акс аз манзараҳои дилфиреб ва зебои манотиқи гуногуни кишвар маҳфуз бошад. Зеро ӯ ҳар сол умдатан дар баҳор ё тобистон ба манотиқи кӯҳистоние сафар мекунад ва аз тариқи шабакаҳои иҷтимоъӣ, бахусус фейсбук аз пушти аксҳояш моро бо худ ба сайри макону мавзеъҳои дидании “диёри домани гардун”, яъне Тоҷикистон мебарад.
Ҷовид Муқим ҳамчун устоди сахтгиру ҷиддӣ ва серталаб дар миёни донишҷӯён шӯҳрат дорад. Гӯиё ин панди Шайх Саъдиро шиори худ карда:
Устоду муаллим чу бувад беозор,
Хирсак бозанд кӯдакон дар бозор…
Аз забони даҳҳо донишҷӯ шунидаем, ки ӯ аз шогирдонаш барои санҷишу имтиҳон пул намеситонад. Ин раванди нангин ва номатлуб, мутаассифона дар тору пуди низоми омӯзишу парвариши мо реша давонда, дар дарозмуддат мумкин аст боиси уфти он шавад. Агар мо ислоҳи ин вазъиятро мехоҳем, бояд пайравони устодоне мисли Ҷовид Муқим зиёд шаванд, омӯзгороне, ки донишҷӯро барои хондану дониш андӯхтан ташвиқ мекунанд, на ба ришвахорию порадиҳӣ.
Ҷовид дар солҳои ахир дар канори тадрис дар донишгоҳ ва таҳқиқу пажӯҳиш чанд достону қисса ҳам навишт. “Вақте мард мегиряд” (2007), “Ишқи деромада” (2008) ва “Ишқи мӯйсафед” (2012), “Қасос” (2013), ва “Хиёнат” (2015) аз китобҳои чопкардаи Ҷовид Муқим аст. Худи ӯ мегӯяд, ки боз достони тахаюлии “Рӯё”-ро чанд сол пеш навиштааст, вале наметавонад мунташир бикунад. Ҳамчунин боз чанд қиссаву румони нотамоми “Мард” дорад, ки барои анҷомашон дасташ намерасад. Ӯ аз соли 1991 узви Иттиҳодияи рӯзноманигорони Тоҷикистон ва аз соли 2015 узви Иттиҳодияи нависандагони ҷумҳурӣ мебошад. Соли 2010 Ҷовид Муқим барои хидматҳое ки дар рушди матбуоти миллӣ ва тарбияи хабарнигорони оянда кардааст, унвони Аълочии матбуоти Тоҷикистонро соҳиб шуд.
Ҳоло ҳам Ҷовид бо расонаҳо ҳамкорӣ мекунад ва берун аз фаъолиятҳои донишгоҳӣ ба масъалаи бозомӯзии хабарнигорони ҷавон таваҷҷӯҳи ҷиддӣ дорад. Дар давраҳои омӯзишӣ барои хабарнигорон, ки тайи солҳои ахир дар манотиқи гуногуни Тоҷикистон баргузор мешавад, ҳамчун устод (тренер) ширкат меварзад ва таҷрубаю донишу маҳораташро ба рӯзноманигорон ҷавон мунтақил мекунад.
Бахши сонӣ: нақши волидайн дар ташаккули шахсияти соҳибҷашн
Як нуктаи дигарро ҳам мехоҳам ин ҷо ёдовар бишавам. Ҷовид дар шаҳри Ҳисор дар хонаводае ба дунё омада ба камол расидааст, ки аҳли илму дониш ва маърифатанд. Ҳамаи бародарону хоҳаронаш соҳиби маълумоти олӣ мебошанд ва дар арсаҳои сиёсату иқтисод ва маорифу фарҳанг кор мекунанд. Соли гузашта Ҷовиду бародарону хоҳаронаш падарашон Ҳоҷӣ Аминро ба роҳи ахират гусел карданд. Ҳоҷӣ Амин акнун дар водии хамушон дар канори ҳамсари меҳрубонаш, ки 7 сол аз ӯ пештар аз ин дунё рахти сафар баста буд, маскан гирифта (Худованд биёмурзадашон!). Падараш Ҳоҷӣ Амин умри бобаракате дид ва 85 сол дошт. Ӯ дар водии Ҳисор шахси соҳибэҳтиром буд ва хелеҳо ӯро хуб мешинохтанд. Бо шинохте ки ман аз хонаводаи Ҷовид дорам, бо итминони комил мегӯям, ки нақши падару модари ӯ дар тарбияту ба камол расондани фарзандонашон ва соҳибмаълумот кардани онҳо бисёр бузург аст.
Поён
Ману Ҷовид се даҳсола аст, ки дар ғаму шодии ҳамдигар шарикем. Аз ин рӯ, ба нишони эҳтиром ва рафоқату дӯстӣ бо ӯ, ба писари яке аз бародарони кӯчакам номи Ҷовидро гузоштем. Ҷовиди мо кӯдаки бисёр сертаҳаррук ва чусту чолоке буд. Аммо мутаассифона, умраш кӯтоҳ будааст. Баҳори соли 2002, вақте аз сафари кории чаҳормоҳа аз Ландан ба Душанбе баргаштам, хабари марги ҷияни номуроди худро шунидам. Ӯ моҳе қабл аз бозгашти ман ба Ватан аз болои дарахти анҷири ҳавлии падариамон дар рустое дар дараи Алмосии Ҳисор ба замин уфтода ва дар ҳафтсолагӣ даргузашта будаасту ман бехабар. Пайвандонам тасмим мегиранд, ки ин хабари нохушро то замоне ки ба Тоҷикистон барнагардам, ба ман нагӯянд…
Барои Ҷовид Муқим, дӯст, ҳампеша ва рӯзноманигори маъруфи кишвар умри тулонӣ таманно дорам. Иродаи қавӣ ва рӯҳияи устувори Ҷовид буд, ки дар авҷи бедодгарии куруно дар кишвари мо ӯро аз чанголи ин вирус раҳо кард.
Шасти умри ин дӯсти дардошно ва дилогоҳ, рӯзноманигори боистеъдоду соҳибном, устоди сахтгир ва муҳаққиқи пуркору пуртакопуро ба худи Ҷовид Муқим, аҳли хонадону пайвандонаш ва кулли шогирдону ҷомеъаи рӯзноманигории кишвар шодбош мегӯям.
Воқеъан, вуҷуди чунин инсонҳои сахткӯшу пӯё ва ҳақиқатпарасту адолатхоҳ ба ҳар фарди худогоҳу худшинос нерую илҳоми тоза мебахшад, боварию эътиқоди онҳоро ба пирӯзии некӣ бар бадӣ, хайр бар шарр, рушноӣ бар торикӣ, ҳақ бар ботил… ва ояндаи дурахшони ин сарзамин қавитар мегардонад.
Ба назари банда, корномаи пурмуҳтавои рӯзноманигор, устоди донишгоҳ ва муҳаққиқе чун Ҷовид Муқим номи ӯро дар замони зиндагияш дар китоби таърихи матбуот ва рӯзноманигории тоҷик ҷовидона сабт кардааст.
Январи соли 2021
дотсенти кафедраи радио ва телевизиони ДМТ
Рисолати одамизод аз сохтан, бунёд кардан ба вуҷуд овардан ва барои зиндагии шоиста шароити мусоид фароҳам сохтан иборат мебошад. Фаъолияташ ҳам баҳри ноил гардидан ба ҳамин қабил ҳадафу вазоиф нигаронида мешавад. Ҷаҳду ҷадал ва кўшишу ғайратҳо чун нек таҳрезию роҳандозӣ мешаванд самараи назаррасу ҷолиб, накуву фараҳбахш ва хушоянду мондагор ба бор меоваранд, пазироии хуб ҳам меёбанд.
Рафиқи ман, дўсти мушфиқу меҳрубон ва қадрдони ман, ҳамтаҳсилу ҳаммаҳфили давраи донишҷўиву донишпажўҳии ман ва айни замон ҳампешаву ҳамқисса ва печида андар як решаи ман профессори кафедраи журналистикаи байналхалқии ДМТ Ҷовид Муқим (Муҳаммадӣ Муқимов) аз ҳамин қабил шахсиятҳоест, ки дар майдони фароху барҳаво ва вусъатободи корзору кордори шастсолагии умр заҳмат мекашаду хидмат ба амал меорад.
Ҷовид Муқим 7-уми феврали соли 1961, яъне шаст сол муқаддам дар деҳаи хушманзари зебобаҳору раънодиёри Чузии ноҳияи Ҳисор (ҳоло Шаҳринав) чашм ба олами ҳастӣ кушода, айёми туфулият ва наврасии хешро мисли ҳаммуҳитони хеш дар вақту лаҳзаҳои зарурӣ бо бозию шодӣ, кўҳу пуштаравӣ, рамабонию подачаронӣ, коҳкашонию алафдаравӣ бе халалворидсозӣ ба раванди даврони мактабхониаш пушти сар кардааст. Махсусан айёми мактабхонӣ вақти худро бештар ба омўзишу афзунсозии илму дониш ва китобхонию азбарсозии асоси фанҳои таълимӣ равона намуда, бо ҳамин минвол мактабро бо баҳои хубу аъло хатм менамояд.
Соли 1977 шомили факултаи баплангириву иқтисодии Университети давлатии Тоҷикистон ба номи В.И. Ленин (ҳоло ДМТ) гардида, онро соли 1986 бо ихтисоси иқтисодчӣ хатм менамояд. Дар ин байн хизмати ҳарбиро дар Афғонистон (солҳои 1982-84) адо менамояд.
Соли 1987 дар заминаи факултаи филолгияи тоҷики УДТ ба номи В.И.Ленин (ҳоло ДМТ) шуъбаи журналистика дуюмбора таъсис меёбад, ки Ҷовид яке аз довталабони он мегардад. Шуъбаи нав, довталабонаш ҳам зиёданд. Талаботи дохилшавӣ ба он ҳам дигаргунатар мебошад, яъне довталабон пеш аз имтиҳони дохилшавӣ аз озмуни эҷодӣ мегузаштанд. Аввалан, дар қолаби ин ва ё он жанри публитсистӣ матлаб менигоштанд. Сониян, намунаи эҷоди дар саҳифаҳои матбуот нашр намудаи онҳо манзури ҳайати доварон гардида, аз назари эшон гузаштаву баҳогузорӣ мешуданд. Баъдан суолу ҷавоб доир гардида сатҳи дониш, ҷаҳонбинӣ ва сиёсатдониву фаҳми ихтисосӣ доштани довталабон муайян карда, сипас ба имтиҳонсупории дохилшавӣ роҳхат мегирифтанд.
Нахустшиносоии рўёрўии мову Ҷовид ва дигар довталабони шуъбаи навтаъсис дар ҳамин рўзҳои озмунӣ доир гардида, ҳамдигарро аз наздик дидем, шунидем ва шинохтем. Айёми имтиҳонот ҳам гузашт. Ниҳоли азму ҷазм, заҳмату часпу талошҳо ва кўшишу ғайратҳо меваи шаҳдбор ба бор овард, ки ба унвони донишҷўӣ сазовор гардидем.
Давраи самаровару тиллоии умр — панҷ соли донишҷўӣ бо хусусиятҳои худ дар ёдҳо нақш бастааст. Хати сайри он асосан аз хобгоҳ, донишгоҳ, китобхона, чорабиниҳои гуногуни завқбахшу фараҳмандсоз, донишу маърифатафзо, ҳаётомўзу зиндагисоз иборат буд. Машғулиятҳои назариву амалӣ шавқовару мутаваҷҷеҳсоз, муносибату муоширати байниҳамдигарии устодону шогирдон, баҳсу мунозираҳои манфиатовар, ки дар пайвастагӣ бо ҳамдигар сурат мегирифтанд, риштаи меҳру муҳаббатро қавию ногусастанӣ мегардонд.
Дарсҳои амалӣ бо суолу ҷавоб ва баҳсу мунозираҳо сурат гирифта, мазмуну муҳтавонокӣ ва ҷилваю рангорангии раванди таълимро таъмин менамуд.
Ҷовид ҳам яке аз ҳамин гуна донишҷўёни фаъолу пешкадам ва пешдасти гурўҳ буд. Муносибати нодида гирифтани устод баъзан дарсро сарду беруҳ мегардонад. Баҳоррўя буд. Дар курси 2-юм таҳсил мекардем. Як муаллим аз Институти педагогии ба номи Т.Г. Шевченко (ҳоло ДДОТ ба номи С. Айнӣ)-и шаҳри Душанбе ба курси мо аз фанни адабиёти рус дарс медод. Дар ҷараёни дарс зимни баёни мавзўи тадрисшаванда муаллим ба тавзеҳи нодурусте роҳ дод, ки ин боиси нороҳатӣ ва малоли хотири на танҳо Ҷовид балки аҳли курс гардид. Ў бо вуҷуди он ки муаллим аз аспи ҷаҳл намефаромад бо далел собит намуд, ки ҳамбаҳс дар ин маврид ноҳақ аст.
Солҳои донишҷўӣ барои Ҷовид ва ҳамкурсон солҳои омўзиш ва пажўҳиш буд. Онҳо асосҳои назариявии фанҳои тадрисшавандаро аз худ намуда, дар ҷараёни таълим реферат ва кори курсӣ навишта бо ин васила ба ҷанбаи илмии навишторашон таваҷҷўҳ зоҳир менамуданд. Аз вақти дар ихтиёр доштаашон самаранок истифода мебурданд. Бо ВАО, ба хусус бо матбуот ҳамкорӣ карда, матолиб ба нашр мерасонданд. Фаъолияти Ҷовид Муқим дар ин самт назаррастар буд. Бо қаламу коғаз ва сухани ноб сари кор гирифта хомафарсоӣ мекард, аз ин ҷост, ки навиштаҳояш зуд-зуд дар саҳифаҳои матбуоти даврӣ ба табъ мерасиданд. Қаламкашӣ навиштаҳояшро шакл гиронда ба онҳо мазмуну маъно ва тобиши тоза ато карда, ҳамзамон суфтагию сайқалёбии маҳорати нигорандагии муаллифро таъмин мегардонд. Меҳру муҳаббати сухан ва сеҳри қалам водор сохт, ки Ҷовид таҳсилро аз курси сеюм ба таври экстерн ба роҳ монад (солҳои охир касе ба гузаштани чунин тарзи таҳсил ҷуръат намекард) ва фаъолияти амалии хешро дар матбуот бевосита идома диҳад. Ҳамин тавр ҳам шуд. Ба бахти ў рўзномаи «Паёми Душанбе» таъсис ёфт ва Ҷовид ба сифати яке аз кормандони аввалини он ба кор пазируфта шуд. Хуб дар хотир дорам, ки Ҷовид он шабу рўзҳо чи қадар серташвиш буд. Барои нухустшумораи нашрия маводи ҷолиб омода месохт. Бегоҳи воридшавии соли нави 1990 якҷоя ба чанд объект даромада будему ў мусоҳибаҳо мерост ва фактҳои ҷолиб дармеёфт. Тавлиди шумораи аввалини онро бо чашмони худ дид, бўи рангу бори матбааро аввалбор бо машоми хеш шамид…
Дўсти мо Ҷовид ба ҳамин тариқ, ихтисоси журналистикаи донишгоҳро бо дипломи аъло хатм кард. Дар расонаҳои «Тоҷикистон», «Нерўи сухан», Радиои «Тоҷикистон», Радиои «Озодӣ», «Интернюс Нетуорк» фаъолият намуда, дар қолаби жанрҳои журналистика хабар, репортаж, мусоҳиба, мухбирнома, нигориш, мақола, лавҳа, очерк, фелетон ва памфлет барин матолиби мондагори хонданиву шуниданӣ эҷод намуд.
Масъалаи таҳқиқу пажўҳиши соҳа, ки дар як бурҷи дили Ҷовид маскан гирифта буд, оҳиста-оҳиста рў зада ўро ором намегузошт, балки ба таҳрик меовард. Аз ин ҷост, ки соли 1997 ба сифати муҳаққиқи кафедраи телевизион ва радиошунавонӣ ба кори илмӣ-таҳқиқотӣ машғул шуда, мавзўи «Таърихи пайдоиш ва рушди Радиои «Озодӣ»-ро мавриди пажўҳиш ва баррасӣ қарор дод. Ҷўишу пўиши вусъатнок, таҳқиқу ковишҳои амиқи илмӣ, фарогирии матолиби пахшгардида ва заҳматписандии унвонҷў дар ин самт рисолаи пурмуҳтавою ҷолиберо рўи кор овард, ки онро соли 2003 муваффақона ҳимоя намуда, ба дарёфти дараҷаи илмии номзади илмҳои таърих шарафёб шуд.
Бо ҳимояи рисолаи номзадӣ корро дар ин самт хатмшуда наҳисобида, пажўҳиши илмиро вусъатноку гуногунпаҳлў ба роҳ монда, бо мақсади амиқтар омўхтани самти пешгирифта ва ноил гардидан ба дастовардҳои ҷолибтару рушанибахш Ҷовид моҳи октябри соли 2005 ба докторантура баромад ва мавзўи «Воқеияти Тоҷикистони соҳибистиқлол ва проблемаҳои инъикоси он дар ВАО-и хориҷӣ»-ро мавриди ҷустуҷўи илмӣ қарор дод. Дар такя ба сарчашмаҳои илмӣ ва дастовардҳои муҳаққиқони соҳа матолиби пахшгардонидаи ВАО-и хориҷиро дар мавриди Тоҷикистони соҳибистиқлол аз ҷиҳати илмӣ таҳлил, таҳқиқ ва баррасӣ карда, рисолаи комилеро барои дифоъ пешниҳоди Шўрои диссертатсионӣ намуд. 26-уми декабри соли 2006 рисолаи докториашро дар мавзўи зикршуда бо рўи сурху сари баланд ҳимоя кард, ки он аз ҷониби муқарризони расмӣ ва ғайрирасмӣ арҷгузорӣ ва сазовори баҳои баланди илмӣ дар самти рўзноманигорӣ гашта, соҳибашро сазовори дараҷаи баланди илмии доктори илмхои филологӣ гардонид.
Айни замон низ Ҷовид корҳои илмӣ, таълимӣ ва тарбиявиро баробар ба роҳ монда аз натиҷаҳои назарраси ба даст овардааш меболад, зеро ин корҳо заҳматталаб ва ҳамзамон муқаддас маҳсуб ёфта, барои давлату миллатҳо дардхўр ва коршояманд.
Омўзгорӣ як бахши муҳиму назарраси фаъолияти Ҷовид буда, аз соли 2003 инҷониб дар ин пеша шуғл меварзад. Ибтидои фаъолияти омўзгории ў ба сифати муаллими калони кафедраи телевизион ва радиошунавонӣ маншаъ гирифта, минбаъд дар кафедраи журналистикаи байналхалқӣ ба сифати дотсент ва профессори кафедра идома меёбад.
Дар маҷмўъ пешаи омўзгорӣ, ба хусус муаллими журналистшавандахо будан фаъолияти душвор ва заҳматталаб мебошад. Он аз кас, донишфарохӣ, ҷаҳонфаҳмӣ, дорои табъи баланду завқӣ дилписанд буданро талаб менамояд. Маҳорату масъулият доштан ва ҳунарманду заковатманд будан хоси ин пеша буда, фазилату эҷод мехоҳад аз устод. Ҷовид ин хислатҳоро доимо дар ниҳоди худ мепарварад. Аз ин ҷост, ки шогирдон дар дарсҳои ў фаъоланд, доимо дар атрофи ўянд. Ҳар гоҳе ки ўро дар иҳотаи шогирдон мебинед, гумон мекунед, ки ў оҳанрабосту шогирдон оҳан, ки сўяш ҷазб мешаванд.
Ӯ пайваста дар ҷустуҷўи роҳу усулҳои нави таълим буда, методҳои анъанавию муосирро дар ҷараёни тадрис ҳунармандона пайванд дода, бо ҳам тавъам месозад. Аз воситаҳои гуногуни таълим ва усулҳои анъанавию муосир самаранок истифода бурда, бо ин васила дарсҳояшро шавқовар месозад. Аз техникаву технологияи нав огоҳии хубу комил дошта барои хушояндии мавзўю мазмуни дарсҳояш аз онҳо бамаврид сари кор гирифта метавонад. Омезиши усулҳои анъанавии тадрис бо роҳҳои наву замонавӣ ба дарсҳои ў ҳусну мазмуннокӣ афзуда, ҳамгироии методҳои гуногунро густурдаву устувор мегардонад.
Ҷовид як одати аҷоиб дорад. Ў ҳамқадами замон буда, пайваста худро, фаъолияти худро, ҷаҳонбинию усулҳои кориашро такмил медиҳад. Аз омўхтан, сайқал додан, афзудан, мутолиа кардан дар вақти зарурӣ, пурсидан истиҳола намекунад, сар наметобад, зеро ба хубӣ медонад, ки омўзиш амалӣ пайваставу доимӣ буда, ҳам одамон ва ҳам ҷомеаҳоро комил месозад, зебу фар мебахшад, тавонмандию пешдастӣ ато менамояд. Қаҳрамони мо ҳамчун муаллим қадру қимати вақтро медонад ва аз он самаранок истифода мебарад. Ў барои худ интизом ҷорӣ кардааст. Баробари садо додани занг вориди аудитория мешавад. Мешунавем, ки тўли фаъолияти омўзгорӣ боре нашудааст, ки ў ба дарс дер даромадаву пеш аз вақт баромада ё ин ки бесабаб ба дарс ҳозир нашуда бошад. Солҳои донишҷўи ҳам муносибаташ ба дарс чунин буд. Барои ин албатта, масъулияти касбиаш имкон намедиҳад. Гўйё масъулиятшиносӣ дар ин масъала дар ҷисму ҷони ў сиришта шуда бошад.
Ҷовид аслан рисоалти муаллимӣ ва журналистиро дар он мебинад, ки аввалӣ бо одамсозӣ ва охирӣ бо ҷомеасозӣ сари кор дорад.
Дар ҷое, ки фаъолияти мактабу маориф хуб ба роҳ мондаву имконияти созгор барои муаллим фароҳам бошад, он ҷо пешравиву пешдастиро дар ҳар қадам дучор меоед. Муваффақиятҳо баръалову монеаҳо бартараф мешаванд, — мегўяд Ҷовид. Аз ин ҷост, ки ў пешаашро дўст медорад ва кори таълиму тарбияро осон намепиндорад. Ба дарс бо омодагии пешакӣ ворид мешавад, то ҳатто дар ҷараёни дарс ҳам кўшиш мекунад, ки навие пайдо намуда, бо ин васила дарсро шавқовар ва бо иттилооту маълумот саршор созад. Вобаста ба мавзўъ ва тақозои дарс матолиби рўзномаву маҷалла, барномаҳои радиову телевизион ва шабакаҳои иҷтимоии интернетро мавриди баррасӣ қарор медиҳад. Ҳусну қубҳ, манфиату зиён, дурустиву нодурустии онҳоро илман ва амалан мефаҳмонад. Чунин тарзи муносибат ўро бо донишҷўву донишҷўро бо ў наздик гардонида дарсҳояшро пурмазмуну хотирмон, ҷозибаноку пурмуҳтаво месозад.
Муаллими хушкору дилбедор Ҷовид Муқимро доимо дар иҳотаи донишҷўён мебинед. Ба суолу дархостҳои шогирдон доим посухгў, маслиҳату машваратдеҳи онҳо, нақшасоз барои корҳои курсиву рисолаҳои хатми донишҷўён ва шогирдони унвонҷўю аспирантон мебошад.
Дастовардҳои илмии Ҷовид назаррасу чашмгиранд то имрўз таҳти роҳбарии ў 12 нафар рисолаи илмӣ навишта, 8 нафарашон ба дарёфти унвони илмии номзади илмҳои филологӣ шарафёб шуда, 4 нафари дигар дар навбати дифои рисолаашон мебошанд.
Ҷовид Муқими пуркору ошиқи навиштор ва қаламкашу воқеанигор ба монанди «Ҳақиқат ва дурўғ» (2000), «Мақоми жанрҳо дар «Радиои «Озодӣ»» (2000), «Радио «Свобода»: ложь и правда» (2005), «Гендер ва журналистика»(2006), «Радиои БИ-БИ-СИ: дирўз ва имрўз» (2006), «Сиёсат ва ҷанги иттилоотӣ» (2006), «Матбуоти тоҷик ва масоили гендерӣ» (2007), «Дастур барои радиожурналистони ҷавон» (2008), «Таърихи журналистикаи хориҷӣ», (2011 бо ҳаммуаллифӣ), «Мусоҳиба ва техникаи таҳияи он» (2013), «Буҷаи давлатӣ ва журналистика» (2015), «Журналистикаи мултимедиявӣ» (2016), «Журналистикаи чандрасонаӣ» (2019) як даста рисолаву китобҳои дарсӣ ва дастурҳои таълимӣ навиштааст, ки имрўзҳо мавриди истифодаи аудиторияи васеи устодону шогирдон ва дўстдорони соҳа қарор доранд. Гузоришу мақолаҳои илмии ў пайваста дар саҳифаҳои маҷаллаҳои илмиву маҷмуаҳо ба табъ расида дастраси ҳаводорон мегарданд. Ҷовиди таҳқиқгар иштирокчии доимии конференсияҳои илмиву назарӣ ва амалии сатҳҳои гуногун буда, бо гузоришу суханрониҳои ҷолибу шуниданӣ дар онҳо баромад менамояд.
Ҳамчунин дар ин самт ў маҳфили илмии инфиродии «Анис»-ро созмон додааст, ки ҳар моҳ бо иштироки шогирдони фаъол доир гардида, масъалаҳои муҳими соҳа ва барои шогирдон аҳамиятнок дар он баррасиву арзёбӣ мешаванд. Шогирдони маҳфил дар нишасту ҳамоиш ва конфронсҳои илмӣ ширкату маърўзахонӣ мекунанд.
Истеъдоди нигорандагӣ ба рафиқи мо Ҷовид имкон додааст, ки дар майдони адабиёт ҳам қаламфарсоӣ намояд. Маҷмуаҳои ҳикояву қиссаҳои «Вақте мард мегиряд» (2007), «Ишқи деромада» (2008), «Ишқи мўйсафед» (2012), «Қасос» (2013), «Хиёнат» (2017) аз ин қабил осори ў буда, чопу дастраси мухлисону муштариёни каломи бадеъ гардидаанд.
Ба ҳамин тариқ дўстиву рафиқии ман бо Ҷовид беш аз се даҳсола боз идома дошта, тўли ин солҳо бо ҳамдигар якҷоя борҳо бори сафар бардоштаему андар боби он қиссаву хотираҳо ангоштаем, дар маҳфилу чорабиниҳои пурмаониву маърифатафзо ширкату баҳрабардориҳо доштем. Якҷоя хондем, китобхона рафтем, театр дидем, кинову консерт тамошо кардем, мухлису муштарии сайру саёҳати минтақаву манзараҳои тамошобоби кишвар гардидем. Бо ҳам ғамшарику шодишарик будем. Ба хонадони ҳамдигар равуо доштему дорем. Хушбўиҳоро шамидаему хушгўиҳоро шунидаем, хушҳолиҳоро дидаему аз хони ҳамдигар нону намакҳо чашидаем.
Аз наздик медидам, ки тўли ин солҳо Ҷовид ҳам дар ҷодаи омўзгорӣ, ҳам дар самти илму эҷод ва ҳам дар боби одаму одамгарӣ чи тавр ташаккул меёбад, мақому манзалат пайдо мекунад ва муваффақ мегардад.
Хидматҳои шоистаи ҷонфидои хушсалиқаи илму эҷод, устоди варзидаи пуркору ғамхор Ҷовид дўсти андар як пўсти ман, узви иттиҳоди журналистон (аз соли 1991) ва узви иттиходи нависандагон (аз соли 2015) бо нишонҳои «Аълочии матбуоти Тоҷикистон» (2010) ва «Аълочии маориф ва илми Тоҷикистон» (2020) арҷгузорӣ шудааст. Зиндагии шоиста, умри бобаракат, пирўзию хушҳолӣ ва комгорию некфолӣ насибатон бод рафиқи арҷманд.
АЗ ТАҶРИБАВУ АМАЛ ТО ТАЪЛИМУ ТАҲҚИҚ
Сангин Гулзод,
Маҳмуд Шоҳиён, дотсентони ДМТ
Мову Саъдулло Ҳайдариву Ҷовид Муқим як наслем, парвардаи як мактабем. Давраи донишҷӯйии мо дар факултети филологияи тоҷик дар як давра иттифоқ афтодааст. Агарчи ин ду нафар аз мо бузургсолтар ҳастанд. Ва ҳатто яке аз мо ҳамсабақу ҳамгурӯҳи эшон аст. Саъдулло Ҳайдарӣ то Донишгоҳ омадан омӯзишгоҳи омӯзгориро хатм кардаву таҷрибаи муаллимӣ дошт. Ҷовид Муқим низ соҳиби маълумоти олии иқтисодӣ, хизмати ҳарбиро дар Афғонистон паси сар карда буд (ҳарчанд дар ин бора сухан гуфтанро дӯст намедорад). Ҳамин таҷрибаи ҳаётиашон буд, ки ин ду нафар нисбат ба ҳамсабақони дигар масъулияти бештар эҳсос мекарданд. Хотироти хубе аз он рӯзгор ба ёдгор мондааст.
Имрӯз дӯст, ҳамшину ҳамхез, ҳамкори мо Ҷовид Муқим ба синни камолот – 60-солагӣ расидааст. Фурсате расидааст, ки муруре, нигоҳе ба рӯзгору фаъолияташ намоем. Ва табиист, ки ҳар касе диди худ, шинохти худро менависаду мегӯяд. Мо шинухез, сафарҳои зиёд, ҳамкории бештаре бо ҳам дорем. Агар замоне давраи донишҷӯйиро бо ҳам гузаронидем, шинохти аввалро аз ҳамон рӯзгор бардоштем. Ҷовид Муқим бо хислатҳои хоси хеш, аз ҷумла принсипнокиву масъулиятшиносӣ, ҷаҳонбиниву маърифаташ фарқ мекард. Ин аст, ки донишҷӯйи аълохон буду ҳамкории фаъол бо матбуоти даврӣ дошт. Ва ҳамчунин гӯиё гурӯҳашон низ хоса буд. Агар зикри номи ҳамсабақонашро барем, пас шинохти Ҷовид Муқим осонтар хоҳад шуд. Саъдуллову Зайниддин, Абдураҳмону Ниёзбек, Раънову Шаҳло, Мавҷудаву Манижаву Холбегим… ки ҳар кадоме имрӯз соҳибному дар журналистикаву фаъолият муваффақ ҳастанд. Ва ҳамин ҳамсабақон бо роҳбарии устодони соҳибмактаб, профессорон Воҳид Асрориву Иброҳим Усмонов, Абдусаттор Нуралиев Асадулло Саъдуллоев (куратори гурӯҳ) муҳити тифоқу маънавии созгоре доштанд. Баргузории маҳфилҳои илмиву эҷодӣ ҳам дар донишгоҳу берун аз он, театру киноравӣ, китобхонаву редаксияи идораҳои ВАО дар ташаккули ҳар якеашон нақше гузоштааст.
Ҷовид Муқим аз курси 3 донишҷӯй – шунавандаи озод буду дар нашрияи навташкил, вале овозадори «Паёми Душанбе» фаъолияти меҳнатиро ҳамчун журналист расман оғоз намуд. Расман ба он хотир, ки Ҷовид Муқим фаъолияти меҳнатиашро дар дигар соҳа хеле барвақттар, аз соли 1977 оғоз карда буд. Ҳамкории ғайриштатиаш бо идораҳои матбуот низ хеле пештар шурӯъ шуда буд. Акнун мухбири маошгир буду дар доираҳои журналистӣ ва донишгоҳӣ шинохта. Дар корҳои ҷамъиятӣ низ ширкати фаъол дошт. Аввалин Бобои Деҳқон дар Наврӯз – 1989 ин дӯсти мо буд. Риши сиёҳи зебои Ҷовид Муқим симои Бобои Деҳқонро самимиву табиӣ намо медод. Ин тантанаи наврӯзии донишгоҳӣ дар шароити он рӯзгор ғулғула андохта буд. Аз сари инсоф бояд гуфт, ки бо шукӯҳу шаҳомат гузаронидани ҷашни Наврӯз ташаббуси донишҷӯёну созмонҳои ҷамъиятии факултети филологияи тоҷик буду аз садорати факултет (декан, муаллим Иброҳим Усмонов, котиби ҳизбӣ, муаллим Эргаш Шоев) то Раёсати Донишгоҳ (ректор, муаллим Талбак Назаров, намояндаи ҳизбӣ, муаллим Карим Абдулов, роҳбарони созмони ҷавонон Зубайдулло Раҳматуллоеву Маҳмадамин Маҳмадаминову Татяна Мирзораҳимова) ин ташаббусро сарҷамъона дастгирӣ карданду шароит фароҳам оварданд.
Дипломи аъло ба қаҳрамони мо Ҷовид Муқим имтиёз дода буд, ки бидуни озмун шомили аспирантура гардад. Аммо баъди супурдани ду имтиҳони дохилшавӣ бо баҳои аъло як шӯхии ноҷои устоде Ҷовид Муқимро хашмгин сохту аз баҳри аспирантура гузашт. Он замон аллакай ӯро ба рӯзномаи навташкили «Тоҷикистон» даъват карда буданд. Дар ин рӯзнома дӯсти мо мудири шӯъба ва шореҳи масъалаҳои иқтисодӣ буду навиштаҳои бо факту далел ва бо андеша асоснокаш ба хонандагон писанд буданд. Ҳамин буд, ки роҳбарияти Радиои «Тоҷикистон» ин журналисти соҳибқаламро ба шӯъбаи барномаҳои иқтисодӣ ба кор даъват карданд. Дар баробари фаъолият дар ин боргоҳи сухан ҳамчунин ба тайёр кардани кадрҳои ояндадор машғул гардид. Метавон гуфт, ки аз ҳамон давра фаъолияти Ҷовид Муқим ҳамчун мураббӣ ва муаллими журналистика шурӯъ гардидааст.
Вақте барномаҳояшро мешунидем ва ё дар борааш сухан мегуфтем, Устоди раҳнамоямон профессор Асадулло Саъдуллоев (рӯҳашон шод бод!) мегуфтанд: «Човид бояд ба таҳқиқ рӯй орад, аз вай ҳам муҳаққиқ ва ҳам муаллими хуб мебарояд. Ман борҳо таъкидаш мекунам, аммо гӯш ба карӣ мезанад. Ку бубинед, сухани кадоматон барояш таъсир мекунад». Ва яке аз мо калонгапӣ кардаву ваъда дод, ки Ҷовидро барои унвонҷӯйӣ розӣ мекунонад. Ва усули дар байнамон маъмулгардида (то даме, ки ба унвонҷӯйӣ розӣ нашавад, ҳар рӯз рафта ташвиш медиҳему зиёфаташ мефармоем)-ро ба кор бурдем. Медонистем, ки Ҷовид Муқим чун як шахси масъулиятшинос агар ваъдае дод ё роҳеро пеш гирифт, то охир ба суханаш, ба қавлаш, ба роҳаш содиқ мемонаду онро иҷро мекунад. Ва дӯсти масъулиятшиноси мо оқибат розӣ шуд, то унвонҷӯй гардад.
Корашро, ки ба фаъолияти Радиои «Озодӣ» рабт дошт, дар мӯҳлати муайянгардида анҷом доду монеаҳои сунъии эҷодкардаи баъзе касон боиси ҳимояи дертар гардид. Аммо дӯсти масъулиятшиносу дар роҳи худ устувори мо рӯҳафтода нашуд, балки фосилаи кашолдодаро барои ҷамъоварии мавод барои таҳқиқоти минбаъдааш сарф кард. Ва баъди ҳимояи рисолаи номзадӣ бо риояи талаботи муайяншуда аз паси таҳияи рисолаи докторӣ гардид. Ин дафъа фаъолияти расонаҳои хориҷии дар кишварамон буда – радиоҳои «Озодӣ» ва «ВВС»-ро ба таври муқоиса таҳқиқ кард, ҳадафи гуфторҳои онҳоро ба таври илмӣ исбот кард. Ин ҷо ҳам муваффақ шуд, вале аз камоли хоксорӣ ман-манӣ накард, балки заҳмати устодонашро борҳо зикр кардаву мекунад ва ҳар касе заррае барояш мусоидат карда бошад, ёдовар мешавад. Ва ин камоли ҷавонмардӣ ва намакшиносии ин дӯсту ҳамкори мост.
Ҷовид Муқим аз қабили касоне ҳаст, ки ҳамеша ба дониш, ба масъулиятшиносӣ, ба тавоноии худ такя мекунад. Ҳар куҷое фаъолият дошт, аз худ нақши мондагоре гузоштааст, агарчи сахт гуфтаву навиштааст, аммо дилсӯзона гуфтааст. Дар расонаҳо фаъолият дошт, муддате муҳоҷири меҳнатӣ низ буд. Аммо вазифаи Ҷовид Муқим ба андешаи яқини мо ин муаллим ва муҳаққиқ будан аст. Ана ҳамин фаъолият Ҷовид Муқимро ба таври дигар, дар симои дигар муаррифӣ кард. Чун муаллим тавонист, ки усули хоси таълими худро ба вуҷуд орад, устоди дӯстдоштаи шогирдон гардад. Муаллими сахтгир аст, аммо донишу адолаташ соҳибэҳтиромаш кардааст. Агарчи дар ибтидои фаъолияти муаллимиаш сахт мегуфт, ба гузашту воситабозиҳо ҳеч майле намекард, аммо оқибат шогирдон аз адолаташ изҳори шодмонӣ мекарданд. Ва ҳар касе аз сабақи муаллим Ҷовид Муқим баҳрае бурдааст, ҳатман ба ин андешаи мо розӣ мешавад. Замоне мо масъулиятҳое доштему вазифадор будем, ки баъзан ба донишҷӯён гузашт кардани устодонро тақозо намоем. Зеро маоши омӯзгорон ба миқдори донишҷӯёни шартномавӣ иртибот дошт. Аммо ҳеч гоҳе аз муаллим Ҷовид Муқим талаби гузашт карданро ба донишҷӯйе намекардем. Раёсати Донишгоҳ дар давраи сессияҳо ситод ташкил кардаву устодонеро, ки шогирдони зиёд аз фанни дарсмедодааш қарздор мешуданд, ба муҳокима даъват кардаву месанҷиданд. Замони садри факултет будани яке аз мо талаб карданд, профессор Ҷовид Муқим ба ситод даъват шавад. Қатъиян зид баромадему аз дониш, усули таълим, адолаташ пуштибонӣ кардем. Яке аз роҳбарони Донишгоҳ баъди ин бароямон гуфт, ки кош дигар деканҳо низ аз устодони сахгирашон чунин пуштибонӣ намоянд, баръакс, баъзеҳо омада чунин устодонро сиёҳ мекунанд…
Аммо имрӯз дӯсти азизи мо, ки ба синни камолот расидаву аз таҷрибаи рӯзгор худ низ сабақ бардоштааст, донишу маърифаташ такмил ёфтаву муносибаташ оҳанги нармро касб кардааст. Дастурҳои зиёди таълимиро барои шогирдон таҳия кардаву навиштааст, ки «муште аз хирвор» — намунаҳоро меорем. «Дастур барои радиожурналистони ҷавон», «Таърихи журналистикаи кишварҳои хориҷӣ», «Мусоҳиба ва техникаи таҳияи он», «Буҷаи давлатӣ ва журналистика», «Журналистикаи мултимедиявӣ» ва ғайра аз ин қабиланд.
Дар бораи маҳфили илмиаш бо номи «Анис», ки шогирдони зиёдеро роҳнамоӣ кардааст, бисёриҳо гуфтаанд. Дар бораи осори бадеияш дидгоҳҳои мо гуногун ҳастанд, аз ин рӯ онҳоро қазоват намекунем. Аммо памфлетҳои муаллиф арзиши баланд доранд, мондагоранд ва дар ин жанр Ҷовид Муқим алҳол аз беҳтарин эҷодкорон аст.
Ҷовид Муқим танҳо бо усули хоси таълимаш соҳибном нагаштааст, балки асарҳои илмиву таҳқиқии мавсуф ӯро ҳамчун муҳаққиқи жарфандешу ҳамабин дар доираҳои илмӣ муаррифӣ намудаанд. «Ҳақиқат ва дурӯғ», «Мақоми жанрҳо дар Радиои «Озодӣ», Радио «Свобода»: ложь и правда», «Сиёсат ва ҷанги иттилоотӣ», «Гендер ва журналистика», «Радиои Би-Би-Си: дирӯз ва имрӯз», «Матбуоти тоҷик ва масоили гендерӣ»… Ин асарҳо муаллифро чун муҳаққиқи ҳамқадами замон, дорои диди амиқ, таҳлилгари соҳибақида нишон медиҳанд. Барои мисол муҳаққиқ Ҷовид Муқим ҳанӯз 15-16 сол пеш дар бораи ҷангҳои иттилоотӣ, усулу шеваҳои он мегуфт, 20 сол пеш дар бораи таъсири расонаҳои хориҷӣ ба афкори умум менавишт… Имрӯз профессор Ҷовид Муқим аз муҳаққиқони соҳибмактаб дар таҳқиқи илмии журналистика мебошад ва дар баробари пажӯҳишгарони ҷавони тоҷик чанде аз хориҷиён низ аз ин мактаб гузаштаанд.
Нопурра мемонд ин андешаҳои мо агар дар бораи чанд сифати дигари дӯстамон нагӯем. Ҷовид Муқим ҳамсафари хубест. Мегӯянд одамро дар сафар хубтар мешиносанд, сафарҳои зиёд ба тамоми минтақаҳои Ватан бо ҳам доштему хислатҳои наҷиби дӯстамонро дидем. Маҳфилорост. Шӯхиву ҳазлҳои моро бештари касон медонанд. Дар ибтидо Ҷовид Муқим бисёр ҷиддӣ буд, вале ба қавли устоди шодравонамон Асадулло Саъдуллоев, мову Саъдуллову Ҷамолиддин тавонистем, Човиду Бахтиёр ва Сӯҳробро низ ба доираи худамон, ба ҳазлу шӯхиҳоямон пайванд диҳем. Қадршиносу намакшинос аст Ҷовид Муқим. Борҳо меҳмони хонаводаи бомаърифаташон будему аз файзи суҳбати падару модар (Худо раҳматашон кунад!) ва бародаронаш баҳра бардоштаем. Шодишарику ғамшарики дӯстону ҳамкорон ва шогирдон аст. Хоксор аст. Барояш ҳама соҳибэҳтироманд, аммо калонписанду вазифаталаб нест. Якрӯву як маром, дилсафед аст. Ҳар чӣ дар дил дорад, рӯёрӯ мегӯяд. Бо чунин нафарон ба қавли худаш «ба разведка рафтан мумкин аст»…
Дӯст, ҳамкасбу ҳамкор, ҳаммактаби мо, доктори илми филология, профессор Ҷовид Муқим ба синни камолот, ба оғози давраи нави фаъолият қадам ниҳод. Бигзор ин қадамҳо устувору бобаракат бошанд!
мудири кафедраи
журналистикаи байналхалқӣ
Дунёи зудгузар чун навори филме, ки дар он ҳама ҳунармандонем пур аз саҳнаҳои нав ба навест, ки тарҳи ин саҳнаҳоро гоҳо медонему гоҳо намедонем. Табиист, ки дар як порчаву гўшаи ин филм ҳар як нафар чун иштирокчиву ҳунарманд саҳм дорему ҳамдигарро мешиносем. Мешавад ҳолатҳову сабабҳое, ки дар бораи касе чизе навиштан лозим аст: касе зодрўз дорад; солгарди умр таҷлил менамояд дар кору зиндагӣ намунаи ибрат аст; касе мегўяд, ки фалониро муаррифӣ кардан лозим; худи муаллиф бо бечорагии худ ҳоҷате ба қаҳрамонаш дорад ва дигару дигар дигар. Росташ дар ин гуна навиштанҳо қадами аввалро гузоштан осон нест. Дил намехоҳад, дил мехоҳад, ихтиёрмандед, маҷбуред, садоқат доред, бо майлу завқ менависед ва боз чанд сабабҳои дигар. Аммо дар бораи Ҷовид Муқим баринҳо навиштан барои ман қадами аввал бо майлу завқ оғоз мешавад. Ин ҳам чанд сабаб дорад: ў эҷодкор аст, бетамаъ мебошад, қадри бедорхобиҳои эҷодкорро медонад, дунёи эҷодкори дигарро хуб дарк мекунад, дар рафоқату бародариву ҳамкорӣ садоқатманд аст. Ингунаҳо навиштаатро бо чашми дил мехонанд, дурудро алайк мегўянд ва қадри навиштану тору пуди онро медонанд.
Аз овони донишҷў буданам ўро ғоибона мешинохтам. Журналисти фаъолу сермаҳсул ва ҳақиқатҷу буданашро бисёр мегуфтанд. Ҳангоми дар нашрияи ноҳиявӣ фаъолият доштанам, дар бораи ў тавассути Рустами ҳамкурсаш бисёр мешунидам.
– Боҷуръат аст, аз гапи ҳақ парҳез намекунад ва дар зиндагӣ роҳи махсуси худро дорад, – мегуфт Рустам. Инро баъдтар, вақте ки ба факултет омадам аз наздик дарк намудам. Марди бо тану ҷусса, бошитоб қадамзананда, дар сўҳбат андаке дурушт ва дар дарсу омўзиш ҷиддӣ. Бисёр менавишт ва намунаҳои навиштаҳояшро дар расонаҳо зуд-зуд нашр мекард. Яъне журналисте, ки шоҳроҳу пайроҳаҳои касбашро медонад.
Ҷовид Муқим муҳаққиқест, ки ҷавҳари нозкукиҳои публитсистикаву журналистикаро амиқан мефаҳмад ва ин сабаби худро дорад. Зеро мавсуф чун дигар устодони журналистика (И.Усмонов, А.Саъдуллоев, П.Гулмуродзода ва дигарон) ба таҳқиқ аз журналистикаи амаливу касбӣ ворид гардидааст. Чун амалияи соҳаро медонад, барои ў ошкор аст, ки кадом калому навиштори илмӣ барои пешрафти соҳа созгор мебошад. Одату шиори хубаш ҳамин аст, ки бояд донишҷўи факултети журналистика навишта тавонад. Ин талаботи худро нисбат ба аксар устодони ҷавон низ пеш мегузорад, ки албатта ба фоидаи кор аст. Андешааш асос дорад, ки журналисти соҳибқалам дар ҳама соҳа (матбуот, радио, телевизион) ҷову мақоми худро ба осонӣ пайдо карда метавонад.
Мавсуф амалияи соҳаро хеле зиёд меписандад ва гувоҳи ин маҳфилест, ки зиёда аз 13 сол боз амал мекунад. Маҳфили “Анис”-и ў аз пойдортарин маҳфилҳост, ки бетанафус ҷараён дорад ва донишҷўёнро ба олами эҷод наздик мегардонад. Аз камтарин устодонест, ки вақташро барои таҳриру таҳлили навиштаҳои шогирдон сарф менамояд. Ба шогирд сахт карда мегўяд ва гумон мекунед, ки бо ҳамин робита бо фалонӣ анҷом меёбаду нуқта гузошта мешавад. Аммо фардояш мебинед, ки шогирд боз дар назди кафедра ба назди устодаш омадааст. Ба шогирди гурезон худаш занг мезанад ва сиёсаткунон ба назадш даъват менамояд. Ин натиҷаи он аст, ки дар тарбия ва роҳнамоӣ Ҷовид Муқим усули хоси худро дорад.
Дар камол ёфтану ба қуллаҳои эҷодӣ расиданаш нақши оила кам нест. Оилае, ки дар Ҷовид Муқим камол ёфтааст, муҳити маданиву маърифатии баландест. Ин пеш аз ҳама бо он марбут аст, ки падари эшон омўзгор буд. Падар дар тарбияи фарзандон заҳмати зиёд кашида буд, ки ҳамаи онҳо имрўз соҳибмаълумоту соҳибпешаанд. Бародари табибаш Ҳикмат ба акояш Ҷовид зоҳиран (махсусан, қаду қиёфа) хеле монанд мебошад. Як назари таҳқиқомез ба ҷаҳони маънавияш маълум месозад, ки ў марди воқифу нармгуфторест. Бародарону хоҳарони дигар ҳам дар ҷомеа мақоми худро ёфтаву соҳиби обруву эътиборанд. Ҳамагӣ маълумоти олӣ доранд, зиёӣ мебошанд ва ба ҷомеа нафъ мерасонанд.
Ҷовид Муқим омўзгори намуна аст ва ҳеҷ гоҳ ба касби худ хиёнат намекунад. Ҳеҷ гоҳ ба дарс дер намекунад ва намехоҳад, ки дарсашро дигарон гузаранд. Барномаву силлабусҳои кориашро пеш аз дигарон омода мекунад. Дар омода кардани барномаву муҳтавои фанҳои нав саҳми бештар мегузорад. Китобҳои зиёд навиштаву омода намудааст. Дар тарбияи кадрҳои илмӣ низ дар факултет фаъол мебошад. Урфи тоҷиконаи мост, ки намехоҳем шогирд афтону хезон худаш пеш равад. Диламон месўзаду кумакаш менамоем, то ин ки зудтар ҳимоя кунад. – Баъд ақлаш мерасад, худаш ёд мегирад. – мегўем, аксар вақт. Намедонам, одати бад, ё некаш аст, ки ҳеҷ гоҳ ба кори ягон шогирдаш чизе илова намекунад. Камбудиашро мегӯяд, роҳу усули таҳқиқро мефаҳмонад, ислоҳ мекунад ва мехоҳад, ки шогирд худаш ин ҳамаро ҷустуҷу кунаду мустақилона пеш равад. Ин гунаҳо каманд ва аз як ҷониб хуб ҳам ҳаст, ки шогирд чанд сол азоб кашида, худаш бевосита чизеро ёд гирифта метавонад нависад ва билохира ба қадри роҳнамову устод мерасад.
Ҷовид Муқим публитсисти ватандўстест. Таҳқиқи илмияш ба ин хосият печидагӣ пайдо мекунад. Банда ҷонибдори таҳқиқи публитсистӣ мебошам. Зеро дар ин таҳқиқ мавқеъҳо ва андешаҳо халқият доранд ва дар фаҳми ҳадаф мушкилӣ боқӣ намемонад. Аксар вақт “муҳаққиқони варзидаву мушкилбаён”, ки бандаи истилоҳоту қолабҳои таҳмилӣ буда, бо чанд ифодаҳои русиву арабиву эронӣ худро сорбони корвони илм меҳисобанд, аз он эрод мегиранд, ки фалонӣ забони илмӣ надорад. Ҷаҳонишавӣ алакай собит сохт, ки замони забони печидаву пурмуаммо дар гузашта боқӣ монд. Унвондорҳо беҳисоб шудаанд ва акнун қолабҳои унвонсоз дилбазан шудаанд. Чизе бояд гуфту навишт, ки фаҳмо пешниҳод гардаду нафъ дошта бошад. Ҷовид Муқим низ дар ин роҳ аксар вақт қолабшикан мешавад. Дар як мақолааш дар бораи симои Президент дар публитсистика (“Чеҳраи Президент Эмомалӣ Раҳмон дар ҳафтаномаи “Адабиёт ва санъат””) чизе гуфтааст, ки оҳанги омўзандаи баландро дар роҳи офаридаҳои баландмазмуни публитсистӣ дорад. Муаллиф мухолифи пургўиву тамаллуқи эҷодкорон буда, мушоҳидаи воқеиву навро маҳаки комёбӣ меҳисобад. Меҳнатдўстиву халқияти президентро муҳаққиқона на дар қолабҳои хушку такрору умумӣ, балки дар арсаҳои ғайриинтизори нав ёфтааст, ки таваҷҷуҳро ҷалб менамоянд. Муаллиф қаҳрамони худро тамоман дар саҳнаҳои дигари воқеии зиндагӣ пайдо мекунад ва ҳам хонадаву ҳам адибонро ба қазоват даъват менамояд.
Ҷовид Муқими имрўзаро бо Ҷовид Муқими 10-15 сол қабл қиёс мекунаму фарқро зиёд мебинам. Маълум, ки ҷавониҳояш гузаштанд ва акнун ҷавонон аз кирдору рафтораш сабақ меомўзанд. Солҳои қабл тиннати ҳақҷуиву ҳақгўияш баъзан ўро аз марзҳо каме берун мекард. Дағал буд, дурушт мегуфт ва росташ аз ў озурда мегаштем. Вале як қоҳ-қоҳ зада хандидани беғаразаш ҳама чизро аз дил зудуда мекард ва чун ҷавҳари фикру пиндораш ҳақиқат буд, озурдагии мо давомдор намегардид. Акнун не! Дар сўҳбату гуфтор таҳаммул мекунад, ба ҷавондухтарону ҷавонписарон чун падар муносибат менамояд ва аз насиҳату нақли таҷрибаҳояш атрофиён суд мебардоранд. Ботинаш самимият дошту дорад ва мо низ дар ҳақиқатгўиҳояш дар баъзе ҳолатҳо бо ў ҳамовоз мешавем. Акнун дарк мекунад, ки кадом вақт муқобили маҷро рафтан суд дорад.
Бо ў хотироти зиёд дорем. Сафарҳои якҷоя ба Варзоб, Қайроқум, Хуҷанд, Ховалинг дар гўшаи хотиротамон нақш бастаанд. Қиссаи деги оши дараи Шаҳбозии дашти Моҳтобиро ҳеҷ гоҳ фаромўш намекунем. Чанде аз устодони факултет барои тафреҳу сайругашт ба талу теппаву куҳсорон ба Файзобод рафта будем. Дар ин сафар, аз ҷумла устодони равоншод Асадулло Саъдуллоев ва Дўстмурод Бобоев низ буданд. Ба қавле “маёвка”-ро хуб гузаронидан мехостем. Ҳаво соф буд ва баъди хеле пиёдарафтанҳову куҳбароӣ дар ҳамворие байни юғану чиҳирҳо ҷои нишастро интихоб кардем. Таоми бо ҳезуми куҳсорон дар домани зебоиҳои табиат пухташуда воқеан лаззатбахш мешавад. Ҳамроҳон асбоби ошро омода кардаву алави дегро даргиронданд. Ҷовид Муқим бо завқ ош мепухту дигарон аз гирду атроф чукриву шибиту дигар гиёҳҳоро чинда, аз ҳавои соф лаззат мебурданд. Абре аз тарафи қибла омаду саёҳати моро халадор кард. Борону жолаи пуршиддат ба боридан сар кард.
Нозу нузи табиати дараи Шаҳбозиро медонистам ва медонистам, ки баъди як соате дара пур аз сел мешавад ва роҳи ягонаи мо ба деҳа банд мешавад. Қад-қади дара сел меомад ва садои ғўриши баланди об аз болотари мо, ки аз шахҳову адирҳо поён мефаромад, огоҳӣ медод, ки мо худро аз сел паноҳ гирему гурезем. Аммо чун хеле роҳ рафтаву гурусна монда будем, Исмоил Сафарову Ҷовид Муқимро медидам, ки назди дег дар табақчае зери борону жола сардегӣ тановул мекарданд. Дегу табақу косаву дигар аҷносро ҷамъ карда, ҳаёҳуву ҳамдигарро фарёдкунон пеш-пеши сел метохтем. Аз сели аз шахҳову нишебиҳо ҷоригашта, ки ба оби дара якҷоя гардида қуввати онро торафт меафзуд, базўр мегузаштем ва аз зону болотар пур аз лою оби сурхи дараи Шаҳбозӣ мегардидем. Албатта, деги ошро ҳам фаромўш накарда будем Бо исрори Ҷовид, ки худ дегро аз ҷуйи селгардида гузаронида буд, онро ҳар кадом бонавбат гирифта медавидем. Оши дар саҳро пухташуда бомазза аст гуфта, онро холӣ намекардем.
Дар ин ҷо кори боақлонаи ҳамин шуда буд, ки чанд нафар ҳамроҳони устод А. Саъдуллоев ки ҳанўз ба баландӣ набаромада буданд, бинобар вазъи бади боду ҳаво аз роҳ гашта ба назди мошин меоянд. Он замон устод 69 сол доштанд. Имрўз гоҳо меандешам, ки хайрият фалокате нашуд. Падарам ҳам чун фаҳмид, ки муаллимони шаҳриро ба як ҷои хатарнок бурдаам, маро хеле сарзаниш кард. Зеро, оби сели ин дара ҳангоми боронҳо бисёр ҳам хатарнок аст ва ҳар сол чорвои зиёди мардумро дар мавҷҳои гилолуди пурсанги худ мепечонад. Ёдам ҳаст, ки ду сол пеш оби сели ин дара якбора ду нафарро ба коми худ кашида, зиёда аз 300 бузу гусфанди мардуми деҳаи Сайдониро нобуд карда буд. Ба ҳар ҳол исрори Ҷовид Муқим кор дод ва ошро дар хона маззакунон тановул кардем.
Қиссаи буду боши якҳафтаина дар Варзоб низ то ҳол муҷиби хандаҳои пурзавқи мост. Соли 2007 Сангин Гулов, Ҷамолиддин Ёқубов, Ҷовид Муқим ва дигарон дар як лоиҳаи омўзишӣ дар яке аз осоишгоҳхои соҳили дарёи шўхи Варзоб қарор доштем. Ҷ. Ёқубов табиатан ҳунарманду шўхтабъ аст ва хеле беозору содадил ҳам ҳаст. Тақлидкор мебошад ва баъзан кас гумон мекунад, ки дар ҳақиқат ў эронӣ ё яҳудитаборест. Як ҳамкасби равоншодамон низ дар ин лоиҳа ҳамроҳи мо буд. Мо Ёқубиро шӯхикунон дар назди дигарон мухбири хадамоти хабаргузориву матбуотии саёраи Марс муаррифӣ мекардем. Ҳар гоҳе, ки аз дарс ба ҳоҷатхона, дастшўӣ, ё ягон кори дигар берун мерафт, пичиркунон мегуфтем, ки “…ана рафт, хабарҳоро интиқол медиҳад”. Ҳамин хел шуд, ки атрофиён кам-кам аз ў шубҳа мекарданд. Як саҳар, ки ҳанўз субҳ пурра надамиву мо дар хоб будем, Ёқубӣ барои ҳавои тоза хӯрдан ба лаби дарё меравад. Иттифоқан он ҷо он ҳамкасбамон (рўҳаш шод бод) низ қарор доштааст. Ин кор дуввум бор такрор мешавад. Рўзе ҳангоми тановули субҳона ранҷидагӣ барин ҳамкасби равоншодамон оҳиста ба мо гуфт:
— Ман аз ҳамин Ҷамолиддин Ёқубӣ ҳайрон мешавам. Субҳ надамидааст, ў аз дунболи ман дар соҳили дарё ин тарафу он тараф гаштан мегирад…
Хандаи қоҳ-қоҳи баланди Ҷовид ва хандаҳои мо фазои ошхонаро пур кард. Табъи ҳамсўҳбатамон каме хира гардид ва мо фаҳмонидем, ки Ёқубӣ объекти хандаи мост. Ин гуна хотирот аз Қайроқуму дараи Қаратоғу ноҳияи Ховалинг ва дигар ҷойҳо зиёд дорем. Дар кафедраву факултет бо Ҷовид Муқиму дигар устодон аз ин саргузаштҳо ёд меорему завқ мебарем. Афсус, ки ҳама чиз зудгузар аст ва баъзе шоҳидону ҳамроҳони мо алакай дар қайди ҳаёт нестанд.
Ҷовид Муқим шахсияти эҷодист, ки тўли қариб бист сол бо ў ҳамкор мебошем ва чеҳраи ба мо ошност. Ба синни мубораки шаст қадам мегузорад. Таманнои онро дорем, ки солиёни зиёд дар паҳлўи ҳам бошем, аз шухиҳову зарофатгуиҳову нақлҳои ҷолибаш лаззат барем ва насиб кунад, ки бо сафарҳои якҷояи устодон ба ин, ё он гушаи диёр хотироти бештару ҷолибтарро дар саҳифаҳо сабт созем.
ҶОВИД, МУҚИМ НАМЕШУД, АГАР…
Раҷаби Мирзо,
журналист
Ҷовид Муқимро ҳоло гоҳ — гоҳ ва он ҳам дар ягон маҳфилу нишастҳо, ё ба тасодуф мебинам. Бисёр кӯтоҳ мегӯяд: «Мехонам!».
Медонам зери ин таъбир чиро дар назар дорад. Аз ин бештар медонам, ки ӯ дурӯғ гуфта наметавонад. Агар ин корро карда метавонист, ақаллан барои рӯширинӣ, вақте аз ӯ пурсиданд, ки номи се журналисти писандидаашро гӯяд, номҳоеро зикр мекард. Худо мегӯям, ки дар байни онҳое, ки ӯ мегуфт «аввал ба онҳо бовар кардам, вале баъд дидем, ки принсипҳояшонро тағйир додаанду чоплусӣ», маро надида бошад.
Инро барои он мегӯям, ки дар ӯ хеле аз хислатҳои худро мебинам. Аз ҷумла, тавре русҳо мегӯянд, одамоне, ки «называют вещи своими именами».
Ману Ҷовид (хеле бахшиш барои ҳамту ном гирифтан, ҳарчанд солҳо аз ман калонанд) шинохти зиёди ҳамдигарӣ надорем. Соли аввали донишҷӯӣ дар роҳравҳои шӯъбаи журналистика (он вақт факултаи ҷудогона набуд) як одами ҷисман боҳашаммат ва ришдорро медидем ва хаёл мекардем, ки устоди донишгоҳ аст. Ин баъд буд, ки фаҳмидем, ӯ як донишҷӯ аст ва он ҳам хеле ба қавле «эрка» — шунавандаи озод. Ин гапи андак набуд дар он замон, ки шунавандаи озод бошӣ.
Хеле дер фаҳмидем, ки барои Ҷовид журналистӣ ихтисоси дуюм аст ва касби якуми ӯ иқтисодчӣ, ки он замон ва шояд ҳоло ҳам «рақами 1».ба ҳисоб мерафту меравад Аммо баъд бовар кардем, ки ин касб барояш «дуюмдараҷа» нест…
Мутмаинам, ки Ҷовид, Муқим намешуд, агар журналист намешуд. Сад дар сад мутмаинам, ки дар бахши иқтисод ҳич кореро анҷом дода наметавонист, ки дар журналистика ва илми он мекунад. На танҳо барои он ки ин илм ва бахши гуманитарист. Зеро журналистика онҳоеро меписандад, ки сахт принсипиалианд!…
Агар иштибоҳ накунам, ӯ аввалин доктори илм дар бахши журналистика аст. То замоне, ки ӯ рисола дифоъ намуд, шрифти журналистика дар илми тоҷик набуд ва онҳое, ки дар ин соҳа рисола ҳимоя мекарданд, ё ба бахши филология мерафтанд, ё таърих ва дертар сиёсатшиносӣ. Яъне ӯ, то ҷое медонам, аввалин доктори илмҳои филолгия дар бахши журналистика аст ва ин ҳам дар худ ҳикматҳо дорад…
Ману ӯ як муддати кӯтоҳ ҳамкор будем. Дар нашрияи «Нерӯи сухан» соли 2003. Аммо матлаби ҳангомабарангезаш дар бораи Радиои «Озодӣ» аввалин бор дар «Рӯзи нав» чоп шуд, зеро онро дигар ягон нашрия ва ҳатто «Нерӯи сухан», ки он ҷо кор мекард, нашр накарданд. Ин қиссаи дигар аст, ки дигарон чаро он матлабро нашр накарданд. Аммо вақте ин матлаб дар нашрияи мо чоп шуд, хеле баҳсҳоеро ба миён овард ва исбот кард, ки як нашрияи мустақил имкон дорад дар кишварҳое мисли Тоҷикистон фаъол бошад. Мутаассифона, фазову муҳит инро бардошт накард…
Дертар ӯ ба кори донишгоҳӣ рафт ва паи тарбияи донишҷӯёну журналистони оянда. Ин замоне буд, ки инҷониб чунин фазоро дар хонаи иҷораам ба вуҷуд оварда будам, чун дигар нашрия ҳам надоштам, ҷои кору утоқе ҳам. Дертар, агар хато накунам, соли 2005 буд, ки бархе додарҳо гуфтанд, ки маҳфили касбиро барои донишҷӯёни факултаи журналистика Ҷовид Муқим дар хобгоҳи ДМТ ташкил кардааст ва он «Анис» ном дорад. То ҷое медонам барои шакл гирифтани ин маҳфили «як журналисти дигари ришдор» (он замон ман ҳам риши баланд доштам) мушкилоте ба миён омад. Аммо чун диданд, ки дар ин маҳфил танҳо гапи касбист, шояд ором шуданд. Воқеан, дар заминаи ин маҳфил донишҷӯёни фаъоли факултаи журналистика низ маҳфилҳои хос ташкил карда буданд ва «Ҳафтгона», ки ҳоло ҳамагӣ аз журналистони хуби моанд, аз ҳамин қабил аст…
Асарҳои бадеӣ низ Ҷовид Муқим менависад ва онҳоро Одил Нозир ба равиши «беллетристӣ» (эҷоде, ки хонданаш осон аст, яъне ба қавле «оммавӣ») дохил мекунад. Нависандаи ин асарҳо мутмаин аст, ки навистани онҳо зараре надорад, чун, агар хонанда онҳоро аз тоҷикӣ наёфт, ҳатман аз осори ҷаҳонӣ меёбад. Ман ин даъворо баҳо намедиҳам. Барои ман ҷолиб чизи дигар аст: муаллиф энергияи зиёд дорад!
Ба таври дигар, ӯ на танҳо барои таълифи осори илмӣ ва майлонҳои (трендҳо) нави журналистӣ (ки мутаассифона, бовар дорам на ҳамаи устодони факултаи журналистика аз онҳо баҳраманданд) фурсат меёбад, балки нерӯву зарфияташ барои эҷоди бадеӣ ҳам мерасад. Ин маъноеро дорад, ки дар бораи 60-солагии Ҷовид Муқим, агар ин синну солро пирӣ мехонем, хулоса карданамон барвақт аст.
Аз ин пас, ман ҳам ҳар бори вохӯрӣ бо Ҷовид Муқим ба худам иҷоза медиҳаму хоҳам гуфт: «Мехонам!»
Бовар дорам, ӯ ҳам медонад, ки чиро дар назар дорам….
Мавлуд ва он ҳам шасти камолот муборак бод, Худованд ба беҳтарин орзуҳоятон расонад!
Ҷовид Муқим – донишҷӯи дар синну сол бузурги соҳибришро то ҳол дар ёд дорам. Он замон аҳён аҳён аҳли зиё риш доштанд ва ба маънии воқеии риш расиданд – Шерзод Абдуллозода, Отахон Латифӣ, Муҳиддин Олимпур, Сафар Абдулло… Ин дар ҳолест, ки баъдан ришмонӣ бештар оммавӣ шуд. Аммо бузургии ин шахсиятҳои соҳибриш дар ақлу заковат, хираду донишмандӣ ва ҳунармандиашон ба зуҳур омадааст…
Ҷовид Муқим ҳарчанд ба синну сол аз мо бузург буд, аммо тафовути курсамон дар Донишгоҳи давлатии Тоҷикистон танҳо як сол аст. Мегуфтанд, ки барояш журналистика ихтисоси дувум аст, аввалаш иқтисодӣ. Дар хобгоҳи Гипрозем воқеъ дар кӯчаи Нахимов (64/10) мезистем. Дар хондан, дар зиндагии донишҷӯӣ ба ҳамаамон пешсаф ва намуна буд. Сермутолиагӣ аз хусусиятҳои хоси донишҷӯёни он замон буд, ки яке аз онҳо ҳамин Ҷовид Муқим аст. Ин наслест, ки дар автобуси шаҳрии маъруфи 18 ва ё 25 ҳам ба муддати 45-50 дақиқаи то расидан ба ҷазира – коргоҳи омодакунии филологҳову журналистону шарқшиносон машғули мутолиаи газета мешуд.
Дар ин бора борҳо гуфта ва навиштаам. Ако-Ҷовид мисли бисёр донишҷӯёни ҳамнасли худ дар хобгоҳ маро “укоча” гуфта хитоб мекард. Бубинед, имрӯз Ӯ ба 60 расидаасту укоча ба 50…
Бо гузашти сол Ҷовид Муқим чун журналист ва пажӯҳишгар маъруф шуд. Ба сифати журналист шояд садҳо навиштааш дар матбуот ба нашр расида бошанд. Бешак, ба маънои тому пуррааш Аълочии матбуоти тоҷик ва узви Иттифоқи журналистон аст. Чун пажӯҳишгар бошад китобу рисола ва дастурҳое чун «Ҳақиқат ва дурӯғ» (2000), «Мақоми жанрҳо дар Радиои «Озодӣ» (2000), Радио «Свобода»: ложь и правда» (2005), «Радиои Би-Би-Си: дирӯз ва имрўз» (2006), «Сиёсат ва ҷанги иттилоотӣ» (2006), «Гендер ва журналистика» (2006), «Матбуоти тоҷик ва масоили гендерӣ» (2007), «Дастур барои радиожурналистони ҷавон» (2008), «Таърихи журналистикаи кишварҳои хориҷӣ» (2011), «Мусоҳиба ва техникаи таҳияи он» (2013), «Буҷаи давлатӣ ва журналистика» (2015), «Журналистикаи мултимедиявӣ» (2016) ва ғайраро таълиф ва нашр кардааст. Теъдоди мақолоташро дар ин замина намедонам, аммо бояд хеле зиёд бошад. Ӯ табиатан нафари толиби ҳаллу фасли муаммоҳои мубрами соҳаи худ ва иҷтимоиёти ватанӣ аст ва таълифоташ ҳам бо ин вежагияш тафовуте умда дорад. Маълум аст, ки аз имконияти мактабҳои журналистиву пажӯҳишгарии ҷаҳониву тоҷикӣ огоҳ аст. Ҷаҳонро мешиносад ва ҷаҳонро дар пойгаҳи Тоҷикистон мешинонад. Дар ин ҷода Ҷовид Муқим то сатҳи докториву профессорӣ расидааст. Ҷолиб аст, ки баъди се соли дифои рисолаи номзадӣ рисолаи докториашро низ сарбаландона ва мӯйшикофона ба дифоъ расонидааст. Ин бояд аз нерӯву энергияи баланди иштиёқи кори пажӯҳандагӣ ва ҷустуҷӯгарӣ бояд бошад…
Ин журналист ва пажӯҳишгари барҷаста чун эҷодкори бадеӣ низ ном бароварда, маҳсули ӯ дар ин ҷода китобҳои «Вақте мард мегиряд” (2007), «Ишқи деромада» (2008), «Ишқи мӯйсафед» (2012), «Қасос» (2013), «Хиёнат» (2015) будааст. Аз саҳифаи Одили Нозир хондам, ки ӯро «нависандаи беллетрист» муаррифӣ намудааст ва барои ҳамин ҳам ба Итттифоқи нависандагон пазируфтаандаш.
Банда бо устод Ҷовид як ҷо кор накунам, ки тамоми сифоти илмиву инсониашро ба ифотихори 60-умин баҳори зиндагияш як-як ин ҷо баршумурам. Ҳамкоронаш, дӯстонаш, шогирдонаш хеле зиёданд ва итминон дорам, ин корро дар сатҳи зарурӣ онҳо анҷом хоҳанд дод.
Ман танҳо як маротиба – ҳашт рӯз бо устод Ҷовид дар мактаби тобистонаи журналистӣ (Варзоб, 2006) будам ва чанд нафар ҳамкорони мактаби журналистикаи Душанбе ва Хуҷанд аз дарси устодони санкт-петербургӣ баҳра бардоштем (он вақт банда дар шӯъбаи журналистикаи Донишгоҳи давлатии Хуҷанд кор мекардам).
Инро ҳам бояд гӯям, ки устод Ҷовид дар байни ҳамкорони хуҷандиаш эътибори хеле зиёд дорад. Бо кафедраи журналистика дар Донишгоҳи Хуҷанд пайваста дар тамосу ҳамкорист ва тамомии онҳое, ки аз Хуҷанд ба Душанбе, ба Донишгоҳи миллии Тоҷикистон барои дифои рисолаҳои илмияшон рӯйи ниёз меоваранд ва соҳиби увнони илмӣ мешаванд ва агар корашон бо Ҷовид Муқим алоқаманд бошад, ҳамагӣ аз сифатҳои хуби устод бардошт ва нақлҳои ҷолибу мондагоре ба ёдашон мондааст. Инобат Қосимова, аз шогирдони хуҷандӣ аст, ки бо раҳнамоии профессор Ҷовид Муқим рисолаи номзадӣ дифоъ кардаанд.
Агар сухан дар мавриди тарбияву парвариши насли нави пажӯҳишгарони соҳаи журналистика равад, ҳатман нақши бархе устодоне чун Ҷовид Муқимро бо сари баланд метавон таъкид кард ва ба забон овард. Ба ин маънӣ байни пажӯҳандагони журналистика дар Душанбе ва Хуҷанд устод Ҷовид Муқим пуле аст, ки аз он устуворона ва бебокона метавон гузар кард.
Дар як ҷумла маънии зиндагиву таҳсилу кори Ҷовид Муқимро ҷамъбасте мехоҳам: Ӯ ба шаст хонд, ба шаст кор кард, ба шаст ба дараҷаҳои баланд расид ва дар натиҷа ба ШАСТИ умр ноил гардид!
Ин ШАСТИ КАМОЛОТ хуҷаста бод, устод Ҷовид Муқим!
дотсенти кафедраи журналистикаи байналхалқӣ
Профессор Муқимов Муҳаммадиро атрофиёну аҳли қалам бо тахаллуси Ҷовид Муқим мешиносанд, зеро бо ин ном ҳамчун журналист матолиб навишта маълуму машҳур гаштааст. Вале ў барои ман Устод Ҷовид аст. Замони донишҷўӣ бароям дарс додаву роҳбари кори дипломиам буд. Ҳоло дар айни замон дўст, ҳамкор ва то ҳадде маслиҳатгару мушовири корҳои илмиам аст.
Устод Ҷовид қомати баланд дорад ва одатан ҷузвдон дар китф бо шитоб равуо кардани ўро дар донишгоҳ мушоҳида кардан мумкин аст. Ў саросема нест, балки вақтро беҳуда талаф кардан намехоҳад ва ба дигарон низ инро талқин менамояд. Ҳамеша серкор аст, мақолаи шогирдеро таҳрир менамояд, ба шогирде дар атрофи корҳои илмиаш маслиҳатҳо медиҳад ва хондани китоберо тавсия мекунад. Ҳамкорон, шогирдон ва журналистон доимо ба суроғаш меоянд. Аз ин ҷиҳат бо омадани устод Ҷовид кафедра серодамтар мегардад ва ў бо чунин муҳити худ одат кардааст.
Агар рўзе шогирдон ба устод муроҷиат накунанд, ў худ ба суроғи шогирдон мебарояд. Дар кадом вазъ қарор доштани корҳои илмӣ ва эҷодии шогирдонро доимо пурсида меистад. Ҳатто дар роҳрав шогирдонро дида монад, зуд аз хусуси кори курсию, хатм, омодагӣ ба маҳфили навбатии илмию эҷодӣ пурсон мешавад. Шогирдони танбалро ҳеҷ хуш надорад ва онҳо доимо зери назари устод Ҷовид қарор доранд. Баҳонаҳои шогирдоне ки «дар идораи рўзнома корам бисёр», «дар телевизион барнома дорам» ва ё «дар радио ҳар рўз гузориш омода мекунам» гўён пеш меоранд онҳоро аз масъулият озод карда наметавонад, чунки устод медонанд, ки онҳо корро кашол дода истодаанд. «Агар таъкид карда наистӣ, ин шогирдон ягон кор намекунанд», — доимо ба мо ҳамкорон хотиррасон карда меистад, устод Ҷовид.
Дар баробари таълиму тарбия устод Ҷовид маҳфили инфиродии худро дорад, ки дар он маҳорати журналистии донишҷўён сайқал дода мешавад ва ҳамзамон маҳсули эҷоди шогирдон таҳлилу баррасӣ мегардад. Ин маҳфил «Анис» ном дошта, аз соли 2005 бетанаффус фаъолият дорад ва моҳе як мароиба баргузор мегардад. Дар маҳфил донишҷўён аз тамоми ихтисосҳои факултети журналистика, магистрҳо, аспирантону унвонҷўён ва ҳатто хатмкардаҳои факултет иштирок менамоянд. Устод Ҷовид ба ҳамкорону шогирдон беғаразона кўмак мекунад ва аз касе чизеро тамаъ надорад.
Дар шинохти чеҳраи аслии устод Ҷовид бисёриҳо дар аввал ғалат мекунанд, зеро ҷиддияти устод ва бо садои каме баланд сухан ронданаш онҳоро ба ин фаҳмиш водор менамояд. Аммо бо гузашти замон бисёриҳо дарк менамоянд, ки дар хусуси профессор Ҷовид Муқим ғалат кардаанд ва ў устодест ки ҳамаро дарк мекунад.
Муҳимтар аз ҳама ў дили пок дорад. Ҳар лаҳза тағйири чеҳра намудан хоси ў нест, якрў ва якмаром аст. Намехоҳад ба касе зарар расонад ё бо касе кинаварзӣ намояд, инро ба худ раво намебинад. Агар бо нафаре баҳс дошт ва ё ҳарфи касеро қабул накард ин маънои онро надорад, ки устод Ҷовид он касро бад медида бошад ва бо гузашти чанд лаҳза гўё чизе нашудааст, мисли ҳарвақта бо чеҳраи кушода ва хандаи ба худ хос бо кас суҳбат мекунад.
Адолатхоҳию ҳақпарастӣ ва ҳақгўӣ аз хислати наҷиби устод Ҷовид аст. Ӯ айби кас ва ё камбудии шахсро рў ба рўяш ошкоро мегўяд. Ў ватандўст аст ва ҳар амал ва ё рўйдодеро ки бар зидди истиқлолият, пешравии ҷумҳурӣ ва оромию суботи ҷомеа бошад, қабул надорад. Устод Ҷовид дар навиштаҳои худ воқеиятро ошкоро мегўяд, пешравиро мехоҳад ва ноадолатиро таҳаммул надорад. Ин ҳама нишон аз журналисти воқеӣ будани устод Ҷовид аст, ки дарди ҷомеаро дарди худ медонад ва танқидҳову эродҳояш барои ислоҳи вазъият ва пешравии ҷомеа ҳастанд ва на ягон ғарази дигар дар пай доранд.
Устод Ҷовид Муқим манфиати худро аз манфиати ҷомеа боло намегузорад, ҳамеша ба шогирдон инро талқин менамояд. Ин хислати устодро борҳо дар сафарҳои коллективӣ, саёҳатҳои кўҳиамон ва дигар сафарҳо мушоҳида намудаам. Аз саёҳатҳои кўҳӣ агар чизе боқӣ мемонд миёни ҳамсафарҳо баробар тақсим мекард, маблағи сарфагашта аз хароҷоти сафарро ба манфиати ҳамсафарон истифода менамуд.
Устод Ҷовид дўстдори табиати кўҳсори Тоҷикистон аст ва қариб ҳамасола саёҳати кўҳиро барои мо дўстон ташкил мекунад. Сайри Бешаи Палангон, қаторкўҳҳои Зарафшону Ҳисор ва Муъминобод шингиле аз саёҳатҳои кўҳии устод аст. Очеркҳои сафарӣ дастовези устод ба дўстону ҳаводорони қаламаш мебошад, ки дар онҳо васфи табиати кишвар, масъалаҳои ҳифзи муҳити зисту рушди сайёҳӣ дар ҷумҳурӣ ва боз рўзгори одамони оддӣ ҷой дода шудаанд.
Устод Ҷовид дӯсти мушфиқу ғамхор буда, ҳамеша ба корафтодагон дасти кӯмак дароз мекунад ва ба ҳамкорону шогирдон холисона маслиҳат медиҳад. Шодравон Дўстмурод Бобоев ҳамкор ва ҳамсафари саёҳатҳои кўҳии мо доимо аз кумаки профессор Ҷовид Муқим дар навиштани рисолаи докториаш ёдовар мешуд, ки чи тавр мақола ва китобҳои заруриро барои ў пайдову дастрас кард, беғаразона рисолаи ўро таҳлил намуд ва ў борҳо таъкид карда буд, ки дар симои Ҷовид Муқим як ҷавонмарди ҳақиқиро мебинад.
Дар рисолаи номзадиашро дифоъ кардани ҳамкорамон Ҷамолиддин Яқубов низ устод Ҷовид саҳми калон дорад. Ӯ баъди рисолаашро ба анҷом расонидан аз эроди баъзеҳо рӯҳафтода шуда, аз пайи дифоъ намешуд ва кашолкорӣ мекард. Устод рисолаи Ҷамолиддинро гирифта худ таҳрир кард ва барои беҳтар шуданаш маслиҳатҳо дод. Ҳамин буд, ки вай бо дили гарм ба кор часпид ва ниҳоят заҳматаш бор овард.
Имсол устоди арҷманд Ҷовид Муқим ба синни мубораки 60 –солагӣ мерасанд. Ба устод орзуманди тандурустӣ ва комёбиҳои беназир дар зиндагӣ ва фаъолияти эҷодӣ дорам. Бигзор рўзгори устод ҳамеша саршори меҳру муҳаббат ва шодиву фараҳ бошад.
РАМЗИ МУҲАББАТ ШИКАСТИ ҶАҲОЛАТ АСТ
Беҳруз Шукруллоев,
муовини декани факултаи журналистикаи ДМТ, дотсент
Қаҳрамони ман симои “Муаллим”-ро барои мо мекушоянд. Он кас дар зиндагӣ бо “ҳақношиносон” ва “риёкорон” ҳамеша мубориза бурдаанд. Памфелету фелетонҳояшон саҳфаи матбуоти давриро оро медиҳанд. Инсони бошарофат, муҳаққиқи ватандўст, профессор Муқимов Муҳаммадӣ ба шасти камолот қадам мениҳанд.
Муаллим ҳамеша ба мо шогирдонашон муносибати сахтгирона доштанд. Садои боҷасорату қатъӣ ҳанўз аз ёдам нарафта: — Журналист ҳамдарди мардум аст, худро фиреб надиҳед, агар навишта наметавонед, пас аз баҳри журналистика бароед….
Қисмат маро бо муаллим, олиму донишманд, профессор Муқимов Муҳаммадӣ ҳамкор намуд. Шинохти УСТОД тавонмандиву истеъдодашон ханўз кашфношудаанд. Он кас бо маънои томаш ИНСОНИ БОШАРОФАТ, муҳаққиқи ТАВОНО, муаллими БОШАФОАТ ҳастанд ва ҳамеша ба донишҷӯёни “соҳибзавқу бомаҳорат, эҷодгарони тавонманд” дасти ёрӣ дароз мекунанд, зеро ҳис менамоянд, ки агар «бешафоате»-ро тарбия карда тавонистанд, хизмати эшон барои Миллату Давлат аст.
Профессори мо Муқимов Муҳаммадӣ, ки худ хатмкардаи факултети журналистика мебошанд, ҳеҷ гоҳ куҳнапараст набуданд. Он кас худро чун рўзноманигор-воқеанигор, адиби публитсист ва муаллими сахтгир шиносонида тавонистанд. Муаллими мо профессор ҳамеша пайвандии назария бо амалияро дар фаъолияти эҷодии худ нишон дода метавонанд. Ин бартарии эҷодии профессори Донишгоҳи миллии Тоҷикистон Муқимов Муҳаммадӣ Аминович дар ҳамаи дарсҳояшон барои шогирдонашон аён аст.
Муҳаббати муаллим, садоқат ба касб, эҳтироми ҳамкорону ҳамкасбон намунаи олии муносибати як рўшанфикр ба атрофиён аст. Муаллим, дўсти арҷманд, ҳамкори гиромӣ, насли МАН хушбахт аст, ки мисли Шумо донишмандонро дорад. Ҳамеша барои мо шогирдон мегуфтед, ки шикасти “ҷаҳолат” ин муҳаббат аст. Баъд аз солҳо ҳис кардам, ки суханони Шумо дар худ ҳикмате доранд.
Мавлуд муборакатон бошад, устоди азиз! Бароятон дар роҳи эҷоду илм муваффақият мехоҳам!
(Кўшише дар тасвири инсонияти профессор М. Муқимов)
номзади илмҳои филологӣ, дотсент
Дар бораи доктори илмҳои филологӣ, профессор Муҳаммадӣ Муқимов, маъруф ба Ҷовид Муқим, навиштан осон нест, бовар кунед. Устоди гиромӣ ба мо дар донишгоҳ дарс гуфтанд, имрўз мо ҳамкорем. Ва инак, ҳудуди 20 сол аст муаллимро мешиносам, аммо ҳанўз ҳам бароям ношиносанд. Шиноси ношинос ва ё ношиноси шинос? Намедонам. Чаро чунин мегўям? Аз таърифҳои обшустаю олуда ва якнавохт маро низ мисли устод хуш нест. Нав гуфтан ҳам кори мушкил.
Устод Ҷовид Муқим 60-сола шуданд. Дар бораи чӣ нависам?
Сахтгир
- Дар бораи он нависам, ки ҳанўз ҳангоми таҳсили мо китоби забони фаронсавии ҳамсабақамон Мавлударо ба иллати он, ки дар дарси муаллим китоби дигар фанро мехонд, аз тирезаи ошёнаи сеюм ба берун ҳаво доданд?
- Дар бораи он, ки ҳама ҳамкурсони ҳам фаъолу ҳам сустхони мо дар дарси устод ҳисоб кардани фоизи нашри рекламаҳоро дар матбуоти хориҷӣ маҷбурӣ омўхтанд?
- Ё дар бораи он, ки дар вақти дарс бадоҳатан садо баланд мекунанд?
- Ва ё роҷеъ ба он, ки дар имтиҳон мебинанд донишҷўе «шпара»-ро истифода дорад ва мегўянд: «ман чанд бор гуфтам истифода набар» ва онро аз дасташ гирифта, болои миз, барои истифода мегузоранд?
- Ё дар бораи он ки ба падарарўси аспиранташон занг зада, духтари муҳаққиқро хеле сарзаниш ва хусурашро сиёсат мекунанд?
- Дар бораи он, ки чой не, фақат оби ҷўш менўшанд?
Дар хусуси муаллифи беш аз ҳазор мақолаи публитсистӣ, 90 мақолаи илмӣ, қариб 10 монография ва дастурҳои таълимӣ буданашон ҳоҷати гап нест. Чӣ гўем дигар? Ҳайронам…
Ҷовид Муқимро ба ман ҳафтаномаи «Нерўи сухан» ва китоби «Мақоми жанрҳо дар радиои «Озодӣ» (2000 с.) шинос кард. Ёд дорам, бо устоди марҳум, профессор Асадулло Саъдуллоев дар бораи профессор Ҷовид Муқим суҳбат мекардем ва муаллим гуфтанд: «Мулло Ҷовид аз фаъолони гуруҳе буд, ки ман якум бор куратор шудам. Ў собиқадори меҳнат аст, гоҳе эҳсосӣ мешавад, аммо чизе менависад, ки дигарон ҳанўз дар фикраш нестанд». Дақиқан, вақте имрўз мавзуъҳои расонаомўзӣ, фейкшиносӣ, фактчекинг, танқиди ВАО, сомонаҳои фишангӣ, мағзшўӣ, таблиғ, ҷиноятҳои киберӣ, раддабандӣ, зеппинг, дасткорӣ ва ғайра актуалӣ ҳастанд, бояд гуфт, ки ин масъалаҳо бо ном ва тобиши андаке дигар ибтидои солҳои 2000-ум дар китоби «Ҳақиқат ва дурўғ» матраҳ мешуданд. Яъне ман устод Ҷовид Муқимро раҳнаварду ҳодии нахустини як пайроҳаи илми журналистикаи замонавию модерни тоҷик медонам. Таъкиду исрори доимияшон аст, ки журналист бояд ҳамқадами замон бошад. Адабиётро инкор намекунад, аммо исбот мекунад, ки бо шеърхонӣ журналист шудан душвор аст.
Устод Ҷовид Муқим аз камтарин омўзгороне ҳастанд, ки аз ҳар курс донишҷўёни беҳтаринро мекобанду барои маҳфили инфиродиашон «Анис» онҳоро номнавис карда, нозукиҳои пешаро аз дигар зовия мефаҳмонанд. Хуш ба ҳоли донишҷўёне, ки имрўз дар ин маҳфил аъзо ҳастанд. Зимнан, бояд гўем, ки маҳфили инфиродии «Анис» дар назди кафедраи журналистикаи байналхалқии факултаи журналистикаи Донишгоҳи миллии Тоҷикистон аз соли 2007 таъсис ёфтааст ва ҳамасола тибқи нақша 9 маротиба гузаронида мешавад. Он ягона маҳфили мунтазам амалкунандаи факултет аст ва ҷиҳати тарбияи журналистони ҷавон саҳми созгору бориз дорад. Дар маҳфили худ устод Ҷовид Муқим навиштани пайвастаро ба ҷавонон тавсия ва тарбия мекунанд, ногусаста будани назария ва амалияи журналистикаро меомўзанд, тибқи талаботи рўз универсалию мултимедиавӣ будани журналистони ҷавонро таъкид мекунанд, аз қатораи баландсуръати донишҳои муосир қафо намондани ҷавононро ба худ шиор намудаанд. Як ҷиҳати умда он аст, ки дар байни эҷодкорони ҷавон рақобати натиҷабахшро ба миён андохта метавонанд.
Ҳақиқатгўй
Устод Ҷовид Муқим ҳамеша ва самимона ҷонибдории худро аз сиёсати пешгирифтаи Давлат ва Ҳукумати Тоҷикистон иброз намуда, аз ҳуқуқи конститутсиониашон оид ба озодии баён ҳамеша фаъолона истифода менамуданд. Мутаассифона, ман бо фаъолияти эҷодии устод дар солҳои 90-уми асри гузашта шинос нестам. Бинобар ин, аз диди ман ситораи шуҳрати устод ҳамчун журналисти амалӣ солҳои 2000-2005 сахт медурахшид. Гапашон мисли корду арра, номашон монанди барқ буд. Доғтарин масъалаҳои ҷомеаро менавиштанду мавқеъгирӣ мекарданд. Редаксия ҳам супоришҳои мушкилро ба устод Ҷовид Муқим мефармуд. Албатта, ин мақолаҳо ҳалли баъзе муаммоҳои иҷтимоиро осон менамуданд.
Устод Ҷовид Муқим ҳамеша адолат ва ҳақиқат меҷустанду имрўз ҳам ин анъана бо андаке солормандӣ тантана дорад.
Соли 2003 буд. Рўзе дар идораи ҳафтаномаи «Нерўи сухан» барои нашри мақолаам дар рубрикаи донишҷўёни нашрия интизори сармуҳаррир будам. Нисфирўзӣ аст. Устод Ҷовид Муқим саргарми таълифи кадом як шедеври навбатии худ ҳастанду хомўшӣ утоқро фарогир. Занг телефони хонагӣ ин тавъамии руҳу ҷонро халалдор мекунад.
— Алло, лаббай.
— Мебахшед, ин ҷо идораи «Нерўи сухан»?
— Бале, гўш мекунам, тез гап занед.
— Мебахшед, Мухторҷон (Мухтор Боқизода) ҳастанд мӣ?
— Не, хӯрокхӯрӣ рафтагӣ, саломат бошед.
— Узр, Муҳиддинҷон (Муҳиддин Идизода) чӣ?
— Вай ҳам нест, баромадагӣ, саломат бошед.
— Мебахшед, мебахшед. Ваҳҳобҷон (Ваҳҳоби Латиф) ҳам нестанд?
— Не, нестанд, саломат бошед.
— Узр, охир, дар ҳамин идора ягон одами бофарҳанг ҳаст?
— #@$%@#… Ман ба ту кӣ будам баъд?… гўширо мегузоранд.
Худро дошта натавонистаму баланд хандидам.
— Чӣ механди бо ту?
— Ҳеҷ устод, ҳамту…
Принсипнок
Вақте мо донишҷў будем, 2 омўзгори сахт принсипнок доштем –Ҷовид Муқим ва Сангин Гулов. Сар медоданду аз ҳарфашон намегаштанд. Гуфтанд – иҷро мекарданд. Тамом. Дигар гап ё шарҳ нест. Касе ба куҷое шикоят ҳам намекард. На Facebook буду на Instagram. Фақат қаламу коғаз. Метарсидем? Не! Принсипҳо ва ҳарфашон дуруст буд охир. Агар метарсидем, дар нашрияҳои деворӣ ҳар моҳ устодонро тозиёна надода, ошкоро танқид намекардем. Бо роҳнамоӣ ва ҳидояти дотсент Бахтиёр Қутбиддинов байни курсҳо дар барориши газетаи деворӣ сабқати солим буд. Қаҳрамони марказии ҳазлҳо, памфлету фелетонҳо ва ҳам мақолаҳои танқидӣ ҳамеша декани вақти факултет, марҳум Пайванди Гулмуродзода, устодон Аъзамҷон Азимов, Сангин Гулов, Абдунабӣ Сабурӣ, Нуриддин Бозоров ва дигарон буданд… Мо аз ин 2 устоди принсипнок ва дигар устодони бисёр ҳам азизу муътабару муҳтараму арҷманд А. Саъдуллоев, А. Нуралиев, Б. Камолиддинов, И. Усмонов, А. Азимов, М. Муродӣ ва дигарон донистем, ки журналист бояд ба суханаш ҷавоб гўяд, мавқеи фаъоли шаҳрвандӣ дошта бошад, дурўяю серўя набуда, хушомадгўӣ накунад, профессионализмро шакл диҳад. Вобаста ба воқеияти рўз иҷрою риояи ҳамаи ин талаботҳо бисёр душвор буд, аммо боло гузоштани манфиати давлату миллат аз ҳамаи манфиатҳои дигарро мо маҳз дар дарсҳои устодон омўхтем. Акнун, бо гузашти қариб 20 сол барои ин ҳама сахтгириҳо ман аз эшон фарзандвор миннатдорам.
Устод Ҷовид Муқим фақат аз паси ҷустуҷўи шогирдону аспирантонашон ҳастанд. Бояд баръакс бошад, аммо не. Нафарони зиёде таҳти роҳбарии устод то имрўз номзади илм шуда, барои пешрафти ҷомеа дар кишварҳои гуногуни олам хизмат мекунанд.
Устод Ҷовид Муқим ба илми журналистика нисбат ба ҳамсолони худ дертар омаданд, аммо монанди тире, ки рост ба нишон заду ҳадафрас буд. Имрўз илми журналистикаи муосири тоҷик ва Ҷовид Муқим ҳамммаъно гардидаанд. Барои эшон баҳогузорӣ ба ҳар як раванди инкишофи журналистикаи асри нав душворие надорад.
Ҳоло устоди муҳтарам дар тренингҳои гуногун ба устодону магистрҳои донишгоҳҳои кишвар «Саводи расонаӣ» меомўзонанд ва бисёр муваффақона. Дар муҳокимаҳои рисолаҳои илмӣ фаъолона, беминнат ва бетараф баромад карда, тибқи принсипи ҳаётиашон ҳақиқатгўӣ ва маслиҳатҳои муфид медиҳанд. Махсусан, ба журналистика алоқа доштани заҳматҳоро одилона ҷонибдорӣ менамоянд.
Нигарониҳои устод аз фазои иттилоотӣ ва бештар шудани ахбори хориҷӣ дурусту саривақтианд. Воқеияти рўз ҳам ин аст, ки мо-шаҳрвандони Тоҷикистон ба рўйдодҳои ҷаҳон аз нигоҳи ВАО-и Русия нигариста, баҳо медиҳем. Идома ёфтани ин омил ба амнияти иттилоотии кишвар хатарзо аст, агар ВАО-и миллӣ дар фазои ҷаҳонӣ ва шабакаҳои иҷтимоӣ бо барномаҳои рангину тамошобоб ҳузури бештар пайдо накунанд.
Ҷовид Муқими адиб ва Ҷовид Муқими олим ду инсони комилан гуногун ҳастанд. Хонандаи закӣ баъд аз қироати осори бадеии устод, махсусан «Ишқи мўйсафед» пай мебарад, ки мо чӣ мегўем… Мо-шогирдон ба Ҷовид Муқими олим бештар ниёз дорем, ҳарчанд нақди адабии устод ҳам равону ҷолиб асту ҳам зебою мубарро.
Ман, ба гумони ғолиб, ҳақ дорам аз номи насли худ ба профессори гиромӣ, устод Муҳаммадӣ Муқимов 60-умин баҳори умрашонро таҳният гўям. Мудом саломат, сарбаланд, сарсупурда ва соябони ҳамаи мо-фарзандону шогирдон бошанду қаламдонашон пур аз ранг.
Хаста набошед, устоди кӯҳгарду хастагинопазирам!
Vivat, устод Ҷовид Муқим! Vivat!
ҶОВИД МУҚИМ, ОЗОДӢ ВА МАСЪУЛИЯТ
рӯзноманигор
Ошноии банда ба унвони як шогирд бо устод Ҷовид Муқим ба таври ғайримаъмулӣ сурат гирифт. Маъмулан донишҷӯён бо устодон дар оғози дарс шинос мешаванд ва раванди тадрис усули дарси асотид, ҳамчунин хулқу атвор ва дониши донишҷӯёнро барои якдигар бештар муаррифӣ менамояд. Аммо ошноӣ бо устод Ҷовид Муқим дар курси мо ин марҳаларо тай накард, балки мустақиман аз имтиҳон оғоз шуд. Ба ин хотир онро ғайримаъмулӣ гуфтам.
Устоди марҳум Асадуллоҳ Саъдуллоев моро аз таҳқиқоти журналистӣ дарс мегуфтанд. Вақте нимсола ба охир расиду феҳрасти имтиҳонот дар девор овезон шуд, ёвари устод Асадуллоҳ Саъдуллоев дар имтиҳон Ҷовид Муқим буданд. Бинобар ин мо, донишҷӯён дунболи он будем, то дар бораи устод Ҷовид Муқим, ки он замон дар бораи эшон маълумоти кофӣ надоштем, иттилои бештаре дошта бошем, зеро ин гуна иттилоъ барои мо хеле “муҳим” маҳсуб мешуд.
Он замон одат ин буд, ки агар устоде ҷадиде ба курс дарс мегуфт, донишҷӯён дарҳол пайи дарёфти иттилои бештар дар бораи принсипҳои дарсии устод мешуданд, то аз усули дарсию имтиҳонгирии ӯ бештар воқиф бошанд. Ба ҳамин далел ҳамкурсон зимни сабти таърихи имтиҳонҳо ҷӯёи маълумоти бештар дар бораи ёвари устод Асадуллоҳ Саъдуллоев дар имтиҳони фанни таҳқиқоти журналистӣ буданд. Аммо касе дар бораи устод Ҷовид Муқим чизе гуфта натавонист, зеро то он замон аз касе имтиҳону санҷиш нагирифта буданд.
Ҳамин тариқ устод Асадуллоҳ Саъдуллоеви марҳум ба кадом сабабе дар имтиҳон ҳузур наёфтанд ва устод Ҷовид Муқим аз мо имтиҳон гирифтанд. Имтиҳон ҳам ғайримаъмулӣ буд: устод масъалаеро матраҳ мекарданд ва зимнан мепурсиданд, ки ин мавзӯъро ба василаи кадом усули таҳиқиқ метавон рӯшан кард. Бо ин гуна тарзи имтиҳонгирӣ ман бори аввал рӯ ба рӯ мешудам, зеро ҳарчанд усули таҳқиқ ва манобеи қобили истифода дар он дар зимни дарс гуфта шуда буданд, аммо барои мани бетаҷриба ва он ҳам дар рӯзи имтиҳон чунин тарзи имтиҳонгирӣ ғайримунтазира буд. Аммо тарзи бархӯрди устод бо донишҷӯён хеле содда ва озод буд, ки тарси баҳо нагирифтанро коҳиш медод. Ин озодӣ умеди баҳогириро бештар ва шароити андешаро фароҳам мекард. Шояд ба ҳамин хотир буд, ки ман, танбалтарин донишҷӯи курс имтиҳонро супурдам. Суол дар бораи нонвои эҳтимолие буд, ки аз роҳи фиреб соҳиби он даромади бештаре касб мекард. Таҳқиқ бояд мушаххас мекард, ки ин даромад ба чӣ роҳе ба даст меояд.
Солҳои баъдӣ устод Ҷовид Муқим аз чанд фан ба мо дарс гуфтанд. Дарсҳои устод шеваи хоси дарсгузориро ба намоиш гузоштанд, ки донишҷӯёнро бештар ба журналистикаи амалӣ ҷазб мекарданд. Дар ин дарсҳо озодии имтиҳони таҳқиқоти журналистӣ ҳифз шуда буд. Яъне дарс озод буд, ҳар касе ба ҳар тариқе мехост менишаст, суол мекард, андешаашро мегуфт. Аммо ин озодие, ки Ҷовид Муқим ба донишҷӯён дода буд, масъулият дошт, масъулияте, ки бештар аз навиштани лексия буд. Ҳар як суол ва ҳар як андешае, ки ироа мегашт, бояд дурустӣ ва солимии он собит мешуд.
Ин ҳама, албатта, далелу мантиқро тақозо мекард. Агар далелу мантиқ дар зимни таҳлили масъалае ироа намешуд, аз омода набудани донишҷӯ ба баҳс дарак медод, ки инро устод ба хубӣ дарк ва сабт мекард. Зимнан атрофи андешаҳои устод низ баҳсҳое сурат мегирифт, аммо устод ҳич гоҳе ба унвони фарде, ки нуфуз дорад, рӯйи андешааш пофишорӣ намекард, балки ҳамчун яке аз нафарҳои вориди баҳс бо манобеъ ва далоили мувассақ ба тарзе ҳақ будани худро собит мекард, ки шакке боқӣ намемонд.
Ин гуна шеваи тадрис аввалан тарси донишҷӯро аз ӯ дур ва баъдан ӯро ба фикр кардан водор мекард.
Бо таваҷҷуҳ ба ин гуна шеваҳои парвариши донишҷӯён аз ҷониби устод бардоштам ин буд, ки озодии дарси Ҷовид Муқим озодие нест, ки донишҷӯро нисбат ба омӯзиш бетафовут намояд, балки шеваи аз омӯзиши ба уҳда гирифтани масъулият буд. Кунун 15 соле беш аз он рӯзгор сипарӣ шуда, аммо ҳамон масъулият то ҳанӯз боқист. Бовар дорам, то замоне ки қалам боқист, ин масъулият ба дӯши қаламкаш боқӣ хоҳад монд.
Масъалаи дигаре, ки барои мо ба унвони донишҷӯ арзиш дошт, маълумоти бештари устод дар бораи фаъолияти расонаҳои хориҷӣ, ҳадафи таъсис, шеваи нигориш, мавзеъгирӣ, бетарафӣ ё самтдиҳии маводи иттилоотӣ дар расонаҳои хориҷӣ буд. Шояд имрӯз ин паҳлуи фаъолияти расонаҳои хориҷӣ барои оддитарин донишҷӯ рӯшан бошад, зеро имкони мутолиа ва омӯзиши сабки иттилоърасонии расонаҳо имрӯз бештар аст. Он замон, ки марокизи истифода аз Интернет дар шаҳри Душанбе ба нудрат мушоҳида мешуданд, на ҳама имкони истифода аз онро доштанд ё на ҳама метавонистанд аз он истифода кунанд. Аз ин рӯ омӯзиши ҷанбаҳое, ки дар боло зикр кардам, саҳл набуд.
Дар маҷмӯъ шогирдӣ назди устод Ҷовид Муқим нақши муҳиме барои ман дошт. Зеро аввалин навиштаам дар мисоли кори дипломӣ, ки марбути таҳқиқи шеваи нигориши хабар дар ду рӯзномаи амрикоии “USA Today” ва “Herald Tribune International” буд, бо роҳбарии устод иншо шуд. Агар чунин намешуд, дақиқ буд, ки роҳи ман ба рӯзноманигории амалӣ баста мешуд ва ман ҳич фаъолияте дар ин соҳа надоштам.
Бовар дорам, ки ман танҳо нестам. Яъне ин танҳо ман набудам, ки бар маҳзи талошҳои устод дар оянда битавонам ба унвони рӯзноманигор фаъолият кунам. Шогирдоне ба мисли ман ва бештар аз ман дар расонаҳо фаъолият мекунанд, ки хадамоти эшонро дар ҷиҳати тарбияти рӯзноманигорон эътироф менамоянд.
Албатта, ҳар он чӣ, ки нисбати устод гуфтам, ба истилоҳ қатрае аз баҳр аст. Хидматҳои устод дар ростои ташаккул ва омӯзиши барномаҳои марбут ба рӯзноманигории байналмилалӣ, бешак, бештар аз ёддоштҳои банда дар бораи талошҳои Ҷовид Муқим дар парвариши рӯзноманигорони оянда аст. Ин ҳама, албатта, самару баракати умри устод аст, ки таманно мекунем, зиндагӣ ва баракати умри эшон бештар бод.
НАКӮНОМ
Хуршед Сафаров, журналист
Мумкин аст, ки одамон фаромӯш кунанд он чиро ки шумо гуфтаед…
Мумкин аст, ки одамон фаромӯш кунанд он чиро ки шумо анҷом додаед…
Аммо одамон наметавонанд фаромӯш кунанд он таассуротеро, ки шумо ба онҳо бахшидаед…
Чунки ба маҳзи ёдоварии номи кас ҳар он таассуроте, ки дар кулбори хотирот боқӣ мондааст, беихтиёр ва ба таври худкор зинда мешавад, эҳё мегардад ва симои инсон ба сурате, ки худи ӯ муаррифӣ кардааст, пеши назарҳо меояд.
Имрӯз, дар 60-умин солгарди марди солору наҷиб, устод Ҷовид Муқим, ба худ андеша кардам, ки чаро мо шогирдон ҳамеша бо некӣ аз ӯ ёд мекунем. Бале, бо ин ки тарбияи як кадр, хоса тарбияи аҳли қалам маҳсули заҳмати кулли устодон, аҳли факултет ва ҳатто аҳли донишгоҳ аст, шахсиятҳои алоҳида низ метавонанд дар тарбияи кадрҳо саҳми босазо дошта бошанд.
Сентябри соли 2003, дар рӯзҳои аввали донишҷӯиямон гуфтанд, ки сарпарасти гурӯҳатон Ҷовид Муқим аст. Шунидем, ки ӯ аз журналистикаи амалӣ ба илм баргашта, рисолаи номзадӣ ҳимоя кардааст ва он рӯзҳо кори докторӣ анҷом медиҳад. Баъдтар худи устод босалобатона, ҳамзамон бо табассуми ҷовидона ба синфхона ҳозир шуд ва дар муддати кӯтоҳ аҳли гурӯҳ бо ӯ унс гирифтанд.
Дар он рӯзҳо инро чандон пай набарем ҳам, имрӯз мефаҳмам, ки устод ҳар яке аз аҳли гурӯҳро аз рӯйи хулқу хислат ва маҳорату тавоноӣ шинохта, ба фаъолият дар он самте ки қобилияту истеъдодаш мерасад, ташвиқ мекард. Касонеро, ки қалам доштанд, ба ҳамкорӣ бо матбуоти даврӣ водор менамуд, то нозукиҳои касбашонро дар амал омӯзанд. Ёд дорам, ки нахустин мақолаи шогирдонаам дар рӯзномае, ки ӯ ҳамкорӣ дошт, ба чоп расид ва сару диламро шавқи аҷибе фаро гирифт.
Дар ин ҷо наметавонам аз газетаи девории гурӯҳамон ёдовар нашавам, ки бо ташвиқи устод «Анис» ном дошт ва дар зарфи панҷ соли донишҷӯии мо 25 маротиба ба нашр расид. Албатта, барои донишҷӯён ин муваффақият аст ва анҷоми чунин коре бе раҳнамоии устод сурат гирифтанаш имкон надорад. Пас аз даврони донишҷӯии мо мактаби «Анис» дар сурати маҳфили адабии профессор Ҷовид Муқим идома ёфт.
Баъди хатми донишгоҳ банда бо тавсияи устод дар факултет мондам ва дар баробари коромӯзӣ рисолаи илмӣ навиштам ва аз байни донишҷӯёни тоҷик аввалин шуда, таҳти роҳбарии устод ҳимоя кардам. Аслан, машғул шудан бо кори илмиро солҳо қабл устод тавсия карда буд ва барои осонии кор аз он рӯзҳо мавзӯъ ҳам интихоб кардем. Баъдҳо мавзӯъ тағйир ёфта бошад ҳам, кор анҷом пазируфт ва он заминаи бисёр корҳои хуб дар зиндагии шахсии мо гардид.
Вақте дар муассисаи таълимии дигар ба ҳайси декани факултет кор мекардам, як муддат хостам, ки устод Ҷовид Муқимро ба ҳамкорӣ даъват кунем. Бо дархосту хоҳиши мо устод дар як бегоҳ дар мавзӯи заминаҳои татбиқи ҳукумати электронӣ ва ҳифзи амнияти иттилоотӣ модули таълимӣ омода карда, дар ҳузури ҳайати олимон муаррифӣ карданд. Устод, ки аслан дар атрофи мавзӯъҳои марбут ба проблемаҳои актуалии замон дарс мегӯянд, маҳорати беназири баррасии масъалаҳоро доранд. Ҳамагии аҳли нишаст ба касбияти устод, суханварӣ ва маҳорати ҷалби аудитория аз ҷониби ӯ қоил шуданд, аз кордонияш тавсиф карданд, аммо аз ин дере нагузашта, бо сабаби ба кори дигар даъват шуданам, мутаассифона, ҳамкории мо амалӣ нашуд.
Устод Ҷовид Муқим на танҳо дар муҳити факултет ва донишгоҳ, балки берун аз соатҳои кориву дарсӣ ҳам бо шогирдон ҳамдарду қарин ҳастанд. Боре қарор буд, ки дар рӯзи истироҳат бо аҳли гурӯҳи мо ба Варзоб раванд. Вақте дар назди боғи ҷавонон ҷамъ меомадем, дар канори дигари роҳ, донишҷӯёни курси поёниро дидем, ки ҷамъ меомаданд ва иттифоқан нияти ба зодрузи ҳамкурсашон рафтанро доштанд. Онҳо бо дидани Ҷовид Муқим аз устод бисёр хоҳиш карданд, ки ҳамроҳашон ба шаҳри Турсунзода биравад, аммо устод ишора мекард, ки бо мо тасмими сафар дорад. Дар ниҳоят ба хотири бе устод нарафтан, онҳо бо исрори соҳибҷашн ҳамаи моро ба зодрӯз даъват карданд ва эҳтироми онҳо нисбат ба устод Ҷовид Муқим хатсайри моро тағйир дод. Ин сафари ногаҳонӣ боиси дӯстиву қаробати доимии мо бо аҳли курсҳои поёнӣ ҳам гардид.
Дар ҳамин гуна сафарҳое, ки мо бо устод ба шаҳру ноҳияҳои гуногун доштем, шоҳид гардидем, ки ӯ дар баробари олим, муҳаққиқ, омӯзгор, нависанда ва журналист будан, ҳамсуҳбати хуш, сайёҳи ботаҷриба, донанда ва посдорандаи табиати диёр, ошпази бомаҳорат ва падари ғамхор будааст. Кордонии ӯ дар ҳама самтҳо манбаи илҳоми мо ҷавонон мегардид.
Ҳамин аст, ки ман гумон мекунам, рисолати омӯзгорӣ фақат бо дарс додан дар муҳити синфхона ва аудитория бояд маҳдуд намонад. Ҳар гоҳе мо мехоҳем шогирдонро ба роҳи дуруст раҳнамоӣ кунем, зарур аст, ки мисли устоди некном Ҷовид Муқим вақти бештаре ба тарбияи онҳо ҷудо намоем.
ПОКИЗА ЧУ ШАБНАМИ САҲАР БОЯД БУД
(Меҳрнома ба ифтихори 60 солагии устод Ҷовид Муқим)
директори Радиои Тоҷикистон
Инсони комил шахсест, ки пероҳани ботинии худро бо хислатҳои наҷиби инсонӣ музайян сохта. Ин қабил ашхосро пайваста табассум дар лабу нахли адаб дар қиёфа гул карда.
Қаҳрамони навиштаҳои мо низ дар ҷомеа хешро аз зумраи инсони комил муаррифӣ намуда. Табассум дар лабонаш гул мекунад. Дилкушод ва кушодачеҳра аст. Назаре дорад фарох ба олами атрофу акноф. Худ низ як ҷавонмарди танўманд, паҳлавонсурат ва гармчеҳра мебошад. Ҳамеша ғарқи кор асту такопў.
Дар аввал чунин ба назар мерасад, ки дар бораи як шахсият навиштан корест саҳл. Вале дар асл чунин нест. Зеро баробари ба даст гирифтани хома паҳлуҳои наву сеҳромези ботинии қаҳрамон ҷилвагар мешавад.
Ҷовид Муқим. Хислату касбият ва фаъолияти ўро, ки бо ахлоқи накў, ҷаҳонбинӣ, ҳирфаият ва донишмандиаш омезиш ёфтаанд, тасвир кардан мушкил аст.
Ў муаллим аст.
Ў роҳнамоест, ки пешааш аз буъдҳои гуногун иборат аст.
Ў ин ҳамаро соҳиб аст. Дониши амиқ дар арсаи тахассус, ошноӣ бо илмҳои ҳамрадиф, маърифати баланд, касби маҳорати хос дар дарс гуфтану омўзондани шогирдон, оини роҳбариро дарк кардан ва аз хиради воло баҳравар будан, ин ҳама ўро назди мо, шогирдон соҳимэҳтиром намуда…
Устод Ҷовид соли 1997 ба сифати унвонҷӯи кафедраи телевизион ва радиошунавонии ДМТ пазируфта шуда, соли 2003-юм аллакай чун муҳаққиқ дар мавзўи «Таърихи пайдоиш ва рушди радиои «Озодӣ»» рисолаи номзадӣ ҳимоя намуда, сазовори дараҷаи номзади илми таърих гашт. Акнун майдони фаъолияти ў васеътар шуд. Ба назараш чунин мерасид, ки усулҳои омўхтааш барои ин майдон каманд. Ва боз ҳам аз пайи ҷустуҷў, навоварӣ ва истифодаи усулҳои нав афтод. Дархосту бозёфти адабиёти тоза, омўзиши сабку паҳлуҳои нави илм ва таҷрибаи пешрафта ба кори ҳамешагии устод табдил шуд. Боло рафтани маҳорати педагогӣ ва усули дарсомўзии устод торафт барои шогирдон мақбул ва ҳидоятгар барои ошноии бештар ба илму маърифати журналистика гардид. Усули дарёфти паҳлуҳои нави мавзўъ шогирдонро водор мекард, ки ҳама дастаҷамъона ба дарс омодагӣ гиранд ва вазифаҳои хонагиро ба пуррагӣ азхуд намоянд.
Омўзиш, такопў ва ҷустори устод Ҷовид Муқим барҳадар нарафт. Имрўз ҳама шогирдони боҳавсала, касоне, ки дар пайи омўзиш ва ошноӣ бо паҳлўҳои нави илму маърифат ҳастанд, ҳар дарси ўро, ҳар маслиҳату машварати ўро бесаброна интизор мешаванд.
Устоди варзида Ҷовид Муқим аз ҳамин дидгоҳ вориди синфхона мешавад ва ба омўзиши шогирдон мепардозад. Дар синфхона нишаста маълум менамудем, ки мароми аслиаш аз таълиму тадрис ва илму дониш ба донишҷўён иборат мешавад ва тамоми корҳои дигар аз ёдаш берун мемонад.
Ў хеле хуб дарк мекунад, ки бо соҳибистиқлол шудани Тоҷикистон ва густариши равобити байналхалқӣ зарурати омода намудани мутахассисони ботаҷрибаи журналист дар диёр афзудааст. Ба ҳамин далел, ў дар баробари чанд нафар дар пайи омода кардани барномаю китобҳои дарсӣ ва дастурҳои таълимию методӣ мебошад. Дар миёни касоне, ки дар пешрафти факултети журналистикаи ДМТ саҳм доранд, имрўз мақоми устод Ҷовид Муқим андак нест.
Домани омўзиш ва тадқиқоти устод Ҷовид Муқим фарох аст. Ҳанўз дар айёми ҷавонӣ ба омўзиши таъриху фарҳанги диёр рағбати фаровон дошт. Дар ин маврид қиссаю ҳикояҳои ҷолиби диққат низ таҳия намудааст.
Соли 2006-ум ин шахсияти варзида дар мавзўи муҳим ва мубрами «Воқеияти Тоҷикистони соҳибистиқлол ва проблемаҳои инъикоси он дар ВАО-и хориҷӣ» рисолаи докторӣ ҳимоя намуд. Дар илми рўзноманигории ватанӣ мавзўи мазкур нав буд ва бори аввал аз байни пажўҳишгарони диёр маҳз Ҷовид Муқим ба он даст зад.
Устод Ҷовид Муқим аз зумраи олимони сермаҳсулест, ки дар муддати кўтоҳ 17 китоби илмию публитсистӣ, дастурҳои таълимӣ, аз ҷумла «Ҳақиқат ва дурўғ», «Мақоми жанрҳо дар радиои «Озодӣ», «Гендер ва журналистика», «Радиои Би-Би-Си: дирўз ва имрўз», «Сиёсат ва ҷангҳои иттилоотӣ», «Буҷаи давлатӣ ва журналистика», «Радио ва рўзноманигорони ҷавон», «Мусоҳиба ва техникаи таҳияи он» ва «Журналистикаи чандрасонаӣ» ба табъ расонидааст. Инчунин зиёда аз 50 мақолааш дар мавриди мушкилоти ВАО дар рўзномаю маҷаллаҳои дохилию хориҷӣ нашр шудааст.
Ҳамчунин ба сифати устоди варзида зиёда аз 100 семинару мастер-классҳо дар шаҳрҳои Душанбе, Кўлоб, Хуҷанду Бохтар гузаронида, хизмати шоёне дар ин самт кардааст.
Барои такмили касби журналистӣ ў дар ИМА, Чехия, Шветсия, бозомўзӣ карда, дар даҳҳо семинару конфронсҳои журналистӣ дар шаҳрҳои Душанбе, Маскав, Алма-ато, Бишкек фаъолона иштироку суханронӣ намудааст. Домани фаъолияти устод Ҷовид Муқим фарох буда, ҳосили ҳатто сафару баъзан бо имкон дар ягон осоишгоҳ барқарор кардани саломатиаш низ китоби дарсӣ ва ё қиссаю ҳикояҳои ҷолиби хонданибоб шудаст.
Ногуфта намонад, ки дар пешрафти фаъолияти устодӣ ва шахсияти вай хислатҳои отифии инсонӣ мавқеи хоса доранд. Тақаллубро намеписандад ва бетакаллуф, якрўю бериё ва бетамаъ зиндагӣ ва кор мекунад. Бо ҳама-чӣ кеҳтару чӣ меҳтар дар баёни ростӣ ва ифодаи рафтор, фаъолият ва шинохти ҳақиқат бидуни хотирбинӣ амал мекунад. Муссалам аст, ки ойини раҳбарӣ ва шеваи кулоҳдориро хуб медонад, аммо кулоҳбардориро қабул надорад. Ҳамин ҷавҳари зотӣ, сиришти пок ва фарохназарӣ устод Ҷовид Муқимро имкон дода, ки дар ин самт комёб бошад ва гўё тибқи фармудаи шоири хушбаён Алимуҳаммад Муродӣ рафтор дорад, ки фармуда:
Чун гард нашав, ки печутобат бошад,
Саргаштагийи дашти харобат бошад.
Покиза чу шабнами саҳар бояд буд,
Хоҳӣ, ки дурахши офтобат бошад!
РАҲКУШО ДАР КОРУ ЗИНДАГӢ
Маҳмудҷон Усмонов,
муовини аввали сармуҳаррири
рӯзномаи “Садои мардум”, номзади улуми филология
— Маҳмудҷон, салом!
— Ваалейкум салом, устод!
— Чӣ хел? Аҳвол хуб, саломатӣ нағз?
— Ташаккур устод. Кору саломатии Шумо чи хел?
— Ташаккур, ҳама нағз. Дар куҷоӣ?
— Дар Душанбе.
— Ягон ҷо кор карда истодаӣ ё не?
— Не, устод. Ҳоло бекорам.
— Панҷ сол магар барои бекор истодан хондӣ?!
— Насиб бошад, аз моҳи оянда барои кор ба ягон идора муроҷиат мекунам.
— Моҳи оянда не, худи пагоҳ ба идораи рӯзномаи «Ҷумҳурият» рав! Озмуни ҷои кор доранд, ба муаллима Талъат Нигорӣ бигӯ, ки Ҷовид Муқим фиристод.
— Хуб шудаст, устод. Меравам.
— Исто, ки дар «Ҷумҳурият» ҳаваси кор кардан дорӣ?
— Кор бошад, устод…
— Ин тавр бошад, рав. «Ҷумҳурият» мактаб аст. Устодон Асадулло Саъдуллоеву Иброҳим Усмонов он мактабро гузаштаанд.
— Саломат бошед, устод…
— Хайр.
Ин муҳовараи телефонии мо бо устод Ҷовид Муқим моҳи августи соли 2009 сурат гирифт. Он замон аз хатми донишгоҳ як моҳ бештар гузашта буд. Субҳи рӯзи дигар ба идораи рӯзномаи «Ҷумҳурият» назди муаллима Талъат Нигорӣ рафтам, ки ба ҳайси муовини якуми сармуҳаррир кор мекарданд. Гуфтам, ки устод Ҷовид Муқим фиристоданд ва тибқи эълони идораи рӯзнома дар бораи озмуни ҷои кор омадаам. Ба муаллима рӯйхати мақолаҳои то он вақт дар матбуот чопкардаро пешниҳод кардам. Он кас изҳори қаноатмандӣ намуда, маро ба назди сармуҳаррири рӯзнома Камол Абдураҳимов бурданд…
Ҳамин тавр, бо раҳнамоии устод Ҷовид Муқим шарафи будан ва кор омӯхтан дар муҳити эҷодии рӯзномаи бонуфузи кишвар — «Ҷумҳурият», ки аксар адибони номвари ҷумҳурӣ, ходимони давлативу шахсиятҳои мумтоз он ҷо фаъолият кардаанд, насиб гардид. Бешубҳа, ба монанди банда, аксар шогирдонашон маҳз бо шарофати устод Ҷовид Муқим ба идораҳои воситаҳои ахбори омма раҳ ёфтаву соҳиби ҷои кор гаштаанд. Ва ин яке аз хусусиятҳои фаъолияти устод аст, ки дар факултети журналистикаи Донишгоҳи миллии Тоҷикистон ба донишҷӯён ҳам назарияи касбро ёд медиҳанду ҳам барои дар амал татбиқ кардани омӯхтаҳо мусоидат мекунанд.
Дар ин маврид ёдоварии нуктаи дигарро ҳам зарур меҳисобам: Соли 2007 устод Ҷовид Муқим ба гурӯҳи мо — курси сеюми ихтисоси журналистикаи байналхалқӣ, ки 20 нафарро ташкил медод, дарси «Маҳорати журналистӣ» (радио-журналистика) гузаштанд. Вале бо фарқ аз дарсҳои дигар макони омӯзиш факултет не, дафтари Интернюс дар Душанбе таъин шуда буд, ки устод қисман он ҷо низ фаъолият доштанд. Агарчӣ дарсҳои мо дар факултет басти дуюм, яъне нимрӯзӣ доир мешуданд, вале ҳар пагоҳӣ, ҳамаи 20 нафар аз ҳамсабақҳои мо бо шавқи зиёд ба коргоҳи устод мерафтанд. Натиҷаи омӯзиши дарси «Маҳорати журналистӣ» он шуд, ки дар муддати кӯтоҳ тамоми гурӯҳ кори бандубаст, сабт, таҳрир, таҳияи матн ва гузоришнависиро барои радио ёд гирифтанд. Шарти устод ҳам он буд, ки ҳар нафар бояд на кам аз ду гузориши воқеӣ таҳия мекард. Гузаштан аз санҷиши устод танҳо пас аз омода кардани гузориш мумкин буд. Аммо кор ба ин тамом намешуд. Устод тибқи шартнома гузоришҳои таҳияшударо ҳатман ба радиоҳои «Ватан» ва «Имрӯз» мефиристод ва онҳо аз тариқи радио пахш мешуданду донишҷӯён ҳаққи қалам мегирифтанд. Ин як таҷрибаи бисёр муфид ва хуби корӣ буд, ки устод барои ҳамсабақҳои мо муҳайё карданд. На танҳо гурӯҳи мо, балки донишҷӯёни ҳавасманд аз ихтисосҳои дигар ва аз курсҳои болоӣ низ тадриҷан ба омӯзиш ҷалб шуда, шеваи муосири гузоришнависиро ёд мегирифтанд.
Ҳоло аксари нафароне, ки он дарси маҳоратро аз устод Ҷовид Муқим омӯхтаанд, дар идораҳои радио фаъолият доранд. Хоса, танҳо аз гурӯҳи мо баъди хатм 12 нафар дар расонаҳои ахбори омма ба кор пардохтанд, ки нишондоди баланд аст ва дар ин ҷода, бешак, саҳми устод бузург мебошад.
Устод Ҷовид Муқим барои банда тимсоли журналисти касбист. Бо номи эшон бори аввал соли 2004 дар саҳифаи рӯзнома шинос шуда будам. Баъдтар, замони таҳсил дар донишгоҳ аз сабақҳои устод баҳравар гаштем, ба мо аз фанҳои гуногуни тахассусӣ дарс доданд. Як ҷиҳати бартарии устод дар он аст, ки танҳо ба назария маҳдуд нестанд. Масалан, агар ба донишҷӯён дар бораи хусусияти жанрҳои публитсистӣ-бадеӣ дарс гузаранд, ҳатман дар матбуот ба қалами эшон очерку лавҳа ё фелетону памфлетро вомехӯред. Ин ҳам аз хусусияти муаллимии устод Ҷовид Муқим аст, ки мекӯшанд, то ба донишҷӯ аз эҷодиёти худашон намунаи жанрҳои публитсистикаро нишон диҳанд.
Онро ҳам бояд зикр кард, ки замони таҳсил устод Ҷовид Муқим барои гурӯҳи мо шахси худӣ маҳсуб мешуданд. Зеро ҳам донишҷӯён ва ҳам устод нисбат ба якдигар самимияти хоса доштанд. Шогирдон бо дилхоҳ масъала ба устод муроҷиат карда, машварат мегирифтанд.
Яке аз машғулиятҳои писандидаи устод ба сайри кӯҳсор баромадан аст. То ҳол чунин сафарҳо доранд ва аз натиҷаи онҳо ҳатман барои матбуот очерки сафарӣ ё қайдҳои роҳ менависанд, ки низ омӯзанда аст. Бо эшон борҳо дар чунин сафарҳо ҳамроҳӣ доштем. Сафарҳои гурӯҳие, ки мо — ҳамсабақон ҳамроҳи устод берун аз шаҳр, масалан дар Варзобу Ҳисору Турсунзода доштем, бас хотирмонанд. Ва дар онҳо Ҷовид Муқими дӯстдори табиату мавҷудоти зинда, гуманист ва зиндадилро бештару бештар мешиносед.
Раҳбариву раҳнамоии устод ба шогирдон низ вижагии дигарест. Донишҷӯёнро вобаста ба самти таҳқиқи кафедраи журналистикаи байналхалқӣ ба омӯзишу пажӯҳиш сафарбар мекунанд. Дар ин роҳ вобаста ба паҳлуҳои таҳқиқнашудаи масоили байналхалқӣ ҳамеша мавзӯи нав доранд. Аммо на ҳамаро шарафи шогирдӣ ба устод Ҷовид Муқим насиб мегардад. Пеш аз интихоби донишҷӯён аввал пурсон мешаванд, ки кадоме аз онҳо забонҳои англисиву русиро балад ҳастанд. Ин ба хотири он аст, ки бештари мавзӯъҳое, ки устод барои таҳқиқ пешниҳод мекунанд, аз расонаҳои байналмилалӣ буда, забонашон ё русист ва ё англисӣ.
Дар ин самт мо аз раҳнамоиҳои устод Ҷовид Муқим борҳо шарафёб шудаем. Хусусан, таҳти роҳбарии эшон бори аввал дар конференсияи илмӣ ширкат варзидан ҳамоно ба ёд мондааст. Зеро ба ҷо овардани ҳар амале бори нахуст ҳаяҷонангезу хотирмон аст. Маҳсули он конференсия соли 2008 дар аввалин маҷмӯаи кафедра таҳти номи «Журналистикаи байналхалқӣ» нашр шуда, ҳамин тавр ба ҳукми анъана даромад ва инак ҳар сол дар кафедраи журналистикаи байналхалқӣ ба чоп мерасад.
Дар баробари ифтихори шогирдӣ аз устод Ҷовид Муқим шарафи ҳамкор будан бо эшон низ ба ман насиб гаштааст. Соли 2016 нахуст ба кафедраи телевизион ва радиошунавонии факултети журналистика ба кор омада, пас аз як сол ба кафедраи журналистикаи байналхалқӣ, ки профессор Ҷовид Муқим он ҷо фаъолият дорад, гузаштам. Омадан ба факултети журналистика низ бо ташаббуси устод сурат гирифт: Тобистони соли 2016 дар муҳокимаи рисолаи илмии унвонҷӯе, ки дар факултети журнлистика мегузашт, ширкат доштем. Дар толор паҳлуи устод Ҷовид Муқим нишастам.
— Ту кай ҳимоя мекунӣ?! – савол дод устод пас аз ҳолпурсӣ.
— Навбат расад…
— Корат ду соли пеш омода буд, наход ҳоло ҳам навбатпоӣ кунӣ…
— …
— Дур нарав, баъд аз муҳокима ҳар ду назди декани факултет медароем.
— Хуб, устод.
Воқеан, пас аз анҷоми он муҳокима устод Ҷовид Муқим, мисли ин ки мактаббачаро аз дасташ дошта ба мактаб мебаред, маро ба утоқи кории декани факултет — Саъдӣ Маҳдӣ бурданд. Он замон на ман декани факултетро мешинохтаму на декани факултет маро.
— Ин кас декани факултет Саъдӣ Маҳдӣ, — деканро шинос кард устод Ҷовид Муқим ва афзуд: — Маҳмудҷон Усмонов аспиранти кафедраи журналистикаи байналхалқист. Кораш ду сол пеш омода буд, вале то ҳол кашолкорӣ карда гаштааст…
Пас аз он муаррифии кӯтоҳ устод баромада рафтанду мо бо декани факултет суҳбати самимие доштем, ки заминаи ба кор омадан ба факултети журналистика гардид. Аз ин рӯ, аз ҳар ду устод ҳам барои некиашон бениҳоят миннатдорам. Ва бо ихлосу самимият мегӯям, ки устод Ҷовид Муқим ҳамеша барои шогирдон раҳкушоянд. Раҳкушо дар кор, дар илму таҳқиқ ва дар зиндагӣ.
Ба устоди муҳтарам, раҳнамои шогирдон, журналисти касбӣ, профессор Ҷовид Муқим, ки ба синни 60-солагӣ даромаданд, чун шогирд ва ҳамкор офияту хушҳолӣ ва комёбиҳои бешумор орзумандам.
дотсенти кафедраи журналистикаи байналхалқӣ
Доктори илмҳои филология, профессори кафедраи журналистикаи байналхалқӣ Ҷовид Муқим (Муҳаммадӣ Муқимов) аз эҷодкорони хеле сермаҳсул мебошад, ки байни мухлисон бо осори бадеиву публитсистӣ ва илмӣ, байни ҳамкорон ҳамчун инсони асилу шариф шинохта шудааст.
Бо Ҷовид Муқим аз давраҳои донишҷӯиямон шиносоӣ дорам. Моҳи феврали соли 1988 мо чанд нафар пас аз хизмати аскарӣ ба курси 2-и факултети филологияи тоҷик барқарор шудем. Вақте бори аввал бо Ҷовид Муқим ва ҳамкурсашон Саъдулло Ҳайдарӣ вохӯрдем, аз фикр гузаронидем, ки ба факултет муаллимони ҷавон ба кор омадаанд. Баъди чанд муддат фаҳмидем, ки онҳо донишҷӯянду аз мо як курс поён дар гуруҳи журналистика таҳсил мекардаанд. Ӯро ман қаблан ғоибона мешинохтам. Зеро навиштаҳояш дар рӯзномаи маҳаллии “Байрақи ленинизм” (ҳоло “Ҳисори шодмон”) ва дигар нашрияҳои марказӣ аллакай мухлисони худро пайдо карда буданд.
Аз давраҳои донишҷӯӣ Ҷовид Муқим дар маҳфилҳои эҷодӣ хеле фаъол буд. Дар даврони донишҷӯияш дар рӯзномаи “Паёми Душанбе” ба таври пурра ҳамчун хабарнигор кор мекард ва навиштаҳояш пайваста дар ин нашрия ба табъ мерасиданд. Дар маҷмӯаи адибони Ҳисор, ки бахшида ба 60-солагии таъсисёбии ноҳияи Ҳисор соли 1992 ба табъ расидааст, номи Ҷовид Муқим дар қатори эҷодкорони ноҳия ҷой дода шудааст.
Солҳои 1993-1994 шарафи ҳамкор будан бо Ҷовид Муқим бароям муяссар гаштааст. Ҷовид Муқим он замон дар идораи иқтисодии Радиои Тоҷикистон фаъолият мекарду банда дар идораи “Фуруғи Ориёно” (“Пайки Аҷам”) ба омода кардани барномаҳои иттилоотӣ машғул будам.
Ҷовид Муқим дар ҳар ҷое, ки фаъолият намуда бошад, бо меҳнатдӯстиву фаъолияти пурсамараш ва ақлу дониши гирояш миёни коллективи ҳамкорон соҳибобрӯ гардидааст. Дар давоми фаъолияти меҳнатиаш чӣ дар расонаҳои хориҷӣ ва чӣ дар созмонҳои байналмилалии журналистӣ худро ҳамчун журналисти пухтакор нишон додааст.
Соли 2004 устоди зиндаёд, профессор Асадулло Саъдуллоев кафедраи журналистикаи байналхалқиро таъсис доданд ва мо чанд нафар шогирдон, аз ҷумла Ҷовид Муқим ва бандаро ба ин кафедра даъват карданд. Инак 17 сол мешавад, ки бо ин марди заҳматпеша, олими пухтакору нуктасанҷ ва инсони шариф – Ҷовид Муқим дар як кафедра фаъолият мекунем.
Ҷовид Муқим ҳамчун эҷодкор шахси хеле сермаҳсул асту бо замона қадам мезанад. Асарҳои илмиву таълимии профессор Ҷ. Муқим ба монанди “Сиёсат ва ҷанги иттилоотӣ”, “Гендер ва журналистика”, “Мусоҳиба ва техникаи таҳияи он”, “Журналистикаи чандрасонаӣ” ва ғ. аз серхонандатарин китобҳои ӯ мебошанд.
Ҷовид Муқим дар баробари китобҳои илмӣ ба эҷоди асарҳои бадеӣ низ шуғл меварзад. Китобҳои бадеӣ-публитсистиаш ба монанди “Вақте мард мегиряд”, “Ишқи деромада”, “Ишқи мӯйсафед”, “Қасос”, “Хиёнат” дар муддати кӯтоҳ ҳаводорони зиёд пайдо намудаанд.
Ҷ. Муқим инчунин дар навиштани фелетону памфлет ба муваффақиятҳо соҳиб шудааст. Навиштаҳои ӯ ҳама аз мушоҳидаҳои зиндагӣ бармеоянд. Чанде пеш яке аз памфлети Ҷ. Муқимро бо номи “Хӯҷаинча” хонда будам. Муаллиф дар ин памфлет бемасъулиятии ронандагони нақлиёти ҷамъиятӣ ва бесарусомонӣ дар нақлиётҳои ҷамъиятии шаҳриро сахт зери мазамат қарор додааст. Ҳамчунин дар яке аз памфлетҳои дигари Ҷ. Муқим “Артист” сухан аз боби одамони дурӯяву буқаламун меравад.
Ҷовид Муқимро шогирдон ҳамчун устоди серталаб, ҳақшинос ва дар навбати худ дилсӯз мешиносанд. Ҳар шогирде агар бори аввал бо Ҷовид Муқим вохӯрда бошад, дар дилаш ҳарос пайдо мешавад, ки аз ин устод баҳои баланд гирифтан душвор аст, аммо чун наздиктар шинос шуд, пиндошташ ботил мебарояд.
Саҳми профессор Ҷовид Муқим дар тарбияи мутахассисони соҳаи журналистика хеле калон аст. Бисёр шогирдони Ҷовид Муқим дар идораҳои васоити ахбори омма мавқеи хешро пайдо кардаву дар вазифаҳои баланд кор мекунанд. Рӯзе яке аз шогирдон, ки дар вазифаи баланд дар Радиои Тоҷикистон фаъолият дорад, ҳангоми суҳбат чунин нақл кард: “Дар як дарси худ устод Ҷовид Муқим ба ҳар як нафар вазифа доданд, ки дар мавзӯи дилхоҳ то охири дарс мавод навишта пешниҳод намоем. Ман ҳам дар қатори дигар ҳамсабақонам дар мавзӯи варзишӣ мавод пешниҳод кардам. Устод фикри худро дар бораи навиштаи ҳар як нафар иброз доштанд, аммо доир ба навиштаи ман чизе нагуфтанд. Аз муаллим пурсидам, ки чаро фикрашонро нисбат ба маводи навиштаи ман баён накардед? Устод гуфтанд: Аз ту шореҳи варзишӣ баромаданаш мумкин аст, агар кӯшиш намоӣ. Ин сухани устод дар қалбам валвала андохт ва барои журналист шудан бештар саъю талош мекардагӣ шудам”. Чунин мисолҳо зиёданд.
Зиёда аз 15 сол мешавад, ки дар факултети журналистика аъзои маҳфили “Анис”-и профессор Ҷ. Муқим вобаста ба масъалаҳои амалияи журналистика дарси ҳунару маҳорати эҷод ва омода кардани маводҳои журналистиро мувофиқ бо стандартҳои байналмилалӣ меомӯзанд. Аз ин маҳфил бо шарофати захматҳои профессор Ҷовид Муқим даҳҳо журналистони имрӯзи Тоҷикистон дарси ҳунару маҳорат омӯхтаанд.
Дар бораи шахсияти профессор Ҷовид Муқим суханҳои зиёд гуфтан мумкин аст, аммо суханро ба дарозо набурда, дар поёни меҳрнома, ба марди фидокору заҳматпеша, ки дар соли ҷорӣ синни мубораки 60-ро пур мекунад, пеш аз ҳама тандурустӣ ва дар корҳои илмиву эҷодӣ ва тарбияи мутахассисони соҳаи журналистика муваффақиятҳои нав ба навро хоҳонам.
сармуҳаррири идораи таҳлилии Радиои Тоҷикистон
Зимистони соли 2005. Ҳаво хеле сард ва барф ба мисли пари паранда аз осмон мерехт. Аз равзанаи аудиторияи 217-и факултаи журналистикаи ДМТ ба берун нигариста, ғарқи андеша будам. Рӯз аз рӯз ноумедӣ вуҷудамро фаро мегирифт ва худ ба худ мегуфтам: «Ана, соли дувуми таҳсилам ҳам ба поён мерасад, аммо мақсаду ҳадаф то ҳол рўшан нест. Кор танҳо рафтану омадан…» Ҳамин гуна суолу масъалаҳо зеҳнамро дар аудиторияи 217, ки бештари маврид он ҷо дарсҳои амалияи журналистика мегузашт, банд мекард ва ҳатто азми сафар ба Русия мекардам… «Раҳматулло, ту журналист намешавӣ, бас аст худфиребӣ! -меандешидам худ ба худ. Гоҳҳо дар дарсҳо хобам мебурд. Сарро болои панҷа гузошта, ба ҷузъ аз садои тик-тики ақрабаки соати дастам чизеро намешунидам…Рўзҳоям низ чун ақрабаки соат дар гардиш буд, агар гардиши ақрабак чизеро, масалан паси сар шудани соатеро ифода кунад, вале гардиши зиндагии ман бидуни маъно ва якранг буд.
Чун пештара муаллим вориди синфхона гардид…
— Хайр чӣ гапҳои нав, хубен бачаҳо!-садои марғуладор фазои синфхонаро фаро гирифт.
— Ташаккур устод, — чун толибилмони мактаби миёна ҳама бо як овоз ҷавоб додем.
Аз чӣ бошад, шеваи кории устод аз дигарон ба куллӣ фарқ дошт. Бениҳоят самимӣ буд. Гузашта аз ин лаҳни гуфтораш низ шириние дошт, ки ман бештар онро дар гўйишҳои падарам ҳис мекардам. Шояд аз ҳаминҷо бошад, ки дар бештар маврид падару устодро ришсафедони маҳаллаи мо дар як радиф мегузоранд.
— Дарсро шурӯъ мекунем. Ана ин варақҳоро гиред ва дар дилхоҳ мавзӯъ хабару гузориш нависед! Дарси амалӣ мегузарем,- гуфт муаллим…
Бо ҳамин ҳамкурсон аз пайи иҷрои вазифа шуданд. Ҳамоно нигоҳи ман ба берун, ба барфпораҳое, ки аз осмон меборид, дўхта шуда буд.
-Амирхон навис, вақт кам мондааст! — хитоб намуд устод…
— Раҳматулло, ту чаро наменависӣ? — аз кунчи синфхона садои Нурмуҳаммад маро ба худ овард.
-Чӣ нависам охир намедонам?
-Хай хаму варақа сиёҳ кун барои ту меша,- бо лаҳҷа хитоб кард, Нурмуҳаммад…
Пас аз муддате ҳамсабақон як-як нигоштаҳояшонро пеши муаллим гузоштаанд ва устод ба таҳлил шурӯъ намуд …
-Ҳа, хуб, бад нест… Хабарро ин хел наменависанд, бояд ҳодисаро дар аввал меовардӣ… Ту мактаби миёна хондӣ, ин чӣ тарзи навишт аст, хатои имлоӣ зиёд дорӣ, — гоҳҳо эрод мегирифт муаллим. Гоҳи дигар:
— Фаридун, маводи хуб навиштӣ, вале ҳодисаро каме образ медодӣ хуб мешуд…
Ҳамин гуна муаллим нигоштаҳои ҳамкурсонро таҳлилу баррасӣ мекард ва камбудиву муваффақиятҳои онҳоро ошкоро мегуфт…
— Устод, канӣ гӯед, мо журналист шуда метавонем,-пурсид Нурмуҳаммад.
— Ҳамаатон не, масалан ту Нурмуҳаммад барандаи хуб мешавӣ! — бо табассум хитоб кард ба сӯи ӯ.
— Хуш, дигарҳо чӣ, устод!
— Фаридун журналисти хуб мешавад, ман инро аз навиштаҳояш пай бурдам. Хуршед ҳам қалами хуб дорад, бе хато менависад, ӯ низ дар ин ҷода метавонад муваффақ шавад. Парвона агар каме ҷасорат пайдо кунад, метавонад рӯзноманигори касбӣ шавад. Амирхон муаллим мешавад. Ҷалолу Шараф бошанд тоҷир, зеро онҳо ба хотири аз «аблава» гурехтан инҷо омаданд, ба хотири кафедраи ҳарбӣ,- баён намуд устод. Ҷалолу Шараф бошанд, сар меҷунбонданду аз заковати устод дар ҳайрат буданд.
– Муаллим, Раҳматуллоро фаромӯш кардед! Оё ӯ журналист мешавад?-луқма партофт Амирхон.
-Ҳа, фаромӯш кардам бачаҳо! Раҳматулло ҳам метавонад журналист шавад. Ӯ бачаи болаёқат, аммо каме танбал. Агар каме кӯшиш кунаду чарбуи шикамашро об кунад, албатта рўзноманигор мешавад- гуфт, устоди меҳрубон Ҷовид Муқим дар поёнии дарс…
Маҳз ҳамин дарс, ҳамин гуфторе, ки зимистони соли 2005, дар утоқи 217 сурат гирифт, маро вориди шоҳроҳи журналистика намуд.
Ростӣ ба факултаи журналистикаи ДМТ омаданам тасодуфӣ сурат гирифтааст ва ин танҳо амалишавии орзуи бародарам буд, аммо ҳамин як сухани умедбахши устод Ҷовид Муқим андешаамро куллан тағйир дод ва он рӯз бароям поёнии ноумедиҳо гардид.
То ҳол ҷараёни он дарс аз пеши назарам дур намешавад, хусусан гуфтаҳои устод мисли акси садои кӯҳ то ҳол ба гӯшам мерасад: «Раҳматулло метавонад, ӯ журналист мешавад, мешавад, мешавад…»
Ин буд хотироте аз як дарси касбӣ ва инсонпарваронаи устод Ҷовид Муқим.
Ногуфта намонад, ки ман баъдан шогирди бевоситаи устод гардида, таҳти роҳбарии он кас рисолаи хатмамро навиштам.
ЧАНД ҲАРФ ДАР ШИНОХТИ УСТОД ҶОВИД МУҚИМ
Хайруллои Абдуваҳҳоб,
муҳаррири Радиои Тоҷикистон
Ҳарчанд шумурдани вижагиҳои як муаллим дар ҷомеа бо нигоҳҳои мухталиф ва интизороти мутафовит чандон кори осон нест, вале маҳз ҳамин вижагиҳо ба мо кӯмак мекунад, то дар танзими фаъолият ва иҷрои рисолати аслӣ ва тасимгириҳо мулоҳизакор бошем.
Рӯҳу лаҳни ӯ аз жожгӯиву тавсифи дурӯғин орӣ аст, мудом аз худхоҳиву ғурур фирор мекунаду вуҷудашро ростқавливу ростгӯӣ, ватандӯстию далерӣ, руҳияи эҷодиву демократӣ фаро гирифта.
Ӯ муқобили беадолатиҳои иҷтимоӣ, зулму истибдод, қафомонии маънавӣ, амалҳои ришваситонӣ дар ҷомеа аст. Мушкилоту масъаларо мебинаду ошкор месозад ва ҳам дар канори он, дидгоҳҳои тахассусии амиқашро барои баромадан аз проблема пешниҳод месозад.
Ӯ зидди ҳаргуна худсонсурӣ аст ва бо баёни шевои рӯзноманигорӣ роҳи ҳалли мавзӯро дар матлаб бо инсофу тавозун ва бетарафӣ барои беҳбудии ҷомеа расонаӣ мекунад.
Ӯ дар таълиму тадрис равиши хоси худашро дораду аз ин лаззат мебарад, зеро садоқат ба илм ва журналистика дорад.
Ӯ барои кадрҳои ҷавони бахши журналистика, инсони намунавӣ ва роҳнамои маънавӣ аст. Мисли шамъ аст, қатра-қатра месӯзад, то тафаккури муҳассилинро равшан созад.
Ӯ пайваста ба муҳассилин моҳияти асосии меъёрҳои касбиву ахлоқӣ ва рисолати журналистиро бо мисолҳои содаву ҷолиб талқин мекунад ва симои ҳақиқии афроди судҷӯву тамаллуқкору чоплусро дар назари шогирдон ҳувайдо мекунад.
Ӯ доимо ба навқаламон таъкид мекунад, ки фаъолияти ҳирфавии худро қурбони аҳдофи тоифаҳои худбину манфиатхоҳ, гуруҳҳои алоҳидаи сиёсӣ ва ҳизбиву тиҷорӣ насозанд ва манфиати миллиро аз манфиати шахсӣ боло гузоранд.
Садои дили ӯ чароғест, ки роҳи ростинро мунаввар месозад: “Биёед, дар ин дунёи чандрӯза аз рӯи виҷдони пок зиндагӣ кунем ва луқмаи ҳалол хӯрем”.
Бешубҳа, ин гуна вижагиҳо ва масъулиятпазириро шахсан дар симои устод Ҷовид Муқим мушоҳида намудаам ва фикр мекунам, ки муҳассиле, ки аз мактаби ин устоди забардаст гузаштааст, ин ҳамаро қоил аст.
Вақте ки соли 2003 аз як олами кӯчак, ки рустояш ном мебаранд, ба пойтахт, ба истилоҳ ба олами бузург-шаҳраки донишҷӯён, ба факултети журналистикаи ДМТ ворид шудам, худро дар муҳити дур аз тасаввуроти кӯчаке, ки доштам дидам. Чун дарк намудам, ки дар олами дигарам ва дар журналистика истеъдоди табиӣ надорам. Чун роҳи дигар набуд, ба қавле ба тақдир тан дода, бо роҳнамоии устодони факултети журналистика, хоса Ҷовид Муқим гом дар ин соҳа ниҳодам. Худовандро ҳамд мегӯям, ки маҳз устод куратори гурӯҳамон буду моро роҳнамоӣ намуд. Ман нисбат ба баъзе аз ҳамсабақон хушбахттар будам, зеро манзили иҷораам дар ҳамсоягии эшон буд. Ман имкон доштам, ки замони фориғ аз дарс будан низ бо устод ҳамкалом бошам.
Устод равоншинос буданд, бо шеваи ба худ хос вориди синф мешуданд ва бо самимият ба тадрис шуруъ мекарданд, ки ин ҳама боиси афзоиши ангезиши дарунӣ ба таҳсилу омӯзиши ҳар яки мо мегардид. Яке аз вижагиҳои хоси устод, ин буд, ки дар ҷараёни таҳсил устод бо рӯҳ, фикр ва зеҳни донишҷӯён дар иртибот буд ва аз тафовутҳои фардии мо шогирдон огоҳӣ дошт. Яъне, ба унвони устоди роҳнамо нақшашон дар фаъолияти мо пас аз мизи курсии донишҷӯӣ, расидан ба масири пешрафту муваффақият бориз аст.
Хусусияти дигари бунёдии устод дар он буд, ки бо охирин равишҳои омӯзишии журналистикаи муосир ва бо тарзи кори технологияи информатсионӣ ошно буд ва дар ҳадди тавон онҳоро ба кор мебурд.
Ҷанбаи амаливу намунавии фаъолияти он кас замони таҳсил пеш аз ҳама дар нашри мақолаҳои таҳлилиашон дар нашрияҳои як замон прогрессивӣ ва ҳамкорӣ бо созмонҳои дорои имконоти муосири хориҷӣ зоҳир мешуд, ки ба ин васила, мактаби хоси маҳорати рӯзноманигориро шакл дода буд ва онро бо шогирдон тақсим мекард. Ӯ барои дастёбии ҷавонон ба фаҳми чандандешии демократӣ ва эҳсоси тарс надоштан дар иҷрои ин рисолати муҳим аз шароити мусоид ба нафъи шогирдон истифода мебурд. Устод тавонист таълими назариявиро ҳамроҳи шогирдон дар таҷриба нишон диҳад, ки дар натиҷа, имрӯз бисёре аз онҳо бо фахр аз шахсияти Ҷовид Муқим дар хабаргузориҳо, матбуот, радио ва телевизион кору фаъолият мекунанд.
Инҷониб мехоҳам, танҳо аз мактаби вижаи устод дар маркази “Интернюс” ёд кунам, ки замони соли сеюми таҳсил дар факултаи журналистика иттифоқ афтода буд. Бо роҳбарии он кас дар қатори шумори зиёди донишҷуён давраҳои омӯзишии тахассусиро бо дастрасӣ ба васоили нави техникӣ ва компютерҳо дар самти омодасозии гузоришҳои радиоӣ дар мавзӯъҳои муҳими иҷтимоӣ бо сабки вижаи навишторӣ шурӯъ кардем. Он даврон тавассути гузоришҳои радиоӣ масъалаҳои доғи ҷомеа, беғаразона, холисона, одилона таҳия мешуд, ки назди шунаванда, ҷаззобиятҳои фаровоне дошт.
Ҳамон замон, шуҳрати устод аз зиёдии шогирдон маълум мегашт, зеро Ҷовид Муқим зимни корҳои амалӣ заҳмати зиёде мекашид ва бар маҳорати журналистони ҷавони коромӯз аҳамияти ҷиддӣ дода, пайваста, рӯи нозукиҳои истифодабарии дурусти дастгоҳҳои сабт таъкид мекард. Ҳатто зимни омода намудани гузориш шогирдонро барои мустақилона фикр кардан ва хулоса баровардан водор мекард. Ӯ бо таҳлили мавзӯъҳо, тарзи суҳбат бо мухотабонро амалан аз ҷараёни пресс-конфронсҳо ва дар ҷодаҳои шаҳр рафти суолдиҳӣ ба сокинони пойтахт, шогирдонро ҳамроҳӣ мекард.
Ба ин васила мо шогирдон бо истифода аз ҳастии устод фаъолияти рӯзноманигориро бо сареъият ва бидуни тарсу ҳарос анҷом дода, сатҳи огоҳиамонро дар иҷрои ин рисолати муқаддас, яъне журналистикаи амалӣ бой мекардем. Бидуни тардид, ҳамон замон дарк намудам, ки муаллим дар журналистика шахси фидокор буда, нисбат ба мо шогирдон меҳру ихлоси беандоза доранд. Вақте, гузоришҳои омода намудаи мо тариқи радиоҳои “Ватан” ва “Имрӯз” пахш мешуд болои ин ҳаққи заҳмат ба коромӯзон пардохт мешуд, ҳавасмандиамон дучанд мегардид.
Ин ҳама давраҳои таҷрибаомӯзӣ, пас аз анҷоми дарс бо мусоидати устод сурат мегирифт. Ин нахустин мактаби маҳорати Ҷовид Муқим буд, ки роҳамонро барои анҷоми фаъолияти минбаъдаи касбӣ дар журналистикаи касбӣ ва пайдо кардани мавқеъ дар ҷомеа ҳамвор кард. Роҳнамоии он кас дар ин пешаи интихобкардаамон сабаб шуд, ки зиндагии воқеӣ дар назари мо шогирдон маънӣ пайдо кунад.
Вақте ба омӯхтаву ёфтаҳову таҷрибаи андухта нигоҳ шавад, мушаххас мегардад, ки донистаҳои мо дар канори надонистаҳоямон чунон андак аст, ки метавон онро ҳеч шумурд. Ин аст, ки зимни вохӯриҳо устод бо ҳисси баланди масъулиятпазирӣ ба мо шогирдон мегӯянд, ки забон омӯзед, мақола нависед ва ё пайи кори илмӣ шавед. Яъне, он кас ки ёфтаҳои худро дар роҳи илм, охирин ҳадафу нуқтаи ниҳоӣ талаққӣ намудаанд, тавсия медиҳанд, ки мо дар иҷрои ин рисолати асосӣ побанд бошем.
Ӯ бо нашри чандин мақолаву китобҳо, нерӯи ақлонию эҷодии худро сарфи рушди барномаҳои таълимии бахши журналистика карда, бо таълиму тарбияи кадрҳои арзанда, номи некашро абадан дар дилу дидаҳои мо шогирдон ҷо намуд.
Устод дар баробари ҷустуҷӯи ҳақиқат ва адолати иҷтимоӣ, кори расонаҳои байналмилалиро низ баррасӣ карда, аз нозукиҳои фаъолият дар хабаргузориҳои хориҷӣ барои огоҳии журналистони ҷавон иттиллоъ медод ва барои мутолиаи бештар, намунаи китобу мақолаҳоро тавсия медод. Ин буд, ки таҳти роҳбарии устод банда бо чанд ҳамкурсам аз фаъолияти расонаҳову нашрияҳои муътабари ҷаҳонӣ “ВВС”, “Вашингтон пост”, “Ню йорк Таймс” ва дигар хабаргузориҳо шинос шуда, кори дипломиамонро ҳимоя кардем. Шиносоӣ бо кори чунин расонаҳои хориҷӣ ва таваҷҷуҳи бештар додани банда ба матолиби чопиашон буд, ки имрӯз дар матлабу гузоришҳои радиоиям бо дидгоҳи таҳлилгарони тоҷик пайгири ҳодисоти байналмилалӣ ҳастам.
Бо таваҷҷуҳ ба ин мактаби маҳорат, устод барои мо шогирдон чун меъморе гаштанд, ки ба василаи он кас мо аз тафаккури пажмурдаву рангприда канор рафта, ба ҳаракати фикрӣ қадам ниҳодем. Ва аз устоди гиромӣ барои ҳидояташон, ки беҳтарин роҳро барои сохтани имрӯзамон нишон доданд ва ба василаи ин пешаи масъулиятнок мо аз «ҳеҷ» ба «ҳама чиз» расидем, арзи сипос намоям.
Ҷовид Муқим дар донишгоҳ ҳамчун муаллим ва берун аз ин даргоҳи илм мисли дӯсту бародар аст. Ба ӯ кӯҳҳои баланд мезебад, чун як тан аз дӯсторони табиат аст. Дар сайру сафар ба мавзеъҳои тамошобоби кишвар ҳаваси зиёд дорад ва аксбардорӣ аз табиати зебову дилфиребро меписандад. Мегӯяд, ки боздид аз мавзеъҳои хушбоду ҳавои табиат сабаби афзоиш дарки фард, солимии ҷисму руҳ, коҳиши стрессу дигар бемориҳо мешавад. Дар сафар бо устод ҳамроҳи шогирдон аз дараи Такоби Варзоб, шаршараи Ғусғарф ин ноҳия, мавзеҳои Хоҷа Оби Гарму Сафеддара ва макони хушбоду ҳавои Қайроқум саҳфа — саҳфа хотироти дигаре ҳаст, ки метавон он ҳамаро бо даст додани имкон рӯи варақ овард. Моҳи июли соли 2020 хостем мо як гуруҳ дӯстон бо устод ба тамошои дараи Қаратоғ, аниқтараш ба яке аз мавзеъҳои хушманзараи диёр “Кӯли Темурдара” равем. Устод омодаи сафар бо мо буд, вале табибон бо сабаби вазъи саломатиаш иҷозаи сафарро надоданд. Зеро, устод моҳи майи ҳамон сол ба бемории пневманияи коронавирус гирифтор шуда буд.
Устоди гиромиқадри мо Ҷовид Муқим ба синни мубораки 60 расиданд ва таъсири ҳамин вижагиҳои илмии муаллим бар тадрис ва шогирдон аст, ки шахсияти комил будани эшонро нишон медиҳад. Худованд тани сиҳат ва умри дароз диҳад.
ҲАР НАФАС, ҲАР ҚАТРА ХУН, ҲАР ТОРИ МӮЯШ ЖУРНАЛИСТ!
Дар шодрӯзи профессор Ҷовид Муқим
муҳаррири ҳафтаномаи
“Тоҷикистон”
Профессор Ҷовид Муқим 60-сола мешавад. Бо вуҷуди он ки сарӯ рӯйи эшонро кайҳо мӯю риши сафед пахш кардааст, аммо ба арқоми шаҳодатномае, ки 7 феврали соли 1961 идораи сабти асноди ҳолати шаҳрвандии Ҳисор дар мавриди таваллуд шудани Муҳаммадӣ дар хонадони Амин Муқимов додааст, бовар кардан душвор аст, зеро устоди азизи мо ҳанӯз дорои энержии хосе ҳастанд, ки дар мо ҷавонон нест.
Банда чун фориғуттаҳсили факултаи журналистика ва шогирди бевоситаи профессор Ҷовид Муқим дар мавриди рӯзгору эҷодиёти эшон маълумоти бештар дорам, яъне барои навиштан низ ҳарфам зиёд аст. Вале ҷоиз намедонам, ки матлаби ман боиси душвории кори мураттибони китоби меҳрнома шавад, бинобар ин, баъзе чизҳоро тезис карда, навиштани очерки шоистаи ҳаёт ва эҷодиёти Ҷовид Муқимро барои мавриди мувофиқе мавқуф мегузорам.
Кӣ журналист мешавад?
Аминам, ки устоди факултети журналистика бояд журналисти амалӣ бошад. То устод эҳтиросу эҳсоси журналистиро дар мағз-мағзи ҷону банд-банди устухонаш эҳсос накарда, то барои дарёфти як хабари оддӣ аз шаҳре ба шаҳре нарафта, то ӯро аз дару дарвозаҳо наронда, телефонро даҳҳову садҳо маротиба ба рӯяш накушта, то ҳақорату дашном нашунида бошад; то устод баробари ёфтани як факти оддӣ чашмаш равшан нагардад, бо шунидани як лаҳзаи ҷолиби рӯзгори як шахсият вуҷудаш наларзад, бо дидани як камбудии кӯчак хунаш наҷӯшад, бо донистани як ноҳаққӣ нахӯрӯшад; то устод шабҳои бехобӣ накашад, нашъаи газетаи навчопшӯдаро шамида, аз лаззати он мадҳуш нагардад, даҳҳо соат сари по истода баробари дидани дастранҷаш дар экрани телевизион, аз ҷояш ҷаста хурсандӣ накунад, ҳосили заҳмати шабонарӯзишаро аз мавҷи радио шунида, лабрези фараҳу шодӣ нагардад, шарҳҳои зери маводашро дар сомонаҳои интернетӣ дида, беқарор нашавад… ҳеҷ гоҳ наметавонад, шогирди журналист ба воя расонад.
Профессор Ҷовид Муқим аз ҷумлаи чунин устодонест, ки қабл аз он ки ба таҳқиқу тадрис машғул шавад, аз мактаби журналистӣ гузашта, дар кӯраи редаксияи газета ва радио обутоб ёфтааст. Мактабҳои журналистие, ки Ҷовид Муқим гузаштааст, мактабҳои оддӣ не, балки редаксияҳое чун нашрияҳои “Паёми Душанбе”, “Тоҷикистон”, “Нерӯи сухан”, Радиои Тоҷикистон ва радиои байналмиллалии “Озодӣ” аст, ки ҳар яке дар фазои иттилоотии Тоҷикистон нақши муниру носутурданӣ ва дар тарбияи кадрҳои журналистӣ саҳми назаррас доранд. Ба ҳамин далел, профессор Ҷовид Муқим яке аз устодоне аст, ки ба донишҷӯ чӣ будани журналистикаро фаҳмонида метавонад.
1 сенятбри соли 2012 ҳеҷ гоҳ аз ёдам немеравад. Аввалин маротиба, мо 27 нафар ҷавонон аз манотиқи гуногуни Тоҷикистон чун дастагуле дар аудитория 208 ба ҳам омада бо чашмони шӯълабор ба устодоне менигаристем, ки бо роҳбарии декани вақт, марди резапайкари хушлибос ва хушсухан профессор Қаҳҳори Расулиён барои шиносоӣ омада буданд. Дидани марди ришдору кепкапӯш ва бегалстук дар ин ҳайати расмӣ бароямон ҷолиб буд. Чун навбати сухан ба ӯ расид гуфт:
-Шумо журналист шуданӣ? Ку аз тиреза ба берун нигоҳ карда гӯед, ки аввал чиро мебинед?
-Дарахтони зиёд…
-Шаҳри зебо…
-Донишҷӯён…
-Рӯзи офтобӣ…
Як-як мегуфтанд, ҳамкурсонам. Чун навбат ба ман расид, чизи дигаре намонд, ки гӯям. Ночор гуфтам:
— Ҷумаки об, қулфак надорад. Об беҳуда равон аст.
— Офарин, — гуфт, профессори ришдор, — ту журналист мешавӣ, -ва идома дод: — долу дарахт, парандаву чарандаву давандаву равандаро ҳама мебинад, журналист бояд чизеро бинад, ки дигарон намебинанд, бинанд ҳам дарк намекунанд, дарк кунанд ҳам аҳамияти онро намедонанд…
9 сол сипарӣ шуд. Ҷумаки зери бино дар шаҳраки донишҷӯён ҳанӯз қулфак надорад. Зиндагии мо ҳам мисли оби бебаркаши он ҷорист. Намедонам, вақти “журналист мешавӣ” гуфтани Ҷовид Муқим вақти сайри фариштаи роҳгузаре аз назди тирезаи аудиторияи 208 будааст, ки сарнавишти ман ҳам ба журналистика пайваст… Вале он ҳарфҳои Ҷовид Муқим аввалин дарси журналистӣ дар ҳёати ман буд.
Воқеан, дарси Ҷовид Муқим дарси касбӣ аст. Бинобар ин, бештари онҳое ки аз факултаи журналистика журналист шуда мебароянд, аз устодоне чун профессор Ҷовид Муқим як умр розиву миннатдор ҳастанд.
Умре гирифтори сухан
Одам журналист намешавад, балки журналист таваллуд мешавад.
Муҳаммадӣ Муқимов низ, бо вуҷуди он ки факултаи иқтисоди Донишгоҳи давлатии Тоҷикистон ба номи В. И. Ленинро соли 1986 хатм кардааст, вале меҳру сеҳри қаламкашӣ ӯро ба домони матбуот мекашад ва соли 1992 факулати журналистикаро низ ба охир мерасонад. Зимни варақ задани бастаҳои матбуоти охири солҳои 80 ба навиштаҳои донишҷӯйи факулати иқтисодӣ М. Муқимов зиёд дучор шудан мумкин аст.
Ҷовид, ки аввал тахаллус ва сипас ҷойгузини номи Муҳаммадӣ Муқимов аст, журналисти касбӣ ва дорои сабки вежа аст. Бештар дар масоили иҷтимоиву иқтисодӣ менависад. Кино низ мавриди таваҷҷуҳи ӯ қарор дорад.
Бо вуҷуди он ки Ҷовид Муқим олим ва профессори эътирофшуда аст, аз фаъолияти журналистӣ канор нест. Солҳои охир мақолаҳои эшонро метавон дар блоги http://www.jovidmuqim.wordpress.com мутолиа кард.
Журналист Ҷовид Муқим аз аввали фаъолияти эҷодӣ бо забони ҳаҷв нобасомониҳои зиндагиро фош кардааст. Бештар памфлет менависад. Ба ин васила ӯ равандҳои номатлуби ҷомеаро маҳкум мекунад.
Дар мавриди блоги Ҷовид Муқим ҳаминро гуфтанӣ ҳастам, ки то имрӯз эшон аввалин ва ягона устоди журналистон ҳастанд, ки блоги эътирофшуда ва фаъол доранд.
Ҷовид Муқим журналисти ҳақиқӣ ва собитқадам аст. Аз устод Мирзо Турсунзода узр пурсида Ҷовид Муқимро чунин васф мекунам: – Ҳар нафас, ҳар қатра хун, ҳар тори мӯяш журналист! – ки ҳақ асту рост.
Олими модерн
Ҷовид Муқим дастпарвари мактаби илмии профессор Асадулло Саъдуллоев аст. Ӯ соли 2000-ум монографияҳояш «Мақоми жанрҳо дар Радиои «Озодӣ» ва “Ҳақиқат ва дурӯғ»-ро интишор кард. Соли 2003 бошад, дар мавзӯи “Таърихи пайдоиш ва ташаккули Радиои “Озодӣ” рисолаи номзадӣ дифоъ намуд. Баъди ин, китоби ӯ “Радио «Свобода»: ложь и правда» (2005) ба нашр расид. Ин китобҳои профессор Ҷовид Муқим арзиши баланди илмӣ доранд, зеро нахустин таълифот дар Тоҷикистон дар мавриди ҷанги иттилоотӣ, таъсири ВАО ба афкори инсон, силоҳи абарқудратҳо будани ВАО, ҳадафҳои як расонаи байналмиллалӣ дар ҷаҳони сеюм ва дигар масъалаҳои муҳим баҳс мекунанд. Пас аз ин профессор Ҷовид Муқим ин мавзуъҳои барои илм муҳимро идома дода ду китоби дигар «Радиои Би-Би-Си: дирӯз ва имрўз» (2006), «Сиёсат ва ҷанги иттилоотӣ»-ро (2006) ба табъ расонид, ки омӯзиши мавзӯъҳои болозикрро тавсеа медиҳад.
Ин асарҳои Ҷовид Муқим бо гузашти солҳо мавзӯи актуалии на танҳо илми журналистика, балки сиёсатшиносӣ ва психология низ шуд. Омӯзиши “ҷанги иттилоотӣ” ва абзори муҳим будани ВАО дар ин “ҷанг” баъдан мавзӯи рисолаи даҳҳо нафар қарор гирифт, ки роҳбарии бештари онҳоро профессор Ҷовид Муқим ба дӯш дорад.
Ҷовид Муқим олими мудерни илми журналистикаи тоҷик аст. Навтарин ҷараёнҳое, ки дар журналистика ба вуҷуд меояд, аз назари ӯ дур намемонад, балки мавриди омӯзиши ӯ қарор мегирад. Мисоли ин китобҳои «Гендер ва журналистика» (2006), «Матбуоти тоҷик ва масоили гендерӣ» (2007 бо ҳаммуалифӣ) ва «Журналистикаи мултимедиявӣ» (2016), «Журналистикаи чандрасонаӣ» (2019) мебошад, ки гарчанде ба сифати дастурҳои таълимӣ иншо шудаанд, нахустин таҳқиқоту таълифот дар ин мавзӯъҳо мебошанд, бинобар ин арзиши илмӣ доранд. Баъдан, дар ин мавзӯъҳо профессор Ҷовид Муқим дар маҷаллаҳову маҷмӯаҳои илмӣ мақолаҳои арзишманд низ ба табъ расонидаанд.
«Дастур барои радиожурналистони ҷавон» (2008), «Таърихи журналистикаи кишварҳои хориҷӣ» (2011 бо ҳаммуалифӣ), «Мусоҳиба ва техникаи таҳияи он» (2013), «Буҷаи давлатӣ ва журналистика» (2015), силсилаи дастурҳои таълимии профессор Ҷовид Муқим аст, ки китобҳои рӯимизӣ ва роҳнамои донишҷӯён аст.
Нависандаи беллетрист
Ҷовид Муқим дар баробари фаъолияти журналистӣ, пажӯҳиши илмӣ, кори таълимӣ ба эҷоди бадеӣ низ машғул аст. То имрӯз 5 китоби бадеии эшон ба нашр расидааст, ки байни ҷавонон даст ба даст мегардад: «Вақте мард мегиряд (2007), «Ишқи деромада» (2008), «Ишқи мӯйсафед» (2012), «Қасос» (2013), «Хиёнат» (2015).
Агар гӯям, ки ман мухлиси навиштаҳои бадеии Ҷовид Муқим ҳастам, дурӯғ мешавад. Ростӣ, ҷараёни адабие, ки Ҷовид Муқим ба он иштиғол меварзад бароям писанд нест, вале “о вкусах не спроят” ин навъи адабиёт, ки беллетристика меноманд, хонандаи зиёд дорад. Бинобар ин, Ҷовид Муқим барин як одами ҷиддӣ низ ҳақ дорад, ки чунин асар нависад.
Дар миёни нигоштаҳои бадеии Ҷовид Муқим ҳикояҳои ӯ ҷолиби диққатанд. Яке аз он ҳикояҳо, ки сюжаи он ҳеҷ аз ёдам намеравад “Марг ва инсоф” аст.
Зарифро дар Русия тоссарҳо мекушанд. Дар хонаи ӯ мотам, аммо Ҳомид дар фикри балони мошин аст, ки чанд сол қабл ба ӯ дода буд. Ҳама дар гирудори дафн, ӯ аз мошини бародари Зариф балонашро кушода мегирад. Нависанда дар ин ҳикоя симои инсонҳои пастфитратро манфур нишон додааст.
Ҳамин гуна қиссаҳои ҷолиб дар ҳикояҳои дигари Ҷовид Муқим “Рашк”, “Сӯзи дил”, “Арӯсу хушдоман” ва масали “Чанор ва санг” во мехӯранд, ки боиси таамуланд.
“Анис” – аниси ҷавонон
Дар мавриди маҳфили “Анис”-и профессор Ҷовид Муқим, ки дар тарбияи журналистон нақши муҳим дорад, мехоҳам чанд ҷумла гӯям. Зеро аз хони ин маҳфил чошнӣ гирифтаву 2-3 сол гардонандаи он будам.
Нақши маҳофили илмиву адабӣ дар ташаккули афкори эҷодӣ нақши калидӣ дорад. Агар маҳфилҳои Садри Зиё намешуд, шояд устод Садриддин Айнӣ барин бузургонро намедоштем. Ё семинарҳо ва маҳфилҳои эҷодии Аврупову Русияи асри 18 ва 19-ро гирем, ки ағлаби бузургон дар онҳо тарбия гирифтаанд.
Маҳфили “Анис”-и Ҷовид Муқим як маҳфили илмиву омӯзишӣ аст. Соли 2007 таъсис ёфта, то ба имрӯз даҳҳо журналистро дар домонаш парвардааст. Ёдам ҳаст, ки ин маҳфил чанд сол пеш дар хобгоҳи 6 баргузор мешуд, ва шабҳо 20-30 нафар ба хобгоҳ меомаданд, ки дар он ширкат кунанд. Борҳо муғризон аз рӯйи кинаву ҳасад ба фаъолияти “Анис” халал ворид карданӣ шуда, мехостанд, фаъолияти онро қатъ кунанд.
“Анис” маҳфили сиёсиву идеологӣ ва ақидавӣ нест, “Анис” маҳфили омӯзишӣ аст. Дар он журналистони навроҳ китобҳои хондаашон, мақолаҳои нигоштаи ҳамдигар ва устодони суханро мавриди баррасӣ қарор дода, дар ин замина бо машварати роҳбари маҳфил такмили тахассус мекунанд.
Маҳфили “Анис” шукуҳу обрӯйи факултаи журналистикаи Донишгоҳи миллии Тоҷикистон аст.
Бо шаст ба шаст
Ҷовид Муқим 60-сола мешавад. 60 зинаи муҳимми умри инсон, махсусан мард аст. Қуллаест, ки инсон аз баландии он ба гузаштаи хеш менигарад, бурду бохташро бар мекашад ва барои боқии умр нақшаҳои муҳим тарҳрезӣ мекунад. Ҷовид Муқим аз ин қулла чиро мебинад? Ман намедонам! Оё ин зинаи камолот ба ӯ ба осонӣ даст дод? Ё “Мӯйи сафедро фалакам ройгон надод”? Вале гумон мекунам, то 60 Ҷовид Муқим ба шаст меомад, зеро падари бузургвор ҳамроҳаш буд. Падаре, ки бо ифтихор васфи ӯ мекард… мегуфт дар 85-анд мошин меронад, дар 85-у бозор меравад, дар 85-у такягоҳаш аст.
Дар остонаи 60-солагӣ Ҷовид Муқим муттакояшро аз даст дод…
Дар остонаи 60-солагӣ марги дӯсти наздикаш, ҳамсоя, ҳамқалам, ҳамкор ва ҳамсуҳбати доимиаш Дӯстмурод Бобоев ӯро ғофилгир кард…
Дар остонаи 60-солагӣ аз имтиҳони шадид гузашт, аз панҷаи марг раҳид, бо КОВИД-19 ғалаба кард…
Намедонам, ин шабу рӯз аз дили Ҷовид Муқим чӣ мегузарад? Ӯ дар бораи чӣ меандешад. Вале…
Умед дорам, 70-у 80-у 90-у 100-и устодам, профессор Ҷовид Муқим пур аз хушрӯзӣ ва дастовардҳои муҳими илмиву эҷодӣ бошад.
Хаста нашавед, устод!
Моҳира Сафарова,
Номзади илми филология
Муҳаққиқи соҳаи журналистика будан ҳар дақиқа дар ҷустуҷӯ қарор доштан аст. Агар лаҳзае фориғ монӣ, солҳо аз даст мераванд. На ҳар олим нерӯи пайгирӣ кардани таҳаввулоту навгониро дорад. Бештариҳо кӯшиш мекунанд, ки атрофи як мавзӯъ андешанду таҳқиқот гузаронанд, дар як соҳа соҳибмактаб бошанд, аммо на Ҷовид Муқим. Ҳар падидае, ки бо таъсири замон дар илми журналистика ба вуҷуд меояд, Ҷовид Муқим ба он равшанӣ меандозад ва мекӯшад барои донишҷӯён дастуре таълиф намояд, ки он барои мо, ҷавонон низ роҳкушое мешавад.
Дар як мавод атрофи фаъолияти сершоха ва сермаҳсули профессор Ҷовид Муқим сухан гуфтан душвор аст ва агар чунин ҳам кунам, бовар дорам, ки баъди хондани ин сатрҳо пеш аз “алейк” гирифтани саломи банда “ҷанҷол” мекунанд: “Ҳамин хел менависанд?! Ҳамаро омехта кардӣ, мешуд-ку як паҳлeро нависӣ. Ту журналистӣ, ёд гир!… Хайр мешавад…”. Ҳатто ба маводи дар бораи худашон навишташуда ба мақсади ислоҳи камбудии мо менигаранд ва мехоҳанд, ки беҳтар аз пештар бошем. Аз ин рӯ, ба Ҷовид Муқим ҳамчун профессори мултимедиявию блогнавис назар мекунем ва чанд сатре менигорем.
Профессор Муҳаммадӣ Муқимов ба сомонаҳои иҷтимоӣ ҳадафмандона ворид мегардад. Медонад, ки имрӯз ҷомеа дарди дили худро дар он ҷо мекорад ва дар асоси шикваи мардум таҳлилу таҳқиқи хубе гузаронида, маводи хонданӣ менависад ва роҳи ҳалро нишон медиҳад. Блоги профессор паҳлуи дигари муваффақияти ӯст. Бо ин қадар серкорӣ устод фурсат ёфта, эҷоди бадеиву публитсистӣ мекунад.
Блоги устод — Jovidmuqim’s Blog фарогири маводи зиёди илмию публитсистӣ ва бадеӣ аст. Аз шарҳҳои дар поёни маводи навиштаашон овардашуда маълум аст, ки бисёриҳо бо ҳавас ба ӯ менигаранд ва қисме дигар ҳаваси ошноии наздиканд.
Дар блоги муаллим маводҳои ҷолиберо дар қолаби жанрҳое мебинем, ки зиёди журналистони амалӣ аз он мегурезанд. Навиштани памфлет кори саҳл набуда, аз шахс маҳорату истеъдоди баланди мушоҳидакорӣ, қиёси воқеаҳо, заҳмат ва албатта, нависандагиро талаб мекунад, ки дар памфлетҳои “Бадхоҳ”-у “Артист”, “Мо хушбахти ҷаҳон” ин бартариҳо ба хубӣ мушоҳида мешаванд. Ҷовид Муқим мавзӯъҳои помфлетро аз ҳаёти ҳаррӯза дармеёбад ва ба дӯстону ошноёни худ камбудии онҳоро мерасонад. Бовар дорад, ки гапи ӯ соҳибашро меёбад. Дар мавриди дӯстони арзанда очеркҳо меофарад ва бепарда сухан мегӯяд, воқеанигор аст. Навиштаҳои ӯ дар бораи устодон Сангин Гулов (“Дӯсте, ки метавон бо ӯ ба разведка рафт”), Ҳайдарӣ Саъдулло (“Дӯсти ман Ҳайдарӣ”), устоди равоншон Дӯстмурод Бобоев (“Дӯсте, ки бо ӯ метавон баҳс кард” ) исботи гуфтаҳоянд.
Профессор М. Муқимов мансабхоҳ нест, аммо нисбат ба бемасъулиятон бетафовут буда наметавонад. Ғами ҷомеаро мехӯрад ва аз проблемаҳои мавҷуда мегӯяд. Навиштаҳои журналист бо номҳои “Моҳи тиҷорат фаро расид”, “Кай имиҷи милиса боло меравад?”, “Инсофу одамгарӣ”, “Ба ҷойи салла калла наоред” дархӯри ҷомеаанд. “Мансаб ва шахсият”, “Магар чоплусӣ оини ҷавонмардист?!”, “Шумо ӯро мешиносед” ва ғ. номи мақолаҳоеанд, ки бевосита ба мансабхоҳони бепарво равона гардидааст. Ошкоро мансабдоронро ба вазифаи аслиашон — хизмати ҷамъият даъват мекунад. Зеро Ватандўсту миллатпарвар аст. Пайваста ҷомеаи журналистиро аз макру фиреби расонаҳои манфиатхоҳ ҳушдор медиҳаду таъкид мекунад: “Радиои “Осиёи озод” — дастгоҳи тарғиботии ИМА”, “Шабакаҳои пахши Шарқи наздик — тарғибгари манфиатҳои ИМА”. Таълифоти дигар низ дар хусуси фаъолияти Радиои “Озодӣ” ва паҳлуҳои кори пурасрори онҳо журналистони ояндаро ба зиракии сиёсӣ даъват менамояд.
Чун омӯзгор аст, ба мутахассисони ояндаи соҳа бетафовут нест. Дар навиштаҳояш аз зарурати мавҷуд будан истеъдоду шавқ дар вуҷуди довталаботи факултети журналистика мегӯянд (“Мутобиқати қабули донишҷӯён ба талаботи омода кардани кадрҳои журналистӣ”). Барои онҳое, ки аллакай унвони донишҷӯиро касб кардаанд, аз журналистикаи навин, нозукиҳои касб, зарурати касби журналистӣ пайваста дар маводаш равшанӣ меандозад. “Медиаи нав ва тарғибот”, “Нақши ВАО дар низоми нави ҷаҳон”, “Ҷанги иттилоотӣ ва таъмини амнияти фазои иттилоотӣ”, “Мушкилоти рушди журналистикаи чандрасонаӣ дар Тоҷикистон” унвони намунаи он мақолаҳоянд.
Ҷовид Муқим бо илму журналистикаю публитсистика маҳдуд намешавад. Ҳикоянависӣ паҳлуи дигари маҳорати устод аст. Олиме, ки ҳар дақиқа самар гирифтанист, аммо каме истироҳат кардан мехоҳад, офаридани бадеиро беҳтарин воситаи ором кардани асаб ва истироҳати худ медонад. Ҷовид Муқим ҳамин гуна аст. Гоҳе аз ишқи мӯйсафеде қисса мекунаду гоҳе афсӯсхӯрон шукри ишқи деромада мекунад ва бар замми ин, аз рашкҳои “беҳуда”-и ҷавонон шиквагар аст. Аз мавқеи хоса доштани мавзўи театру кино дар блоги устод тахмин кардан мумкин аст, ки эҳтимол дар соҳаи синамо ҳам (ба сифати наворбардор, коргардон, филмноманавис) саҳмгузорӣ кунад. Чаро не? Аккоси хубанд. Дастгоҳи суратгирии дар гардан овезони устод, ки имиҷи эшонро пурра мекунад, аз дастгоҳи наворбардорӣ камӣ надорад.
Журналисти универсал аст: акс мегирад, сабт мекунад (садо, навор), танзим менамояд, дар сомона ҷо менамояд ва мегӯяд: “Барои хонанда бояд навишт!”
Дар хотирам ҳаст, ки боре чанд муаллим аз боби мушкилии фаъолияти омӯзгорӣ ҳарф мезаданд ва Ҷовид Муқим гуфт: “Барои ман ягона камбудӣ ин кам будани вақт аст. Агар ман вақт медоштам, пайваста менавиштам.” Ман ба ин гуфта бовар дорам. Агар устод як моҳ рухсатӣ гирад, чанд навиштаи хубе дар олами публитсистика ва журналистика падид меояд, адабиёт ҳам бебаҳра намемонад. Бигузор вақт ба устод вафо кунаду садсолаҳо бо ӯ бошад, то ки бинависаду биофараду эҷод кунад…
ҲАМКУРСИ МӮЙЛАБДОР
Зайнидин Орифӣ,
узви Иттифоқи журналистони Тоҷикистон
Тобистони соли 1987 баьди хатми хизмати ҳарбӣ ва курси шабонаи тайёрӣ ба риштаи навтаъсиси рӯзноманигории Университети давлатии Точикистон ба номи В. И. Ленин шомил шудам. Гумон кардам танхо Ману Абдураҳмон Раҳмонов, ки дар шуъбаи тайёрӣ якҷоя таҳсил карда будем, байни ҳамкурсони оянда калонсолем. Хом шумурдани тушбера ба саршавии соли хониш муайян шуд. Як маҳал бинам ду чавонмарди калонсол хам дар гурӯҳ пайдо шуданд. Яке Саьдулоҳи Ҳайдар ва дигаре Ҷовид Муқими муйлабдор буд. Хайрият, аз ман хам калонсолтар будаанд-ку!- андешидам ман.
Ҷовид як давраи донишҷӯиро дар риштаи иктисодии донишгоҳ паси сар карда буд ва ҳақталошии ӯро чи дар рафти дарс ва берун аз он эхсос кардам. Ҳатто боре хангоми баровардани газетаи девории факултет кариб харду даст ба гиребон шудем. Аммо боз рӯзи дигар ба ҳам даст дода, лаби кӯли Комсомол якҷоя таом хӯрдем. Ба ошкоргӯӣ ва фошофошгӯӣ майл дошт ва дар баҳсҳои илмӣ ҳам дастболо буд.
Ҷовид ҳангоми донишҷӯӣ дар нашрияи навтаьсиси «Паёми Душанбе» ба ҳайси хабарнигор фаьолият мекарду «Орифӣ боз хабар овардӣ»,- гуфта пурсон мешуд. Ӯ аз мактаби каламкашии устоди шодравон Асадулло Саьдулоев баҳраёб шудааст.
Боре ба троллейбус дастаи донишҷӯён савор шудему як ҷавон дарҳол ҷояшро хеста ба Ҷовиди Муқими ришу муйлабдор, ки андак мошубиринч шуда буд, дод. Дигар хамкурсони қирмӯй ба ҳоли Ҷовид хандидем. Ана, риш ҳам хосияти хуб доштааст. Эҳтиром карда бароят курсиро холӣ мекунанд, андешидам ман.
Бо гузашти айём дирӯз савори автобус шудам, ки ҷавоне дарҳол аз ҷояш ҷаҳида хест ва марҳамат ин ҷо гузаред гӯён ҷои худро пешниҳод намуд. Ба он ҷои ҷавон нишаста, даст ба мӯйхои сафедшудаам бурдам ва як ба муйлабу риши расидаам даст расонида шӯхиҳои Ҷовид Муқими мӯйлабдор ба ёдам расид.
То пир нест тадбир нест, гуфтаанд. Дар паҳлуи мо, ҳамсабақон будани Ҷовид Муқими мӯйлабдор гиреҳи мушкилоти корхои ташкилиро во менамуд. Ӯ ба камхарч намудани маьракаҳо на бо сухан, балки бо амал талқин менамуд. Баьди аз бозор харид кардан кафгир ба даст сари дег рост меистод. Пас аз як маҳфили таҷлили бистсолагии хатми донишгоҳ дар фароғатгоҳи Варзоб андак маводи озуқа боқӣ монд. Зеро на ҳамаи ҳамкурсон омада буданд. Ҷовид пешниҳод намуд, ки ин маводро барои яке аз ҳамкурсони ниёзмандамон бидиҳем. Мо розӣ шудем. Ҳамчунин ӯ пули онҳое, ки аз минтақаҳо ба вохӯрӣ омада буданд, баргардонид, то роҳпулӣ бикунанд.
Ҷовид дар чунин чорабиниҳо агар маблағи умумӣ кифоя накунад, пули худро медод, вале ҳеҷ гоҳ ба амонати дигарон хиёнат намекард. Ҳангоми хариди маводи ташкилиҳо низ ҳамеша ману Саъдулло ва боз чанд нафари дигарро шарик мегирифт, то беҳтарин анвои ғизоро интихоб бикунем. Ва албатта, бо сабукрави ӯ мо ба харидкунӣ мерафтем.
Тобистони соли 1992, вакте ки мо донишгоҳро хатм намудем, шароити сиёсӣ ноустувор буд ва алангаи ҷанги шахрвандӣ фурӯзон. Ману Ҷовид ва Саьдулло, Ниёзбеку Рустам дар чойхонаи «Деҳқон» сари як пиёла чой нишаста, дипломдор шудани худро таҷлил мекардем. Ҳеҷ кадоме мо номаи раҳнамо барои кор ба ин ё он ташкилот надошт. Ихтиёр ба дасти худамон буд ва баҳри чашидани тамьи меваҳои мустакилият хар сӯ пош хӯрдем. Аммо бо гузашти айём ҷилои хотираҳои солҳои тиллоии донишҷӯӣ боз моро ба ҳам меорад.
Шарикдарсам Ҷовид Муқим дар ин муддат воқеан ҳам, сазовори иззату эхтироми ҷомеа ва устоди ҳазорҳо рӯзноманигор ва олимони риштаи журналистика гардид, ки мояи ифтихори мо аҳли қалам аст.
Шасти камолоти умр фархунда бод, хамсабаки муйлабдору унвондори ман!
АЗ ДАФТАРИ ХОТИРА
Рустами Назир,
рӯзноманигор
Ҷовид Муқим, устоди факултаи журналистикаи Донишгоҳи миллӣ, хамсабақи солҳои донишҷўӣ ва даврони ҷавониам ба синни мубораки 60 медарояд.
Аз Ҷовиду аз солҳои ҷавонӣ гӯем, аслан, ки мо он қадар ҷавон ҳам набудем. Вақте соли 1987 шуъбаи журналистика дар назди факултаи филологияи тоҷики Университети давлатии Тоҷикистон ба номи В. И. Ленин таъсис ёфт, шогирдони синфи 10-и солхои таваллудашон 1970-71 мактабро хатм менамуданд. Яъне Ҷовидҷони мо Саъдулло Ҳайдарӣ қариб даҳ сол аз ҳамкурсони худ калон буданд. Ва натанҳо ба сол, балки бо қаду ҷусса ва ришу муйлаби ба худ хос Ҷовид аз дигарон фарқ карда меистод. Синни ману Ниёзбек, Зайниддину Абдураҳмон низ аз ҳамсабақони худ 5-6 солӣ фарқ карда меистод. Аммо ҳама хурду калон дар ҳамон як аудиторияи 521, ки бештари машғулиятҳои фаннӣ он ҷо доир мешуд, тули панҷ сол чун фарзанди як оила бузург шудем. Аз ҳар рўзи бо Ҷовид дар синфхона нишастан, ҳар рўзи берун аз дарс будану ҳар рўзи дар таҷрибаомузӣ будан дар ноҳияҳои Панҷу Орҷоникидзеобод (шаҳри Ваҳдати ҳозира) ва ноҳияи Бойсуни Ҷумҳурии Ӯзбекистон лаҳзахои хотирмон хеле зиёданд.
Аз нимсолаи аввал ба дувум, аз як курс ба курси дигар бештари вақти мо бо Ҷовид ҳамҷо мегузашт, гоҳе ҳамроҳ ба китобхона, гоҳе ба идораҳои рўзномаву маҷаллаҳо якҷо сар мехалондем. Аксари маврид хўроки нисфирӯзиро бо ҳам медидем. Чун ў аз мо калонсолтар ва пулдор ҳам буд, мавриди ҳисобӣ кардан пешдастӣ менамуд, ки ин намакро мебояд пос дошт. Мо сари мавзўъҳои доғ зиёд баҳс мекардем ва бештари вақт чун ӯ маълумоти олии иқтисодӣ низ дошт, дастболо мешуд. Дар навиштан ва пайгирии мавзӯъ Ҷовид фаъол буд ва фикри ҷониби дигарро низ агар ҳақ мебуд, ба инобат мегирифт. Аз ин хотир метавон ўро бемуҳобот чун фарди якрў баҳо дод.
Бойсун: рўз мухбиру шом ровӣ
Соли 1989 буд. Аксари гурӯҳи моро барои таҷрибаомӯзии якмоҳа ба Ӯзбекистон фиристонданд. Иброҳим Усмонов ҳадафи сафарро ба мо хуб фахмонданд, тарғиби мактабхои тоҷикӣ ва таҳсил бо забони тоҷикӣ. Воқеан, устоди мо умрашонро Худованд зиёда гардонад, дар замони худ ва имрўз ҳам ҷасуру ғаюр ҳастанд. Тули ду ҳафтаи таҷрибаомӯзӣ рўзномаи ноҳиявии Бойсунро, ки яке аз саҳифаҳояш дар қолаб тоҷикӣ менамуд, саропо аз нав кардем. То омадани мо саҳифаи тоҷикӣ ба ном мебаромад. Онро бо тарҷума ва маводи гуногун пур мекарданд. Забони саҳифа ҳам таҳрирталаб буд.
Боре як маводи масъули саҳифаро Ҷовид пеш аз чоп дида, эрод гирифт, ки слесару челонгар ҳар ду якест ва онро бояд таҳрир кард. Вале масъул ба гапи худ истода, мегуфт, ки ӯ ҳақ аст. Луғати русӣ- тоҷикӣ набуд, ки Ҷовид ҳақ буданашро собит намояд. Аҳли редаксия баҳсро шунида, ба кабинети мо омаданд. Ҷовид илоҷи масъаларо ёфт. Ӯ ба кабинети муҳаррир рафта, Луғати русӣ-ӯзбекиро оварда, исбот кард, ки слесарь – челонгар аст.
Радиои маҳалиро ҳамроҳ бо Ҷовид чанд дақиқааашро ҳусну малоҳати тоҷикӣ бахшидем. Чун тоҷикони аҳли илму фарҳанг аз саҳифаҳои рӯзнома номи моро ёфтанд, ба суроғамон омаданд ва ҳар бегоҳ ба тӯю маъракаҳо даъват менамуданд, то бо каломи тоҷикӣ харф гўем. Мо ҳам суст наомада, дар ҳар давра шеъри «Забони модари»-и устод Бозор Собиру боз чанд абёти медонистаамонро бо сари баланд қироат мекардем. Мо тавре майдонро холӣ дидем, ки овозаи меҳмониамон ба «идораҳои боло»-ии кишвари ҳамсоя ҳам рафт ва муҳлати таҷрибаомўзӣ ба охир нарасида Бойсуну бойсуниҳоро падруд гуфтем.
Хулас, аз Ҷовид ва замони бо ў ҳамсабақ будану дертар дар мукотибаи дўстӣ будан хотираҳо зиёданд, ки гувоҳ аз асли ўянд. Аммо он ҳамаро бо як ҷумла метавон ҷамъбаст намуд: Ҷовид рафиқи шафиқ, дўсти меҳрубон, устоди сахтгиру серталаб аст.
журналист
Устод Ҷовид Муқим аз сутунҳои мустаҳками журналистикаи тоҷик ҳастанд. Ман ва ранги ман чандин донишҷуйи насли ман маҳз бо роҳнамоӣ ва дастгирии устод ба майдони журналистика ворид шуданд. Замони донишҷуйии мо устод дар ташкилоти байналхалқии Internews кор мекарданд ва ҳамеша утоқи кориашон пур аз донишҷуй буд. Ҳамарӯза медидем, ки устод бо шогирдон чӣ гуна заҳмат мекашиданд. Донишҷӯёне, ки он замон аз дарсҳои амалии устод баҳра мегирифтанд, баъдан бо нерӯ ва услуби нав вориди журналистикаи амалии солҳои 2000 ум шуданд.
Мутмаинам, ки агар дар ҳар як донишгоҳ ҳамранги профессор Ҷовид Муқим, як УСТОД бошад, порахурӣ, маҳаллчигӣ, хешбозӣ, руйхотирбинӣ, баҳохарию баҳофурӯшӣ, тамаъҷӯйӣ кайҳо аз байн мерафтанд!!!
УСТОД аз зумраи он шахсиятҳое ҳастанд, ки вазифаи эшон танҳо таълим додан, тарбия кардан, дар журналистикаи амалӣ дасти шогирдонро рост кардан, ба ҳақиқатнигорию ошкорбаёнӣ талқин намудан, ҳамеша аз ҳаққи худ дифоъ кардан, мубориз будан, сар хам накардан, хушомад назадан, чоплусӣ накардан ва аз ҳама муҳим СОДИҚ будан ба касбро ба шогирдон ЁД медиҳанд!
Мавлуд хуҷаста бод, устоди гиромӣ!!!
РОҲНАМОИ ЖУРНАЛИСТОНИ ҶАВОН
Бахтиёр Зоириён,
муовини сармуҳаррири Радиои “Садои Душанбе”
Собиқ мудири кафедраи журналистикаи байналхалқии ДМТ устод Асадулло Саъдуллоев (рўҳашон шод бод) дар аввалин вохўрии худ бо донишҷўёни курси якуми соли таҳсили 2004-2005 ба мо шогирдони ҳамин ихтисос тавсия доданд, ки бо фазои илмиву эҷодии кафедра наздик бошем ва бо муаллимон ҳамкории худро ҷиддӣ ба роҳ монем. Дар асоси ҳамин тавсияи устоди равоншод мо як гурўҳ донишҷўён кӯшиш мекардем, ки зуд-зуд ба кафедра рафта, барои иншои реферат ва мақолаҳо аз муаллимон маслиҳат пурсем. Ҳамаи устодон ба мо ҳамчун донишҷўёни курси як бисёр ҳалимона муносибат мекарданд. Магар як устоди паҳлавонсурате, ки ҳафтае як ё ду бор пайдо мешуд. Ин устоди ришдори аврупоимонанд (мо ҳамон вақтҳо муаллимро байни худ ҳамин гуна ном мегирифтем) нисбат ба ҳамаи донишҷўён, аз курсҳои як сар карда то панҷ, хеле сахтгир буданд. Дар ҷавоб ба баъзе устодони дигар, ки бо мақсади пуштибонӣ аз мо «охир инҳо нав курси як» мегўфтанд, – «инҳо дигар кўдак нестанд, донишҷўи факултети журналистика ҳастанд, бояд навишта тавонанд», – бо лаҳни сахту ҷиддӣ ҷавоб медоданд. Албатта, дар аввал чунин муносибат ба мо сахт мерасид, вале оҳиста-оҳиста одат кардем ва ҳам фаҳмидем, ки ин устоди «аврупоӣ»-и мо дар асл чӣ қадар мехоҳанд, ки мо журналисти воқеӣ бошем.
Ёдам ҳаст, ки рўзҳои аввали донишҷўӣ мехостам бо мақсади иншои як мақола аз устодон маслиҳат пурсам ва бо ин мақсад ба кафедра рафтам. Дар айни суҳбат бо яке аз муаллимон ҳамин устоди тануманди ришдор аз дар ворид шуданд. Баъди саломи кутоҳу саросемаворашон ба ҷойи худ гузашта нишастанд ва аз сумкаи сарикитфиашон кефир бароварда нӯшиданду дафтару қаламашонро гирифта, ба чи коре шурўъ карданд. Мо бошем, кори худро идома додем:
— Медонед, шогирд. Барои навиштани мақола шумо аввал муайян кунед, ки дар кадом соҳа навиштан мехоҳед ва …
Аз афташ аз боэҳтиёт ва мулоим сухан гуфтани муаллими маслиҳатдиҳанда хуши устод наомад. Инро аз ваҷоҳаташон ба осонӣ дарк намудан мумкин буд. Ҳамин буд, ки тарафи ман нигариста, бо ҷиддияте, ки хоси он кас буд, муроҷиат карданд:
— Эй, бача! Чӣ мехоҳӣ?
— Мақола навиштан мехоҳам, устод. Як маслиҳат пурсидан хостам, ки чӣ нависам, аз чӣ сар кунам, – ҷуръат карда, ҷавоб гуфтам.
— Аз проблемаҳои худатон шурўъ кун. Дар байни донишҷўён чӣ гапҳо? Чи мушкилот доред? Барои мисол ҳамин ошхонаи донишгоҳ барои шумо донишҷўён мувофиқ аст ё не? Хӯрокҳояш чӣ гунаанд, барои харидорӣ пулатон мерасад? Ана монанди ҳамин.
Ман, ки то ин дам ҳеҷ умед надоштам, метавонам аз ин устоди «бадқаҳр» чизеро ба осонӣ аз худ кунам, мисле, ки чизи муҳимеро ёфта бошам, зуд ташаккур гўён аз дари кафедра берун шудам. Дар асоси ҳамин маслиҳати муаллим ба ошхонае, ки дар ошёнаи якуми бинои №10-и ДМТ ҷойгир буд, рафта бо масъули он, акаи Наим ва чанд нафар донишҷўён суҳбат кардам ва мухбирномаи шогирдонае навиштам. Ин мухбирона бо номи «Ошхонаи донишҷўён» дар маҷаллаи «Ҳамрози ҷавонон» (сармуҳаррираш муаллим Нурддин Бозоров буданд) чоп шуд, ки аввалин навиштаи чопшудаи ман баъди донишҷўиям буд. Аз ҳамон вақт тасаввурам нисбат ба ин устоди «дағал» дигар шуд.
Самимияти муаллим Ҷовид Муқимро ба шогирдон солҳои 2006 – 2007 хубтар дарк кардем. Ин вақтҳо, ки дар курси сеюм мехондем, муаллим ба мо дарсҳои амалии радиожурналистикаро мегузаштанд. Қаблан дар студияи таълимии назди факултет диктафонҳои бо фиттаҳои лентагӣ сабткунандаро дида будем, аммо аз он истифода карда наметавонистем. Аниқтараш, дуруст намеомўхтанд ё омўхта ҳам наметавонистанд. Муаллим Ҷовид Муқим, ки он замон дар дафтари Интернюс Нетуорк дар Душанбе низ фаъолият доштанд, дарсҳои таълимии моро дар базаи омўзишии ҳамин муассиса роҳандозӣ карданд. Дар ин ҷо, ки шароити техникӣ хуб буд, бо таҷҳизоти навтарини соҳа, аз қабили дастгоҳҳои сабти дастиву фосилавии телефонӣ, садобардор ва банду баст дар компютер шинос шуда, бо роҳбариву роҳнамоии муаллим дар як муддати кутоҳ, ҳам кор бо техникаи заруриро аз бар кардем ва ҳам даҳҳо шарҳу гузориш ва лавҳаҳои ҷолиби радиоӣ таҳия намудем. Муҳимтар аз ҳама ин маводи таҳиянамудаи мо дар эфири радиоҳои «Имрўз» ва «Ватан», ки байни мардум маҳбубияти хоса доштанд, пахш мешуд ва ҳавасмандии моро барои кор дар соҳа бештар мекард. Илова бар ин, ҳаққи қалами хуб ҳам мегирифтем, ки барои хароҷоти рўзгори донишҷўиямон кофӣ буд. Ин дарсҳои амалии муаллим Ҷовид Муқим дар ҳамон солҳо даҳҳо рўзноманигорони касбиро ба майдони журналистика ворид намуд, ки имрўз дар расонаҳои мухталифи хабарии мамлакат фаъолият доранд ва ҳамчун журналистони бомаҳорат ном баровардаанд. Ҳоло баъзеҳояшон вазифаҳои роҳбариро низ ба дӯш доранд.
Дар хусуси муваффақиятҳои Ҷовид Муқим ҳамчун омўзгор гуфтаниҳо зиёданд. Ҳанӯз нимаи солҳои 2000-ум, дар ҳоле ки бисёре аз муаллимон дар ҷараёни дарс сар аз рўйи лексияҳои худ боло накарда, донишҷўро маҷбур ба навиштан мекарданд ва ё ба таърифу тавсифи чандумин китобашон машғул мешуданд, муаллим Ҷ. Муқим роҳҳои ҷолибу таъсиррасонро барои шогирдон ҷустуҷў карда, аз дарс ба дарс усулҳои нав ба навро ҷорӣ менамуданд. Ҷойи зикр аст, ки муаллим ҳанўз дар солҳои 2007-2008 ба мо бо усулҳои интерактивии таълим, ки имрўзҳо дар муассисаҳои таълимӣ дар хусуси асосҳои назариявии он маълумот медиҳанду аз омўзгорон даъват ба амал меоранд, ки омўзишро бо ин усул ҷорӣ намоянд, дарс мегуфтанд.
Ҳамон солҳо муаллим Ҷовид Муқимро бо сабаби донишу ҷаҳонбинии васеъ ва таҷрибаи бойи кор дар расонаҳои хабарии дохиливу байналмилалӣ доштааш, аз ташкилотҳои гуногун ҷиҳати дарс гуфтан дар омӯзишҳои мухталифи журналистика барои намояндагони ВАО-и мамлакат ба тренингҳои омўзишӣ даъват мекарданд. Бо истифода аз ин фурсат ҳам муаллим шогирдони факултетро ба омўзишҳо ҷалб намуда, дар тақвияти донишу ҷаҳонбинӣ ва малакаи касбиашон саҳми арзанда мегузаштанд. Гуфтан ҷоиз аст, ки бо ин паҳлуи фаъолияти омўзгории худ Ҷовид Муқим барои баланд бардоштани сатҳи касбияти бисёр журналистони расонаҳои музофотиву марказии кишвари мо хизмати шоёне кардаанд. Баробар бо ин донишҷўёни зиёди факултаву бахшҳои ғайрижурналистӣ тавассути иштирок дар ин омӯзишҳо фаъолияти худро ба ВАО пайваста, дар ин ҷода ба муваффақиятҳои назаррасе ноил шудаанд.
Муаллим Ҷовид Муқим барои тарбияи кадрҳои журналистӣ роҳу усулҳои гуногунро ба кор мебаранд. Яке аз роҳи таъсиргузори дигарро дар ин самт устод дар таъсис додани маҳфилҳои алоҳидаи машваративу илмӣ ва эҷодӣ дарёфтанд. Бо ин мақсад ҳанўз соли 2007-ум дар факултети журналистика маҳфили «Анис»-ро таъсис доданд. Ин маҳфил бо таҳлили маводи расонаҳои хабарӣ, баррасии навиштаҳои аъзои худи маҳфил ва баҳсҳо атрофи масоили актуалии замон дар рушди касбияти журналистони ҷавон таъсири мусбат мегузорад. Баргузории маҳфил аксаран дар синфхонаҳои таълимии факултет доир мегардад, вале гоҳе бо ташаббуси устод он дар оғўши табиат – лаби дарёи Варзоб ва дигар мавзеъҳои дилфиреби Ватан гузаронида мешавад, ки ин дар баробари як саёҳати хотирмон, рўҳияи эҷодкории аъзои онро ба маротиб зиёд мекунад.
Ин комёбӣ ба кам касоне даст медиҳад, ки дар чанд соҳа муваффақ шаванд. Устоди мо аз зумраи ҳамон шахсони муваффақе ҳастанд, ки дар соҳаҳои илм, омўзгорӣ, журналистика ва адабиёт ба дастовардҳои назаррас ноил гардидаанд. Дастоварди аз ин бузургтарашон он аст, ки дар ҳамаи ин соҳаҳо шогирдонро то охир роҳнамоӣ карда, ба комёбиҳо расонидаанд. Барои мисол, агар шогирдеро барои таҷрибаи кори амалӣ ба Радиои «Тоҷикистон» фиристанд, натиҷаи кори ўро пайваста, ҳам аз худи шогирд ва ҳам масъулони ридио пурсон шуда меистанд. Ҳамин аст, ки аксаран шогирдон дар корашон муваффақ мегарданд. Натиҷаи ҳамин ғамхории пайваста аст, ки имрўзҳо дар ВАО-и мамлакат садҳо шогирди эшон ҳамчун журналисти шинохта фаъолият доранд.
Дар илм ҳам устод ҳамин гуна сахтгиранд ва ин сахтгириҳо сабаб шудаанд, ки даҳҳо нафар шогирдонашон аз худи ҷумҳурӣ ва шаҳрвандони хориҷӣ зери роҳбарии ў рисолаҳои номзадӣ навишта, дифоъ кунанд.
Ҳақгўию серталабӣ ва рўйи рост гуфтани камбудиҳо аз ҷониби устод Ҷовид Муқим, ки хоси фаъолияти журналистиву омўзгории ўст, баъзеҳоро нороҳат мекунад. Зоҳиран хеле сангдилу бепарво менамоянд, вале дар асл нисбат ба ягон масъала бетараф нестанду дар муносибат ба атрофиён хеле ғамхорона рафтор мекунанд.
Як хислати наҷиби ин устоди «бадқаҳр»-у «дағал»-и мо дар он аст, ки хеле меҳрубону дилсўзанд. Нисбат ба рўзгору фаъолияти шогирдон бетаваҷҷўҳ нестанд. Дар таълим бисёр сахтгиранду дар фаъолияти эҷодӣ роҳнамову чорасоз. Дар одитарин саёҳат нисбат ба ҳамсафарон бепарвоӣ намекунанд ва аз қоидаҳои ҳаракат дар роҳ сар карда, то чӣ пушидану чӣ хўрдан ва чӣ гуна хобиданро ба шариконашон мефаҳмонанд, иҷрои қоидаҳои даркориро талаб мекунанд. Баъди бозгашт бошад, тавассути телефон саломат то ба хонаҳо расидани ҳамсафаронро пурсон мешаванд.
Ҷамъи ин хислатҳои нек симои олиму омўзгори муваффақ ва роҳнамои журналистони ҷавон Ҷовид Муқимро пурра мекунад.
Ҳоло ки устоди мо ба синни камолоти маънавӣ расидаанд, 60-умин баҳори умрашонро муборакбод мегўем.
МАКТУБИ 4-И ШАБ
Шодмони Ятим,
журналист
Соли 2013 буд. Баъд аз ду соли хатми донишгоҳ. Ба устод Ҷовид Муқим занг задам ва хостам эшонро аз наздик бубинам. Суроғаашонро гуфтанд. Дар вақти таъиншуда бо ҳам дар назди яке аз марказҳои тиҷоратӣ вохурдем. Устод, ки ҳамеша корашон барномарезишуда аст ва вақтро ҳамеша сарфакорона истифода мебаранд, хоҳиш карданд, ки вақташон камтар аст. Баъд аз пурсу пос дар бораи зиндагӣ аз корҳоям пурсиданд. Гуфтам, дар Радиои Тоҷикистон чанд муддат шуд масъули сомонаам ва корам аз ину он иборат аст. Ҳоло нуқтаи охири ҷумлаамро намонда устод гуфтанд:
-Ин кори муйсафедӣ аст – ва идома доданд: — Корманди ингуна сайтҳо як нафари нафақахур ё касе мешавад, ки неруи зеҳнияшро истифода бурда наметавонад. Ту ҷавонӣ, бояд эҷод кунӣ. Кори сайт дар якҷо нишастан аст ва туро метавонад танбал кунад.
Ба устод шухиомез гуфтам, ки алакай эҳсос мекунам, ки танбал шудаам ва ба ҳамин хотир ба наздатон барои маслиҳат омадам.
Азбаски дар ҷои корам вақти бештар доштам, фикр кардам қисме аз ҳаётам беҳуда мегузарад. Ҳамонгуна ки Ҷовид Муқим гуфтанд, дар кори сайт вақти одам зиёд беҳуда сарф мешавад.
Ба устод гуфтам, ки мехоҳам мавзӯе гирифта рисолаи номзадӣ нависам ва шумо раҳнамоиям кунед. Чанд лаҳза хомӯш истоданду гуё, ки пешакӣ дар инбора фикр карда бошанд як мавзӯъ пешниҳод карданд. Боз илова карданд, ки ин мавзӯъро касе кор накардааст. Шифоҳӣ нақшаи рисолаи илмиро ҳам кашиданд.
Ба аспирантураи Донишигоҳи миллӣ дохил шудам, аммо рисолаи номзадиро дар Донишкадаи фарҳанг ва санъат анҷом додам. Дар Донишгоҳи миллӣ идома надодани апирантура мавзӯи алоҳида аст. Муҳим ин ки бо роҳбарӣ ва роҳнамоии устод рисоларо ҳам навиштам.
Баъзан шиносҳо мепурсиданд, ки роҳбари илмиатон кист? Вақте мушуниданд, ки Ҷовид Муқим аст, ҳамагӣ як суханро мегуфтанд. “Кори хуб кардӣ. Ҷовид Муқим устоди сахтгир ҳастанд ва рисолаатро зудтар менависӣ.” Сахтгирии устод дар амал натиҷа дод. Пеш аз муҳлат ҳам набошад, то охири соли таҳсили аспирантура рисоларо навишта анҷом додам.
Устод нафаре ҳастанд, ки бо амали худ шогирдонро ба омӯзишу пажӯҳиш водор месозанд.
Азбаски баъзан аз рӯи нақша кори рисоларо каме дертар анҷом медодам, устод доим мегуфтанд, ки рӯзона, ки корат зиёд аст, шаб рисолаатро навис. Ман ҳам мегуфтам, ки баъзан шабҳо баъд аз кор нишаста менависам. Аммо сарфаҳм намерафтаам, ки манзурашон аз шабнависӣ чӣ буд, то замоне ки аз эшон соати 4-и шаб мактуб қабул накардам.
Як субҳи зимистон буд. Пеш аз ба кор рафтан, тахминан соати 8 почтаи электрониамро аз телефон хабар гирифтам. Гумон намекардам, ки устод як боби рисоларо, ки чанд рӯз пеш фиристонда будам, бо ин зудӣ хонда бозпас мефиристанд ва он ҳам соати 4-и шаб. Шабҳои зимистон воқеан соати 4 замони хоби ноз аст. Ин амали устод маро то ҳадде хурсанд кард, ки чанд шаби дигар то соати 12 паси мизи компютер нишастам.
Гузашта аз ин Ҷовид Муқим яке аз пажӯҳишгарони пурэнержӣ ва пурэҷод аст. Агар дар ду шумораи маҷаллаи Паёми донишгоҳ мақолаҳояшон набошад, дар шумораи навбатӣ ду мақола месупоранд. Аз ин рӯ, баъзан мақолаҳои шогирдонашон дар маҷалла ҷой пайдо намекунад ва чанд моҳ дар навбати чоп меистанд.
Дар баробари пуркорӣ устод аз нафароне ҳастанд, ки аз техникаи муосир ба хубӣ истифода мебаранд. Рӯзе як шиносам, ки рисолаи номзадӣ менавишт, аз ман хост маслиҳат пурсад. Ба ҷои маслиҳат аз ман суол кард, ки дар як моҳ чанд маротиба назди роҳбари илмиам меравам. Гуфтам, устодро моҳҳо намебинам. Тааҷҷуб карду боз пурсид, ки пас бепарвоед? Гуфтам, ин хел нест. Устод ҳар қисмати рисола ё мақолаеро тавасути почтаи электронӣ қабул мекунанд ва хонда бозпас мефиристанд. Ҳеч гоҳ устод нагуфтаанд, ки барои таҳрир корамро чоп карда биёрам. Ин дӯстам, ки як боби рисолаашро чоп карда, аз шаҳри Бохтар ба Душанбе оварда буд, то роҳбари илмиаш хонад аз ин кори Ҷовид Муқим хушаш омад.
Ҳар навиштаи Ҷовид Муқим чи китоб ва чи мақолаву памфлетҳояшон дар веб-блогашон дастрасанд. Ҳануз замони донишҷӯӣ блоги устодро дар интернет дида қисме аз донишҷӯён илҳом гирифта блогҳои худро сохта буданд.
ассистенти кафедраи журналистикаи
ДДК ба номи А. Рӯдакӣ
Назди мудири кафедра рафтаму аз ӯ хоҳиш кардам:
— Муаллима, маро пагоҳ ҷавоб медиҳед, бояд ба Душанбе равам.
-Хайрият аст, чӣ кор доред дар Душанбе?
— Барои корҳои илмӣ, назди роҳбари илмиам меравам.
— Ҳоло ист, охири моҳ аст, ҳафтаи дигар маош, ки шуд, меравӣ.
— Намешавад муаллима, пагоҳ бояд равам, бояд санаи баргузории пешдифои рисолаи илмиамро муайян кунам.
— Хайр, намеистӣ, ки маош шавад, чӣ мебарӣ?
— Ба кӣ чӣ мебарам?
-Ба роҳбари илмиат?
-Чӣ хел чӣ мебарам, рисолаамро мебарам ва боз авторефератро.
-Э сода, ман пулро дар назар дорам, маош, ки нашуда бошад, ба роҳбари илмиат аз куҷо пул ёфта мебарӣ?
-Чӣ хел пул, муаллима, устоди мо аз ин қабил нестанд, ҳашт сол мешавад, ки роҳбари рисолаи номзадии ман аст, ман ба он кас ҳатто як сомонӣ ҳам надодам.
-Аҷоиб, ин хел одам низ будааст дар рӯи дунё?
-Агар гӯям, шояд шумо бовар накунед. Ман Устод Ҷовид Муқимро аз замони донишҷӯӣ мешиносам. Дар ягон санҷиш ва ё имтиҳон чашм ба киссаи донишҷӯ надӯхтааст. Дар давраи донишҷӯӣ он кас роҳбари кори курсӣ ва рисолаи дипломии ман буданд. Ман он вақт кампютерро нағз намедонистам. Ҳангоми навиштан дар компютер дар ҳар як калима хато мекардам. Бо замми ҳамаи ин устод Муқимов рисолаи дипломии маро 15-20 маротиба хондаву таҳрир намуданд.
Шумо тасаввур кунед, ки агар кори курси, кори хатм ва ё рисолаи номзадии ҳар як шогирдашонро 15-20 маротиба хонанд, ин чӣ қадар мешавад. Хато намекунам, агар гӯям, ки шӯълаи илмро дар дили ман маҳз ҳамин устоди бузургвор равшан намудааст. Зеро аз замони донишҷӯӣ моро водор менамуданд, то мақола нависему дар конфронсҳои илмӣ баромад кунем.
Пас аз хатми донишгоҳ ман ҳуҷҷатҳоямро ба шуъбаи аспирантура супоридаму ба ҳайси роҳбари илми устод Муқимовро интихоб кардам. Устод ҳар рӯз ба почтаи на танҳо ман, балки ҳар як шогирдаш хат навишта, аз рафти кори илмиаш мепурсид. Маҳз ҳамин сахтгириҳои устод буд, ки дар муддати се сол навиштани рисолаи номзадиамро ба охир расонидаму мақолаҳои зиёдро рӯи чоп овардам. Чун аз марказ дур рафтам, имкони иштирок карданро дар ҳар як конфронси илмӣ надоштам. Аммо устод тақозо мекарданд, ки мақола пешниҳод кунам. “Ту мақоларо навишта фирист, агар омада натавонистӣ, Ба ҷои ту ягон шогирдам мехонад, муҳим мақолаи нав нависӣ,”- мегуфтанд устод Муқимов. Ёд надорам, ҳатто хурдтарин ҳадяро дар муддати ҳашт соле, ки роҳбари рисолаи номзадиам буданд, барояшон бурда бошам. Ёд надорам, ки боре устод барои наовардани туҳфа бо ман ва ё бо дигар шогирдонашон муносибати сард карда бошанд. Ҳатто боре яке аз дӯстонам гуфт, “Чаро ин қадар муаллими гандаро роҳбар интихоб кардӣ?”. Хандидаму гуфтам, устод ганда не, ҳақгӯянд. Ҳар камбудие, ки дорӣ, дар рӯи одам мегӯяд, ҳеҷ гоҳ кина намегирад, бо ҳама шогирдон, бою камбағал, вазифадору бекор як хел муносибат мекунад.
Ҷовид Муқим ягона устоде аст, ки аз ягон шогирд тамаъ надорад. Ҳамеша бо шогирдон кор мекунад, ҳар як навиштаи онҳоро мехонад, таҳрир мекунад, илова мекунад, аз вазъи фаъолият, аз вазъи оилавию мушкилоти ҳар як шогирд ба хубӣ огоҳ аст. Якрӯву ҳақгӯ, бекинаву беозор, дар маҷмӯъ инсони комил ва падари маънавии ҳар як шогирд аст устод Ҷовид Муқим.
-Аҷиб, дар дунё чунин инсонҳо низ будааст, ин бовар накарданист.
Мо шогирдон дуогӯем, ки Устоди азизи мо боз даҳсолаҳои дигар умр бинанаду боз шумораи шогрдонашон зиёд гардад.
номзади улуми филология
Вақте дар курси аввал таҳсил менамудем, диққати маро муаллиме бо ҷузвдони дар китф ва сару либоси озод аз дигар устодони факулта фарқкунанда ҷалб намуда буд. Ман аз Шоираи ҳамсабақам ба ҳамон нафар ишора карда пурсидам, ки ин кас кӣ ҳастанд? Шоира бепарвоёна ҷавоб дод, ки ин кас устоди хориҷӣ дар кафедраанду забони тоҷикиро хуб баладанд. Ман аз шунидани ин суханон ҳайрон шудам. Ва ба қавле ин хушхабарро ба аҳли ҳамсабақон расонидам. Бархе аз ҳамсабақонам аз хориҷа будани устодро инкор намуданду баъзеашон тасдиқ.
Барои дақиқ намудан аз куҷо будани устод ба кафедра даромадам. Дар кафедра устоди «хориҷӣ» танҳо нишаста буданд. Муаддабона салом додаму аҳволпурсӣ намудам. Ва ниҳоят, сари мақсад омадам. Устод хандида посух доданд, ки тоҷикаму аз Тоҷикистон. Ва ҳамин шуду риштаи шиносоии мо бо Устод шурӯъ гардид.
Баъдан он кас роҳбари кори дипломиам буданду дар аспирантура роҳбари илмиам. Ҳамин тавр бо роҳбаладии устод рисолаи номзадиамро дифоъ кардам.
Дарвоқеъ, М. Муқимов бо шогирдон ниҳоят, сахтгир, ҷиддӣ ва самимӣ буданд. Сидқан мекӯшиданд, шогирдонашон аз журналистика баҳрае бардошта бошанд. Ҳамон солҳо ягона устоде дар факулта буданд, ки бо расонаҳои иҷтимоӣ ва интернет сари кор доштанд. Ба маънои томаш аз ҳамон солҳо журналисти байналхалқӣ буданд.
Имрӯз самимитарин фард, накӯтарин мард, устодам, роҳнамоям ҷашни зодрӯз доранд. Барояшон беҳтарин ва қашангтарин хушиҳои рӯзгорро таманно дорам!
Ҳаргиз каму ғамро набинед, устод!
ШАСТИ БАШАСТИ ОЛИМ, ДАР КОРҲОИ МУҲИМ
хабарнигори “Телевизиони Сафина”
Шахстияту фаъолияти илмӣ-амалӣ ва педагогии доктори улуми филологӣ, профессор Ҷовид Муқим барои камина низ аз чанд ҷанбаъ намо дорад. Аввалан, ин ки Устод олим, пажӯҳишгари дақиқназар ба маънои аслаш ва роҳнамои садҳо журналистони касбӣ мебошанд. Таҳлилу таҳқиқ ва кору заҳматҳои профессор Ҷовид Муқим ҳамчун пажӯҳандаи сермаҳсул, паҳлуҳои зиёдро фаро гирифта, на танҳо ҷабҳаҳои журналистикаи ватанӣ, балки фарохтар аз он мавзуъву қазияҳои жунрналистикаи мамолики дуру надикро низ дар бар мегирад. Доир ба мушкилоти журналистикаи ватанӣ, махсусан матбуоти замони истиқлол бошад, мақолаву нигоштаҳои профессор Ҷ. Муқим зиёд ба нашр расидаанд, ки онро метавон дар фазои ВАО-и ватанӣ муҳиму саривақтӣ ба қалам дод. Аз рӯйи принсипи таҳқиқ, муаллиф ба аксар аз муаммову мушкилоти бахши рӯзноманигорӣ дахл намуда, ҳар якеро дар заминаи матлабҳои илмӣ ва бо андешаву далелҳои раднопазир матраҳ намудааст.
Беш аз як даҳсола мешавад, ки дар доираи андешаву афкори муҳаққиқону сиёсатшиносон ва рӯзноманигорону кормандони ВАО истилоҳҳои «фазои иттилоотӣ», «амнияти иттлоотӣ», «ҷанги иттилоотӣ» барин мафҳумҳо чарх мезанад. Пажӯҳандаи пуртаҷриба профессор Ҷ. Муқим дар ин асно чандин таълифоти имлмиву соҳавӣ тадвин намудаанд, ки он метавонад имрӯз то ҷое раванди ҳаводиси воқеии бархурди замонро дар бахши иттилоот ва фазои иттилоотӣ ифода намояд. “Сиёсат ва ҷанги иттилоотӣ” яке аз муҳимтарин нигоштаҳои таълифшуда мебошад, ки он бевосита ба қалами устод тааллуқ дорад. Худ, ки дар иншои нозуктарин ҷанбаҳои сарбастаи пешаи заҳматталабу душвори рӯзноманигорӣ дасти қавӣ доранд, ҳамчун коршиноси масоили сиёсӣ баромад намуда, бо ҷасорат андешаронӣ кардаанд.
Дар замони кунунӣ бо мақсади пиёда сохтани ҳадафҳои геополитикӣ абарқудратҳо тамоми имконотро меандешанд ва барои «мағзшӯӣ»-и аҳолӣ ҳар чӣ мекӯшанд, то намояндагони ВАО ба мушкилоти иқтисодӣ рӯ ба рӯ гардад. Аз нигоҳи профессор Ҷ. Муқим «Ҳар он касе, гурӯҳе, ки ВАО-ро маблағгузорӣ мекунад, ба мавзӯъ ва мундариҷаи он дахолат мекунад ва муҳтавои нашрия аз иродаи сармоягузор вобастагӣ дорад. Сарпарастон лаҷоми идораи ВАО-ро дар даст дошта, фаъолияти онро вобаста ба манфиати худ равона мекунанд. Ҳамин аст, як гурӯҳи ВАО аз рӯи супориши сармоягузорон фаъолият карда, ба муштариён ҳамон иттилоъро пешниҳод мекунанд, ки ба манфиати фармоишгарон аст».[1]
Воқеан, дар илми журналистика, махсусан дар шинохти журналистикаи байналхалқӣ профессор Ҷ. Муқим диди вижа ва малакаи фавқуллода доранд. Андешаҳои зайлро, бахше аз китобу нигоштаҳо тасдиқ менамояд. Устод дар як мақолаи мукаммали илмии худ[2], парда аз болои баъзе мушкилиҳои ҷойдоштаи журналистикаи ватанӣ бардошта, объективона ин қазияи мазкуро муҳокима намудаанд. «Мутаассифона, вақтҳои охир ин амали ноҷо дар журналистикаи тоҷик ба як кори муқаррарӣ табдил ёфта истодааст. Барои чоп ё пахши мавод ҳатман маблағе ситонида мешавад. Гумон накунед, ки мактубҳои саркушода, ё таҳқиқоти журналистӣ ройгон нашр мешаванд. Имрӯз бе манфиат дар ВАО қариб чизе ба нашр намерасад».[3]
Устоди соҳибмактаб. Бузургиву дигар шаҳомати доктори илмҳои филологӣ, профессор Ҷ. Муқим боз дар он зоҳир мегардад, ки ӯ кайҳо мактаб дорад, мактаби илмӣ, ки самараи он барои хидмат кардан ба аҳли ҷомеа вогузор гардидааст. Метавон возеҳтар баён дошт, ки устод Муқимов дар тарбияи нерӯҳои илмӣ хидмати басо арзандаеро анҷом додаанд. Чандин шогирдон ба дарёфти дараҷаҳои илмӣ мушарраф гардида, шумораи зиёди дигар шогирдон, дар сафи рӯзноманигорони матбуот ва дигар ВАО фаъолият меварзанд.
Хулас, дастовардҳои илмӣ-амалии профессор Ҷ. Муқим, метавон даҳҳо мисол оварду месазад, ки китоби алоҳида навишт. Ин ҷо мехоҳам, ба қадри имкон бардоштҳои худро атрофи фаъолияти педагогии муаллим Ҷ. Муқим ироа созам.
Шиносоии камина бо Устод Ҷ. Муқим ҳанӯз аз айёми донишҷӯӣ, дақиқан дар курси 4-уми таҳсил дар факултаи журналистикаи ДМТ сурат гирифтааст. Дар ибтидо муаллимро туфайли рафиқону донишчӯёни курсҳои болоӣ ба таври ғоибона мешинохтаму дар суҳбаташон низ боре ҳам ширакт надоштам. Ба мо мегуфтанд, «агар хоҳӣ, ки ҷасорати журналистӣ дошта бошӣ, аввалан осори журналистӣ ва китобу мақолаҳои Ҷовид Муқимро дарёбу мутолиа намо. Ва боз дар суҳбатҳояшон ширкат варз». Хулас, ҳамеша атрофиёну доираи донишҷӯён дар ҳузури мо аз Устод Муқимов ситоиш мекарданд. Ҳамин буд, ки дар сар ҳавои дидани эшон ва дар дил муҳабати ба дарсҳояшон ширкат варзидан падид омад. Акнун, устодро гоҳ-гоҳ дар роҳравҳо ва долони факултет медидем. На танҳову тоқ, балки аз ду ҷониб ҳамеша донишҷӯён муаллимро “мудофиа” намуда, бо эшон сӯҳбаткунон роҳ мерафтанд.
Яке аз хислатҳои накӯву самимонаи профессор Ҷ. Муқим, ки дар он метавон нишонаи баланди гуманизмро дарёфт, ин бо ҳама яксон муносибат кардан аст. Махсусан, бо донишҷуёну шогирдон. Шогирдоне, ки онҳо воқеан, дар сар ҳавасу андашаи “журналист шудан” доранд. Дар асл устод эҳтироми ҳамагонро ба ҷо меоваранд.
Устод дар баробари дигар навъи фаъолияту эҷод боз маҳфилорои хуб мебошанд. Шоҳид будам, ки он кас, пас аз кор ва ҳатто шабона ба хобгоҳи рақми 6-и донишгоҳ — маҳаллаи Лучоб омада, он шаб бо донишҷӯёни факултет маҳфиле баргузор намуданд. Шогирдон маърӯза мекарданду муаллим Муқимов анҳешаҳоро як-як шарҳ медоданд. Ва боз! Пас аз маҳфил, сари дастурхони хоксоронаи донишҷуён нишаста, якҷоя хӯроки шомро тановул карданд. Чунин рафтор хоксориву самимӣ ва хираду маърифати волои устоди арҷманд Ҷовид Муқимро нишон медиҳад.
То ҷойе иттилоъ дорем, муаллим минҳайси коршинос дар баргузории як қатор семинару маҳфилҳо ва треннингу дарсҳои омӯзишӣ нақши муҳим дошта, онро дар сатҳӣ олӣ мегузаронанд. Намунаи олии он маҳфили инфиродии “Анис” мебошад, ки устод роҳбарии онро бар ӯҳда доштанду доранд.
Бардоштҳои дигар, аз рафтору хислат ва одамияти профессор Ҷовид Муқим минҳайси як шогирд, ин аст, ки Устод таърифу тавсифро комилан хуш надоранд. “Шаф-шаф”-гӯиро намеписанданд, хусусан, донишҷӯёне, ки дар сухан ва гуфторашон ҳамеша шеъру образу ифодаҳои пайдарпайи тумтароқ истифода мегардад, ба нидои ин ки “ту журналист мешавӣ ё муаллими забон ва адабиёт?” Яъне, устод бо ин роҳ донишҷӯро ба андеша кардан водор месохтанд. Аз чоплусиву худситоишӣ дар масофа қарор доранд. Камбудиҳои шогирд ва донишҷуёнро рӯ ба рӯ ва дар миёни дигарон матраҳ мекунанд, то дигарон он хаторо дар фаъолияти минбаъдаашон такрор насозанд.
Марди сайёҳ. Дигар шуғли воқеан дӯстдошании устод Ҷовид Муқим ин сайру гашт дар домани кӯҳҳои барфпӯшу сабзапӯш, лаби чашмасорони мусаффову канори рӯдҳои пурхурӯши кӯҳӣ, ҳамчунин фароғат дар осоишгоҳҳову истироҳатгоҳҳо мебошад. Ин андешаҳоро матлабу мақолаҳои дар ину он мавзеъ иншошуда ва бардошти силсилааксҳои устод тасдиқ менамоянд. Чун сухан атрофи аксу ёддошту сурат печид, қобили ситоиш аст, ки эшон ҳамеша бо худ аксбардор мегардонанд, ки он дарки масъулияти баланди касбиро тақозо менамояд. Яке аз ҷолибтарин аксҳои бардошташудаи профессор Ҷ. Муқим ин баровардани экскаватор ҳангоми тахриб намудани бинои собиқи Хадамоти алоқа ба ошёнаи севу чор мебошад. Устод ҳамон лаҳзаро акс бардошта, ба сифати як таҳлилгари мушоҳидакор ва рӯзноманигори касбӣ шарҳу баррасӣ менамоянд. Ҳамзамон, акси дарахтони буридашудаи шафати роҳи автомобилгарди шаҳри Душанбе, ки ҷойи онро бояд дарахтони нодиру баландарзиши мамолики хориҷ мегирад, аз ҷониби муаллим аккосӣ шуда, шарҳи воқеӣ меёбад.
Нақшу ному кори профессор Ҷовид Муқим ба мисли дигар устодону олимони соҳа дар қиболи Б. Камолиддинов, И. Усмонов, Д. Давронов, А. Саъдуллоев, А. Нуралиев, М. Муродӣ, С. Гулов ва дигарон дар таҳқиқу пажӯҳиши масоили умда ва ҳалталаби бахши мушкилоти иҷтимоӣ ва эҷодии журналистикаи Тоҷикистони муосир борис ва мавриди зикр мебошад. Устод Ҷовид Муқим, ки кайҳо ба зинаи шахсият расидаанд, дар раванди иҷрои корҳои илмӣ-педагогӣ, доир намудани семинару машваратҳо, ширкат дар конфронсу чорабиниҳо ва дигар фаъолияти расмию ғайрирасмӣ боз бо эҷод, ба вижа таҳияи асарҳои ҷолибу шавқовар ва иншои мақолаҳои илмӣ, публитсистӣ вақт меёбанду машғул хоҳанд шуд.
Устод, ки ба синни мубораки шаст қадам мегузоранд, танҳо барояшон саломатӣ, муҳаббат ба кору зиндагӣ ва умри пурбаракату боз ҳам дастовардҳои бузурги илмиву педагогӣ ва эҷодӣ хоҳонам. Муборак бошад, “шасти башаст”!
журналист
Телефони дастиам садо медиҳад. Рўйи экран навиштаҷоте пайдо мешавад: Устод Ҷовид Муқим.
Ба алоқа мепайвандам. Чун ҳамешагӣ суханро устод оғоз мекунад:
— Ало.
— Салом, Устод!
— Салом. Дар куҷо мегардӣ? Чаро телефонатро намебардорӣ? Ман туро кофта гардам…
— …
— Чи кор кардӣ? Рисоларо кай тамом мекунӣ? Ту бояд кайҳо ҳимоя мекардӣ, кашола карда гаштаӣ. Барои «Паёми донишгоҳ» мақола навиштӣ? Зуд бош!
— Хуб шудааст.
— Гум нашав!
Бо ин мазмун суҳбатҳои мо зуд-зуд доир мегардад. Ва албатта, бо ташаббуси устод, чун ки эшон ғамхори шогирдону масъулиятшинос аст. Шояд тарзи гуфтори устод ба шахсони бегона ғайритабиӣ вонамуд шавад, вале ин тарзи суҳбаткунӣ хоси устод аст. Ҳақиқатро ба рўй мегўянд. Одате надоранд, ки аз пушти касе сухан гўянд.
Устод Ҷовид Муқим. Ба забон овардани ин ном кофӣ аст, ки симои инсони ҳақиқатгӯй, ростқавл, самимӣ, омӯзгори сахтгир, серталаб, муҳаққиқи нактасанҷу сермаҳсул, дӯсти бовафову боэътимодро тасаввур кунем.
Профессор Муқимов аз зумраи устодони ангуштшумори ман ҳастанд. Аз устод ҷавонмардӣ, ростқавлӣ, ҳақиқатнигорӣ ва аз ҳама муҳим, инсондўстиву одамгариро бояд омўхт. Ин хислатҳои одамиро на дар ҳар шахс метавон дид.
Чандин лаҳзаҳое буданд, ки устод маро аз аввалинҳо шуда дастгирӣ намуда буданд. Ин барои инсоне, ки дар пеши ноадолатиҳои зиндагӣ нотавон мемонад, тавоноиву неруи дигар мебахшад. Касро ба пеш, барои расидан ба мақсаду нақшаҳо, ба роҳи дурусти зиндагӣ роҳнамун месозад.
Ҳанўз аз курсҳои аввалин ба «Анис» — маҳфили инфиродии профессор Ҷовид Муқим пайвастем. Дар пеши дигарон сухан гуфтан, фикру андешаро озодона баён кардан, таҳлилу баррасӣ, муҳокимаву одоби баҳс карданро маҳз аз ин маҳфил омўхтем. Ва устод ҳамеша моро ба навиштан даъват мекарданд. Таъкидҳои пайвастаи устод боис гардид, ки аввалин навиштаҳои ман дар рўзномаҳо чоп шаванд. Ҳамчунин, корро дар матубот идома додам.
Дар курси сеюм мехондем. Барои кори курсӣ бояд мавзўъ ва устоди роҳнаморо интихоб мекардем. То ин вақт дар дарсҳо ва маҳфилҳои устод ширкат варзида, сабки омўзгории устод ба мо хеле маъқул буд. Ин боис гашт, ки ман устодро ҳамчун роҳбар интихоб намудам. Дар интихоби мавзўъ устод бисёр дурандешона амал карданд. Дар натиҷа ҳам рисолаи хатм, ҳам рисолаи магистириро дар доираи мавзўъи пешниҳоднамудаи профессор Ҷовид Муқим дифоъ намудам. Ҳоло таҳти роҳбарии устод дар арафаи ҳимояи рисолаи номзадӣ дар мавзӯи «Пайдоиш ва ташаккули матбуоти ӯзбекӣ дар Тоҷикистон» мебошам. Ва ман аз ин ифтихор дорам, ки шогирди чунин як олими маъруф ва журналисти муваффақ ҳастам.
Аз корҳои илмиву эҷодии эшон намегўям. Чун профессор Муқимов дар самти омўзиш ва таҳқиқи журналистикаи муосири тоҷик ва ҷаҳон аввалин ва арзишмандратин корҳоро анҷом додаанд. Қиссаву ҳикояҳои нависанда Ҷовид Муқим ҷанбаҳои эҷодии ўро бозгў мекунанд. Дар маҷмўъ устоди мо муҳаққиқи пурмаҳсул ва нависандаи муваффақ ҳам ҳастанд.
Аслан устод таърифро дӯст намедоранд, вале арзандаи ҳама таърифу таҳсин мебошанд ва мо, шогирдон бо устод ифтихор дорем!
БЕ МУРАББӢ ЗЕРИ ГАРДУН МӮЪТАБАР НАТВОН ШУДАН…
Баҳромзода Манижа Зафар, ассистенти
кафедраи забонҳои хориҷии факултети журналистикаи ДМТ
Шиносоии нахустини ман бо устод
Cоли 2010 буд ва ман дар курси 2-юми журналистикаи байналхалқии факултети журналистикаи ДМТ таҳсил мекардам. Дар курси аввал ва дуввум устод ба мо дарс намегуфтанд, аз ин рӯ, дар бораашон кам маълумот доштам. Ҳамон сол рӯзе бо кадом коре ба кафедраамон даромадам ва мушоҳида кардам, ки дар он ҷо чун қойида ҳамаи устодон дар мизҳои худ нишаста бо кори илмиву таълимиашон банд буданд.
Ҳамин вақт назарам ба як устоди қоматбаланди азимҷуссае афтод, ки дар сар кулоҳи ба худашон хос (кепка), дар пушт ҷузвдоне ба монанди ҷузвдони варзишгарон, дар як даст термосчаи хурд (албатта, бо оби ҷӯшомада, ки одати ҳамешагии устод нӯшидани оби ҷӯшомада аст) ва дар дасти дигар кулча доштанд. Аз ин пай бурдам, ки устод аз куҷое нав ба кафедра омада буданду хӯроки нисфирӯзӣ мехӯрданд ва нияти ба дарс даромадан доштанд. Баъдтар фаҳмидам, ки ин устоди қоматбаланд ва дорои хислатҳои ба худ хос профессори кафедраи журналистикаи байналхалқӣ Ҷовид Муқим будаанд ва ҳамон сол он кас дар барбари фаъолият дар ДМТ, ҳамчунин дар кадом расонаи хабарие низ кор мекардаанд.
Устод ва дарсҳои таълимии ӯ…
Аслан дар дарсҳои худ, устод Ҷовид Муқим масъулиятшинос, серталаб ва ҷиддӣ ҳастанд. Инро ман ҳангоми донишҷӯ буданам эҳсос карда будам. Дар ёд дорам, дар курси 3-юм (солҳои 2011-2012) мо баъд аз нисфирӯзӣ таҳсил мекардем ва дар фасли зимистон, ки рӯзҳо нисбатан кӯтоҳ буданд, дарси устод дар соати охирони рӯз буд. Он замон устод ба торикӣ ва сардии ҳаво нигоҳ накарда, дарсашонро ба мо мегузарониданд ва дар чунин ҳолат ҳеҷ кас ҷуръати аз дарси устод фирор карданро намекард. Сабаби аз дарс фирор накардани ҳамкурсон дар чунин вақт, ин ҷолиб будани дарси устод Ҷовид Муқим ва эҳтироми донишҷӯён ба масъулиятшиносии ӯ буд.
Хусусияти дигари устод Ҷовид Муқим дар он буд, ки одати ба кор дер кардан надошт ва пеши донишҷӯён масъулият эҳсос мекард. Аз ин рӯ, устод ҳамеша соати 6:30 дақиқа ва ё расо соати 7-и субҳ, яъне як, якуним соат пешар аз дарс дар кафедра ҳозир мешуд. Чунин масъулиятшиносии устодро мо шогирдон ҳангоми таҳсил дар зинаи магистратура (солҳои 2013-2015) низ мушоҳида намудем. Азбаски дар зинаи магистратура теъдоди магистрантҳо нисбатан маҳдуд буда, ҳамагӣ 5 нафарро ташкил медод, аз ин рӯ, бештари дарсҳои мо, аз ҷумла, дарси устод Ҷовид Муқим дар кафедра мегузаштанд. Рӯзе, ки дарси устод дар соати аввали рӯз гузошта шуда буд, моро тарс фаро мегирифт, тарс ба он хотир, ки дар баробари барвақт омадани устод мо баъзан бо сабабҳои гуногун дар дарсҳо аз муҳлат дертар ҳозир мешудем, ки ин дар баробари саривақт ҳозир шудани устод ба дарс бемасъулиятӣ ва беэҳтиромии мо шогирдонро нишон медод. Аммо дар чунин ҳолат низ устод ҳеҷ гоҳ дер омадани моро бо суханони дурушт танбеҳ надода, балки шӯхиомез моро ҷанг мекарданд ва иҷозати ворд шудан ба дарсашонро медоданд.
«Шогирдонам бояд аз ман як қадам пеш бошанд!»
Чунин таъкиди устод Ҷовид Муқим асосан ба соли таҳсилам дар зинаи докторантура, доктори фалсафа (Ph.D) аз рӯйи ихтисоси журналистикаи байналхалқӣ (солҳои 2015-2018) рост меояд. Аслан солҳои таҳсил дар зинаи докторантура, ки 3 солро дар бар мегирифт, барои ман солҳои асосии аз наздик шинохтани устод Ҷовид Муқим буд. Зеро устод ба ҳайси роҳбари кори илмиам интихоб гардида буд.
Чун анъана ҳар сол аспирантону докторантон ва унвонҷӯёни факултет аз натиҷаи таҳқиқоти илмии худ дар назди муовини ректор оид ба илм, мудири шӯъбаи аспирантура ва докторантура, мудиронии кафедра ва роҳбарони илмӣ ҳисобот медиҳанд.
Дар ҳисоботҳои болозикр ман ҳамеша кӯшиш мекардам, ки дар гирди мизи асосӣ, ки он ҷо аслан роҳбарони илмӣ ва мудирони кафедра менишастанд, нанишинам. Аммо устод Ҷовид Муқим, ки роҳбари илмиам буданд, маро ҳатман ба мизи асосӣ, дар паҳлуи худ даъват карда, чунин таъкид мекарданд: «Манижа, ҳамеша худатро дур мегирӣ. Ба пеш биё, шогирдони ман бояд аз ман як қадам пеш бошанд!».
Аз чунин суханони устод ман аввал каме хиҷолатзада мешудам, зеро одати устод ҳамин буд, ки суханонашонро новобаста аз серодам будани маҷлисгоҳ бо овози баланд мегуфтанд ва таваҷҷуҳи атрофиён зуд ба мо ҷалб мешуд, аммо аз ҷониби дигар бо чунин таъкидҳои устод ман дарк кардам, ки устод воқеан ҳам нисбат ба шогирдони худ эҳтиром ва таваҷҷуҳи махсус доранд ва дар ҳар ҷое, ки бошанд аввал ҳатман шогирдонашонро дар атрофи худ ё дар паҳлуяшон мешинонданд, то ки аз мушкилоташон пурсон шаванд ва агар зарурате бошад, кумакашон бикунанд.
Маҳз дар давоми тақҳиқи рисолаи илмиам, ман боз ҳам бештар серталаб ва ҷиддӣ будани устод Ҷовид Муқимро нисбат ба корҳои таҳқиқотӣ дарк намудам. Чун одати ҳамешагии устод, ин тавассути почтаи электронӣ ҳамеша дар робита буданашон бо шогирдон буд, аз ин рӯ ман низ дар давоми таҳсил дар докторантура ҳамеша зери назорати устод будам. Рӯзе набуд, ки аз ҷониби устод ба почтаи ман ва ё аз ҷониби ман ба почтаи устод мактуб аз натиҷаи корҳои илмӣ ё дигар ҳуҷҷату мақолаҳои вобаста ба кори илмиам ирсол нагардида бошад.
Чун дар замони таҳсил дар докторантура ман дар ҷое фаъолияти корӣ надошта, қариб ҳамарӯза дар Китобхонаи миллии Тоҷикистон ба таҳқиқи кори илмиам машғул будам, пеш аз машғул шудан ба таҳқиқотам дар компютер аввал почтаи электрониамро мекушодам, ки мабодо аз роҳбари илмиам, яъне устод Ҷовид Муқим ягон супориш ё эрод оид ба кори илмиам фиристода нашуда бошад. Он замон аз зиёд кушодани почтаи электрониам ман ҳатто теъдоди мактубҳои гуногуни ба почтаам омадаро аз бар намуда будам. Масалан, агар имрӯз 116 мактуб дар почтаам бошад, пас пагоҳаш агар ҳангоми кушодани почта ин теъдод 117 ададро нишон медод, ман аллакай ба қавле пешгӯӣ мекардам, ки ҳатман ин мактуби навбатӣ аз устод Ҷовид Муқим ҳаст. Азбаски суръати Интернет суст буд, почта бо оҳистагӣ кушода мешуд. То пурра кушода шудани почтаи электронӣ ва мушаххас нишон додани мактубҳои фиристодашуда маро ҳаяҷон фаро мегирифт, зеро ман ҳамон замон серталаб ва ҷиддӣ будани устод Ҷовид Муқимро нисбат ба шогирдон пеши назар оварда, ба ҳаяҷон дода мешудам, ки ин дафъа ҳам ҳатман аз ҷониби устод ягон мактуб оид ба камбудиҳоям дар мақола ё дигар маводҳои фиристодаам ба почта омадааст. Ниҳоят баъд аз пурра кушода шудани мактубҳо мушаххас мешуд, ки эроди устод дар хусуси чӣ ҳаст ё супориши навбатиашон нисбат ба кори таҳқиқотиам аз чӣ иборат аст. Ҳамин тавр ман баъд аз хондани супоришҳои устод хотирҷамъ шуда, аз пайи ислоҳи онҳо ва таҳқиқи корҳои боқимондаи илмиам мешудам. Ҳамин роҳнамоӣ ва сахтгирии устод буд, ки ман пеш аз муҳлати муқарраршуда рисолаи илмиамро навишта аз муҳокимаҳои кафедраву факулта гузаштам.
Ба ҷойи охирсухан
Ҳаёт худ як мактабе ҳаст, ки дар давоми он шахс дарси зиндагиро меомӯзад. Дар ин мактаб, ки ҳам фарогири пастиҳо ва ҳам баландиҳост, инсон на ҳамеша роҳи дуруст ва манфиатнокро интихоб мекунад. Аз ин рӯ, шахс муҳтоҷи роҳнамо ва ҳидоятгаре мегардад, то ки роҳи ояндаашро бе мушкил паси сар намояд. Албатта, дар ҷодаи таҳсил ҳамаи устодони ман бароям роҳнамо ва хайрхоҳ мебошанд, ки ман ҳамеша барои машварату ҳидоятҳояшон аз онҳо миннатдорам. Аммо дар симои устод Ҷовид Муқим, ки роҳбари кори илмиам мебошанд, ман на танҳо устоди роҳнаморо мебинам, балки як дӯстеро мебинам, ки дар лаҳзаҳои душвор маро дастгирӣ мекунанд, як падареро мебинам, ки дар лаҳзаҳои пурпечутоби зиндагӣ ба ман маслиҳат медиҳанд ва ниҳоят як шахсеро мебинам, ки ҳамеша аз хурсандии ман меболаду аз ғамгинии ман ранҷур мешавад. Пас бошад, ки Худованд ба чунин устоди ғамхору меҳрубон садсолаҳои дигари ҳаётро ҳадя намояд, то натиҷаи заҳматҳову меҳрубониҳои худро барои шогирдон бинад ва шогирдон бо ӯ ва ӯ бо шогирдонаш ифтихор кунанд.
Инак, устоди соҳибэтироми мо қадам ба 60 мениҳанд. 60-е, ки устод бо шаст ба он қадам ниҳодаанд, бошад, ки бо чунин шаст боз 60 соли дигари умрро низ тай кунанд ва ниҳоли умрашон ҳамеша сарсабзу қаламашон бурро бошад!
ЧАРОҒБАДАСТИ ШАБИ ЗУЛМОТ
Бобоҷон Меҳтоҷиён,
коргардон
Ёд дорам дар донишгоҳ охирин бор басти дуюм дарси устод Ҷовид Муқим доштем. Ҳама ҳамкурсон вақтшуморӣ мекардем, то кай дарси устод мешуда бошад? Зеро устод дар дарсҳои худ дӯст, роҳбалад, маслиҳатгар ва омӯзгори меҳрубон буданд.
Донишгоҳро ҳар чӣ буд, хатм кардам. Пушти партаи донишҷӯйӣ сар аз панҷ сол орзу мекардам, ки чун устод зиндадил ва донои кори худ бошам.
Ягона маконе ки барои мо фазои донишҷӯйиро медод, маҳфили рӯзноманигории “Анис” буд. Дар ин маҳфил кори рӯзноманигории донишҷӯёни факултет, ки дар ВАО фаъолият доштанд, муҳокима мегарадид. Тули ду соли баъд аз хатми донишгоҳ дар шуъбаи барномаҳои хабарии ТВ “Синамо” кор кардам. Ёдам нест, ки хабару гузоришамро дар ин маҳфил баррасӣ накарда бошанд.
Ба Киностудияи “Тоҷикфилм” ба кор омадам ва нахӯстин филми ҳунарии кӯтоҳамро, ки гурӯҳи эҷодӣ ҳатто надида буд, аъзои маҳфили “Анис” баъд аз тамошо муҳокима намуданд. Воқеан, маҳфил макони оинакориест, ки камтаҷрибагӣ ва камбудии худро аз чаҳору чил ҷиҳат дида метавонӣ.
Эҷодкор дили ҳассос дорад. Ҳар бархурде дар ҷомеа ба ӯ таъсир мегузорад. Гоҳо мақсаду маром миёни талотуми рӯзгор дастнорас мешаванд. Сардаргумӣ, дудилагӣ, гузари замон ҳар дам туро зи мақсад боз медорад. Чунон зулмоте пеши хирадро фаро мегирад, ки ҷуз сиёҳӣ чизе дида намешавад. Дар он зулмот аз дур чароғе ба сӯят меояд. Пири хирад, ки он чароғи маънавӣ ба даст дорад, роҳнамоят мешавад.
Одатан ҳар гоҳ ки шахс аз муҳити эҷодӣ дур мегардад, қалбаш зангор мегирад ва дарахти эҷодаш оҳиста-оҳиста пажмурда мешавад. Ӯ ниёз ба касе дорад, ки зангори қалбашро бо маслиҳату роҳнамоӣ поккорӣ намояд, то дубора барои сабзидан қад алам кунад. Ҳамеша, ки ба факултет биоям, суроғи пири хирад мегирам. Бо ӯ аз кору зиндагии худ мегӯям ва дар сардаргумиҳои худ маслиҳат мепурсам. Пири хирад ҳамеша аз таҷриба дурӯстии корро бароям мегӯяд. Ҳар гоҳ ки мушкили эҷодӣ домангирам шавад, роҳнамоям аст. Гоҳо ҳарфҳои сахти оғушта ба шаҳд мегӯяд. Баъд аз суҳбату машварат эсос мекунӣ, ки аз ҳазорхонаи мушкилӣ раҳидаӣ.
Ҳамеша муроди ман ин аст, ки дар офаридани филмҳои аз лиҳози буҷет калонҳаҷм, дар қатори ҳунармандони номӣ, пири хирад паҳлуям бошад ва аз донишу таҷрибаи ин марди азиз ҷасорат ва баҳра бардорам. Қиссаҳои навиштаашро филм бигирам.
Рӯзноманигорӣ бароям қудрат ва филмофрӣ бароям зиндагӣ аст. Мекӯшам барои амалӣ кардани муроди офаридани ғояҳо ва руъёҳои филмофарӣ ба устоди шариф, ки диди баландӣ коргардонӣ доранд, шогирдона дар хизмат бошам. Орзумандам, ки рӯйи пардаи сафеди бонуфузтарин киноҷашнвораҳои байналмиллалӣ чун Канн, Оскар, Берлин ва ғ, бо чандин забон бихонам: “Коргардон ва таҳиягар Ҷовид Муқим”.
Ҳусайн Маҳмудов,
рӯзноманигор
Ман ва ҳамсабақонам аз устодони номдору варзидаи журналистикаи тоҷик тимсоли Иброҳим Усмонов, Асаддуло Саъдулоев ва Абдусаттор Нуравлиев дарс нагирифтаем. Шояд яке аз омилҳое, ки насли мо дар майдони журналистика фаъолияти густураву аёне надорад ҳамин бошад, ки аз мактаби ин бузургон нагузаштааст. Аммо аз ҷониби дигар, устодони шоистае монанди Баҳриддин Камолиддинов, Мурод Муродӣ ва Қироншоҳ Шарифзода ба мо илм омӯхтаанд.
Устод Ҷовид Муқим — устоди номдори журналистикаи муосир аз зумраи ҳамин устодон аст. Хидмате, ки устод Ҷовид Муқим дар арсаи илму адабиёт ва кори рӯноманигорӣ кардааст, номи ӯро ҳамчун эҷодкори серпаҳлу маҳбубу машҳур сохтааст.
Номи Ҷовид Муқимро замони мактабхонӣ шунида будам. Вақте ки муҳассили Маркази “Рушди истеъдодҳо”-и Сарраёсати маорифи шаҳри Душанбе будам ва аз риштаи забон ва адабиёти тоҷик омӯзиши иловагӣ мегирифтам. Омӯзгори мо зани донишманду ботаҷриба Гулсара Саидова, ҳамсабақи донишгоҳии устод Ҷовид Муқим буд. Дар радифи китобҳои муаллима асарҳои нависанда Ҷовид Муқим “Ишқи мӯйсафед” ва “Вақте мард мегиряд” бо соядасти муаллиф маҳфуз буданд. Ҳар гоҳ сухан аз он китобҳо мерафт, муаллима мегуфт, ки муаалифи ин асарҳо ҳамсабақи ман аст ва аёйми донишҷӯйӣ инсони вораставу фархеҳтае буд.
Замоне ки донишҷӯ шудам, бо профессор Ҷовид Муқим ошно гардидам ва фаҳмидам, ки ҳамсабақи муаллимаи ман эшон будааст. Аммо дар мавриди муаллима бо устод ҳеҷ гоҳ суҳбате надоштем.
Нахустин шиносоиро бо устод Ҷовид Муқим хуб дар хотир дорам. Баъди сипарӣ шудани ду рӯзи аввали таҳсил дар донишгоҳ ҳайати омӯзгорони кафедраи журналистикаи байналхалқӣ, ки гурӯҳи мо тобеи он буд, бо мо ҷамъомаде оростанд. Мудири кафедра Сангин Гулов як-як устодонро муаррифӣ карда, дар ин радиф аз хислату хӯ ва заҳматҳои илмиашон ёдовар шуд. Канортар аз ҳама, дар тарафи чап марди қоматбаланди тануманде, ки риши сафеди мураттаб ва дар тан куртаи нимостини обиранг дошт, менишаст. Навбат ба муаррифии ӯ расид ва мудир ӯро муаррифӣ кард: “Профессор Ҷовид Муқим”. Ягона профессор дар он ҳайати устодон Ҷовид Муқим буд.
Аввалин пурсише, ки устод Ҷовид Муқим дар он маҷлис аз мо кард, ин буд: “Кӣ шеър менависад?” Ман, ки то он дам барои худам чанд мисраи номавзуне иншо намуда будам, бо умеди пайомади хуби пурсиши эшон қатори чанде аз ҳамсабақонам даст боло кардам. Устод аввал табассум карду сипас бо ҷиддияти ба худ хос: “Журналистика шоирӣ нест. Ин ҷо эҳсосро як тараф гузоред. Журналистика комилан чизи дигар аст…”. Сипас маълум шуд, ки устод эҳсосу назокати шоиронаро дар равиши кори рӯзноманигорӣ хуш надорад. Боре як шеъри ман дар нашрияи донишгоҳ чоп шуд ва профессор гуфт, ки журналистикаи тоҷик боз як журналисти дигарро аз даст дод. Аммо ман аҳёнан дарк мекардам, ки устод шеъри баландро хуш дорад ва боре ба муносибате китоби ашъори Шаҳриёрро ба устод ҳадя карда будам.
Хуб дар хотир дорам, ки пеш аз оростани аввалин мусоҳибаам ҷуръат намуда, назди устод даромадам, то тавсияҳояшро бигирам. Мебоист бо Ҳаёт Неъмати Самарқандӣ суҳбат ороям. Ба утоқи кафедра рафтам. Устод дар назди мизи кориаш рост истода, дафтару қаламашро дар ҷузвдони пӯштиаш мегузошт. Аз ин ҳолат аён буд, ки куҷое мешитофт. Ман ҳам беистиҳола вориди утоқ шудам. Салом додам ва арзамро баён кардам. Устод маро зуд аз назар гузаронду ба кораш идома дод. Ман пиндоштам, ки шояд ба арзи ман намерасад ва вақташро ба ин хоҳиши ман сарф намекунад. Чизҳои лозимаро ба ҷузвдонаш гузошта, даҳони онро баст ва ба курсӣ нишаста, ба ман низ таклифи дар рӯ ба рӯяш нишастан кард. Сипас қоғазеро, ки дар он суолҳои тартибдодаамро навишта будам, наздаш гузоштам. Устод аз назар гузаронду гуфт: “Бубин! Суолҳоят аз рӯйи мавзӯъ ва мазмун номураттабанд. Ин ишколро дуруст кун ва ба мусоҳибат аз номи ман салом расон…”. Ин аваллин дарси устод барои ман буд ва аз он хеле фараҳманд будам.
Баъдан устод маро ба шогирдӣ пазируфт. Танҳо дар соли охири таҳсил ба мо дарс мегуфт. Ва ҳамеша афсӯс мехӯрд, ки ба шумо аз соли аввал дарс надодам. Ин ормон низ дар дили ман ҳамеша буд, ки устод пайваста ба мо дарс бигӯянд. Мо ба дарсҳои устод Ҷовид Муқим аз ҳар дарси дигар ҷиддитар таваҷҷуҳ мекардем. Ин ҳам на ба далели он, ки устод марди сахтгире буд. Далеле ҷуз ҷолибият надошт.
Ағлаби мо, донишҷӯён ҷавҳари аслии ихтисосамонро дар раванди омӯзиши дарси устод Ҷовид Муқим омӯхтем. Чаҳор назарияи журналистика, худтанзимкунӣ, худсонсурӣ, иқтисоди матбуот, расонаҳои ҷамъиятӣ ва амсоли ин мафҳумҳоро, ки то он дам ҳамеша мешунидему таъриф мекардем, дар аснои дарсҳои профессор ба моҳияташон сарфаҳм рафтем.
Замони донишҷӯйӣ ман корманди рӯзномаи кӯдакон ва наврасони Тоҷикистон — “Анбоз” будам ва дар аснои кор бо қаламкашони номдори расонаҳои кишвар монанди Абдураҳмон Раҳмонов, Манижа Қурбонова, Рустам Назир ва Мавҷуда Соҳибназарова ошно шудам, ки ҳама аз ҳамсабақони устод Ҷовид Муқим буданд ва ҳар куҷо таърифи устодро мекарданд ва ҳурматашро ба ҷо меоварданд.
Ҷовид Муқим як шахсияти серпуҳлуст. Журналист, олим, нависанда ва фаротар аз ҳама як инсони комил. Барои ман, ки саодати бузурге даст доду замоне дар мақоми шогирдии устод будам, Ҷовид Муқим бештар як чеҳраи илмист. Устод аз таҷрибаи журналистикаи хориҷӣ хуб огаҳ аст. Ҷараёнҳои нави журналистикаро хуб омӯхтааст. Дар заминаи омӯзиши журналистикаи байналхалқӣ ба кишварҳои хориҷ сафарҳое намудаву бо чеҳраҳои саршиноси расонаҳои ғарбӣ дидор кардааст ва таълифоти арзишманде монанди “Сиёсат ва ҷанги иттилоотӣ”, “Мақоми жанрҳо дар Радиои Озодӣ”, “Радио “Свобода”: ложь и правда”, “Радиои Би-Би-Си: дирӯз ва имрӯз”, “Журналистикаи мултимедиавӣ” ва ғайра иншо кардааст.
Ин ҷо мебояд дар мавриди маҳфили инфиродии Ҷовид Муқим бигӯям. “Анис” маҳфили доимамалкунандаи профессор Ҷовид Муқим дар факултети журналистика мебошад. Ҳоло мешавад гуфт, ки худи ин маҳфил як мактаби бузурги ҳунариеро мемонад, ки аз домонаш журналистони номдоре баромадаанд. Бо ному осори журналистони хориҷ тимсоли Михаил Колтсов, Юлиан Семёнов ва дигарон маҳз дар маҳфили “Анис” ошно шудам.
Замоне ки ман ба хобгоҳи донишҷӯён мерафтам, суҳбати дӯстони ман сари осори Ҷовид Муқим буд. Насри Ҷовид Муқим насрест, ки талаботи бештаре дорад. Мизони андеша низ миёни хонандагон нисбат ба насри Ҷовид Муқим баробар нест. Аммо гузашта аз ин баҳсҳо образҳои офаридаи нависанда типӣ мебошад. Дар мавриди он, ки мегӯянд хонандагони насри Ҷовид Муқим бештар ҷавононанд, бояд зикр кард, ки рӯҳияи ин осор бештарин таъсирро рӯйи ҷавонон, ки таҷориби ками зиндагӣ доранд, мегузорад.
Номи Ҷовид Муқим чун нависанда камтар матраҳ шудааст. Ин ҳам ба далели фаъолияти илмӣ ва омӯзгории эшон аст. Осори устод, ки аслан дар шакли ҳикоя ва повест эҷод шудааст, баёнгари масоили иҷтимоист. Ҷовид Муқим аз зиндагии оддӣ бо нигоҳи дақиқ ва амиқ менависад. Монанди дигар эҷодкорон Ҷовид Муқим низ дар насри худ олами ботинии худро халқ кардааст. Шояд ба ин далел бошад, ки бештари хонандагон дар симои устод қаҳрамонони осори ӯро мебинанд.
Дар бораи роҳбари илмии худ, профессор Ҷовид Муқим зиёд гуфтаву навиштаам. Қиссае низ зери унвони “Профессор” низ навиштаам, ки қаҳрамонаш устод Ҷовид Муқим аст ва аз ҷониби эшон низ баҳои хуберо сазовор шуд. Устод Ҷовид Муқим пеш аз ҳама як шахсияти вораста аст. Ин ворастагӣ дар муносибат, кор, дӯстӣ ва муқаддамтар аз ҳама дар андешаи устод зоҳир мегардад. Бузургии омӯзгор дар он аст, ки ӯ инсон месозад ва ин амалро устод Ҷовид Муқим бо зеҳни рӯшан ва дониши фарох анҷом медиҳад. Ҳеҷ гоҳ шоҳиди он набудам, ки устод миёни шогирдон тафриқа гузорад. Бо ҳама муносибати озоду инсонӣ дорад. Бо устод метавон дар ҳар хусус суҳбат кард ва тавсия гирифт. Ӯ дар суҳбат бо назардошти синну сол марз намегузорад.
Дигар хусусияти устод, ки дар ман низ мавҷуд аст, муҳаббат ба синамо аст. Устод аз таърихи синамо хуб огоҳ аст, шоҳкорҳои синамои ҷаҳонро дидааст ва дар ҳар ҷашнвораи синамоӣ бо аксбардори худ ҳозир мешавад.
Аз устод ҳамеша ҳамин насиҳат дар хотирам монда, ки мегуфт: “Бузургтарин хизмат барои халқу миллат ин аст, ки шумо вазифаи худро софдилона анҷом диҳед”. Устод Ҷовид Муқим, ки мадюни заҳматҳояш ҳастам, хоксортарин қаҳрамони зиндагии ман ва аз ғаниматҳои рӯзгори мо шогирдон аст.
Дар ҳошияи 60-умин солгарди таваллуди устод барояш тансиҳатӣ ва комёбӣ дорам. Худованд сояи устодро аз сари мо шогирдон кам нагардонад.
Москав, охири соли 2020
магистранти курси дуюми факултаи журналистикаи ДМТ
Тарс чанд намуд мешавад намедонам, аммо ба мисле, ки рашки сафеду ҳасади сафед мегӯянд, тарси ман ҳам аз устод Ҷовид Муқим сафед аст. Чун нафарони махсусро дар рӯзҳои махсус ба некӣ ёд мекунанд, ман ҳам аз ҳамон тарсҳои сафедам ба шумо нақл мекунам.
Тарси аввал: баҳо
Агарчӣ дар замони фаъолияти Маркази миллии тестӣ ман донишҷӯи факултети журналистика шудам, аммо метавонам бигӯям, ки аз ҷумлаи тасодуфиҳо набудам. Шавқи журналистшавӣ буд, ки дар ҳафтаи аввали дарсӣ як-як дари кафедраҳоро кушода, ба ҳар муаллиме, ки аз пешам мебаромад «Ассалому алейкум, ман Ҳафизуллоҳ, журналистшавӣ омадам…» мегуфтам.
Аммо як мушкили калон ва ба назари худам ҳалнашаванда буд: ба кафедраи журналистикаи байналхалқӣ, ки шӯъбаи худамон ба ҳисоб мерафт, бо тарс медаромадам. Дилхоҳ нафар агар дари кафедраи моро кушояд аввалин нафаре, ки мебинад устод Ҷовид Муқим буда, аввалин касе, ки «ҳа, барои чӣ омадӣ, кӣ даркор?» гуфта мепурсад боз ҳам муаллим Ҷовид Муқим аст. Баъзан мешавад, ки ҳатто муаллимон бо устод ором суҳбат карда наметавонанд.
Қисса кӯтоҳ, вақт бисёр тез гузашт. Курси якумӣ ба охир расиду курси сонӣ оғоз ёфт. Дар ин муддат ман ҳамроҳи устодон (ҳам дарсдиҳанда ва ҳам дарснадиҳанда) аз наздик шинос шудам. Аммо ҳеҷ ҳеҷ одат накардам ба кафедраи худамон рафтанро.
Охири нимсолаи якум шуд. Моро зарур омад, ки пеш аз имтиҳонот кори курсӣ ҳимоя кунем. Устоди ман дотсент Суҳроби Мирзоалӣ буд ва мо якҷо дар мавзӯи “Таҳия ва пахши мавод барои агентиҳои иттилоотӣ” кор кардем. То андозае даркорӣ заҳмат накашидем, аммо фурсати супоридани кор расид.
Рӯзи ҳимоя роҳбарам ва устодон Бахтиёр Қутбуддинов, ва Ҷамолиддин Яқубов пас аз саволу ҷавоби кутоҳ болои корам имзо монданд. Имзоҳои қаторро дида, хурсанд шудам ва корамро ба лабаранти кафедра доданӣ будам, ки ногаҳ муаллим Ҷовид Муқим ба кафедра даромада, гуфтанд:
— Имзои ман даркор нест?
— Даркор аст, — гуфт устод Бахтиёр Қутбиддинов.
Муаллим чанде кори 27 саҳифагиямро варақ заданду як-ду савол доданд. Агарчи ба саволҳояшон пурра ҷавоб надода бошам ҳам, ҳис карданд, ки корро касе ба ман нанавиштааст ва ба қавле меҳнати худам аст. Сипас, ба роҳбари илмиам нигоҳ карда, гуфтанд:
— Суҳроб, Тоҳировро баҳои чанд мондӣ?
— Баҳои ин нафар “4”,- гуфтанд роҳбарам.
— Чӣ хел “4”, ин худаш навиштааст. Баҳояшро “5” мон.
Ҳамин тавр баҳои “4” ба “5” табдил ёфт ва тарси ман аз муаллим Ҷовид Муқим камтар шуд.
Тарси дуюм: савол
Пас аз оне ки бо устодони факултет шинос шудаму онҳо ҳам каму беш номамро ҳам набошад, чеҳраамро ҳамчун донишҷӯи хира мешинохтагӣ шуданд, дар ман як одати намедонам хуб ё бад гӯям пайдо шуд. Ҳар шаб дар хона барои ҳар муаллим савол тайёр мекардам ва ҳаррӯзи дарсӣ дар танаффусҳо ҳамин ки муаллими даркориро медидам даррав савол медодам. “Мо бояд кадом китобҳоро хонем?” “Аз ҳама журналисти зӯри мо кист?” “Шумо кадом газетаҳоро мехонед?” “Шумо дар матбуот, телевизион ё радио фаъолият намекунед, пас чаро дар факултети журналистика дарс медиҳед?” “Барои чӣ аз донишҷӯён зиёде, ки дар факултет таҳсил мекунанд журналист кам мебарояд?”…
Бо ҳамин минвол қариб, ки саволе бе ҷавоб намемонд. Устодон дар кафедраву роҳраво, кӯчаву ошхона ба ҳама саволҳои ман ҷавоб мегуфтанд. Баъдан фикр кардам, ки ҳаррӯз ба муаллимони муайян савол дода истодаам, агар ба устодони то ин вақт саволнадода савол омода кунаму аз онҳо пурсам, кори хуб мешавад. Аввалин нафаре, ки ба ёдам омад муаллим Ҷовид Муқим буд. Хеле фикр кардам. Чанд савол пайдо шуд, аммо ба қавле суст буданд ва ба профессор додани онҳо аз рӯйи одобу мантиқ набуд. Шаби аввал бе натиҷа гузашт. Шаби дуввум ҳам. Шаби саввум ҳам…
Намедонам чанд рӯз баъд ҳамкурсам Дилмурод, ки шогирди устод буд, пас аз дарс дар роҳрави факултет аз ман пурсид:
— Ту кӯшиши памфлетнависиро дорӣ, оё памфлетҳои устод Ҷовид Муқимро хондаӣ?
Ман чизе ҷавоб надодам ва тарафи кафедра давидам. Аз сабабе, ки танаффуси панҷум буд аз ҳама аудиторияҳо донишҷӯён баромада, дар роҳрав тараддуди хонаравӣ доштанд. Ман, ки тарафи кафедра медавидам дар роҳрави тангу тори факултет китфам ба чанд донишҷӯ бархурд ва илоҷе карда ба назди устод расидам. Ҳамон лаҳза тарсам гум шуд ва аз муаллим пурсидам:
— Устод, ман мехоҳам памфлет нависам ва илтимос китоби памфлетҳоятонро барои хондан ба ман диҳед…
— Ман ҳоло памфлетҳоямро китоб накардаам,- устод инро гуфта ба курсияшон нишастанд ва дар варақчае чизе навиштанд. Пасон аз ҷояшон хестанд ва давом доданд — хондан хоҳӣ мана суроғаи блоги ман, даромада хон.
Ҳамин тавр ман дар баробари дигарон ба устод ҳам савол додам ва тарси ман аз муаллим Ҷовид Муқим камтар шуд.
Тарси саввум: “Анис”
Хушбахтона, бо ташаббуси муаллим Ҷовид Муқим имрӯз дар факултети журналистика маҳфили “Анис” фаъол аст, ки бешак метавон гуфт беҳтарин донишҷӯён аъзояш ҳастанд. Роҳбари маҳфил нафаронеро ҷамъ кардааст, ки гапи мегуфтанӣ, диди интиқодӣ ва қалами сабзу тар доранд.
Агарчи ман то курси сеюмӣ бо чанде аз матбуоти фаъол ҳамкории наздик доштам ва дар маҷаллаи “Хорпуштак” расман кор мекардам, ягон маротиба ба маҳфили “Анис” нарафта будам, зеро тавре чанд бор дар боло гуфтам аз муаллим Ҷовид Муқим метарсидам. Як рӯз ҳамкурсонам Дилмурод, Далер ва Нилуфар, ки аъзои фаъоли маҳфил буданд, аз ман маводи чопшудаамро талаб карданд. Онҳо ба хушҳолӣ гуфтанд, ки дар маҳфили оянда матолиби туро якҷоя баррасӣ мекунем. Ман, ки аз роҳбари маҳфил метарсидам, корро чанде кашол додам ва билохира маводи маро гирифтанд, хонданд, дар маҳфил баррасӣ карданд, танқид шунидам, таърифам карданд, устод назарашонро гуфтанд…
Аз ҳамон вақт ба фикре ҳастам, ки факултети мо дар баробари камбудиҳои бисёр маҳфили “Анис” дорад ва “Анис” бе шубҳа пуркунандаи бисёр холигиҳост. Маҳфилест, ки ба донишҷӯён имкони навиштану сухан гуфтанро медиҳад. “Анис” майдонест, ки рақобатро ба миён меорад. Камтарин кӯшишҳои як донишҷӯро қадр мекунад. Имкони худсозӣ медиҳад. Қаламҳоро тез мекунад. Шуълаи умедро дар дили ҳар раҳнаварди роҳҳои каҷу килеби журналистика меафрӯзад. Ишқ медиҳад. Мавқеъ медиҳад. Реклама мекунад… Ва тасаввур кунед, ин ҳамаро як нафар мекунад, ки ному насабаш Ҷовид Муқим аст.
Пас аз фаҳмидани ин ҳама аъзои маҳфил шудам, бо қадри имкон иштирок мекунам ва тарси ман аз муаллим Ҷовид Муқим камтар шуд.
Тарси чаҳорум: дарс
Мо курси чорум шудем. Нимсолаи аввал тамом шуд. Ба фикре будем, ки нимсолаи баъдӣ аз пушти таҷрибаомӯзӣ ва корҳои таҳқиқиамон мешавем, аммо пеш аз имтиҳонот устод Шукруллоев Беҳрӯз хабар доданд, ки ду моҳи нимсолаи дуюм ҳам дарс мехонем. Ҳамин тавр нимсолаи дуюм оғоз шуд ва дар ҷадвали дарсӣ ду дарс ба мо гузошта буданд, ки яке аз онҳоро устод Ҷовид Муқим мегузаштанд.
Рости гап, ман ҳоло ҳам аз муаллим Ҷовид Муқим метарсидам. Аввалин маротибае, ки дарсаш даромадам, каме таърифам кард, аммо вақте ки ҷавоби саволашро надонистам хеле ҷангам намуд.
Қисса кутоҳ. Ман чӣ тавр дарсгузарӣ ва дарсро фаҳмондани устодро намегӯям. Танҳо мегӯям, ки озодӣ, ободӣ, танқид, таъриф, муаллим, журналистика, журналист, дарс, вақт, матлаб, ишқ, мавқеъ… ва дигар мафҳумҳоро аз дарси думоҳаи муаллим Ҷовид Муқим омӯхтам.
Ва донистам, ки кӣ бояд муаллим шавад, кӣ дилсӯзу роҳнамо аст…
Ва донистам, ки муаллим ба ояндаи мо беаҳамият нестанд…
Ва донистам, ки устод хубии ҳамаи моро мехоҳанд…
Ва донистам, ки агар дар дилхоҳ факултет ҳадди ақал 5 муаллиме ба монанди устод бошад, он ҷо ҳамеша шуълае фурузон мемонад…
Ва донистам, ки бо будани ин гуна муаллимон дили ҷомеа пур аст ва ҷавононро ояндаи миллат мегӯянд…
Ва донистам, ки имсолу солҳои баъд барои будани чунинҳо шукр бояд кард…
Ҳамин тавр ман дар баробари ҳазорон донишҷӯи факултети журналистика дар дарси устод нишаста, аз он кас чизе гирифтам ва тарси ман аз муаллим Ҷовид Муқим камтар шуд.
Тарси панҷум: мусоҳиба
Ман ҳанӯз аз курси дуюмӣ навиштанро дар қолаби мусоҳиба оғоз карда будам ва то курси чорумӣ чанде мусоҳибаҳои хому аз рӯи ҳавас кардаам бо шахсиятҳои маъруф дар матбуоти фаъол, хоса ҳафтаномаи “Фараж” ба нашр насида буданд. Тавре дар боло ишора кардам мо дар курси охир мебоист моҳҳои февралу март, ки ба нимсолаи дуюм рост меомаданд, дарс хонем. Чун одат аз моҳи феврал ба ҷустуҷӯи қаҳрамоне шудам, ки бо ӯ тавонам дар арафаи Рӯзи матбуот суҳбати калоне дошта бошам.
Пас аз чанде даводаву маслиҳатпурсӣ устод Маҳмудҷон Усмонов тавсия доданд, ки бо муаллим Ҷовид Муқим суҳбат кунам. Аз маслиҳати устод бисёр хурсанд шудам ва яке аз рӯзҳои дарсӣ аз ниятам муаллимро огаҳ кардам.
Қаҳрамон барои суҳбат кардан розӣ шуд. Ман тайёрӣ дидам. Саволҳоям омода шуданд. Замону макони суҳбатро аниқ кардем. Аммо ман метарсидам, зеро бо устод гапи одиро гуфтан бароям ин қадар мушкил буд, куҷо истад мусоҳиба кардан. Тарс зиёд мешуд. Ҳаяҷон ғалаба мекард. Яъне бо нафаре, ки дар бораи мусоҳиба китоб навиштааст, мусоҳибаҳои нашрияҳоро таҳлил мекунад ва ба болои ин ҳама боз аз ӯ кам-кам тарс дорӣ, суҳбат кардан осон нест.
Вақти муайян ҳамроҳ баъди дарс ба кафедра омадем ва ман диктофонамро фаъол карда, саволҳоямро як-як додам. Ба ҳамааш ҷавоб гирифтам. Муаллим гоҳе механдиданд, гоҳе ҷиддӣ мешуданд, гоҳе асабӣ шуда, ҷангам мекарданд, гоҳе хурсанд шуда, бо шавқ ба саволам ҷавоб мегуфтанд ва гоҳе хомӯш мемонданд.
Дар ҳамон суҳбати қариб яксоата бисёр чизҳоро дар бораи мусоҳиба оростан омӯхтам. Ҳар хатое, ки мекардам даррав муаллим “хато кардӣ”, “ ин тавр намешавад”, “ин хел дуруст нест” мегуфтанд. Ман ба ҷуз қабул кардани эродҳо дигар чизе намегуфтам, зеро гуфтаҳояшон дуруст буданд.
Суҳбати мо дар “Фараж” нашр шуд. Ман хурсанд будам, ки бо муаллим Ҷовид Муқим мусоҳиба кардам. Устод хурсанд шуданд, ки суханони гуфтаашонро сармуҳаррир устод Фазлиддин Асозода бе таҳриф чоп кардаанд.
Ҳамин тавр ман дар баробари чанде аз журналистон аз устод мусоҳибаи калон гирифтам ва тарси ман аз муаллим Ҷовид Муқим камтар шуд.
Тарси шашум: зодрӯз
Акнун омадем ба ҷое, ки аз ҳама зиёд метарсам. Аз табрику муборакбод гуфтани муаллим Ҷовид Муқим. Зеро фикр мекунам, ки ман ҳамеша дар вақти табрик намудани наздике бисёр душворӣ мекашам ва сабаби инро намедонам.
60- солагиатон муборак, муаллим Ҷовид Муқим!
Бинед, ҳамин тавр ман ҳам дар баробари дигарон зодрӯзи устодро табрик гуфтам ва ва тарси ман аз муаллим Ҷовид Муқим камтар шуд.
ассистенти кафедраи телевизион
ва радиошунавонии ДМТ
Шиносоӣ бо устод
Устод Ҷовид Муқимро ҳанўз аз даврони донишҷўиям мешиносам. Шиносоӣ бо устод дар аудиторияи 221 (ҳоло маҷлисгоҳи нав) сурат гирифт. Устод ба гурўҳи мо аз фанни «ВАО-и муосири хориҷа» дар курси 3-юм (соли 2012) дарс гуфтанд. Аз донишҷўёни курсҳои болоӣ дар васфи устод зиёд шунида будем. Ҳангоме ки устод ба мо дарс доданд, воқеан ҳам, он ҳама таърифу тавсифе, ки дар ҳақашон гуфтаанд, рост баромад. Устодро як шахси хоксору самимӣ, донишманду адолатхоҳ, ҳалиму меҳрубон шинохтем.
Дарси устод
Устод Ҷовид Муқим аз ҷумлаи он устодоне мебошанд, ки нисбат ба худ серталаб буда, ба дарс муносибати ҷиддӣ дорад. Пайваста дар вақти муайяншуда ва ҳатто аз он пештар ба дарс ҳозир мешаванд. Боре мо надидаем, ки устод ба дарс дер карда бошанд. Дарсҳои устод бо шавқу завқи хос мегузарад. Зеро ҳамеша ба дарс бо тайёрии хуб меоянд. Дар дарсҳояшон ҳамеша аз тахтаи электронӣ истифода менамоянд ва ин аз он дарак медиҳад, ки устоди мо аз техникаи замонавӣ хуб огоҳанд. Усули дарсдиҳии устод ба ҳама писанд меояд. Он кас кўшиш менамоянд, ки ҳамаи донишҷўёнро дар дарс фаъол гардонанд. Аз уҳдаи ин низ ба хубӣ мебароянд.
Дар курси 4-ум устод боз ба мо аз фанни «Проблемаҳои актуалии замон ва журналистика» дарс гуфтаанд. Ба дарсҳои устод Ҷовид Муқим ҳамеша бо тайёрӣ меомадем. Чӣ тавр гузаштани 90 дақиқаи дарсро ҳис намекардем, чунки дарс бисёр ҷолибу шавқманд мегузашт. Гоҳ-гоҳе дар рафти дарс шухӣ низ мекарданд. Аммо бештари вақт мо устодро бо симои ҷиддӣ медидем. Дар байни ҳамкурсон нафароне буданд, ки баъзан вақт бетайёрӣ ба дарс меомаданд. Дар ин ҳолат устод асабӣ мешуданд, вале зуд қаҳрашонро фурў нишонда метавонистанд. Пайваста талқин мекарданд, ки сермутолиа ва дар ҷустуҷўи маълумотҳои нав ба нав бошем. Ҳамеша мегуфтанд, ки ҳангоми фаъолият дар расонаҳои хориҷӣ манфиати миллиро дар мадди аввал гузоред. Чунки расонаҳои хориҷӣ ба воситаи шумо ҳадафҳои худро пиёда месозанд. Устод Ҷовид Муқим ҳама вақт мо, донишҷўёнро роҳнамоӣ мекарданд. Ба ҳар як саволи мо ҳатман ҷавоб медоданд ва мо аз посухи он кас қонеъ мегардидем.
Ҳунарманд ҳар куҷо бувад сарфароз…
Тобистони соли 2019 буд, раиси бюрои иттифоқи касабаи факултет устод Суҳроби Мирзоалӣ ҷамъи ҳамкоронро якрўза ба истироҳатгоҳи Зимчруд даъват намуданд. Ҳангоме ки ба он ҷо ҳозир шудем, устодон Ҷовид Муқим, Дўстмурод Бобоев (рўҳашон шод бод), Аъзамҷон Азимовро саргарми кор дидем. Ҳар яки ин устодон хўрок мепўхтанд. Дастпўхти ҳамаашон болаззат буд, аммо маззаи «дамлама»-и пўхтаи устод Ҷовид Муқим хотирмон буд. Дуруст аст, ки мегўянд «Барои як мард чил ҳунар кам аст». Мо аз ҳунари аскбардории устод огоҳ будем, вале аз ҳунари ошпазиаш на. Устоди мо ҳунари таббохӣ низ доштааст. Машғулияти дигаре, ки устод хеле меписандад, ин сайру сайёҳат дар табиат ва аксбардорӣ аз мавзеъҳои диданбоб мебошад.
Илмат ба амал чу ёр гардад…
Муҳаммадӣ Муқимов (Ҷовид Муқим) шогирди мактаби илмии профессори зиндаёд Асадулло Саъдуллоев мебошанд. Устод соли 1997 ба ҳайси муҳаққиқи кафедраи телевизион ва радиошунавонӣ пазируфта шуда, зери роҳбарии профессор А. Саъдуллоев дар мавзўи «Таърихи пайдоиш ва рушди Радиои «Озодӣ» рисолаи номзадӣ ва 28 декабри соли 2006 дар мавзўи «Воқеияти Тоҷикистони соҳибистиқлол ва проблемаҳои инъикоси он дар ВАО-и хориҷӣ» рисолаи докториашонро дифоъ кардаанд.
Дар тўли фаъолияти илмиву омўзгории худ профессор Ҷовид Муқим зиёда аз 11 китоби илмиву публитсистӣ ва дастури таълимӣ таълиф намудаанд, ки барои муҳаққиқони ҷавон, журналистон ва донишҷўёни факултети журналистика ҳамчун маводи лозимӣ истифода мегарданд.
Китобҳои илмии устод аз қабили «Мақоми жанрҳо дар Радиои «Озодӣ»» (2000), «Ҳақиқат ва дуруғ» (2000), «Радио «Свобода»: ложь и правда» (2005), «Радиои Би-Би- Си: дирўз ва имрўз» (2006), «Сиёсат ва ҷанги итттилоотӣ» (2006 ), «Гендер ва журналистика» (2006), «Матбуоти тоҷик ва масоили гендерӣ» (2007), «Таърихи журналистикаи кишварҳои хориҷӣ» (2011 бо ҳаммуаллифӣ), «Мусоҳиба ва техникаи таҳияи он» (2013), «Буҷаи давлатӣ ва журналистика» (2015), «Журналистикаи чандрасонаӣ» (2019) чоп шудаанд, ки барои соҳаи журналистика ва илми журналистика истифодаи ин китобҳо ба муфид аст.
Устод Ҷовид Муқим дар баробари китобҳои илмӣ ва мақолаҳои илмиву оммавӣ, инчунин китобҳои бадеӣ низ таълиф намудаанд. Аз ҷумла, «Вақте мард мегиряд» (2007), «Ишқи деромада» (2008), «Ишқи муйсафед» (2012), «Қасос» (2013) ва «Хиёнат» (2015). Ногуфта намонад, ки асарҳои бадеии устод дар мавзўъҳои доғи рўз навишта шуда, то имрўз вижагии худро гум накардаанд. Устоди мо узви Иттиҳоди журналистони Тоҷикистон ва узви Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон мебошанд.
Соли 2020 устод ба унвони Алочии маориф ва илми Тоҷикистон сарфароз гардиданд.
Ҷовид Муқим берун аз Тоҷикистон дар чандин кишварҳои дигар аз қабили ИМА, Чехия, Шветсия коромўзӣ намуда, ҳамчунин дар шаҳрҳои Маскав, Алмато, Бишкек дар семенару конфронсҳои журналистӣ иштирок намудаанд. Маврид ба ёдоварист, ки устоди мо маҳфили инфиродии журналистони ҷавон «Анис»-ро роҳандозӣ менамояд, ки ин маҳфил дар омода кардани журналистони ҷавон кумак мерасонад.
Бе пир марав, ки…
Замоне устоди азизи мо худ шогирди мактаби профессор Асадулло Саъдуллоев буданд. Имрўз чунон ки мушоҳида мекунем, устод Ҷовид Муқим мактаби илмиии худро доранд. Профессор Ҷ. Муқим бо маслиҳату роҳнамоиҳояш дар самти илм шогирдони зиёдро тарбия карда, саҳми худро дар пешрафти илми тоҷик гузоштаанд. Зери роҳбарии профессор Ҷовид Муқим аспирантону унвонҷўён аз ҷумла Насруллоҳи Искандарӣ, Абдулғании Сано, Хуршед Сафаров, Али Ризои Талхобӣ, Обид Саидзода, Фарзона Мирзоева, Фарзона Исмоилова рисолаи номзадиашонро дифоъ карда, Муҳсин Ризоӣ, Манижа Баҳромзода, Зуҳриддин Умаров, Шодмон Холов дар навбатанд.
Устоди азизи мо ба синни мубораки 60 қадам мегузоранд. Пеш аз ҳама ба устод саломатӣ, хушбахтӣ ва муваффақиятҳои беназирро дар кору зиндагиашон орзумандем.
УСТОДРО МАН ДЕР ШИНОХТАМ
Мафтуна Худоиева,
рӯзноманигор
Орзу доштам, ки ба мо дарс нагӯяд
Мо инсонҳо ҳангоми дидани кас дар маротибаи якум аввал ба намуди зоҳирии инсон диққат медиҳем. Чун мулоқоту муносибат идома кардан гирифт, чеҳраи ботинии инсон барямон рӯшан мешавад. Аммо, бо вуҷуди ин, мо дар бораи нафаре, ки намешиносем, баъзе хулосаҳо мебарорем. Ҳамин тавр, баъзан “марворид”- и ҷилодор ва шахси ҳақиқиву дилсӯз дар паси пардаи ношинос пинҳон мемонад.
Устод Ҷовид Муқим низ шахсе буданд, ки аз нигоҳи аввал ман эшонро ҳамчун шахси ҷиддӣ, бадхашм ва хеле асабонӣ мепиндоштам. Ва ончунон орзу мекардам, ки ин устод ба мо дарс нагўяд. Зеро ҳеҷ ба худ қабул карда наметавонистам, ки аз ин устод донише, маҳорате, малакаи касбие омўхта метавонам. Доим кӯшиш мекардам, ки дар долони факултет ё кафедра бо ин устод рӯ ба рӯ нашавам. Агарчӣ ў ба ман гапи дағале нагуфта буд, боре ҳам маро наранҷонида буд ва ҳатто шояд маро намешинохт. Аз ҳайбати сиёсати ў ман сахт метарсидам. Дидор бо ў бароям нохушоянд буд. Ин ҳама нороҳатиҳо барои ман бо айби устод Ҷовид Муқим набуд, балки мани ҷавони камтаҷрибаи соле пештар аз паси партаи мактаби кӯҳистон ба Душанбе омада ба шинохти инсонҳо ва ҷавҳари инсонии фардҳо малака надоштам.
Бори аввал бо устод дар роҳрави донишгоҳ, пас аз дарс ҳамсуҳбат шудам. Он вақт ман дар курси 2-юм мехондам. Аҷибаш ин буд, ки то ҳол шинохти ман дар бораи устод дигар нашуда буд ва ҳеҷ фикри бо устод ҳамсуҳбат шуданро надоштам. Аммо аз рӯйи одоб бошад ё чизи дигар ба устод бо тарс салом додам. Фикр мекардам устод низ ба ман мисли дигар устодон салом мегӯянду мераванд.
Бояд бигӯям, ки устод аввалин шахсе буданд, ки бо ман дар роҳ доир ба дарсҳоям пурсиданд ва ба тарзи шухиомез маро “Меҳрнигор” гуфта, бо овозхони шинохта баробар карданд ва гуфтанд, ки ӯ садои хоси худро дорад. Ту ҳам бояд дар журналистика садои хоси худро дошта бошӣ. Аз ин лаҳза ҳамаи фикрҳои ман нисбат ба устод ба куллӣ дигар шуданд. Ва хислати хоксории устодро дар ин рӯз кашф кардам.
Дилзусӯзу раҳмдил
Баъдан дар курси чорум устод ба мо дарс гуфтанд. Дар рафти дарсҳо боз бештару бештар бо устод шинос шудем ва чизи аз ҳама муҳиме, ки дар ин давра фаҳмидам нисбат ба донишҷӯ ғамхор будани устод буд. Ҳар дарс кӯшиш мекарданд чизи нав ва ҷолибро омӯзонанд. Ҳато лаҳзае низ шуда буд, ки бо декани факултет барои дар маҷлисгоҳ дарс гузаштан баҳс намуда буданд. Чун барои дарс гузаштан ба мо тахтаи электронӣ лозим буд.
Чун дар рафти дарсҳо аҳамият медодам, устод Ҷовид Муқим донишҷўро водор мекард, ки ба умқи мавзўъ сарфаҳам равад, донишҷў шунавандаи дарси ў набуда, сарфаҳмравандаи мавзўи дарс бошад.
Пас аз чанд моҳе, ки сабақи устодро гирифтам, фаҳмидам, ки ғазабу асабонияти ў ифодаи муҳаббаташ ба ҳамон донишҷўёне будааст, ки хондан мехоҳанду талоши соҳибкасб шуданро доранд. Аслан Ҷовид Муқим ба нафаре, ки танбал асту ба риштаи журналисттика тасодуфан ворид шудааст, мегӯяд: “Агар худи шумо журналист шуданро нахохед, касе наметавонад аз шумо журналист созад. Агар хоҳиш бошад, ҳама чизро омӯхтан мумкин аст”.
Шахсан ман аз сахтгириҳои ў чунон хаста шуда будам, ки ҳар рўзе, ки дарсаш мешуд, мехостам бемор шаваму ба дарсаш наравам. Зеро Ҷовид Муқим аз дигар устодон бо он фарқ мекунад, ки нафарони шавқманди журналистикаро аз ғалбери санҷишҳояш мегузаронад. Чун донишҷў аз назария ба амалия гузашт, пасон мефаҳмад, дарк мекунад, ки мақсади Ҷовид Муқим чисту ҷабри ў меҳри падар аст.
Баъди ҳамаи ин ман фаҳмидам, ки бешуурона ба устод аз шинохти худ баҳо додаам. Акнун, ки ба фаъолият пардохтаму бо мушкилиҳои кори эҷодӣ қариб ҳар рўз рў ба рў мегардам, ончунон мехоҳам, дар дарсҳои устод Ҷовид Муқим паси парта нишинаму оид ба фаъолияти амалӣ ба ў суолҳо диҳам.
То ин дам агар аз ҳар нафаре шунавам, ки хатмкардаи факултаи журналистика аст, ҳатман аз ў пурсон мешавам, ки устод Ҷовид Муқим ба шумо дарс гуфтааст? Ва то ин дам аққалан як нафареро пайдо карда натавонистам, ки гўяд, Ҷовид инсони дағал аст. Аз ин лиҳоз пеши устоде, ки воқеан ҳам аз бетаҷрибагии худ дар рўзҳои аввал баҳояш медодам, дар хиҷолатам. Чун имрўз донистам, аз имлову садову симо касбияти журналисти ҳирфаиро муайян мекардаанд, на шахсияташро. Ва устод Ҷовид Муқим, ки таҷрибаи тўлонии кор дар радиоро доштанд, баландии садояшон ҳам таъсири ҳамон будааст. Акнун имрўз, ки худро шинохтам, устодро метавонам гўям, ки шахсияти Ҷовид Муқим баландар аз касбияташ будааст ва баландии шахсият касбияти ўро боло кардаасту муҳаббати ўро дар дили шогирдон афзунтар.
60-содагиатон муборак бошад, устоди азиз!
Оре устод шахсест, ки шогирдро ба роҳи рост, равона мекунад. Ҷовид Муқим аз зумраи ҳамин устодоне аст, ки шогирдонашро мисли фарзандаш тарбия намуда барои сайқал додани илмашон кӯшиш менамояд, то ки шогирд дар оянда роҳи худро ёфта тавонад.
Солҳои донишҷӯйӣ, вақте ки мо дар курси сеюм мехондем (2007-2008) устод ба мо аз фанни “ВАО-и муосири хориҷӣ” дарс мегуфтанд. Профессор Ҷовид Муқим кӯшиш менамуданд, ки диққати донишҷӯйро ба дарс ҷалб намуда, чунон мавзӯъро содда мефаҳмонданд, ки мо майлу рағбатамон нисбати дарс зиёд мешуд. Чунон, ки Абулқосими Фирдавсӣ гуфтааст:
Ба дониш бувад мардро обрӯй,
Ба бедонишӣ то тавонӣ, мапӯй.
Оре солҳо гузаштанду мо бо устод ҳамкор шудем ва акнун пайваста, маслиҳату машварати устод ба мо шогирдон ҳамеша дастрас аст. Вақте ки дар тренинги устод иштирок намудем, он бениҳоят замонавӣ, интерактивӣ мегузашт ва мо худамонро озод ҳис менамудем. Зеро устод машғулиятро бо баҳсу мунозира ҷамъбаст мекарданд.
Муаллими азиз, Ҷовид Муқим! Шуморо ба ин санаи мубораки умратон таҳният гуфта, хоҳони бахту саодат ва хушрӯзиву саломатиатон ҳастам. Бигзор, хуршеди толеатон партавафишон ва баҳори умратон бехазон боқӣ монад…
Хушо, хуршеди умрат ҷовидон бошад,
Сари болои ту то Каҳкашон бошад.
ҲАМЕША ҶОВИДОН БОШЕД
Маҳина Яқубова
Моҳи сентябр соли 2014, вақте ки дар кафедраи журналистикаи байналхалқии факултети журналистика ба ҳайси лаборант ба кор омадам, устод Ҷовид Муқим дари кафедраро кушоданд бо як чеҳраи ҷиддӣ ба тарафи ман нигаристанд. Ман аз тарс аз ҷоям ҷаста хестам ва ҳайрон ба устод Ҷовид Муқим салом додам ва ба дил гуфтам ин кас, ки бошанд?
Баъд аз устод Сӯҳроби Мирзоалӣ фаҳмидам, ки ин кас профессори кафедраи мо будаанд.
Вақте профессор Ҷовид Муҷим ба дарс меомаданд, аввал ба кафедра даромада бо чеҳраи кушода бо табассуми малеҳ “имрӯз хушрӯй шудӣ” гуфта, сухани хуш мезаданд. Шӯхиҳои устод бисёр мазмундор буд.
Рӯзе ман дар кафедара китоби Дейл Карнегиро мутолиа карда истода будам, яке назарашон ба ин китоб афтиду гуфт, ту китобҳои бадеии маро мутолиа намудаӣ? Ман хомӯш истодам: устод китобҳояшонро аз қабили “Қасос”, “Ишқи мӯйсафед”, “Хиёнат”тӯҳфа намуданд. Вақте ки ман ин китобҳоро мехондам дар назарам филми детективӣ вонамуд мешуд.
Солҳо гузаштанду ман ҳоло дар кафедраи матбуот ҳамчун асситент фаъолият карда истодаам. Мавзӯи ман ба жанри мусоҳиба тааллуқ дорад, китоби устод “Мусоҳиба ва техникаи таҳияи он” бештари ҳолат ба ман кӯмак мерасонад.
Профессор Ҷовид Муқим соли ҷорӣ ба мо, муаллимони факултет аз такмили ихтисос дарс гузаштанд. Дар рафти дарс проблемаҳои замони муосирро баррасӣ карда, чӣ тавр аз ин ҳолати глобалӣ баромаданро омӯзонданд.
Устод ҳамеша бо як ҳиссиёт, энергия ба дониҷӯён дарс мегӯянд ва тренинг мегузаронанд, ки на ҳар як устод ин гуна маҳорат дорад.
Зиндаву ҷовид монд ҳар ки накӯном зист,
К—аз ақибаш зикри хайр зинда кунад номро.
60-солагиатон муборак устоди арҷманд ва ҳамеша сарбаланду хонаобод бошед!
УСТОДИ ЯКРӮЮ САХТГИР
Заррина Собирова,
унвонҷўи ДМТ
Моҳи феврали соли 2018, вақте ки ба кафедраи журналистикаи байналхалқӣ ба ҳайси лаборант ба кор омадам, муҳит бароям тамоман бегона буд. Ҳеҷ яке аз аҳли кафедраро намешинохтам. Бинобар ин, тарзи гуфтор, муомила ва муносибаташон баъзан сахт мерасид… Хусусан, тарзи сухани профессори кафедра устод Ҷовид Муқим, агар шумо он касро пештар надида ё ҳамсуҳбат нашуда бошед, мисли он аст, ки гӯё шуморо сарзаниш мекарда бошанд. Аммо ин тавр нест. Устод Ҷовид Муқим инсони покзамир, адолатдӯст, ғамхор ва нисбат ба омӯзиши шогирдон ниҳоят сахтгир мебошанд. Гапро ба рӯятон мегӯянд, меранҷед ё ҳарфашон ба шумо маъқул мешавад, ё не барои устод камтар аҳамият дорад. Ин гувоҳи он аст, ки устод Ҷовид Муқим инсони якрӯянд. Ва, албатта аз хислатҳои бадмедидаашон дурӯягиву дурӯғгӯист. Ман инро дар давоми се соли бо эшон ҳамкор будан мушоҳида кардам.
Устод баробари он ки нисбат ба шогирдонашон сахтгир ҳастанд, инчунин худ низ бисёр пуркору меҳнатианд. Бо тақозои вазифа, ҳар вақте, ки ба устод занг мезанам, он касро сари мизи корӣ дармеёбам. Албатта, қадри вақтро ҳамон нафаре беҳтар медонад, ки меҳнатдӯст асту бо ҷиддият ба кор машғул мебошад ва ҳар сонияро дурусту самаранок истифода мебарад. Устод Ҷовид Муқим ана ҳамин гуна шахси бонизом ва дар истифодаи вақт ҳассосанд.
Илова бар ин, ба монанди профессор Ҷовид Муқим устоди дақиқкор кам андар кам ёфт мешавад. Зеро устод ҳеҷ гоҳ, ҳатто дақиқае ҳам ба дарсашон дер намемонанд. Дарсҳои устод Ҷовид Муқим ба магистрантон одатан дар кафедра баргузор мешавад. Азбаски бештари вақт ҳангоми дарсгузарии устод соати кории ман ҳам ҳаст, он гоҳ дар кафедра пушти мизи корӣ ва компютер нишаста, ба корҳои худ машғул мешавам. Дар он ҳангом, агар дилхоҳ нафар ҳам ҳузур дошта бошад, ҷаззобият ва усули хоси дарсгузарии профессор Ҷовид Муқим ҳатман диққаташро ҷалб месозад. Наметавонед, дар он асно аз кори худ фориғ шуда, ба ҳарфи устод гӯш надиҳед. Чаро ки дарсҳои устод танҳо маҳдуд ба лексияашон нест, дар ҷараёни дарсашон шумо аз бисёр чизҳои дигари рӯзмарра воқиф мегардед. Ба гуфтаи дигар, чашму зеҳни шумо дар бораи рӯйдодҳои ҷомеа кушода мешавад. Мефаҳмед, ки дар гирду атроф чиҳо шуда истодааст, бояд чӣ мешуд ва мавқеи шумо ҳамчун фарди ҷомеа бояд чӣ гуна бошад. Аз ин лиҳоз кӯшиш мекардам, ки ба дарсҳои устод Ҷовид Муқим иштирок намоям. Инро дида, устод шӯхиомез мегӯянд: «Ба дарсҳо иштирок намуда, охир ту низ журналист мешавӣ…». Воқеан ҳам, мани филолог аз дарсҳои устод журналистикаро омӯхта истодаам.
Устод бо шогирдонашон доим дар робита ҳастанд. Донишҷӯёнеро, ки таҳти роҳбариашон ба таҳқиқ машғул мешаванд, доимо занг мезананд ё аз тариқи почтаи электронӣ суроғ карда меистанд. Коре, ки баръакс бояд ҳар шогирд анҷом диҳад. Яъне, аслан бояд шогирд устодро суроғ кунад. Аммо устод Ҷовид Муқим чунин нестанд. Донишҳояшонро дареғ намедоранд. Кӯшиш мекунанд, шумо чизе омӯзед. Вақте ки доир ба масъалаҳои хеле сода маълумот надоштани донишҷӯёнро мебинанд, бисёр аламашон мекунад. “Шумо вақтатонро дар куҷо гузаронидед? Оё ба шумо дар ин хусус чизе нагуфтанд, магар?”- гуфта мепурсанд аз донишҷӯёни ноогоҳ.
Борҳо шудааст, ки устод ба кафедра даромада пурсидаанд, ки фалон шогирдашон наомадааст ё ӯро суроғ накардааст? Чун мегӯем, ки не касе наомад, бисёр озурда мешаванд. Зеро мехоҳанд, ки шогирдон низ фаъол ва пайваста дар ҷустуҷӯ бошанд. Шогирдонашон мегӯянд, ки дар аввал гумон мекунед, ки бо устод кор кардан душвор аст. Вале ҳамин ки ба тарзи корашон шинос шудеду сарфаҳм рафтед, бароятон хеле осон мегардад. Чаро ки аксар вақт устод худашон маводи даркориро ёфта ё ба почтаатон равон мекунанд ва ё раҳнамоӣ менамоянд, ки аз фалон ҷо пайдо карда гиред.
Вақте ки мушоҳидаҳои худ ва маълумоти дар бораи устод аз шогирдонашон шунидаро ба ҳам оварда, мебинам, пеши назар симои як нафар устоди якрӯ, сахтгиру серталаб ва ҳақиқатбаёну адолатдӯст ҷилвагар мешавад. Бале, барҳақ якрӯву сахтгир аст профессор Ҷовид Муқим.
Баҳори шастуми умр муборак устоди арҷманд Ҷовид Муқим! Илоҳо ҳамеша саломату сарбаланд бошед!
ПРОФЕССОР САРЗАНИШ НАКАРДААНД?
Мирсаид Сатториён,
муҳаррири шабакаи “Садои Душанбе” – и
Радиои Тоҷикистон
Ҳар донишҷӯе, ки масъулияти роҳбарӣ ба кори илмиаш (корҳои курсӣ, хатм, номзадӣ ва амсоли ин) бар уҳдаи Ҷовид Муқим гузошта шудааст, ҳатман ҳини ворид шудан аз дари кафедра аз коргузори он Зарина Собирова мепурсанд: — Профессор маро сарзаниш накардаанд? Зеро устод ҳамеша дар суроғи шогирдони танбалаш аст. Дигаронро ҳам таҳрик медиҳад, ки ҳар чӣ зудтар рисолаашонро нависанд.
Воқеан, Ҷовид Муқим аз шумори он нафаронест, ки ҳам дар назария ва ҳам амалияи журналистикаву эҷод пешгом аст. Матолиби публитсистӣ, памфлетҳои ҷолиб, қиссаҳои ҳаётӣ, ки рангу намод ва шамоли тозагӣ доранд, дар осори ӯ падидаи дигар аст, ба вежа дар шароит ва замоне, ки теъдоди эҷодгарони памфлет ангуштшуморанд.
“Анис”, ки маҳфили инфиродии ӯст ва замоне ҳам котибиашро бар уҳда доштам, устодро бештар ба ман шинос кард. Дарёфтам, ки дар ҳақиқат аз дилсӯзони соҳа аст. Ҳар як маҳфил аз қаблӣ беҳтару хубтар мегузарад ва бад – ин васила донишҷӯён ҳам таҳлилу нақду баррасиро меомӯзанду ҳам дар самти амалӣ таҷриба меандӯзанд. Мактаби хосест ин маҳил, ки умри анқариб 14 – сола дорад.
Шурӯъ аз соли аввали таҳсил маро ба шогирдӣ пазируфт в зери назару роҳбарии устод нашрияи англисии “The Canberra Times” — и Австралияро пажӯҳиш мекунам. Бо роҳнамоиву дастгириҳои эшон як матлабам низ дар ин нашрияи бонуффуз ба табъ расид.
Дар соли хатми донишгоҳ, яъне курси 4 – ум устод ба мо роҷеъ ба ВАО – и муосири хориҷӣ дарс мегузаранд. Ҳар дарсашон таровату лаззати дигар дорад. Воқеан, аз беҳтарин методҳои тадрис истифода мекунанд, ки нишонрасанду ҳушмандкунанда.
Ба жанрҳои детективӣ таваҷҷуҳ доранд ва “Қасос” — у “Хиёнат” ҳам аз ин қибол асарҳоянд. Бисёр мехонанд, биср менигоранд ва пурмазмуну хонданиву дархӯр. Дар баррасии мушкилоти ҷомеа низ бо пешниҳодҳои судманди худ саҳмгузорӣ менамоянд.
Устод дар зиндагӣ ва эҷод бароям намунаи пайравианд ва итихор менамоям, ки зери роҳбрии ӯ пажӯҳиш мебарам. Мавлуд муборак, устод. Сиҳатӣ ҳамеша ёратон бод.
ПАДАР, БАРОЯТ УМРИ ҶОВИДОНА МЕХОҲАМ
Каюмарс Муқимӣ
Аз он ки падарҷонам тасмими чопи китобро гирифтанд, дар фикри навиштани чизе дар бораи падарам шудам. Дар мавриди заҳматҳо ва меҳнатҳояшон ва дар бораи он ки чи фароғате бо падар дорем, хотираҳо нависам. Ҳар лаҳзаҳои ширин пеши назар ҷилвагар мешаванд. Яке аз дигаре ҷолибтару фармӯшношуданист…
Соли 2020 барои тамоми мардуми дунё соли бехосият буд. Ковид – 19 ҳамаро саргардон намуд. Агарчи баъзеҳо аз ин беморӣ ранҷ надиданд, вале хонаводаи мо бо гирифторшавӣ аз ин беморӣ сахт азоб кашид. Падарҷонам бемор шуданд. Рӯи бистар беҳолу бемадор мехобиданд. Ман ҳам бемор шуда будам, аммо аз бемории падар бештар метарсидам. Зеро амаки духтурам баъди ҳар дидорбинӣ аз хонаамон бо чеҳраи хавотиролуд берун мешуд. Паси дар омада, нолишҳои падарро гӯш мекардам ва ман низ хавотир аз ояндаи падар мешудам. Падарам шифо ёфтанд ва ба дарду марг ғалаба намуданд. Ин ғалабаи падарҷонам, ғалабаи аҳли хонадонамон буд.
Ман хушбахту хушҳол будам, аз он ки дуюмбора падари болои сарам, соябони рӯзгорамон шифо ёфт. Вале бо ин ҳама пирӯзиҳо падарҷонам падари худро аз даст доданд. Падарам бепадар шуданд. Ин ғами гаронест, ки падарҷонам дар бардошти он хеле сабуранд. Падарам аслан ғамгин буданашонро ба дигарон нишон намедиҳанд. Аз вафоти дӯсти наздикашон амаки Дӯстмурод ҳам сахт ғамгин буданд, вале сир бой намедоданд. Боре бо ҳасрат худ ба худ мегуфтанд, ки ман ин ҳарфҳояшонро шунидам: «Эҳ Бобоев, ту ҳам рафтӣ. Афсӯс, ба ҷузъ азобу даводави зиндагӣ дигар чизе аз дунё надидӣ». Аз ин ҳарфҳояшон эҳсос намудам, ки падарҷонам барои дӯсташон сахт зиқ шудаанд ва шояд баъди чанд рӯзи ҷудоӣ хумори дӯсташон гирифт, ки чунин ҳасрат намуданд. Бо ин ҳама номаълумакак барои дӯсташон дар пинҳонӣ ғам мехӯрданд ва шояд ашк ҳам мерехтанд, вале ман гиряи падарамро надидаам (Илоҳо асло набинам!). Охир, падарҷонам мард ҳастанд ва ҳамин хел мард буданро ҳам ҳамеша ба ман таъкид мекунанд.
Аз даргузашти бобоям чанд рӯзе гузашта буд. Боре ба очаам гуфтам, ки мо бепадар зиста наметавонем, пас аз марги бобоям, падарам чи гуна метавонанд бе падар зиндагӣ кунанд? Очаам гуфтанд, ки он гунае, ки ман бе модар зиста истодаам. Ва нисиҳатам намуд, ки иззати падарро донам, эҳтиромаш намоям. Қадри падару модарро дар зиндагиашон бояд донем ва бо кори нек онҳоро шод созем. Модарам мегӯяд, ки «Падарат неъматест, ки баъди ин беморӣ Худованд дуюмбора ба мо баргардонд». Бале падарҷонам неъмати Илоҳист барои мо, фарзандон!
Дар бораи падарам суханҳои нек зиёд мешунавам. Падарамро дар кӯча боэҳтиром шогирдону дӯстонаш «устод» мегӯянд. Ман аз ин мефахрам, ки чунин падар ва такягоҳи боэътимод дорам. Бале, падарҷони муаллимам шогирдони зиёд доранд, ки исмашон дар газетаю маҷаллаҳо нашр мешаванд ва журналистони маъруф ҳам ҳастанд.
Падарҷонам маро бештар барои илм омӯхтан ва забондонӣ талқин менамоянд. Сахтгирӣ мекунанд. Ҳатто дар рӯзҳои таваллудам ба ман китоб тақдим менамоянд, ки дар аввал бароям ғайричашмдошт менамуд. Зеро аслан ман мошин ва ҳар гуна бозичаҳо, ба мисли лего, конструкторро дар зодрӯзам интизор мешудам. Китобҳо аҷоибу ғароиб буданд. Падарҷонам дар 7 – солагиам бароям китоби «Первая энциклопедия школьника»-ро туҳфа намуданд. Аз ин китоб барои худ бисёр чизҳои шавқоварро омӯхтам. Яъне, ҳар иқдоми падар дар мавриди омӯзиш бароям дунёи навро ҳадя менамояд.
Аз дарсҳои иловагии «Ёд гир!» забони англисиро меомӯзам. Падарам аз забономӯзиам розӣ аст ва ҳамеша тавсиф менамояд. Ман низ аз дастгириҳои падарҷонам болидарӯҳ мегардам.
Падарам сайругашт дар ҳавои кушодро дӯст медоранд. Тамошои табиати дилфиреб ва баромадан ба кӯҳҳо шуғли дӯстдоштаашон мебошад. Гоҳҳо мо аҳли хонаводаро низ дар ин сафарҳо ҳамроҳ мебаранд. Ҳар тобистон истироҳат дар Хоҷа Оби Гарм барои хонаводаи мо маъмулист. Бо фаро расидани рӯзҳои рухсатии падару модарам мо ба ин мавзеи зебою дилфиреб барои истироҳат меоем. Шоми ин ҷо хеле зебост. Падару модарам, ки рӯзи дароз аз пайи гирифтани табобат мераванд, ману Аноҳито дар ҳуҷра машғули мутолиаи китобҳои бадеӣ мешавем ё бо планшет бозӣ мекунем. Бегоҳ, ки шуд ба сайругашт мебароем. Дар ҳавои кушод нафас кашидан чӣ ҳаловати хуше дорад. Дар ин мавзеъ ҳар шом барои истироҳатгарон базм ороста мешавад, ки дар он сарояндагону ҳаҷвнигорон баромад мекунанд. Боре мо ҳам дар бораи Ватан шеър қироат намудем ва ровии базм китоби Хошим Гадо «Это для вас» — ро ба мо тақдим намуд. Вақте ин китобро ҳамроҳи хоҳарам варақгардон мекардем, номи падарҷонам ҳам дар он буд: «Джовид Муким». Хурсанд шудем ва тозон китобро ба назди модарам бурдем. Мо ҳама хушҳол шудем…
Дар баробари истироҳат дар Хоҷа Оби Гарм, «Чашмаи моҳиён», «Қалъаи Ҳисор», «Сумбула» ва «Хоҷасангхок» мавзеъҳои тамошобобеанд, ки падарҷонам моро барои дидани ин ҷойҳо бурдаанд.
Ин ҳама лаҳзаҳои нотакроре буданд, ки хӯшае аз ҳар гӯшаи олами хотиротам бо падарҷонам ҳастанд ва ёдовариашон намудам. Ҳар рӯзи зиндагиамон пур аз хотироти хушест, бо падарҷонам, ки наметавонам онро рӯи коғаз орам ва ҳанӯз барои баёни ҳамаи андешаҳоям дар мавриди падарҷонам дар умқи дилам мебошад.
Ҳар субҳи ман бо садои хуши падарҷонам оғоз меёбад: «Хез бачем, рӯз шуд. Аз дарс дер намонӣ». Ҳар шоми ман бо садои падарҷонам анҷом меёбад: «Барвақтар хоб кун, фардо боз дарс!» Бошад, ки дар ҳар рӯзу шоми дунёи ман садои падарҷонам танинандоз гардад! Бо оҳанги маслиҳату насиҳат ва роҳнамоӣ ба ояндаи нек! Зиҳӣ падарҷонам, 60 солу боз 60 солу 60-солаҳои дигар!!! МАВЛУД ХУЧАСТА БОД!!!
ПАДАР, ТУ ГАРМИИ ХОНАДОНӢ
Аноҳито Муқимӣ
«Падарҷонам, ман шуморо дўст медорам!!!». Дар оғози ин навиштаҳоям ин ҳарфҳоро бароятон мегўям ва дар интиҳо низ. Сидқан дўстатон медорам, бе ягон манфиату васила!
Соати кориатонро меҳисобам. Рўзе на кам аз 12 соат аст. Гоҳе аз ин ҳам зиёдтар. Медонам, ки ин ҳама меҳнату заҳматҳоят барои мост. Ба он хотир, ки зиндагии хуб дошта бошем, аз касе кам набошем. Озода пўшему осуда бошем.
Падарам маро низ сахт дўст медоранд. Медонам, ки духтари дўстдоштаи падар ҳастам. Хотираҳои зиёде бо падар дорам, зеро бештари вақти ману Каюмарс бо падар мегузарад. Мехоҳам лаҳзаеро аз он хотираҳо ёдовар шавам.
Боре модарам бо ҳамроҳии бародарам ба бозори «Корвон» барои харидани либосҳои зимистона рафтанд. Хеле дер карданд. Вақти хўрдани хўроки нисфирўзӣ наздик мешуд. Ман хеле гурусна мондам. Таом набуд, ки мо бо ҳам тановул кунем. Падарҷонам гуфтанд: «Духтарҷон, биё дукаса хўрок мепазем. Ҳам худамон мехўрем, ҳам акаату очат». Ман аз ин пешниҳоди падарам хурсанд шудам. Он лаҳзаҳо эҳсоси хубе доштам, чунки бори аввал буд, ки ман ба дегу табақ даст мезадаму «хўрок» мепухтам. Ману падарам тухмбирёни кабудидори тоҷикӣ пухтем. Бародараму модарам ҳам аз ин хўрок хўрданд ва аз маззаи хуби он тавсиф намуданд.
Истироҳат…
Аслан падарам дар моҳҳои гарми тобистон ба истироҳатгоҳ мераванд. Падарам, ки муаллиманд, рухсатиашон ба моҳҳои ҳамин фасли сол рост меояд. Албатта, барои мо хуш буд, ки ҳамроҳи падарам, аҳли оила ба истироҳатгоҳ равем. Мо асосан ба Хоҷа Оби Гарм меравем, чунки ин мавзеъ бештар ба падарам писанд мебошад. Мо ҳам ин маконро дўст доштаем. Кўҳҳои баланд, дарёчаи шўх ва ҳавои салқинаш аҷаб ҷоест, дилписанд. Махсусан, дар фасли гармо ба гуфтаи падараҷонам, мо аз шаҳри тасфон гурехта, он ҷо барои дамгирӣ меравем. Одатан падарам пеш аз истироҳатгоҳ рафтан аз бозори назди хонаамон меваҳои гуногун ва тарбузу харбуза мехаранд. Ва ҳар бегоҳ пас аз хўроки шом мо якҷоя ба лаби дарёчаи шўхе, ки аз дили кўҳ ҷорӣ мешуд, баромада, болои санге нишаста, аз зебогиҳои табиати ин макон ҳаловат мебарем. Баъдан, падарҷонам тарбуз ё харбузаеро бо корд тилим намуда, ба мо медоданд. Аҷаб маззае дошт, хўрдани он тарбузу харбуза дар лаби дарёчаи Мазор. Сипас, дастонро дар оби хунукаки дарёча мешустему гулу гиёҳҳои шифобахш чинда, поин нишеб мешудем. Ба ҳуҷраамон омада, кўфти роҳро дар рўи бистари тозаю покиза мебаровардем. Бо ҳамин шаб мешуду рўз ва 12 рўзи табобату истироҳат мегузашт.
Covid-19
Моҳи майи соли 2020 буд. Ман он вақт 7 сол доштам. Аз бемории коронавирус ҳама дар тарсу ҳарос буданд. Падару модарам ба мо ҳар замон шустани дастҳо ва пўшидани ниқобро таъкид менамуданд. Ростӣ, аз ҳамин тавсияҳо безор шуда будем. Бо ин ҳама падару модарам бемор шуданд. Каюмарс ҳам муддате касал шуд. Ман танҳо дар ҳуҷраи дигар мондам. Рўзҳои аввал бо хирсаку лўхтакҳо бозӣ кардам. Ниҳоят бо ин ҷисмҳои беҷон сухан гуфтан ба дилам зад. Нигаронӣ аз бемории падар доштам. Падарҷонам дар ҳолати вазнин бистарӣ буданд. Сухан гуфтан барояшон мушкил буд. Мадори аз ҷо хестан надоштанд. Ман ин ҳамаро аз паси дар назорат менамудам. Нолиши ҷонкоҳашон диламро реш – реш мекард. Вале аз тарси сироят наёфтан худро аз онҳо пинҳон менамудам, чунки амаки духтурам инро ҳар замон ба ман таъкид мекарданд.
Рўз аз рўз саломатии модарам хуб мешуд. Каюмарс ҳам аллакай сиҳат шуда буд, вале падарам ҳанўз ҳам рўи бистар мехобид. Аз сиҳат шудани модару бародар хушҳол мешудам ва мехостам, модараму бародарам ҳам хурсанд бошанд. Барои модарам театри хонаводагӣ баргузор кардам. Модарам бо нигаҳдошти фосила аз дур театри баргузоркардаамро тамошо мекарду шодӣ менамуд. Ба Каюмарс бозичаҳоямро додам ва ў бо онҳо бозӣ мекард. Аммо намедонистам, ки падарамро бо чӣ шод кунам. Дар ин фурсатҳо ба даргоҳи Худованд дуо мекардам, ки тезтар сиҳат шаванд.
Бо хуб шудани саломатии падарҷонам он кас моро ба тамошои кўҳҳо бурданд. Дар бораи Хоҷа Сангхок шунида будам, аммо он мавзеъро надида будам. Рўзе падарҷонам тасмим гирифт, то моро ба он макони тамошобоб барад. Аз нимаи шаб модарам барои ба он ҷо рафтан омодагӣ гирифт. Гўшт бирён кард, котлет пухт ва дигар хўрданиҳоро барои сафар тайёр намуд. Субҳи барвақт ба Хоҷасангхок роҳ пеш гирифтем. Ҳар қадар мошин аз қишлоқҷо дур мешуд, табиати дилфиреб моро бо худ дуртар мебурд. Аз тамошо сер намешудем. Ҳисси шодӣ вуҷудамонро гирифта буд. Ин хурсандиро дар чашми ҳар якемон дидан мумкин буд.
Аз дили кўҳҳои ин зиёратгоҳ оби соф ҷорӣ мешуд. Падарам аз шифобахшии ин обҳо бароямон қисса намуд. Аз чашмае, ки болотари кўҳ буд, ман нўшидам. Хеле бомазза буд. Оби газнок барин, вале ранге надошт. Падарҷонам гуфтанд, ки ин ба мисли ҳамон оби «Нарзан» аст, ки дар мағозаҳо мефурўшанд ва барои ҳазми хўрок муфид аст.
Тармаро дар он ҷо дидам, ки аз кўҳ ба поин нишеб шуда, роҳҳоро баста буд. Ману бародарам болои тарма баромадем ва моро падарҷонам акс гирифтанд. Аксҳои хотиравӣ, ки онро падарҷонам дар компутарашон маҳфуз кардаанд. Мавзеи зиёратгоҳи Хоҷасангхок бо табиати зебою нотакрораш ба мо хеле писанд омад. Ба назари ман он ҷо беҳтарин макони дилрабо дар дунё аст.
Баъди тамошою давутозамон болои сабзаҳо навруста сахт гурусна мондем ва тасмим гирифтем, то аз хўрокҳои омоданамудаи модарам ноништо кунем. Аҷаб лаззате доштанд он хўрданиҳо дар ҳавои кушод. Рўз ним шуда буд. Падарҷонам, гуфтанд, ки акнун бояд ба хона баргардем. Вале мо намехостем, аз ин мавзеи дилрабо дур шавем. Ночор савори мошин шудем. Мошин талу теппаҳоро пушти сар карда, қад – қади дарёи Варзоб равон шуд. Модарам хост, то лаҳзае дар лаби дарё нишаста, дам гирем. Падарам дарҳои мошинро кушоданд ва шамоли форами дарё сару рўи моро, ки аз даводав хаста шуда будем, гўё сила мекард. Хеле форам сила намуда, хобро меовард.
Хирсак…
Ҷашни зодрўзам барои ман беҳтарин рўзи шодию хурсандиам мебошад. 2 январ рўзи мавлудам аст. Падарҷонам чанд рўз пеш омодагӣ мегиранд, то ҷашни зодрўзам хуш гузарад. Туҳфаҳоро пешакӣ харида меорад ва дар куҷое аз чашми ман руст мекунад. Ман инро мефаҳмам, вале сир бой намедиҳам. Зеро медонам, ки хоҳ — нохоҳ он туҳфа аз они ман мешавад! Вале боре падарҷонам якбора 2 хирсак харида оварда, пинҳон карданд. Ман ҳайрон будам, ки барои чӣ дуто? Каюмарс чандон ба хирсак завқ надошт. Дуюмаш барои кӣ бошад? Ин савол маро то рўзи гирифтани туҳфа ором нагузошт. Баъдан ҳама маълум шуд. Он вақт духтархолаам Самия бо сабаби бемории модараш дар хонаи мо меистод. Падарҷонам ба хотири озурда нашудани дили Самия як хирсакро ба ӯ туҳфа карданд.
Хотираҳо зиёданд. Махсусан, барои ману бародарам, ки аксари вақти мо бо падарҷонам мегузарад, ҳар лаҳзаи хотираҳо бароямон фаромўшношуданист. Ва аз Худоҷонам талаб дорам, то ҳар рўзи мо пур аз хотира бо падарҷонам бошад. Боз мегўям: Дўстатон дорам, падарҷон!!!
ҶОВИД МУҚИМ: ЖУРНАЛИСТИ МАНСАБХОҲ ЖУРНАЛИСТ НЕСТ!
Профессор Ҷовид Муқим аз зумраи устодонест, ки забону қалбашон як аст. Аз пеш хушсуханиву дар пушт бадгӯи намекунад. Ҳар сухане, ки дорад ва гуфтанашро лозим медонад, бе ягон дудилагӣ дар рӯйи ҳамсуҳбаташ онро мегӯяд. Чун бисёр серкор ҳастанд барои як суҳбати ихтисосӣ анҷом додан чанд маротиба розӣ нашуданд, аммо аз сабабе, ки устод ба ояндаи нек, ба фардои хубтари журналистика ва насли нави журналистон итминон дорад, рӯзе вақт ҷудо карда, суҳбат кардем.
ГУФТОРИ АВВАЛ
«Онҳо аз мо нестанд»
Бисёр бад аст, вақте ки аз як ҳаво нафас мегирем, аммо аз он сӯ садое меояд: «Онҳо аз мо нестанд».
(Аз қайди роҳ)
— Таърифҳои зиёде ҳастанд, ки мафҳуми журналистро мефаҳмонанд. Мехостем бифаҳмем, ки профессор Ҷовид Муқим журналистро чӣ гуна таъриф медиҳад?
— Журналист нафарест, ки барои беҳбудии ҷомеа умрашро сарф карда, пайи ислоҳи камбудиҳои ҷойдошта мешавад ва манфиати миллиро аз манфиати шахсиаш боло мегузорад. На ҳар нафаре, ки барои пулкоркунӣ ба идораи ВАО меравад, журналисти асил аст. Ба қавли устоди шодравон, профессор Асадулло Саъдуллоев, «кормандони матбуот ва ё радиову телевизион зиёданд, вале журналисти ҳақиқӣ ангуштшумор».
— Чаро як қисми мардум журналистонро дӯст медоранду онҳоро истифода кардан мехоҳанд ва қисми дигар бошанд, онҳоро бад мебинанд?
— Пӯшида нест, аксари қудратмандон мехоҳанд, ки ВАО ва журналист ба онҳо хизмат карда, манфиатҳои ин тоифаро ҳимоя намояд. Дар баробари ин, ҳастанд нафароне, ки онҳоро бад мебинанд. Ва ҳатто дар мушкилоти ҷомеа журналистонро гунаҳкор медонанд. Гӯё журналистон мушкилотро расонаӣ намуда, дарди сар эҷод кардаанд. Ҳол он ки, мушкилотро журналистон ба вуҷуд наовардаанд, онҳо воқеиятро мегӯянд, то мушкилот ҳал гардад. Ба назари баъзе аз мансабдорон, агар мушкилот расонаӣ нашавад, пас ин мушкилот вуҷуд надорад. Магар метавон офтобро бо доман пӯшонид?! Мутаассифона, онҳо дар симои журналистони асилу ҳақгӯй душман мебинанд, вале тавсифгари тамаллуқкору чоплӯсро дӯст медоранд. Ҳол он ки, “дӯст гӯяд табарвор, душман гӯяд шакарвор”.
— Журналист кай метавонад пурра ба халқу ватан хизмат кунад?
— Ҳамон вақте ки побанди касе, гурӯҳе, ҳизбе, вазорате, ташкилоте набошад. Журналисти воқеӣ нафаре шуда метавонад, ки сидқан Худову Ватан дошта, ба манфиати миллӣ эҳтиром гузорад.
— Ҳанӯз чанд сол пеш Шумо аз вуҷуд надоштани ҳамрайъии касбӣ миёни журналистонамон шиква карда будед. Лутфан бигӯед, ки ҳоло ҳам ба ҳамон назар ҳастед?
— Бале. Дар Тоҷикистон ҳамрайъии касбӣ вуҷуд надорад. Аввалан, бояд гуфт, иқтисоди бозорӣ аст, ки миёни нашрияҳо рақобатро ба вуҷуд овардааст ва аз баста шудани нашрияи дигаре рақибон ба ҷойи ҳамрайъӣ, хурсанд мешаванд. Дуввум, дар мо созмони воқеӣ ва озоде нест, ки журналистонро ба ҳамрайъии касбӣ даъват кунад. Ин боис гаштааст, ки журалистон дар ҷомеа аз ҳама табақаи ҷабрдида ва камҳимояшаванда гарданд.
— Кор дар расонаҳои хориҷӣ барои журналистони мо хуб аст ё бад?
— Ҳам хубу ҳам бад. Хуб барои он ки расонаҳои хориҷие, ки имрӯз дар мо намояндагии худро доранд, ба журналистон маоши нисбатан хуб медиҳанд ва дар шароити имрӯз як журналист метавонад ҳадди ақал беқарз зиндагӣ кунад. Аммо тарафи манфии кор дар он аст, ки журналистони мо маҷбур мешаванд дар ҷойи аввал манфиати хоҷаҳои худро гузоранд.
— Оё дар журналистика метавон бо тақлид “ман”—и хешро ёфт?
— “Ман”-и худ аз навиштани «ман» ҳосил намешавад. Барои ин шабу рӯз бояд заҳмат кашид, то маҳбуби мардум гардӣ. Бо жожгӯиву тавсифи дурӯғин ва тақлидкорӣ ба нафаре наметавон гули сари сабад бошӣ. Мутаассифона, дар расонаҳои мо тавсифгарону тақлидкорон зиёд шудаанд. Тақлидкунандагон вақти худро сарфи кори беҳуда мекунанд ва онҳоро дар аслашон намешиносанд.
— Журналисти роҳгумзада метавонад роҳкушо бошад?
— Мумкин дар дигар соҳаҳо як роҳгумзада роҳкушои дигарон шавад. Бо он сабаб, ки дигарон хатои ӯро дида, онро такрор намекунанд, вале ба ҳеҷ ваҷҳ журналисти роҳгумкарда ситораи қутб буда наметавонад, зеро вай бо дурӯғгӯӣ ва рафтори ноҷояш пеши мардум беобрӯ шудааст. Барои роҳнамо будани журналист ӯ бояд поку бовиҷдон ва инсони намунавӣ бошад.
— Журналист ва вазифа, ин ду калима бо ҳам созиш карда метавонанд?
— Ман ба он назар ҳастам, ки журналисти асил ҳаргиз аз паси вазифа намегардад ва вазифахоҳу мансабталаб нест. Нафароне, ки вазифа гирифтанду гирифтанианд, мисли дигар мансабдоронанд, мактабу оини ҳамаи мансабхоҳон як аст. Онҳо аз тоифаи мо нестанд.
ГУФТОРИ ДУВВУМ
Сабзиши журналистика
Ба ҳеҷ ваҷҳ сабзидани ниҳолеро дар биёбони беоб наметавон дид.
Ба ҳеҷ ваҷҳ озодии нафареро дар зиндон наметавон дид.
Ба ҳеҷ ваҷҳ рушди журналистикаро бидуни озодӣ наметавон дид.
— Журналистика ва ҷомеа бе ҳам буда метавонанд?
— Набояд фаромӯш кард, ки журналистика як институти иҷтимоии ҷомеа аст ва он бе ҷомеа вуҷуд дошта наметавонад. Зеро журналистика талаботи иҷтимоии ҷомеаро баррасӣ ва инъикос мекунад. Аз ҷониби дигар, бе ҷомеа журналистика ҳам буда наметавонад. Барои ҳамин ҳам, инҳо бо ҳам алоқаманданд. Воқеан, ҷомеаи муосирро бе ВАО тасаввур кардан ғайриимкон аст. Барои он ки ҳамагон мехоҳанд иттилоъ гиранд. Иттилои саривақтӣ ва беғараз. Аммо, мутаассифона, на ҳамеша ва на дар ҳамаи кишварҳо журналистика рисолати асосии худро, ки пахши иттилои воқеӣ ва беғараз аст, иҷро карда истодааст. Ин аз он вобаста аст, ки рушди журналистика ба рушди ҷомеа иртиботи зиёд дорад. Агар давлат демокративу рушдкарда бошад, албатта, журналистика дар он кишвар рушд мекунад. Бояд дар хотир дошт, ки яке аз унсурҳои асосии ҷомеаи демократӣ вуҷуд доштани ВАО-и озод ва мустақил аст. Ва аз ҳамин меъёр баҳо медиҳанд, ки кишвар демократӣ аст ё не?
— Пешрафти журналистика аз чӣ вобаста аст?
— Рушди журналистикаи муосир аз омилҳои зиёде вобаста аст. Вале омили асосӣ сохти давлатдорӣ аст. Имрӯз вақте ки шумо ба ВАО-и кишварҳои рушдкарда таваҷҷуҳ мекунед, ба ҳамон кишварҳое, ки демократия дар сатҳи баланд қарор дорад, мебинед, ки журналистика ҳам пешрафта аст ва озодии баёну мустақилияти ВАО ба чашм мерасад. Дар кишваре, ки демократия нест ё он худкома аст, наметавон журналистикаи демократӣ ва озоду мустақилро интизор шуд. Наметавон аз журналистон ва ВАО пахши хабарҳои воқеӣ ва беғаразро талаб кард. Дар чунин кишварҳо ВАО олоти тарғиботи синфи ҳукмрон аст ва ба онҳо хизмат мекунад.
Мувофиқи назарияи “Либертарианӣ” мегӯянд, ки журналистика — ин «ҳукумати чорум» аст ва он метавонад ҳатто аз болои ҳукумат назорат барад. Албатта, ин ба кишварҳое дахл дорад, ки онҳо демократӣ ҳастанд. Яъне, дар ин давлатҳо демократия дар сатҳи баланд ва ба маънои аслиаш ҳукмрон аст. Лекин дар кишварҳои дигар ин ғайриимкон аст. Бояд гуфт, ки то ҳанӯз фаҳмиши давраи Шӯравӣ, ки ВАО ҳизбӣ буд, дар сари мансабдорон ва баъзе журналистони мо боқӣ мондааст. Онҳо ба назаре ҳастанд, ки ВАО бояд ба касе хизмат кунад: ба ҳукумат, ҳизб, гуруҳ, сармоядор, нафарони қудратманд… Аммо дар асл, чи тавре ки гуфтем, рисолати журналистика ҷамъоварӣ, таҳия ва пахши иттилои воқеӣ, беғараз ва саривақтӣ мебошад. Барои ҳамин ҳам, бояд журналисти асил ба касе хизмат накунад, озод бошад! Аз касе манфиатдор набошад, ба касе тобеъ нашавад. Вале дар шароити кунунӣ, ки журналистон тобеи қудратҳои гуногунанд ва ВАО ба тиҷорату таблиғот машғул аст, амалӣ гардидани ин принсип хеле мушкил аст.
ГУФТОРИ САВВУМ
Зуҳури фикрҳо
Вақте ки буғз дар дил ҷамъ шуд, бо қалам, бо садо, бо симо, бо ишора… ба берун мебарояд, ки онро ба таври дигар зуҳури фикрҳо гӯянд.
— Устод, Шумо дар факултаи журналистикаи ДМТ ба ҷуз дигар фанҳо, аз фанни “ВАО—и муосири хориҷӣ” дарс мегӯед. Лутфан, мегуфтед, ки умри нашрияҳои чопӣ чӣ қадар аст?
— Пайдоиши технологияи нави иттилоотиву иртиботӣ ба мардум дар интихоби расонаҳои иттилоотӣ имкони бештаре дод. Имрӯз аксаран ҷавонон барои дарёфти иттилоот ба шабакаҳои иҷтимоӣ муроҷиат мекунанд, ҳатто таваҷҷуҳ ба сомонаҳои интернетӣ камтар аст. Бояд гуфт, ки матбуоти чопӣ дар кишварҳои аврупоӣ ва Амрико нисбати 10 соли пеш маъруфияти худро аз даст дода истодааст. Зеро тиражи рӯзномаҳо кам шудааст. Аз соли 1996 аллакай дар Амрико расонаҳо ба пахш кардани маводи худ ба шакли электронӣ дар сомонаҳояшон шуруъ карда буданд. Имрӯз дар мо ҳам расонаҳо кӯшиш карда истодаанд, ки дар Интернет сомонаи худро дошта бошанду дар ҳама шабакаҳои иҷтимоӣ ва мессенҷерҳо саҳифаҳои худро ташкил кунанд, то сафи мухотабонашон зиёд гардад. Ин раванди табиӣ буда, аз он роҳи гурез нест. Аз ҷониби дигар, бо гароншавии нархи коғазу хидмати чоп қимати нашрияҳо боло рафта, муҳтавои он талаботи хонандаро қонеъ намегардонад. Ва хоҳем нахоҳем, нашрияҳои коғазӣ ба шакли имрӯза аз байн мераванд. Агар мо раванди тағйирёбии 10 соли охирро ба назар гирем, гуфта метавонем, ки дар даҳ соли оянда мумкин аст, ки расонаҳои чопӣ дигар хонандагони худро аз даст диҳанд ва оҳиста-оҳиста ба шакли имрӯза аз миён раванд. Ҳамин аст аст, ки ҳоло қисме аз расонаҳо матолиби худро дар платформаҳои гуногун пешниҳод мекунанд. Аз ҷумла, шакли барномаҳои телефонӣ дастрас аст ва хонандагон бе ягон мушкилӣ аз онҳо истифода карда метавонанд. Ин навгониҳо ба мо ҳам омада истодаанд ва ҳамон сомонаҳое, ки дар мо маъруфият доранд, замимаашонро дар “Pley Market” ва “App Store” ҷой кардаанд. Ин омилҳоро бояд моликони нашрияҳои чопӣ ба назар гирифта, огаҳ бошанд, ки мо дигар ҳеҷ гоҳ ба асри XX барнамегардем.
— Шумо сабабҳои пайдоиши журналистикаи шаҳрвандиро гуфта метавонед?
— Журналистикаи шаҳрвандӣ он вақте зуҳур кард, ки эътимоди мардум ба журналистикаи касбӣ коҳиш ёфт. Ба он хотир, ки имрӯз расонаҳо бештар тарғиботӣ ва тиҷоратӣ шудаанд. Ва рисолати аслии худро, ки пахши иттилооти беғараз ва саривақтӣ аст, фаромӯш кардаанд. Онҳо фақат ба хотири тарғибот ё ба хотири тиҷорат фаъолият карда истодаанд. Яъне, ҳар нафаре, ки газета мехонад ва ё телевизиор тамошо мекунад, ба хубӣ ин ҳолатро дарк мекунад. Вақте мардум мебинанд, ки дар расонаҳо аз як нафар тоҷир, ки барои ободии кишвар як сомонӣ ҳам сарф накардааст, шахси саховатманд метарошанд ва ё шахси ноарзандаро тавсиф мекунанд ва умуман воқеиятро таҳриф карда, дурӯғ мегӯянд, дигар эътимод ба ВАО намемонад. Пайдоиши Интернет ва технологияҳои иттилоотиву иртиботӣ имрӯз имкон медиҳад, ки ҳар кас хабари худро дар шабакаҳои иҷтимоӣ пахш бикунад. Ин боиси пайдоиши журналистикаи шаҳрвандӣ шуд. Акнун ҳамагон имконияти мондани матну садо ва навори худро доранд ва фикрҳои дигар зуҳур карданд.
— Бо ин ҳама далоил оё журналистикаи шаҳрвандӣ ҷойи журналистикаи касбиро гирифта метавонад?
— Он чизе, ки нафари ғайри журналист, масалан, духтур, деҳқон, коргар, говдӯш ё дигаре пахш мекунад, маънои онро надорад, ки он ҳирфаӣ аст ва факту далоилаш санҷидашуда ҳастанд. Онҳо асосҳои журналистика, масъулияти касбӣ ва меъёрҳои одоби журналистиро намедонанд. Бисёр хато карданашон мумкин аст ва камбудиҳои хеле зиёд доранд. Лекин, ба ҳар ҳол, онҳо чизҳое мегӯянд, ки дигарон намегӯянд ё гуфта наметавонанд. Албатта, дар чунин ҳолатҳо таҳриф зиёд мешавад. Блогерҳое ҳастанд, ки онҳо ҳам ба тиҷорат даст заданд. Барои ҳамин мо гуфта наметавонем, он чизе, ки намояндагони журналистикаи шаҳрвандӣ пахш мекунанд, сад дар сад иттилои беғараз ва дуруст аст. Ба ҳар ҳол, журналистикаи касбӣ ҷойгоҳи худро дорад ва фикр мекунам онро аз даст намедиҳад.
ГУФТОРИ ЧАҲОРУМ
Мушкилоти имрӯз
— Метавонем бигӯем, ки имрӯз матбуот инъикосгари ормонҳои мардум аст?
— Дар солҳои истиқлолият дар Тоҷикистон нашрияҳои зиёде арзи ҳастӣ карданд. Ба ҳисоби миёна имрӯз дар ҷумҳурии мо зиёда аз 600 номгӯи рӯзномаву маҷаллаҳо сабти ном шудаанд. Албатта, на ҳамаи онҳо чоп мешаванд, аммо як шумораи муайян дар маркази ҷумҳурӣ мунтазам нашр мешаванд. Агар мо сатҳи муҳтавои онҳоро баррасӣ кунем, ба ҳама маълум аст, ки муҳтавои онҳо ба талаботи хонандагон ҷавобгӯ нест. Ба ғайр аз нашрияҳои хиёбоние, ки барои аввом ҳастанд. Мумкин аст, ки муҳтавои онҳо ба талаботи хонандагонашон ҷавобгӯ бошад, зеро қариб ки тиражашон тағйир наёфтааст. Лекин ҳолати нашрияҳои иҷтимоӣ-сиёсӣ бисёр бад аст. Ҳоло ягон нашрияи чи давлатӣ ё чи хусусие нест, ки сад дар сад ормонҳои мардумро пайгирӣ кунад. Бештар дар чунин расонаҳо тиҷорат ва тарғиби ҳадафнок ҷойи рисолати аслиро гирифтааст.
— Чаро матбуоти мо бештар хусусияти тиҷоратиро касб кардааст?
— Ба маблағгузорӣ вобаста будани ВАО тақозо мекунад, ки роҳҳои гуногуни гирифтани даромад пайдо карда шаванд. Дар кишварҳои Ғарб аксари даромади расонаҳо аз ҳисоби реклама ба даст меояд. Дар мо бозори реклама байни чанд расонаи давлатӣ ва хусусӣ тақсим шудааст. Дар ин ҳолат даромади аслӣ аз ҳисоби фурӯши нашрия аст. Вақте ки муҳтаво ба талаботи хонанда ҷавобгӯ нест, тиражи газета коҳиш меёбад, реклама кам мешавад. Дар ин ҳол масъалаи ғайриқонунӣ пахш кардани тарғибот ба вуҷуд меояд. Яъне, дар бораи як нафар маводи таърифӣ менависанд, ки ба хонанда мақбул нест.
— Дар ин раванд омили аслӣ чист?
— Медонем, ки на ҳамаи расонаҳо худкифо ҳастанд. Аз ҳисоби реклама ҳам наметавонанд даромад ба даст оранд. Барои он ки рекламадиҳандагон ба расона реклама диҳанд, бояд расона тиражи хуб дошта бошад. Барои он ки расона тиражи хубро соҳиб бошад, бояд матолиби хуб чоп кунад. Аммо расонаҳои мо худсонсурӣ карда, матолиби хубу дарди ҷомеаро нашр намекунанд.
Воқеан, бояд гуфт, ки тибқи моддаи 30-юми Конститутсияи Тоҷикистон ба ҳар кас озодии сухан, нашр, ҳуқуқи истифодаи воситаҳои ахбор кафолат дода шуда, сензураи давлатӣ ва таъқиб барои танқид манъ аст.
Дар моддаи 3-юми Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи матбуоти даврӣ ва дигар воситаҳои ахбори омма» омадааст, ки:
Матбуоти даврӣ ва дигар воситаҳои ахбори омма дар Тоҷикистон озоданд.
2. Ҳар шахс ҳуқуқи озодона ҷустуҷӯ, дастрас ва паҳн намудани ахбор, изҳори ақида ва дар шаклҳои бо ҳамин Қонун муқарраршуда паҳн намудани онҳоро дар матбуоти даврӣ ва дигар воситаҳои ахбори омма дорад.
Ҳама гуна поймол кардани озодии матбуоти даврӣ ва дигар воситаҳои ахбори омма аз ҷониби шахс, шахсони мансабдори мақомоти давлатӣ, ҷамъиятӣ, аз ҷумла дахолат кардан ба фаъолияти касбии редаксияи воситаи ахбори омма, ғайриқонунӣ боздоштан ва ё қатъ намудани фаъолияти он тибқи қонунгузорӣ боиси ба ҷавобгарӣ кашидан мегарданд.
Сензура ва таъқиб барои танқид манъ аст.
Дар моддаи 6-уми Қонуни ҶТ «Дар бораи телевизион ва радиошунавонӣ» низ «Дахолати мақомоти давлатӣ, мақомоти иҷроияи маҳаллии ҳокимияти давлатӣ, шахсони мансабдори онҳо, ҳизбҳои сиёсӣ, созмонҳои ҷамъиятӣ, шаҳрвандони алоҳида ба фаъолияти эҷодии ташкилотҳои телевизион ва радиошунавонӣ, ҳамчунин сензураи давлатӣ ва таъқиб барои танқид манъ аст». Яъне, қонунан дар Тоҷикистон фаъолияти ВАО озод буда, сонсури давлатӣ манъ аст.
— Яъне мушкилии дигар аз сонсур пайдо мешавад?
— Бале, проблемаи дигар худсонсурии муҳаррирон ва журналистон аст. Масалан, журналист хуб медонад, ки агар як нафарро танқид кунад, муҳаррир онро сонсур карда, чоп намекунад. Зеро муҳаррир хуб медонад, ки нафари танқидшуда бо муассис манфиати якҷоя дорад. Ва ё барои чопи ин матлаб расонаро саркӯб мекунанд ва ӯ аз ҳамин як бурда нон ҳам мемонад. Дар ин шароити мавҷуда касе ҷои гармашро хунук кардан намехоҳад. Аз ин худсонсурӣ аз ҳама бештар хонанда зиён мебинад. Зеро ҳуқуқи қонунии ӯ — дастрасӣ ба иттилои воқеӣ коҳиш меёбад.
— Ба андешаи Шумо, мушкилии дигари журналистикаи мо чист?
— Коҳиш ёфтани ҳирфаият. Эҷодкори асил кам мондааст. Баъзе кормандони расонаҳо бе хато навишта наметавонанд, ҷаҳонбиниашон хеле танг аст. Ҳамин аст, ки дар матлабашон хулосабарории нодуруст мекунанд. Нашрияҳо, ки зиёд шуд, тасодуфиҳо ҳам зиёд мешаванд.
Бояд гуфт, ки коҳиш ёфтани касбият ба кам будани маоши рӯзноманигорон ҳам иртибот мегирад. Мутаассифона, дар расонаҳои мо маош ниҳоят паст аст. Бо маоши кам журналистони ҳирфаӣ кор намекунанд. Бо он чанд пуле, ки барои чандрӯза хӯрок базӯр мерасад ва мо онро маош мегӯем, донишҷӯ ва ё нафароне, ки намояндаи дигар касбанд, дар расонаҳо фаъолият доранд. Ҳеҷ гоҳ журналисти соҳибқалам дар шароити имрӯза бо 800 сомонӣ кор намекунад. Зеро 800 сомонӣ баробар ба чанд соат заҳмати фикрии эҷодкор шуда наметавонад.
— Шумо чи гуна маош мегирифтеду мегиред?
— Дар давраи Шӯравӣ маоши ман ҳамчун мухбир 150 рубл ва аз сармуҳаррир 210 рубл буд. Ман боз камаш то 200 руби дигар ҳаққи қалам кор мекардам. Имрӯз бошад, маоши сармуҳаррир аз маоши хабарнигор 2-3 маротиба баландтар аст. Дар ҳоле, ки кори асосиро мухбир мекунад. Пас куҷост адолати иҷтимоӣ?
Дар солҳои аввали истиқлолият дар ҳафтаномаи «Тоҷикистон» кор мекардам ва маоши ман 6 ҳазор рубл буд, ки муовини сармуҳаррир аз ман камтар маош мегирифт. Ҳоло дар ягон ВАО фаъолияти расмӣ надорам, вале бо расонаҳои давлативу хусусӣ ҳамкорӣ мекунам. Албатта, барои ин гонорар нагирифтаам. Зеро ҳаққи қалам талаб бикунӣ, дигар маводат чоп намешавад.
— Дар охири ин қисмат бигӯед, ки кадом омилҳо метавонанд ВАО—и моро ба нестӣ баранд?
— Вақте ки худсонсуркунӣ ба вуҷуд омад, муҳтавои матбуот ба талаботи хонанда ҷавоб дода наметавонад. Вақте ки муҳтаво паст шуд, хонанда кам мешавад. Вақте ки хонанда кам шуд, тираж меафтад. Вақте ки тираж афтид, даромад кам мешавад. Ва ин ҳама нашрияро ба нобудӣ мебарад.
ГУФТОРИ ПАНҶУМ
Насли нав
— Устод, тавре мушоҳидаҳо нишон медиҳанд, солҳои охир ба факултаву бахшҳои журналистӣ омадани донишҷӯёни тасодуфӣ хеле зиёд аст. Шумо сабабро дар чӣ мебинед?
— Аз соли 2014 довталабон тариқи қабули ягонаи Маркази миллии тестии назди Президенти Тоҷикистон ба донишгоҳу донишкадаҳои олӣ дохил мешаванд, ки дар як вақт имкони интихоби 12 ихтисосро медиҳад. Ба гуфти як нафар намояндаи муассисаи мазкур дар ҳамоиши Академияи ВАО «Дурнамои омода намудани мутахассисони медиа дар шароити муосир», ки 1-уми марти соли 2019 доир гардид, соли пешин ҳамагӣ 7 нафар аз 100 нафар довталабони рӯзноманигорӣ дар интихоби ихтисос ин касбро дар аввали рӯйхат ишора кардаанд. Яъне, ҳамаи 7 фоизи довталабон воқеан ҳам журналист шудан мехоҳанд. Аз ҷониби дигар, ҳоло ҳангоми қабул довталабони ихтисосҳои рӯзноманигорӣ имтиҳони маҳорати эҷодӣ намесупоранд. Ҳол он ки, рӯзноманигорӣ касби эҷодӣ аст. Ба ғайри ин, имрӯз журналист бинобар маоши кам гирифтанаш он обрӯю эътибореро, ки қаблан дошт, аз даст додааст. Ин омилҳо сабаб мешаванд, ки тасодуфиҳо ба факултаву бахшҳои рӯзноманигорӣ зиёд оянд.
— Пас аз тасодуфӣ омадан, дигар роҳи баромад нест?
— Ҳар донишҷӯе, ки тасодуфӣ ҳам ояд, агар ба тақдир тан дода, кӯшиши журналист шуданро кунад, ҳатман, ки корманди расона мешавад. Агарчи барои журналисти муваффақ шудан истеъдоди табиӣ низ лозим аст. Аммо бисёриҳо ҳамин гуна ҳадафро пеши худ намегузоранд. Бояд гуфт, ки ҳоло худ талабот ба журналисти ҳирфаӣ нест. Талабот, ки набошад, пешниҳод ҳам намешавад. Воқеан, имрӯз вақте аксари роҳбарони ВАО ашхоси соҳибкасб ва дар риштаи худ беҳамто нестанд, онҳо худ барои кор кардан бо рӯзноманигорони ҳирфаӣ мушкилӣ доранд. Зеро намехоҳанд зердастонашон аз эшон дида соҳибкасбу соҳибмаърифат бошанд. Ҳамин аст, ки дар расонаҳо журналистони ҳирфаӣ ангуштшуморанд.
— Оё мантиқ гум намешавад, вақте ки донишҷӯён имтиҳони фанни суханварӣ ё эҷодиро тариқи тест месупоранд?
— Аслан бояд имтиҳон дар факултаву бахшҳои суханварӣ шифоҳӣ бошад. Тест барои имтиҳонгирии муаллим осон аст. Аммо барои донишомӯзӣ душман аст. Зеро илмомӯз танҳо тестро аз ёд мекунад ва доир ба фанни таълимӣ фаҳмише надорад. Тест донишҷӯро тамбал мекунад. Дар ин бобат мушкилии дигар он аст, ки барои омода кардани саволҳои имтиҳонӣ на ҳама аъзои гурӯҳ, балки ду-се нафари фаъол кор мекунанду халос, вале дар охир ҳама баҳои хуб ва ҳатто аъло мегиранд. Барои ҳамин ҳам донишҷӯён имрӯз кӯшиши таҳсили ҷиддиро намекунанд, зеро хоҳ нохоҳ баҳо мегиранд.
— Оё тағйир ёфтани муҳлати таҳсил ба ҳирфаӣ омода кардани донишҷӯён мушкилӣ эҷод карда метавонад?
— Бале, ин ҳолат ба раванди таълим таъсири манфӣ мерасонад. Аввал муҳлати таҳсил барои журналистшавандаҳо 5 сол буд, ҳоло бошад, он 4 сол аст ва баъзе фанҳои даркорӣ аз барномаи таълимӣ берун мемонанд. Ба ғайри ин, замона тақозо мекунад, ки донишҷӯ илмҳои навро омӯзад. Ва бояд гуфт, ки дар ин шароит омода кардани журналисти ҳирфаӣ кори хеле сангин аст.
— Ҳоло метавонем бигӯем, ки макотиби олии мо аз меъёр зиёд журналист омода мекунанд? Дар Иттиҳоди Шӯравӣ чи гуна буд?
— Дар замони Шуравӣ баплангирӣ буд. Ҳамон қадаре, ки талабот ба кадр бошад, макотиби олӣ ҳамон қадар омода мекарданд ва касе бекор намемонд. Ҳоло аз сифат ба миқдор гузаштаанд ва ҳамасола ҳудуди 500 нафар дипломи журналистӣ мегиранд. Масалан, тибқи ҷадвали ихтисосҳои муассисаҳои олии касбии Маркази миллии тестии назди Президенти Тоҷикистон барои солҳои таҳсили 2019-2020 қабули довталабони риштаҳои гуногуни рӯзноманигорӣ дар Донишгоҳи миллии Тоҷикистон, Донишгоҳи давлатии Хуҷанд ба номи академик Бобоҷон Ғафуров, Донишгоҳи (славянии) Россияву Тоҷикистон, Донишкадаи давлатии фарҳанг ва санъати ба номи Мирзо Турсунзода, Донишгоҳи давлатии Бохтар ба номи Носири Хусрав, Донишгоҳи давлатии Хоруғ ба номи Моёншо Назаршоев, Донишгоҳи давлатии Кӯлоб ба номи Абӯабдуллоҳи Рӯдакӣ ва Донишкадаи омӯзгории Тоҷикистон дар ноҳияи Рашт бо теъдоди умумии 514 нафар донишҷӯ дар назар аст. Албатта, аксари онҳо журналист намешаванд.
— Аз ин чанд мушкилие, ки дар омода кардани насли нави журналистӣ ёдрас шудед, чи гуна метавон халос шуд?
— То агар қабул ба ихтисосҳои рӯзноманигорӣ аз рӯи майлу рағбат ва маҳорати эҷодӣ сурат нагирад, дар самти журналистика дастгирии бевоситаи давлатӣ набошад, ҳамаи ихтисосҳои журналистиро буҷавӣ накунанд, омода кардани кадри хуби журналистиро интизор шудан беҳуда аст. Вақте ки базаи моддӣ — техникиро бо ҳама шароитҳояш таъмин карда, таҳсилро буҷавӣ кунем, дигар ҳама талаботҳоеро, ки аз як журналистшаванда мехоҳем, роҳандозӣ мекунем. Зеро он вақт ба ин соҳа нафароне меоянд, ки барандаи телевизион ё ровии тӯй не, балки журналист шудан мехоҳанд. Айни ҳол бошад, барои маблағи шартнома ва холӣ намондани мизу курсии макотиби олӣ аз чалласавод ҳам журналист тайёр кардан мехоҳем…
— Хулосаи Шумо аз ин суҳбат…
— Гуфтаниҳо зиёданд, вале барои сонсур нашудан, он суханро гуфтам, ки ба иззати нафси касе нарасад ва имкони чопаш бошад.
Мусоҳиб
Ҳафизуллоҳ ТОҲИРӢ
МУНДАРИҶА
- Сарсухани соҳибҷашн ………………………………………………..
- Усмонов Иброҳим. Журналист ва олими пухтакор …………
- Толиби Луқмон. Ҷони одам ………………………………………
- Шарофат Худойдодова. Ӯро ҳарфи дилу забон якест …..
- Саъдӣ Маҳдӣ. Эътироф …………………………………………………….
- Мурод Муродӣ. Андар шинохти ду расонаи бузурги ҷаҳонӣ ………………………..
- Муллоев Ш.Б. Несколько слов о хорошем человеке….
- Солеҳ Юсуфов. Сахтгӯю ҳақшинос ……………………………..
- Суҳроби Зиё. Рӯзноманигоре озодандеш ва пажӯҳишгаре пӯё….
- Саъдулло Ҳайдарӣ. Дўсти дастбакори ман…………..
- Сангин Гулзод, Маҳмуд Шоҳиён. Аз таҷрибаву амал то таълиму таҳқиқ ……..
- Бахтиёри Қутбиддин. Як қоҳ-қоҳи хандааш …….
- Раҷаби Мирзо. Ҷовид, Муқим намешуд, агар… ………………..
- Субҳони Аъзамзод. Пули байни Душанбе ва Хуҷанд………….
- Сӯҳроби Мирзоалӣ. Устод Ҷовид……………….
- Беҳруз Шукруллоев.Рамзи муҳаббат шикасти ҷаҳолат аст …….
- Ҳамидиён Илҳомҷон Иномзода. Чанд зовияи ташхис…….
- Талабшоҳи Салом. Ҷовид Муқим, озодӣ ва масъулият…..
- Хуршед Сафаров. Накӯном.……………………………………………..
- Обидҷон Саидзода. Покиза чу шабнами саҳар бояд буд….
- Маҳмудҷон Усмонов. Раҳкушо дар кору зиндагӣ….
- Ҷамолиддин Яқубов. Инсони шариф ………..
- Раҳматулло Одинаев. Тасодуфӣ, аммо…….
- Хайруллои Абдуваҳҳоб. Чанд ҳарф дар шинохти устод Ҷовид Муқим …..
- Одил Нозир. Ҳар нафас, ҳар қатра хун, ҳар тори мӯяш журналист! …
- Моҳира Сафарова. Олим ва журналисти универсалӣ…..
- Зайнидин Орифӣ. Ҳамкурси мӯйлабдор…….
- Рустами Назир. Аз дафтари хотира ……
- Гулафшон Соқиева. Заҳматҳои устод бор меоранд …………………..
- Бахтиёри Зоириён. Роҳнамои журналистони ҷавон …….
- Шодмони Ятим. Мактуби 4-и шаб ……………………………………….
- Фарзона Исмоилова. Устоди бетамаъ …………….
- Фарзона Мирзозода. Устоди хориҷӣ …………………….
- Мирзошариф Шарифов. Шасти башасти олим, дар корҳои муҳим….
- Зуҳриддин Умаров. Устоди ман ………………
- Баҳромзода Манижа Зафар. Бе мураббӣ зери гардун мӯътабар натвон шудан …
- Бобоҷон Меҳтоҷиён. Чароғбадасти шаби зулмот …………
- Ҳусайн Маҳмудов. “Вораста зи ҳар қайд” ……..
- Ҳафизуллоҳ Тоҳирӣ. Устоде, ки бо тарс шинохтам …….
- Нигина Сироҷова. Ростиро карда оин ……………………….
- Мафтуна Худоиева. Устодро ман дер шинохтам ………………
- Сайфиддинова Гулчеҳра. Илмат ба амал чу ёр гардад ……..
- Маҳина Яқубова. Ҳамеша ҷовидон бошед …………………
- Заррина Собирова. Устоди якрӯю сахтгир ………………….
- Мирсаид Сатториён. Профессор сарзаниш накардаанд? ………….
- Каюмарс Муқимӣ. Падар, бароят умри ҷовидона мехоҳам … …..
- Аноҳито Муқимӣ. Падар, ту гармии хонадонӣ …………….
- Ҳафизуллоҳ. Ҷовид Муқим: журналисти мансабхоҳ журналист нест! …
60 соле, ки чун бод гузашт
Муҳаррири техникӣ: Неъмати Раҳмат
Мусаҳҳеҳ: Қ. Само.
Ба чоп 02.02. 2021 супорида шуд.
Ба чопи китоб 05.02. 2021 имзо шуд.
Андозаи 60 х 84 1/16. Ҳаҷм 12,5 ҷ.ч. Коғази офсетӣ.
Адади нашр: 100. Супориши № 4
Суроға: ш. Душанбе, кӯчаи Муҳаммадиев 17/6
Матбааи Донишкадаи давлатии забонҳои Тоҷикистон
ЗИНДАГИНОМАИ ҶОВИД МУҚИМ
Ҷовид Муқим (Муқимов Муҳаммадӣ Аминович) 07. 02. 1961 дар деҳаи Чузии ноҳияи Ҳисор таваллуд шудааст. Солҳои 1982-1984 дар сафи Артиши Иттиҳоди Шӯравӣ сарбозӣ кардааст. Хатмкардаи факултети иқтисодӣ (1986) ва факултети журналистикаи ДДТ ба номи В.И. Ленин (1992). Аз соли 1989 то соли 2005 хабарнигор дар нашрияҳо ва радио. Солҳои 1997-2001 унвонҷӯи кафедраи телевизион ва радиошунавонии факултети журналистикаи ДДМТ. Соли 2003 номзади илми таърих, муаллими калони кафедраи телевизион ва радиошунавонии факултети журналистикаи ДДМТ. Аз соли 2004 дотсенти кафедраи журналистикаи байналхалқии ДДМТ. Солҳои 2005-2006 докторант ва соли 2006 доктори илмҳои филология. Аз соли 2010 ба ин ҷониб профессори кафедраи журналистикаи байналхалқии ДМТ мебошад.
Дар давоми фаъолияти илмию омӯзгорӣ (то соли 2021) зиёда аз 90 мақолаи илмӣ, беш аз 1000 маводи журналистӣ дар нашрияҳо ва радио, 18 китоби илмиву таълимӣ ва бадеӣ ба табъ расонидааст. китобҳои «Ҳақиқат ва дурӯғ» (2000, монография), «Мақоми жанрҳо дар Радиои «Озодӣ» (2000, монография,), «Радио “Свобода”: ложь и правда” (2005, монография), «Гендер ва журналистика» (2006, васоити таълимӣ), «Радиои Би-Би-Си: дирӯз ва имрӯз» (2006, монография), «Сиёсат ва ҷанги иттилоотӣ» (2006, монография), «Вақте мард мегиряд» (2007, маҷмӯаи ҳикояҳо), «Гендер ва васоити ахбори омма» (2007, васоити таълимӣ), «Ишқи деромада» «2008, қисса ва ҳикояҳо), «Дастур барои радиожурналистон» (2008), «Инъикоси ВНМО ва БПНМО дар ВАО» (2009, васоити таълимӣ), «Ишқи мӯйсафед» (2012, қисса), «Қасос» (2013, қисса), «Мусоҳиба ва техникаи таҳияи он» (2013, васоити таълимӣ), «Буҷаи давлатӣ ва журналистика» (2015, васоити таълимӣ), «Хиёнат» (2015, қисса), «Журналистикаи мултимедиявӣ» (2016, васоити таълимӣ), «Журналистикаи чандрасонаӣ» (2019, китоби дарсӣ) ба қалами ӯ тааллуқ доранд.
8 нафар шогирдонаш ба дараҷаи илмии номзади улуми филология сазовор шуда, 4 нафари дигарашон дар арафаи дифои рисолаи номзадӣ мебошанд.
Аз соли 1991 узви Конфедратсияи байналхалқии журналистон, аз соли 2015 узви Иттифоқи нависандагони Тоҷикистон мебошад. Сазовори унвони «Аълочии матбуоти Ҷумҳурии Тоҷикистон» (2010) ва “Аълочии маориф ва илми Тоҷикистон” (2020) гардидааст.
Бо нишонҳои “Аз мардуми миннатпазири афғон” (1984), 70-солагии Артиши СССР (1988), Иштирокчии амалиётҳои ҷангӣ (2011) қадрдонӣ шудааст.
[1] М. Муқимов. Проблемаҳои журналистикаи муосири Тоҷикистон //Паёми ДМТ. — Душанбе: Сино, 2014. — №4/4(140). — С. 275.
[2] М. Муқимов. Проблемаҳои журналистикаи муосири Тоҷикистон//Паёми ДМТ. — Душанбе: Сино, 2014. — №4/4(140). -С. 274.
[3] М. Муқимов. Проблемаҳои журналистикаи муосири Тоҷикистон //Паёми ДМТ. — Душанбе: Сино, 2014. — №4/4(140). -С. 276. .